Dag 115, Maandag 22 November 2004
Sodwana Bay (Zuid-Afrika)
 Nooit
geweten dat je zoveel in een Nissan Almera kunt stouwen. Met een
kofferbak vol rugzakken, slaapzakken, kites, een kitesurfboard,
ademhalingsautomaten, duikvesten, wetsuits, vinnen, maskers, snorkels,
drank en eten, vertrekken we 's ochtends richting Sodwana Bay. Ondertussen
valt de regen met bakken uit de hemel.
Ons chalet is geweldig ruim met een open keuken,
bar en braai (= Zuid-Afrikaans voor barbecue) in de tuin. Nadat
we onze duiken voor morgen hebben geregeld (zo meteen meer hierover)
beginnen we aan de meegebrachte box rosé. Er is één minpunt aan
het huisje, het wemelt van de mieren en kakkerlakken! 's Avonds
komen ze door alle spleten en kieren op de warmte af. 's Nachts
worden we een paar keer wakker van kriebelende mieren in onze nek,
maar verder is het chaletje ok! We hebben zowel de accommodatie
voor Sodwana Bay, als voor de volgende bestemmingen Hluhluwe en
Drakensberg, geboekt via KZN Wildlife. Allemaal prachtige locaties
midden in de natuur. Een aanrader, kijk op www.kznwildlife.com
[<< Natascha]
[Stefan >>]
We kunnen onze oren niet
geloven als we horen dat we duiktanks en lood apart moeten huren.
Dit hebben we nog nooit meegemaakt en ook de lokale instructeur,
die ons naar de receptie leidt, is zich hier niet van bewust en
is eigenlijk ook verbaasd. De meisjes aan de receptie proberen me
nog te overtuigen, maar er zit niets anders op dan te gaan praten
met diegene die hier een beslissing over kan nemen, namelijk de
manager. Over de telefoon is hij zo slim om de discussie niet aan
te gaan, maar wanneer ik hem 's avonds op de duikersbijeenkomst
(om onze duik voor morgen te bevestigen) spreek, gaat hij zonder
verder commentaar door de pomp. We krijgen zowel duiktanks als loodgordel
gratis. Toch nog gerechtigheid!
[<< Stefan]
Dag 116, Dinsdag 23 November 2004
Sodwana Bay (Zuid-Afrika)
[Natascha >>]
Om 05.45 uur gaat de
wekker, tijd voor de eerste duik! Bij Coral Divers staan de tractoren
met aanhangers al klaar om ons naar het strand te brengen. Omdat
het water van 23 graden te koud is voor onze 2/3 millimeter pakken,
huren we een 5 millimeter pak. Een ritje van tien minuten met de
tractor brengt ons naar het vertrekpunt van de boten: Jesser Point.
De duikschool is groot, commercieel, maar goed georganiseerd. Met
meer dan adequate speedboten worden we naar de duikstek gebracht.
 Voor
vanmorgen staat het "2-mile reef" op het programma. Met
z'n achten tegelijk laten we ons achterover van de boot vallen,
dalen af en...zien niets!! Na vijftien minuten zand, plukken gras
en tegen de sterke stroom in zwemmen, geeft de divemaster het sein
dat we weer naar boven gaan. Ongelofelijk!!! Hij kan de duikspot
niet vinden!!! Stefan komt kwaad boven en het eerste dat hij roept
is: "Ik wil mijn geld terug! Voor deze duik ga ik echt niet
betalen!" Ondertussen klotsen de golven ons om de oren en doen
we ons best om niet af te drijven. Hoewel Martin en ik ook balen,
vinden wij het toch de eerste prioriteit om veilig op de boot terug
te komen in plaats van ons zo op te winden. Die bootbestuurder en
divemaster weten ook heus wel dat ze fout zitten. Als we weer -
met 50 bar minder in onze tank - op de boot zitten, varen we naar
de juiste plek die een paar honderd meter verderop ligt.
De gigantische morene, pijlstaartrog, schildpad
en prachtige vissen, maken in ieder geval veel goed, al is het maar
een korte duik. Ik verbruik veel meer lucht dan normaal en later
blijkt dat de eerste trap van mijn ademhalingsautomaat niet goed
werkt. Het is sowieso wel weer eens tijd voor een servicebeurt,
want we hebben de automaten al drie jaar niet meer laten nakijken.
