Waar ben ik? > Verslagen > Cocos Keeling Islands - Chagos >
(ENGLISH LANGUAGE VERSION AVAILABLE)

Dag 29, Zaterdag 28 augustus 2004
Vertrek uit Cocos Keeling
GPS: 12° 05.5' S 96° 53.0' E

[Natascha >>]
Om 15.00 halen we het anker op en worden we uitgezwaaid door Jill en Thomas van Charlotte en Françoise en Mikel van Heart's Content. "See you in Richard's Bay!" Op naar onze volgende bestemming Chagos, ruim 1500 mijl naar het noordwesten.

De passaatwind blaast zoals voorspeld 25 knopen uit het zuidoosten, de swell is stevig met golven van 3 tot 4 meter, dwars op de wind. Cadeautje uit "The Roaring Forties (gebied rond de 40° Zuiderbreedte), waar een flinke wind heeft gestaan. Op alleen onze kleine genua klokken we met gemak 7 knopen.

Espiritu is net een kermisattractie, maar dan een van 10 dagen, dus 240 uur!! Binnen twee uur zit ik weer met mijn vriend de emmer tussen mijn benen geklemd. Stefan, aangestoken door dit spektakel voert even later ook de vissen. Stefan wordt normaal nooit zeeziek, maar dit onophoudelijk rollen van de boot is toch ook teveel voor zijn maag. We zien wel weer hoe we deze eerste inslinger-dagen gaan doorkomen. Vooral weinig doen, veel slapen, uitzitten.

Dag 30, Zondag 29 augustus 2004
Indische Oceaan
11° 33.0' S 95° 09.0' E

's Ochtends hebben we contact met John van Jocara over de HF radio. Vanwege een verwonding aan John's voet en motorproblemen op weg naar Merak - Hee, dat komt ons bekend voor - liggen ze nog steeds in Merak Harbour. Ze verwachten pas over een paar dagen te vertrekken richting Cocos Keeling. Erg jammer dat we ze niet meer hebben getroffen daar. Wij melden John dat - afgezien van onze zeeziekte - alles lekker loopt en dat we heerlijk zeilen.

Totdat…………meneer Murphy (if it can go wrong, yes it will!) de sfeer danig komt verzieken! Zoals iedere ochtend draait de generator om onze koelkast en vriezer te koelen en de accu's op te laden. Ineens stopt de generator er mee. Hoe kan dit nu? Wellicht moet de brandstoffilter vervangen worden. Deze ziet er inderdaad al flink smerig uit dus Stefan vervangt hem. Proef op de som en jawel, "prut prut", de generator loopt weer. We ruiken alleen iets vreemds, het lijkt wel koelvloeistof. Snel de generator weer uit en Stefan ontdekt dat een stalen pijpje waar koelvloeistof doorheen loopt, helemaal doorgecorrodeerd is. Nee hè? De generator krijgt op deze manier geen koeling.

Oorzaak van het probleem gevonden, nu de oplossing nog. Terwijl wij hierover nadenken staat ons de volgende verrassing te wachten. Via de vloerplaten komt het water uit de bilge omhoog geklotst, er is blijkbaar iets mis met de elektrische bilgepomp. Ook gutst er water uit het gootsteenkastje de kombuis in. Dit is een oude bekende, al hadden we de oorzaak nooit achterhaald. "Gelukkig" nu wel, de zoetwaterpomp is in de zwaardkast geschroefd en nu blijkt dat de schroeven door en door zijn en iedere 30 seconden een lief klein stroompje zout water binnenlaten. Fijne constructie.

Aan het werk. Als eerste dicht Stefan de gaten in de zwaardkast met epoxy. Op het moment dat ik het deurtje van het gootsteenkastje voor Stefan openhoud word ik weer misselijk. Ik bedenk me wat de kortste weg is, naar het toilet of naar de emmer in de cockpit. Het wordt de emmer. Als de epoxy even later is uitgehard lijkt het dat we resultaat geboekt hebben; het lekt iets minder.

De bilge loopt sneller vol dan normaal, we krijgen ook zoveel water over in de cockpit. Een deel daarvan loopt via de doorgang van de noodhelmstok - waar de windvaan aan bevestigd zit - de bilge in. Voorlopig maar ieder uur met de hand pompen dus. Hopelijk krijgen we de bilgepomp op Chagos weer aan de praat.

Dan de generator. Stefan probeert het gat in het stalen pijpje te dichten met epoxy. Jammer genoeg zonder resultaat; de epoxy houdt niet. Dit is echt heel erg balen! We zijn op weg naar Chagos - waar niemand woont en niets te krijgen is - zonder generator. Dat betekent: Geen vriezer, geen koelkast, geen compressor om onze duiktanks te vullen en geen batterlijlader. En dat minimaal tot aan de Seychellen, mits we de generator daar weer werkend krijgen. Al het eten in de vriezer kan overboord, geen koude drankjes meer, maar twee keer duiken op Chagos (we hebben gelukkig nog vier volle flessen) en weinig stroom, waardoor we bijvoorbeeld de HF radio niet kunnen gebruiken.

Geweldig hoor, zo'n boot!! Wie had het over een jaartje vakantie? We realiseren ons heus wel dat dit allemaal geen echte ernstige zaken zijn en dat we het meeste ook wel weer gemaakt krijgen. Maar de hele dag lopen pompen, water uit ruimtes scheppen, klam beddengoed, je lekkere eten overboord moeten gooien, geen koude biertjes meer kunnen drinken en niet kunnen duiken, nemen natuurlijk wel een boel van de lol weg.

Dag 31, Maandag 30 augustus 2004
Indische Oceaan
GPS: 11° 23.6' S 92° 14.8' E

Nu de generator het niet doet moeten we de accu's direct opladen via de motor. Erg hard gaat dit niet en de zon werkt nog steeds niet mee zodat de zonnepanelen hun werk ook niet kunnen doen. We gaan dus maar wat energiebesparende maatregelen instellen: Zoveel mogelijk de windvaan gebruiken in plaats van de elektrische stuurautomaat en 's nachts voeren we geen masttoplicht. Er varen hier toch geen andere boten.

Het is echt rotweer en Stefan heeft besloten dat lezen in zijn kooi nog het beste is. Ik probeer buiten, gezicht in de wind, mijn zeeziekte de baas te blijven.

Murphey was gisteren nog niet helemaal klaar met ons. Vandaag liep de zoetwaterpomp niet helemaal lekker. Hij zal toch ook niet………

En één van onze twee reddingsvesten heeft zichzelf opgeblazen omdat het binnen op de vloer in een plasje water lag te dobberen. Inderdaad fijn om te weten dat ze werken, maar zo snel hoeven ze zichzelf nu ook weer niet op te blazen.

In de tweede 24 uur hebben we - net als gisteren - 170 mijl afgelegd. Daar valt in ieder geval niets over te klagen.

Dag 32, Dinsdag 31 augustus 2004
Indische Oceaan
GPS: 09° 52.0' S 90° 27.3' E

Het zat er gisteren al aan te komen en inderdaad: de zoetwaterpomp doet het niet meer. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat ie echt kapot is omdat we hem net nieuw hebben, maar wellicht is er eergisteren iets mis gegaan met het opnieuw ophangen van de pomp. Gaan we ook op Chagos naar kijken, de boot ligt nu veel te onrustig. Feit is nu wel dat we 400 liter water in onze tank hebben en er geen druppel uit krijgen. En het is nog zo lang naar Chagos. Roeien maar weer met de riemen die we hebben. Drinkwater is geen probleem, we hebben meer dan genoeg flessen mineraalwater aan boord. Afwassen en onszelf wassen doen we wel met zout water en we hebben nog 75 liter water in jerrycans bij ons om mee te koken en zout water van onze lijven af te spoelen.

Nog meer ellende? Ja, nog meer ellende. Onze nieuwe digitale camera maakt een schuiver door het sterke overhellen van de boot en belandt in een plasje zout water. OOK KAPOT!! DIT IS OM ZO MOEDELOOS VAN TE WORDEN! Je stopt zoveel tijd, geld en energie in zo'n boot en er blijven maar dingen stuk gaan. Houdt het dan nooit op?

Volgens onze mede-cruisers houdt het inderdaad nooit op. De volgende omschrijving is treffend: "Cruisen is naar mooie plaatsen varen om te werken aan je boot".

Hoge pieken,

maar ook flinke dalen.

Dat is avontuur.

Dat wilden we toch?

Na een flinke pot balen beuren we elkaar weer op. Voorlopig zeilt Espiritu goed, maken we flink snelheid en zullen we over een dag of zes op Chagos zijn. Belangrijke onderdelen zoals windvaan, elektronische stuurautomaat en motor werken prima. De niet werkende zaken krijgen we als het goed is wel weer aan de praat. Het zonnetje breekt door, we nemen een "bucket shower" en verwennen onszelf nog maar eens met een crackertje en een hardgekookt ei. Zeeziek zijn we niet meer, wel nog wat katterig, maar dat zal snel over zijn. We beginnen inmiddels al aardig strakke lichamen te krijgen. We hebben weer wat puf om te lezen, zo schiet de tijd ook wat meer op.

Dag 33, Woensdag 1 september 2004
Indische Oceaan
GPS: 08° 50.0' S 87° 54.0' E

Je maakt wat mee tijdens zo'n nachtwacht. Het wemelt hier van de vliegende vissen. Opgeschrikt door de boot, jumpen ze het water uit en vliegen dan meters net boven het water voordat ze er weer in duiken. Op zich wel geinig, minder geinig is dat je continu dooie visjes van het dek en uit de cockpit kunt vissen. Vannacht zag ik met een vaart iets recht op me af komen vliegen en een vis klapt zo tegen mijn oog. Verder niets aan de hand, maar toch wel apart om aangevallen te worden door een klein visje .

De laatste kou is uit de vriezer en we gooien een groot deel van de inhoud overboord. Jammer hoor van al die pakken saté, gehakt, kip en groente. We weten een paar pakken gekruide worstjes, salami en een zak sperzieboontjes te redden. Eindelijk hebben onze magen wel zin in een fatsoenlijke hap. Het worden worstjes en boontjes. Ideaal zou zijn geweest als we er nog aardappelpuree bij hadden gemaakt, maar dat vonden we teveel gedoe. De boot vliegt nog steeds alle kanten op. Laten we onze magen nog maar niet al te veel op de proef stellen door te lang in de keuken te gaan staan.

Dag 34, Donderdag 2 september 2004
Indische Oceaan
GPS: 08° 16.0' S 85° 17.0' E

We zijn zo ongeveer op de helft, nog een dag of vijf te gaan. Dat betekent dus ook nog vijf nachtwachten. Het is geen pretje om twee keer per nacht je bed uit te moeten om vervolgens een paar uur tegen de slaap te zitten vechten. Gelukkig hebben we een boel spannende boeken bij ons, die ons helpen wakker te blijven. We lezen er op los, bijna een boek per dag. We zijn al bijna door onze voorraad heen, binnenkort moeten we maar eens wat boeken ruilen met andere cruisers.

Het is weer tijd voor een "bucket-shower". Toch bijzonder hoe snel je je aan nieuwe omstandigheden aanpast en blij bent met de kleinste dingen: Een (zoutwater) douche, een schoon t-shirt of een straal zon na veel te veel nattigheid. Niet alleen de buien, maar ook de plotseling opspattende golven zorgen hiervoor. De uit meerdere richtingen komende golven spannen samen en maken er een spelletje van om ons op de meest onverwachte momenten de volle lading te geven en de cockpit onder water te zetten. Op het moment dat ik dit schrijf hoor ik gevloek buiten, Stefan krijgt tijdens het indraaien van een lier weer een gratis douche. En hij had net een schoon t-shirt aan.

Stefan mijmert al over een volgende boot, een 60 voeter met een dichte cockpit. Comfortabel en lekker beschermd kunnen we dan na het eten koffie drinken en een dvd-tje kijken. Een mens moet altijd kunnen blijven dromen.
[<< Natascha]

Dag 35, Vrijdag 3 september 2004
Indische Oceaan
GPS: 07° 38.2' S 82° 44.0' E

[Stefan >>]
Iedere dag loggen we via de HF radio in op "Raudi's net", een amateur radio net voor zeilers in Zuid Oost Azië gerund door Richard, een Australiër die in Thailand woont. Naast weerinformatie kan hij helpen met details over havens en verkrijgbaarheid van allerlei onderdelen. Tevens kun je iedere dag inloggen en melden wat je positie is zodat hij je gedetailleerde weerinformatie kan geven.