Toevallig is mijn kitesurfleraar Jo deze week
ook in Sodwana Bay om les te geven. Als het morgen een beetje wil
waaien zal ik nog eens een poging wagen om die kite onder controle
te krijgen.
 We
hebben nog meer huisdieren. Behalve kakkerlakken, mieren en salamanders,
ontdekt Marjon een tuinslang, maar wel een echte! Een dikke bruine
van zo'n anderhalve meter lang. Verder lopen overal brutale kapucijneraapjes
rond, die je liever niet in je huisje hebt. Gelukkig hebben we een
bus kakkerlakkenspray gekocht, want 's avonds, wanneer het buiten
begint af te koelen is het kakkerlakkenbal. En ze zijn groot!
[<< Natascha]
Dag 117, Woensdag 24 November 2004
Sodwana Bay (Zuid-Afrika)
[Stefan >>]
Weer vroeg uit de veren
voor een duik en de pret begint al wanneer we met de speedboot door
de branding heen scheuren. Het favoriete geintje van de motorbootbestuurders
is om honderd meter voor het strand de twee keer 85pk vol open te
draaien om de boot zo ver mogelijk het strand op te jagen. Gisteren
presteerden we het om bij hoog water het rulle, horizontaal liggende
gedeelte te bereiken.
Een onbegrijpelijke omissie is de afwezigheid
van GPS op de boten, zodat ze aan de hand van landmarkeringen duikstekken
terug moeten vinden die verder niet gemarkeerd zijn door boeien.
Gisteren misten we het rif door een navigatiefout en vanmorgen proberen
ze niet eens het gewenste rif, gelegen op 5 mijl ("Hotspot"
genaamd), te zoeken omdat de landmarkeringen door het slechte weer
niet te zien zijn.
's Avonds kan ik het niet nalaten de manager
door te zagen over deze in onze ogen knulligheid. Hij verdedigt
zich nog halfslachtig, maar als hij zich na vijf minuten redelijk
heeft vastgeluld, richt hij snel het woord tot een andere, minder
vervelende gast. Eerst willen ze een hoop korting en dan hebben
ze nog praatjes ook!
[<< Stefan]
[Natascha >>]
Het wordt dus een andere
duikstek in het "5-mile" gebied. In de stromende regen
maken we ons klaar voor de duik en omdat het water aan de oppervlakte
nogal wild is, gaan we met z'n allen zo snel mogelijk, head first,
naar dertig meter diepte. Onder water is het heerlijk rustig en
het zicht is beter dan verwacht. Toch nog een prima duik dus.
 Martin
gaat voor een tweede duik en ik ga nog maar eens met die kite stoeien.
Vandaag krijg ik les van Fred, een collega van Jo. Stefan kijkt
van een afstandje naar mijn gestuntel. Hoe hard ik ook mijn best
doe en hoe goed Fred het me probeert uit te leggen, het wil maar
niet lukken. Eigenlijk heb ik de neiging om er maar helemaal mee
te stoppen. Totdat...
[<< Natascha]
[Stefan >>]
Na drie dagen zie ik
de kite nog steeds binnen dertig seconden na lancering uit de lucht
vallen. Niet echt goed voor Natascha's motivatie en als ze na vandaag
niet op zijn minst de kite kan laten vliegen, dan denk ik dat ze
hem aan de wilgen hangt. Tijd voor een wat rigoureuzere aanpak.
Haar beide leraren laten haar veel te voorzichtig sturen, wat wel
lekker veilig is omdat de kite dan weinig kracht ontwikkelt. Maar
als hij steeds uit de lucht valt komt ze toch niet verder. Zodra
Fred aan een andere leerling wil laten zien hoe ze de kite moet
lanceren, zie ik mijn kans schoon om achter Natascha te gaan staan
en haar zelf aanwijzingen te geven.