Toen de generator vijf dagen geleden kapot ging waren we voor onze energievoorziening afhankelijk van de zonnepanelen hetgeen onvoldoende was om 's ochtends voldoende voltage over te houden om met de radio te zenden. Ontvangen gaat wel. Vandaag hoorden we Richard specifiek vragen naar "Yacht Espiritu" omdat hij al vijf dagen niets van ons gehoord had.

Omdat we niet konden zenden heb ik 's middags met de Iridium telefoon mijn moeder gebeld met de vraag Richard een e-mail te sturen dat wij slechts een generator/power probleem hebben maar dat verder alles goed met ons gaat. Het is een geruststellend gevoel dat er iemand actief op je let. Natuurlijk wordt er niet direct een reddingsactie op touw gezet, maar als we over 10 dagen Chagos nog niet zouden hebben bereikt was er waarschijnlijk wel alarm geslagen.
[<< Stefan]

[Natascha >>]
De sms-jes op de Iridium telefoon komen regelmatig met een paar dagen vertraging binnen. Vandaag kregen we ineens een heel bulk binnen, wat een verrassing! Bedankt Moon & Ernst, Joyce, Mike, Suzanne, Cocky & Ton, Pat & Bren, Jolanda & Alex, Marjon & Martin, Luc, Eugène en Remco & Lisette.

Luc meldt ons dat onze reis vermeld staat in het nieuwsoverzicht van PWC Nederland - "wereldberoemd" binnen PWC! Joyce vraagt zich af of we wel genoeg eten en drinken aan boord hebben nu onze koeling en zoetwaterpomp het niet doen. Maak je daar maar geen zorgen om, we kunnen nog maanden vooruit met onze voorraad. En Marjon en Martin hopen dat wij niet te vroeg in Zuid Afrika zijn. No worries, we hebben nog genoeg mijlen te gaan voordat we jullie eind november in Durban of omgeving zullen zien. En we willen natuurlijk ook nog genieten van Chagos en de Seychellen.

Dat is nu al de zoveelste keer. Stefan staat in de keuken te koken, lees: ruzie te maken met uit kastjes vallende blikken, schuivende pannen en op de grond vallende ingrediënten. Het zweet staat op zijn voorhoofd en hij kijkt niet blij. Op het moment dat het eten klaar is en hij het op de borden probeert te krijgen, schuift de hele lading van een bord af en belandt achter het fornuis. Nee hè!!! "Ik doe het niet meer!" klinkt het kwaad. "Het enige dat ik in de keuken nog doe is koffie zetten, brood smeren en blikken ravioli opwarmen". Dit lijkt mij een zeer goed plan. Laat ieder datgene doen waar hij het beste in is. We hebben al rotzooi genoeg op de boot.
[<< Natascha]

Dag 36, Zaterdag 4 september 2004
Indische Oceaan
GPS: 07° 32.7' S 80° 00.0' E

[Stefan >>]
Vanochtend horen we op de HF radio Sue van de boot Carefree zich als een van de eersten melden. Sue en Bob zijn een Engels ouder echtpaar dat vrijwel hun hele leven in Zuid Afrika heeft gewoond, waar ze na hun wereldomzeiling van 7 jaar weer willen gaan wonen om het binnenland te ontdekken. Ondanks het feit dat ze al zo'n 40 jaar in het buitenland wonen zijn het op en top old style Engelsen gebleven zoals je alleen nog ziet in Britse detectives.

Het bevreemdt ons een beetje dat Sue op de radio komt omdat we meestal Bob horen. Door een slechte verbinding missen we stukken van het gesprek, maar gaandeweg wordt duidelijk dat er iets ernstigs met Bob aan de hand is. Peter, eveneens een Engelsman, fungeert als relay voor Sue omdat ze buiten het bereik van het netstation is. Wanneer Peter de woorden: "Terribly sorry" en "Deepest condolances" gebruikt, realiseren we ons dat Bob overleden moet zijn. Omdat we niets horen over een ongeluk en er niets aan de hand is met de boot, nemen we aan dat het een natuurlijke dood geweest is. Wat een enorme schok! Twee weken geleden zaten we nog met ze aan de barbecue op Cocos Keeling.

We proberen ons voor te stellen hoe het voor Sue moet zijn om alleen op een boot te zitten met haar overleden man terwijl ze nog meer dan 100 mijl te gaan heeft naar Rodrigues. We hebben vreselijk met haar te doen. Waarbij een overlijden altijd een aanslag is op je emotie, gecombineerd met de te regelen praktische zaken, heeft Sue nog eens de verantwoordelijkheid om in 25 knopen wind de boot veilig naar Rodrigues te brengen.

Peter is enorm meelevend en tegelijkertijd accuraat en zakelijk genoeg om Sue gefocust te houden op het thuisbrengen van haar man. Het is bewonderenswaardig te horen hoe Sue zich vermant en naar buiten gaat om zeil te minderen. Het reven van een 40 voet zeilboot in een dergelijke zee is best lastig en helemaal voor een 60 jarige vrouw in deze trieste situatie.

Na drie uur komt ze volgens afspraak weer op de radio en meldt dat ze snelheid heeft weten te minderen en verwacht binnen 20 uur Rodrigues aan te lopen. Mary, de "net-leader" zit nog op Cocos Keeling en heeft inmiddels contact opgenomen met de twee zoons en met de kustwacht van Rodrigues. Die sturen dezelfde middag nog een vliegtuig over en stellen voor om Carefree binnen te laten slepen. Dit is onnodig omdat de motor gewoon werkt en Sue wil graag hulp bij het opereren van de boot. Diezelfde avond horen we op de radio dat er inderdaad iemand aan boord is gekomen. Morgen komt ze in Rodrigues aan, waar ook haar oudste zoon zal zijn.

Hier blijkt weer de waarde van de cruising-netten. Zonder alle hulp van Mary en Peter was het voor Sue een stuk lastiger geweest zich te hernemen en zich te concentreren op haar onmiddellijke taak, namelijk het veilig aankomen in Rodrigues.

We hebben de hele dag aan het gebeurde moeten denken en automatisch vraag je je af in hoeverre wij zouden zijn voorbereid, cq zou Natascha zelfstandig een haven kunnen bereiken indien mij iets zou overkomen. Waar Natascha bij vertrek nog riep dat ze niets kon, concludeerden we nu dat ze de boot eigenlijk prima alleen kan zeilen, inclusief de bediening van de radio en navigatie apparatuur. Hopelijk blijft ons dit lot bespaard, al blijft het belangrijk dat we ons allebei in geval van nood alleen moeten kunnen redden.

Dag 37, Zondag 5 september 2004
Indische Oceaan
07° 28.7' S 77° 05.3' E

Twee dagen geleden heb ik eindelijk de hengel eens te voorschijn gehaald. Ik heb een aantal lures (kunstvisjes) en haakjes aan elkaar geknoopt in de hoop eindelijk die grote tonijn binnen te halen.

Gisteren was hier natuurlijk niets van gekomen, dus vanochtend vroeg gelijk de lijn uitgegooid omdat de meeste roofvissen actief zijn bij het wisselen van dag en nacht. En zowaar, na een uur hoorden we: "Trrrrrrrrr!!". Het spinnende geluid van de lijn die uitgetrokken wordt door een vis die er vandoor probeert te gaan. Ik zag een blauw-wit gevaarte van ongeveer anderhalve meter lang uit het water springen terwijl de lijn als een idioot afliep. Snel de boot stilgelegd om de vis gelegenheid te geven zijn eerste run te maken. Ik heb 600 meter lijn op de molen wat voldoende moet zijn ook al duikt ie de diepte in. Toen ook aan de 600 meter een einde kwam moest ik de druk op de molen opvoeren zodat hij niet helemaal zou aflopen en ik mijn hele lijn inclusief aasvis ter waarde van 100 euro zou verliezen.

Zo'n tien minuten gewacht om vervolgens langzaam de vis binnen te halen. Ineens was de druk eraf en mijn 80 ponds spectralijn was op de knoop met de monofilm leader afgebroken. Lijn gered, aas en vis pleiten. Damned! Niets aan te doen, gewoon opnieuw proberen en zorgen dat we de boot een volgende keer sneller stilleggen zodat ik meer lijn overhoud om mee te spelen.

Gedurende de dag bleef de molen steeds ratelen zodat ik de weerstand moest opvoeren tot maximaal. Dit zou betekenen dat het kunstaas met een kracht van 30 pond aan de molen trekt. Zo groot is dat aas nu ook weer niet dus ik vrees dat die molen al gelijk bij zijn eerste avontuur is doorgebrand. Om geld te besparen had ik de verleiding van een prachtige Shimano 50 molen weten te weerstaan en genoegen genomen met een 30 ponds molen van het merk Daiwa, waar de verkoper heel erg lovend over was. Kennelijk moest hij ervan af - en ik nu ook - zodat goedkoop helaas weer op duurkoop uitdraait. Het zal wel aan mij liggen maar als ik eens een koopje heb sloop ik het in de regel binnen twee weken. In dit geval dus binnen twee uur!

Het kan me niet schelen wat het kreng kost maar op de Seychellen koop ik gewoon een molen waar anderen hele haaien mee binnen trekken in de hoop dat deze heel blijft. Zoals mijn vader altijd zegt: "Wat zijn ogen zien slopen zijn klauwen". Pa, je hebt weer gelijk.
[<< Stefan]

[Natascha >>]
Die boot hadden we toch ook goedkoop gekocht…………???
[<< Natascha]

[Stefan >>]
Een en ander was voldoende om mijn humeur danig te verpesten en dan ben ik altijd wel weer in staat om die smart over twee personen te verdelen. Aan het eind van iedere reis, klus, opdracht etc. ben ik het altijd zat en wil ik het afwerken. Dit heeft een omgekeerd evenredig effect op mijn tolerantie voor (kleine) tegenslagen.

De te volgen koers is pal voor de wind, wat niet haalbaar is omdat de genua dan steeds in elkaar valt. We hebben wel een boom om de genua uit te houden, maar deze is eigenlijk te klein voor de kleine genua waar we nu mee varen. Toch maar geprobeerd en na veel gehannes zat de boom ertussen, al hing ie dan op half zeven. Het effect was navenant, het klapperen werd alleen maar heftiger. Het ding er dus maar weer tussenuit gehaald.

Toen de wind wat draaide wilden we gijpen. Het derde rif in het grootzeil tilt de giek zo hoog dat hij bij een gijp achter de achterstag blijft hangen. Je moet dus eerst de giek naar binnen trekken voordat je door de wind kunt. Dit ging vrij zwaar, zal wel door de harde wind komen. Niet getreurd, lompe kracht genoeg. KNAL!!! Dat was het einde van de staalkabel waarmee de preventer (of bullitalie) aan de giek zat bevestigd. Die was ik in mijn ongeduld even vergeten. Nou ja, staalkabeltjes genoeg in deze wereld, dat fixen we later wel. Voorlopig kan het ook met een gewone lijn.

Het eindresultaat was ook hier pover omdat we nu aan de andere kant 30 graden van de gewenste koers zaten. Dan maar schommelen en nog harder vloekend het hele grootzeil naar beneden gehaald. Terwijl ik nog na zit te knetteren in de cockpit maakt Natascha de zeer verstandige opmerking dat we dit misschien beter twee uur geleden al hadden kunnen doen. Eenieder zal begrijpen dat ik hier zeer ontvankelijk voor was.

Dag 38, Maandag 6 september 2004
Indische Oceaan
GPS: 06° 46.3' S 74° 47.0' E

Vannacht is de wind behoorlijk ingezakt, waarmee de bootsnelheid afneemt tot onder de vijf knopen. Heel voorzichtig bedenk ik dat in dat geval de spinnaker erop zou moeten om Chagos morgen bij daglicht te bereiken. Gelukkig voor ieders gemoedsrust neemt de wind toe tot 20 knopen en draait zodanig dat we met 6,5 knoop rechtstreeks op Chagos af koersen. Als alles goed gaat zullen we morgenmiddag Chagos bereiken.

Terwijl ik met doorlopende verbazing naar het mirakel "Woody de Windpilot" zit te kijken, die keurig het rollen van de golven corrigeert, denk ik steeds iets achter de boot te zien. Zal wel niks zijn, eerst maar eens de slaap uit mijn ogen poetsen en een kop koffie zetten. Bij terugkomst zie ik toch echt iets grijs met een vinnetje boven water uitkomen. Een haai zo aan de oppervlakte? Ik heb niet eens mijn vislijn uithangen.