In plaats van: "Zachtjes links"
en "Voorzichtig rechts" wordt het nu: "Hard links"
en "Vól rechts". De kite scheurt als een idioot door de
power zone en ik houd Natascha vast aan haar harnas, haar benen
meer in de lucht dan aan de grond. Na tien minuten is ze doodop
en laat ze de kite neerstorten. Enigszins verbouwereerd komt Fred
naar ons toegelopen. Waarom hadden hij en Jo dat in die drie dagen
niet voor elkaar gekregen? Tja, als subtiliteit niet werkt, is lomp
geweld vaak het juiste antwoord. Een credo dat ook hier weer opgaat.
 Nu
ze eindelijk het gevoel te pakken heeft van het sturen van de kite,
laat ik haar met mijn eigen, grotere kite oefenen. Na een uurtje
kan ze hem oplaten, sturen, controleren en weer netjes laten landen.
Enthousiast roept ze: "Ja!! Ik voel nu wat ik moet doen!"
en "Dit is eigenlijk wel leuk!"
[<< Stefan]
Dag 118, Donderdag 25 November 2004
Sodwana Bay / Hluhluwe (Zuid-Afrika)
[Natascha >>]
Nog een laatste duik
voor ons en een rondje kitesurfen voor Stefan, voordat we na de
lunch richting Hluhluwe vertrekken. Hluhluwe (en het aangrenzende
Umfolozi) is het enige wildpark in de provincie KwaZulu-Natal waar
the Big Five voorkomt: Neushoorn, leeuw, buffel, olifant en luipaard.
We zijn benieuwd of het ons gaat lukken ze alle vijf te spotten.
 Na
een uurtje bereiken we de hoofdingang van het park. De 15 kilometer
naar onze accommodatie in Hilltop Camp is al een fantastische gamedrive.
We zien een aantal witte neushoorns, buffels, impala's en zebra's.
Hilltop Camp ligt prachtig bovenop de heuvels en het terras geeft
een fantastisch uitzicht over de vallei. We slapen in rondavels,
kleine ronde hutjes met rieten dak. Ze zijn koel, knus en vooral
schoon. Geen kakkerlakken of andere ellende!
[fotoverslag
van Hluhluwe park]
Dag 119, Vrijdag 26 November 2004
Hluhluwe (Zuid-Afrika)
 Voor
vanmorgen hebben we een georganiseerde gamedrive met een landrover
geboekt. Als je hoog zit, zie je toch meer beesten dan vanuit je
Nissan Almera. Alweer vroeg uit de veren, want de gamedrive start
om 06.00 uur.
 Vrij
snel is het al raak en zitten we eerste rang voor een gevecht tussen
twee mannetjes impala's (een antilope soort). Het gaat er vrij serieus
aan toe en na tien minuten neemt één van de twee de benen. Er staan
trouwens nogal wat op het spel voor zo'n mannetje want de winnaar
krijgt de leiding over een kudde vrouwtjes, die hij allemaal mag
bevruchten. Dat feest duurt alleen nog wel even aangezien er nu
overal schattige jonkies rondlopen. Mooie beestjes hoor, die impala's.
Zo rank en gestroomlijnd. Dat moet ook wel want ze zijn een favoriete
hap van ondermeer vijand leeuw, cheeta en luipaard.
De ruim 26.000 impala's vormen overigens een
absolute meerderheid in het park. Om een beeld te geven: Er lopen
in Hluhluwe-Umfolozi ongeveer 4.000 buffels, 1.700 witte neushoorns,
800 giraffes, 300 zwarte neushoorns, 300 olifanten, 150 luipaarden,
120 leeuwen, 40 cheeta's en 26 wilde honden rond. Verder nog een
paar hyena's duizenden zebra's, gnoes, en allerlei andere antilope
soorten.
 Op
de weg voor ons loopt een witte neushoorn. Hij is niet van plan
ons erlangs te laten, dit is immers zijn territorium. En dat laat
hij merken ook! Geïrriteerd kijkt hij zo nu en dan achterom en sproeit
urine in het rond. Alsof dat nog niet duidelijk genoeg is, bakent
hij zijn gebied af door met zijn poten in zijn stront te banjeren
en weer verder te stappen. Na een tijdje is meneer toch zo vriendelijk
om een stapje opzij te doen. Gaaf hoor, om hem van zo dichtbij te
kunnen zien!