Nee, een walvis!!! Statig toont hij zijn hoge rug terwijl hij spuitend een stuk uit het water komt. Het is een prachtig gezicht om deze kolos van zeker zes meter naast de boot te zien zwemmen. Het is echter niet zo'n fotomodel want tegen de tijd dat Natascha de camera heeft gepakt - we hebben onze oude nog bij ons -, blijft hij lekker een flink eind achter de boot zwemmen en komt niet vaker en verder uit het water dan strikt noodzakelijk is. Jammer jongens, geen bewijs!
[<< Stefan]

Dag 39, Dinsdag 7 september 2004
Aankomst op Chagos
GPS: 05° 35.6' S 72° 58.0' E

[Natascha >>]
Land in zicht! Na precies 10 dagen op zee zien we 's middags de Chagos Archipel voor ons opdoemen. De archipel bestaat uit het hoofdeiland Diego Garcia en de atollen Peros Banhos, Egmond Islands en Salomon Islands. Diego Garcia is een Amerikaanse militaire basis en verboden terrein voor jachten. Hetzelfde geldt officieel ook voor de overige atollen, maar de autoriteiten knijpen een oogje dicht en staan jachten toe op noordelijke atollen, waaronder de Salomon Eilanden.

Bij het naderen van de Salomon eilanden zetten we C-Map aan om de lagune binnen te kunnen lopen. Ik sta beneden op C-Map te turen en roep: "Ja, draai maar naar 165 graden!" Waarop Stefan nuchter wijst op de rotsen die aan bakboord sierlijk boven het water uitsteken. De ingang blijkt een halve mijl verder naar het westen te liggen dan door C-Map aangegeven! De pilot waarschuwde al op zichtnavigatie te vertrouwen en niet 's nachts binnen te lopen wegens het grote aantal ongemarkeerde riffen. De lagune is inderdaad bezaaid met kleine rifjes, "bombies" genaamd, die vanuit 25 meter diepte ineens naar boven komen. De forward looking sonar is hier weer van groot nut. Steeds als we er eentje naderen zien we hem op het schermpje opdoemen en als we dan 30 graden van koers wijzigen zie je de bodem weer afvlakken.

We besluiten een ankerplek te zoeken voor het eilandje Île Fouquet, waar we ook Borracho zien liggen. Voorzichtig draaien we een rondje om de bodem voor ons af te tasten voor bombies die te dicht bij onze boot zouden kunnen liggen als we eenmaal voor anker liggen. Na een kwartiertje laten we het anker vallen. Stefan haalt snel de duikspullen tevoorschijn en springt in het water om te controleren of het anker goed ligt. Het blijkt tussen een hoop koraal te liggen en de ketting heeft helaas al behoorlijk wat schade veroorzaakt. Erg jammer, maar zolang er geen boeien neergelegd worden, zit er niets anders op om het eigen anker te gebruiken met alle schade van dien.

Liggend in de cockpit bewonderen we 's avonds de prachtige sterrenhemel. We vallen prompt in slaap om een paar uur later wakker te worden en te kooi te gaan.
[<< Natascha]

Dag 40, Woensdag 8 september 2004
Chagos
GPS: 05° 20.5' S 72° 15.7' E

[Stefan >>]
De schade na 1500 mijl:

• Een generator met lekkend koelwater - leidend tot eliminatie van koelkast, vriezer, warm water boiler, duikcompressor en batterijlader - op diens beurt de HF radio eliminerend;
• Een kapotte zoetwaterpomp. Bijkomend voordeel: Na 11 dagen nog een compleet gevulde watertank;
• Een kapotte elektrische bilgepomp;
• Een lekkende zwaardkast. Was altijd al zo, maar nu weten we waardoor het komt;
• Lekkende bevestigingen van de spatzeilen die het achterste kastje en achterkooi blank zetten;
• Een gesloopte nieuwe vismolen;
• Een in zout water gedoopte nieuwe digitale camera;
• Flessen wijn en duikspullen bedekt met een vieze, dikke, zurige laag. Resultaat van een kapotte fles Baileys;
• En niet te vergeten alle andere kastjes waar een laagje water in staat.

Ik zeg: dat is een mooi lijstje om ons de komende dagen niet te hoeven vervelen. Natascha begint zich te realiseren dat dit ritueel waarschijnlijk niet meer ophoudt en vraagt zich serieus af of het op zo'n manier allemaal wel de moeite waard is.
[<< Stefan]

[Natascha >>]
Ik was op zijn zachtst gezegd niet echt in een goede stemming inderdaad. Weer alle kastjes nat, blikken en etiketten drijvend in het zoute water, natte kussens, troep in de boot. Dit alles gecompleteerd met die zurige lucht van iets dat ooit Baileys was en geen zoet water om de boel mee schoon te maken. HEEEEEEEEEEL diep zuchten en aan de slag dan maar, beginnend met het schoonmaken van de duikspullen. Die vieze derrie zat werkelijk overal: In de duikvesten, op de loodgordels, schoenen en in de regulators. En die lucht! Niet te harden! Vele emmers zout water en flink boenen later, legde ik de schoongemaakte boel te drogen in de zon.

Volgende klus was het droogmaken van de achterkooi en het achterste kastje, waar een deel van de blikvoorraad bewaard wordt. Ervan uitgaand dat dit niet de laatste keer zal zijn dat de boel onder water staat, meteen maar alle etiketten van de blikken verwijderd en met watervaste stift de inhoud op ieder blik genoteerd.
[<< Natascha]

[Stefan >>]
Oké, aan het werk. Eerst de waterpomp eraf gehaald, de doorgeroeste contactpunten afgevijld en opnieuw vast gesoldeerd. Gelukkig is er met de pomp zelf niets aan de hand, dus die werkt. De gaatjes netjes opengewerkt, drooggemaakt en dichtgestopt met een dikke laag epoxy. Hier een plankje opgekit waar de waterpomp opgeschroefd kan worden. Pomp aangesloten en nadat alle lucht uit het systeem was gepompt snorde hij weer als vanouds - dit tot groot genoegen van Natascha die hiermee haar grootste frustratie zag weggenomen. Ze begon prompt schoon te maken, af te wassen, te douchen en alle andere leuke dingen die je kunt doen met zoet water.

De scepterpotten van het ijzeren frame losgemaakt. Winston had wel flexibele 5200 gebruikt voor de bevestiging zelf, maar had de zaak afgewerkt met een laagje harde Tec 7 die was gaan scheuren zodat het water zich nu naar binnen kon werken. En ook hier bleek dat water zo dun is dat dat altijd wel lukt. Het opnieuw dichtmaken moet nog een paar dagen wachten tot de zon de gaten door en door heeft gedroogd.

Dag 41, Donderdag 9 september 2004
Chagos
GPS: 05° 20.5' S 72° 15.7' E

De bilgepomp deed het toch echt niet en de multimeter gaf zelfs geen weerstand meer aan. Omdat het hele ding in één stuk plastic is gegoten kon ik hem niet openschroeven dus dat wordt voorlopig met de hand pompen.

En last but not least, ik heb de generator weer aan de praat gekregen. Cees van Borracho gaf me een stuk zilvertape waarmee ik het gaatje waarschijnlijk wel dicht zou kunnen krijgen en dat lukte inderdaad. Had ik die tape nu maar onderweg gehad, dan hadden we nu nog een goed gevulde vriezer gehad. Laten we dit maar weer wegschrijven onder het kopje: "leergeld". Reken maar dat ik in de Seychellen heel Victoria overhoop zal halen om zo'n rol tape te bemachtigen. Iets zegt me namelijk dat het nog wel een keer fout gaat. Ook met de fabrikant gebeld om een nieuw pijpje te bestellen en nog wat andere onderdelen waarvan oneindige levensduur niet langer mag worden aangenomen.

Dat belooft een intensieve kennismakingsperiode met mijn vriend de generator in Victoria. Omdat de generator zo ver achterin is weggebouwd, heb ik het donkerbruine vermoeden dat het onderhoud nog wel eens is uitgesteld, waar je vroeg of laat de prijs voor betaalt. Er zit dus niets anders op om deze achterstand in te halen. Overigens vertelde Clive van Golden Soevereign dat hij zijn generator in drie jaar tijd al acht keer naar boven heeft gehaald.

Nu de meest dringende reparaties zijn afgerond beginnen we eindelijk oog te krijgen voor de unieke plaats waar we zijn aangeland. Lopend over het smalle strand verbazen we ons over de puurheid en ongereptheid van de natuur. In iedere schelp die je omdraait zit een levend krabbetje en vogels kijken je aan met een brutaliteit die ze zich kunnen veroorloven door de totale afwezigheid van angst voor mensen. Je ziet geen enkel bewijs van menselijke invloed op de natuur; iets wat we nog nergens eerder ervaren hebben. Zachtjes aan raken we steeds meer geïmponeerd en voelen ons bevoorrecht dat we hier mogen zijn. Dit is de beste manier om een passage en bijbehorende ongemakken snel te vergeten.

Het onderwaterleven is al even bijzonder. Voor het hele strand liggen koraalriffen zoals je die in hele speciale gebieden in de Rode Zee ook kunt zien. Hier alleen veel meer en veel gevarieerder en niet te vergeten gewoon recht onder onze boot, niet verstoord door de aanwezigheid van andere boten. Onze buurman Borracho ligt bijna een mijl verderop zodat we zelfs voor anker totale privacy hebben. Alle rampverhalen van bezorgde ecologen gaan hier niet op. We zien nergens een stukje dood koraal en vissen kijken niet op of om als je voorbij ze zwemt .

Dag 42, Vrijdag 10 september 2004
Chagos
GPS: 05° 20.5' S 72° 15.7' E

De drie Zuid-Afrikaanse boten (Just Jinks van Verona en John, Golden Soevereign van Anne-Marie, Clive, Claire en Shaun en Bedoeïn van Mandy en Chris) liggen zo'n drie mijl verderop voor het eilandje Île Boddam aan de andere kant van de lagune. Volgens de kaart zijn daar nog overblijfselen van de oorspronkelijke bewoners te zien, die in 1965 door de Britten zijn gedwongen te verhuizen naar Rodrigues. Dit, omdat het hoofdeiland Diego de Garcia door de Britten aan de Amerikanen marine is verhuurd als militaire basis. (Een groot deel van de B-52 bommenwerpers gebruikten Chagos als basis voor de Irak oorlog. Het is niet moeilijk voor te stellen dat de Amerikanen liever geen pottenkijkers hebben).

De bijboot volgeladen met snorkelspullen en naar Île Boddam gevaren. Ons trouwe 8pk motortje is precies sterk genoeg om ons in plané te houden zodat we snel en droog aankomen. De Zuid-Afrikanen zijn blij ons weer te zien omdat ze zich naar aanleiding van onze radiostilte toch wat zorgen gingen maken. Aan de andere kant waren ze ook wel zo nuchter geen paniek te zaaien zolang onze EPIRB niet was afgegaan, wat via de radionetten ongetwijfeld bekend zou zijn gemaakt. Iedereen weet maar al te goed dat radio's oneindig veel sneller de geest geven dan hele boten.

Op Île Boddam staan de overblijfselen van een aantal huizen en zowaar een klein kerkje . Je kunt hier goed zien wat er gebeurt met de bebouwing als je de natuur 40 jaar zijn gang laat gaan. De muren die nog staan zijn helemaal overwoekerd met begroeiing en complete bomen staan middenin de oude huizen. Al het houtwerk en zelfs golfplaten zijn grotendeels vergaan. We vragen ons af waar de oorspronkelijke bewoners van geleefd moeten hebben. Het zullen vast vissers geweest zijn.

We verbazen ons over de enorme coconut crabs die te vinden zijn tussen en liggend op - je raadt het al: Kokosnoten. Wat ze daar precies doen is mij een raadsel, het is wel een mooi gezicht.

De weg terug is een nat verhaal. Door de harde wind en golven tegen komen we niet in plané en scheppen we steeds meer water binnen, wat de boot nog zwaarder maakt. Het loosplugje doet zijn werk maar kan niet voorkomen dat we iedere golf pakken en helemaal doorweekt aankomen. Wat ben ik blij dat die generator het weer doet zodat we lekker onder een warme douche kunnen springen. Hoezo back to basics? De sinds vanmiddag gekoelde champagne is door al het gerollebol van de afgelopen weken helaas getransformeerd tot azijn zodat die pret niet opgaat. Niet getreurd, we hebben nog 26 flessen rode wijn die ook nodig gedronken moeten worden om ze hetzelfde lot te besparen. Het is niet dat we willen drinken, we moeten wel!
[<< Stefan]

Dag 43, Zaterdag 11 september 2004
Chagos
GPS: 05° 20.5' S 72° 15.7' E

[Natascha >>]
En als de meeste klussen weer gedaan zijn, de kastjes uitgesopt en zelfs de koelkast en de zoetwaterpomp het weer doen, is alle ellende weer snel vergeten. Mijn slechte humeur verdwijnt als sneeuw voor de zon en we genieten met volle teugen van al het moois op deze unieke plek.