Verder zien we giraffen, zebra's, kudu's,
nyala's, gnoes, buffels, bavianen en allerlei roofvogels. Wisten
jullie trouwens dat een giraffe maar drie minuten achter elkaar
slaapt? Hij heeft namelijk een enorm groot hart om het bloed naar
zijn hoofd te pompen en als hij te lang slaapt (of drinkt) ontploft
als het ware zijn hoofd.
 's
Avonds leggen we een paar malse t-bone steaks op de braai. Helemaal
goed!
Dag 120, Zaterdag 27 November 2004
Hluhluwe (Zuid-Afrika)
Gisteren schreef ik dat er 1.700 witte neushoorns
in Hluhluwe-Umfolozi leven. Dat is niet altijd zo geweest. Eind
1800 werd de witte neushoorn in Zuid-Afrika als gevolg van teveel
jagen, met uitsterven bedreigd. In heel Zuid-Afrika leefden er nog
maar honderd en Hluhluwe werd eind 1800 aangewezen om de witte neushoorn
te beschermen. In de jaren '50/'60 heeft "Operation Rhino"
ervoor gezorgd dat 10.000 neushoorns van Hluhluwe naar  andere
parken in Zuid-Afrika en de rest van de wereld zijn overgeplaatst.
Momenteel leven er weer 7.000 witte neushoorns in Zuid-Afrika. Nog
steeds wordt actief de balans van de verschillende diersoorten in
Hluhluwe bewaakt en het teveel aan antilopen, zebra's, giraffes
en neushoorns wordt lokaal en internationaal verkocht.
 Vandaag
is één grote gamedrive met onze eigen auto. Al vroeg rijden we Umfolozi
park binnen nadat we eerst een rondje door Hluhluwe hebben gemaakt.
We zien enorm veel diersoorten en hoewel de kuddes niet zo groot
zijn als in bijvoorbeeld Etosha (Namibië) of Chobe (Botswana), zien
we de dieren vaak van erg dichtbij. In de modder badende neushoorns,
nieuwsgierige zebra's en de familie wrattenzwijn met ieniemienie
jonkies. Prachtig!
 Na
de picknick zouden we het wel heel erg leuk vinden om een olifant,
leeuw, cheeta of luipaard te zien. Actief gaan we op zoek en de
olifanten uitwerpselen en ontwortelde bomen wijzen erop dat hier
niet lang geleden olifanten zijn geweest. En ja hoor, Stefan spot
een olifant op zo'n 50 meter afstand. Onverstoorbaar verslindt hij
de ene na de andere tak met blaadjes. Hij blijft een beetje verscholen
tussen de bomen dus een mooie foto levert het helaas niet op.
Aan het eind van de middag zijn we redelijk
gaar van al dat spotten en in de auto zitten en zetten we weer koers
richting Hilltop Camp. En dan...wanneer je het niet verwacht,...liggen
daar twee cheeta's te luieren op een heuveltje in de zon!!! Wow,
hier zijn er maar 40 van in het hele park. Ik vind dit toch wel
een van de mooiste beesten. Stoere katten met prachtige vlekken
en een "traan" op hun kop.
 Het
wordt al snel donker en we maken dat we naar Hilltop Camp komen.
De mannen maken de braai weer aan, ondanks de dreigende wolken en
gerommel in de verte. In een rap tempo eten we het vlees op en na
het laatste stukje hamburger voelen we de eerste spetters. Wat een
timing! We nemen nog een afzakkertje en een paar "springbokjes"
(shooter met pepermuntlikeur, Cape Velvet en crème) in de bar van
het restaurant.
Dag 121, Zondag 28 November 2004
Hluhluwe (Zuid-Afrika)
 Nog
één gamedrive dan, voordat we straks naar Durban gaan. Tweeënhalf
uur lang tuffen we rond, maar in tegenstelling tot de vorige keren
zien we nauwelijks wild. Komt dit omdat het zondag is? Alleen de
impala's en een paar kudu's en zebra's hebben zondagdienst. Nou
ja, we kunnen niet altijd mazzel hebben. Net voordat we het park
uitrijden zien we ineens weer buffels, neushoorns, zebra's en impala's.
Je zou bijna denken dat die er voor de binnenkomende gasten neer
geplant zijn.