Zo rol je van dieptepunt naar hoogtepunt. Deze reis is een aaneenschakeling van verrassingen en leerprocessen en veel loopt anders dan verwacht. We zullen ons erbij moeten neerleggen dat lijstjes nooit afkomen. Ze blijven, ze groeien, ze veranderen en ze zullen er altijd zijn. De kunst is zaken te nemen zoals ze komen, wat niet altijd makkelijk is voor control-freaks zoals wij.

Perfect en idyllisch zal dit jaar niet worden, maar dat het alle moeite waard is, daar bestaat geen twijfel over. Waarom? Om het paradijselijke Cocos Keeling, om het onbeschrijfelijke gevoel als je tussen walvissen en dolfijnen zeilt, om de bijzondere vriendschappen die onderweg ontstaan, om de kick die het zal geven om samen Kaap de Goede Hoop te ronden, om de gezellige en kleurrijke Caribische eilanden, om het moment dat we straks luid toeterend komen aanvaren in de haven van Scheveningen. Daarom. Daarom is al dit geploeter zo ontzettend de moeite waard.

Anyway………op het moment gaat alles weer prima, behalve dan dat het al de hele dag regent. Niet erg zo voor een dagje. We gebruiken deze dag om lekker te lezen, te lummelen en dit verslag bij te werken. Onze bijboot fungeert als wateropvang en ligbad. We scheppen liters vanuit de bijboot in onze watertank die daarmee weer vol zit en in de rest nemen we een bad.

De Zuid-Afrikanen zijn vandaag gevlucht uit hun steeds winderiger wordende ankerplaats voor Île Boddam en liggen nu een stukje naast ons voor anker. Zo meteen gaan we met z'n allen borrelen op Just Jinks van Verona en John. Ik heb het vermoeden dat het erg gezellig gaat worden en ben benieuwd of wij straks nog gaan koken.

Dag 44, Zondag 12 september 2004
Chagos
GPS: 05° 20.5' S 72° 15.7' E

Het werd inderdaad een erg gezellige avond en we hebben niet meer gekookt. Na de borrel nodigden Verona en John ons uit om bij hen te blijven eten en nog veel meer te drinken. Geweldige avond!

Vanmiddag hebben we met de dames een High Tea op Bedoeïn en gaan de mannen uit vissen. Mandy heeft jaren geleden een ouderwets theeservies geërfd van haar oma en - natuurlijk - nog nooit gebruikt. Toen zij en Chris hun huis verruilden voor een prachtige 44 voet catamaran, vond ze het zonde om het honderd jaar oude servies weg te geven en besloot het een plekje te geven aan boord. Wie weet kwam het nog ooit van pas. Je verzint het niet, een theeservies op een boot! Nu ligt een catamaran wel een stuk rustiger in het water dan een schip zoals wij hebben. Gevaar op breken is dan ook niet zo aanwezig. Op Espiritu was er na een week geen kopje meer heel geweest. In ieder geval: High Tea op Chagos dus. Dat had oma nooit kunnen bedenken!

Mandy heeft zich werkelijk uitgesloofd in de keuken en op tafel staan een citroentaart, koekjes en andere hapjes te pronken. Eén minpuntje, de gasfles is leeg en ze weet niet hoe ze die moet vervangen. Dat is natuurlijk ook een mannenklusje en de mannen zijn aan het vissen. Geen thee dus, maar geen nood, we zetten snel een fles wijn op tafel. Die smaakt ook best bij die taart.
[<< Natascha]

[Stefan >>]
Met drie bijboten vertrokken we 's middags om drie uur naar de ingang van de lagune waar een drop-off van een paar honderd meter interessant genoeg zou moeten zijn voor de nodige roofvissen. Omdat een hengel niet echt praktisch is in een bijboot hadden we gewoon wat lijn op een handspoel met aan het einde een stalen voorloop en een repala (nepvisje). Ik was nog zo slim geweest om een gaf mee te nemen om eventuele buit aan boord te kunnen hijsen en Clive had een hamer om het licht in het vissenhoofd snel te doven. Lijnen uit en maar op en neer varen voor de ingang van de lagune. De dames hadden ons dusdanig mismalend aangekeken dat we natuurlijk wel met vis terug móesten komen om niet drie gejen te moeten verduren. Na een half uurtje had ik inderdaad beet en het duurde niet al te lang en ik had de Travelli vis naast de boot voordat de haaien hem hadden afgesnoept. En zoals het gaat, zodra ik hem naar boven wilde halen sprong ie ineens uit het water, schudde heftig met zijn kop en weg was ie! Jammer, die had het best goed gedaan op de barbecue. Niet getreurd, nog meer dan twee uur te gaan voor zonsondergang.

Ineens zagen we Chris zo lang in zijn bijboot staan dat hij toch minstens aan het vechten moest zijn met een 80-ponds tonijn. Eenmaal dichterbij zagen we de reden voor zijn vispauze; twee machtige manta-rays zwommen cirkels rond zijn bijboot. Die wilden we natuurlijk ongemoeid laten dus haalden ook wij onze lijnen snel binnen.

Na een kwartiertje spielerei moesten we toch echt aan het werk om niet het mikpunt van hoon en spot te worden. Na tien minuten had ik weer beet, nu een kleine Bonito, die net zoals een tonijn rood vlees heeft. Prima om sashimi van te maken. De eerste is binnen! Je zou kunnen zeggen dat de kop eraf is. Snel die kleine repala weer overboord, aan het werk jij! Dat deed hij goed want even later was het weer raak, nu een Travelli. Klap op de kop en in het mandje. Dat is twee! Clive werd ondertussen een beetje ziek van het feit dat ze steeds voor mijn kleine gingen en die van hem vrolijk negeerden. Eerlijkheid gebied te zeggen dat zijn repala wel wat aan de grote kant was en hij had geen vislijn, maar eerder viskabel van bijna twee millimeter doorsnede waar de kleine Chagos-visjes zich mooi niet door lieten foppen.

Mijn kleine vriend weer snel in het water gegooid en voordat ik het wist voelde ik de lijn weer trekken. Snel binnenhalen en daar kwam een mooie Coral Trout naar boven. In de boot halen was eenvoudig, het beest neutraliseren niet zo, hij spring als een gek door de kleine bijboot heen met de repala nog in zijn bek, waarvan het tweede haakje uitdagend richting onze teen priemde. Toen we hem eindelijk strak hadden tussen lijn en staart, was een welgemikte tik tussen zijn ogen voldoende om hem zover te kalmeren dat we de haak tussen zijn tanden konden uitvissen. Die tanden dat was nog even oppassen want daar wil je je vingers echt niet tussen hebben. Nummer drie in het bakkie! Zonder gulzig te willen zijn, snel de lijn naar buiten op zoek naar een mooie tonijn. Die tonijn werd het niet, wel een tweede Coral Trout die al even onwillig was als zijn broer. Met vier vissen in ons bakkie vonden we het welletjes en haalden de lijnen binnen, zodat we op vol vermogen terug konden naar de boot.

De dames waren door alle wijn behoorlijk luidruchtig maar die hadden we zo stil met onze fraaie buit. Om de "tea party" op Bedoeïn niet te verstoren zijn we naar John's boot gegaan om de vissen te fileren. John was zo aardig om mij even een snelcursus te geven en nadat ik er klunzig en wel eentje zelf had gedaan trok hij snel het mes weer uit mijn handen mompelend dat we toch voor het donker klaar moesten zijn. Moe maar voldaan haalde ik Natascha op van Bedoeïn en na een paar wijntjes was het tijd om de Coral Trout, op afstand de lekkerste in dit gezelschap in de pan te gooien. Koud wit wijntje erbij en de avond was helemaal af. Voorwaar geen slechte start voor een beginner.

Dag 45, Maandag 13 september 2004
Chagos
GPS: 05° 20.5' S 72° 15.7' E

The generator story, continued………… Naast het koelingsprobleem is er iets mis met de brandstoftoevoer van de generator. Steeds verzamelt zich lucht in het tweede brandstoffilter waardoor de generator onregelmatig gaat lopen en er soms mee stopt. Tijdig ontluchten helpt, maar het kan nooit de bedoeling zijn dat ik met een schroevendraaier naast een draaiende generator moet liggen om hem iedere tien minuten van zijn overtollige lucht te verlossen.

Clive heeft een bedrijf in het reviseren en tunen van motoren en had zijn hulp al aangeboden indien nodig. Na twee uur testen, demonteren, monteren en O-ringen vervangen, kan het niet anders of de metalen behuizing van het brandstoffilter lekt. Als je heel goed kijkt kun je twee haarscheurtjes zien die waarschijnlijk de schuldigen zijn.

Consequentie van een onbewoond eiland is de totale afwezigheid van wat voor reserve onderdelen dan ook. Reguliere onderdelen hebben we natuurlijk bij ons of kun je in geval van nood altijd wel van iemand overnemen, maar een behuizing voor een brandstoffilter is net iets teveel gevraagd. Onder het motto van: "Hij doet het nu toch niet", besloten we het brandstoffilter er in zijn geheel tussenuit te halen. Uiteraard met de kans dat de generator er later alsnog mee zou stoppen door ongefilterde diesel. Zoals gezegd, we hadden niets te verliezen dus het was in ieder geval het proberen waard. Voorlopig doet hij het weer en hebben we koud bier!
[<< Stefan]

[Natascha >>]
's Avonds hebben we met een mannetje of 15 overheerlijk barbecue. John en Verona hadden nog een gigantische steak in hun diepvries liggen die wij met z'n allen gretig verorberen. De door Stefan gevangen vissen doen het ook erg goed en mijn perzik-"cheesecake" is binnen "no-time" verdwenen.

Dag 46, Dinsdag 14 september 2004
Chagos
GPS: 05° 20.5' S 72° 15.7' E

Morgen gaan we deze mooie plek alweer verlaten. We zouden hier nog veel en veel langer willen blijven, maar helaas moeten we ons aan een redelijk strak tijdschema houden. In november start het hurricane season in de Zuid-Indische Oceaan. We hebben nog heel wat mijlen voor de boeg - waarschijnlijk ook vrij pittige mijlen - voordat we in Zuid-Afrika zijn. Zover is het gelukkig nog niet, eerst nog een tweede honeymoon op de Seychellen en kusthoppen langs Madagascar.

We vertrekken samen met de Zuid-Afrikanen, die tot Zuid-Afrika zo'n beetje hetzelfde schema hebben als wij. Chris van Bedoeïn is onze weergoeroe en volgt iedere dag de weersontwikkelingen in de omgeving en op het traject naar de Seychellen. Hij is erg goed in het interpreteren van de weerfaxen, die wij er maar wazig vinden uitzien. Volgens Chris is het morgen een gunstige dag om te vertrekken en hij verwacht op weg naar de Seychellen niet al te harde wind. Klinkt goed, wij vertrouwen met z'n allen op Chris en maken onze boten gereed voor vertrek.

En daar ben je toch zo weer een dag druk mee. Als eerste hijsen we ons in onze duikuitrusting en maken het onderwaterschip schoon. Volgens Stefan scheelt dit zo weer een knoop in snelheid. Helemaal geen vervelende klus. Een groepje nieuwsgierige geel-paarse vissen komt een kijkje nemen. Vervolgens wisselen we de genua 2 voor de grotere genua 1. We verwachten tussen de 15 en 20 knopen wind, niet zoveel dus dat we met de genua 1 willen varen. Want hoe harder we varen, hoe sneller de passage. Dit klinkt enorm Johan Cruijff achtig, maar het scheelt nogal wat of we 6 of 7 dagen over het traject doen. We verbranden ons afval op het strand, bergen de duikspullen op, zetten alles zeevast en maken de boot schoon.

Inmiddels wijzer geworden maak ik geen eten voor de komende dagen klaar. We worden waarschijnlijk eerst weer zeeziek of in ieder geval zo katterig dat we weinig zin in hele maaltijden hebben. Scheelt een boel werk ook, ik hoef nu alleen maar de crackers, bouillon en blikken ravioli paraat te hebben.

's Middags nemen we een duik, samen met de opblaasbare kreeft van Hollandia Home Services. Stefan heeft met de mannen "schippersmeeting" ofwel, ouwehoeren en bier drinken, ik maak ondertussen een pizza met tonijn, ansjovis, olijven en kappertjes die erg goed in de smaak valt bij lekkerbek Stefan. We takelen de bijboot op het voordek en dan zijn we klaar voor vertrek.
[<< Natascha]

HET VERVOLG