We gaan voor een dagje terug naar de boot
voordat we morgen naar Drakensberg vertrekken. Kunnen we even kijken
hoe de boot erbij ligt want dat is een continue zorg aan je hoofd
hoor! Wat als een afsluiter het begeeft, of de lenspomp? Of als
Espiritu getroffen wordt door de bliksem? Maar niets van dat alles.
Espiritu ligt er keurig bij en we vinden het fijn om weer een nachtje
aan boord te slapen.
De afgelopen dagen hebben we regelmatig telefonisch
contact gehad met onze werkmannen. De ankerlier is inmiddels gerepareerd,
dus vanaf nu kunnen we het anker weer met een druk op de knop neerlaten
en naar boven halen. Er waren maar liefst drie problemen met het
ding. Stefan had de batterijkabels al vervangen omdat deze waren
doorgesmolten. De relaybox was ook kapot en is opnieuw gewikkeld
en verder was de startmotor gecorrodeerd. Ook deze is opnieuw gewikkeld
waarmee deze feitelijk weer als nieuw is.
De pomp voor de koelkast is helaas nog niet
binnen, we moeten dus nog even geduld hebben met de koelkast. Morgenvroeg
komen er als het goed is drie verschillende mannetjes: Een komt
het een en ander aan de koelkast voorbereiden, een ander komt nog
iets afwerken aan de ankerlier en de man voor de verstaging komt
omdat we de verroeste en niet meer zo mooie veiligheidslijnen willen
laten vervangen. Als die mannen dan allemaal geweest zijn, zetten
wij koers naar de Drakensberg. Lekker een paar dagen klauteren in
de bergen. Even weer die spieren gebruiken na al dat zitten in de
auto.
 Dag
122, Maandag 29 November 2004
Drakensberg / Royal Natal National
Park (Zuid-Afrika)
 Na
een hectisch ochtendje van klusjesmannen, rugzakken opnieuw inpakken,
verslag bijwerken en proviand inslaan voor de komende dagen, tuffen
we met ons Almeraatje naar het Royal Natal National Park in de Drakensberg.
Lekker een paar dagen wandelen en klimmen in een volgens de boekjes
en reisgidsen fantastisch berglandschap met grotten, watervallen,
bloemen en planten.
Drakensberg is een uitgestrekt gebied in het
westen van KwaZulu Natal, grenzend aan Lesotho en Vrijstaat, een
soort halvemaan vorm van 160 kilometer lang. Royal Natal National
Park ligt in het noordelijke gedeelte, het gebied met de hoogste
bergen. De meest bekende bergen zijn de Mont aux Sources (3300 meter),
Sentinel (3165 meter) en het Amphitheatre (2972 meter). Vanuit ons
chalet in Thendele, kijken we uit over het prachtige Amphitheatre,
een halfrond plateau in de vorm van - je raadt het al - een amfitheater.
Die willen wij wel beklimmen!
 Om
er alvast een beetje in te komen, lopen we aan het eind van de middag
naar de Tiger Falls. Au! Dat valt niet mee met die grote kisten
aan je voeten na vier maanden blote voeten en slippers.
Dag 123, Dinsdag 30 November 2004
Drakensberg / Royal Natal National
Park (Zuid-Afrika)
 De
Tugela Gorge (Kloof) staat omschreven als een van de mooiste wandelroutes
in Royal Natal National Park, dus al vroeg gaan wij uitgerust met
bergschoenen, rugzak en fotocamera op pad. We laten ons niet afschrikken
door de bewolking, wie weet trekt de lucht nog open. De route begint
een paar meter van ons huisje, we zetten de pas er direct stevig
in.
 De
omgeving is prachtig. We beginnen door een weids landschap van heuvels
en valleien. Beneden ons stroomt een beekje, een uitloper van de
Tugela waterval. Voor ons het machtige Amphitheatre en daarboven
uittorenend de Sentinel. Alles is groen, planten en bomen staan
in bloei. In de verte schreeuwen bavianen. Langzaam vernauwd het
landschap zich en worden we ingesloten door bergen. Het bergpad
verandert in een brede strook van stenen en keien en al hoppend
van steen naar steen staan we een paar uur later middenin de kloof.
Niemand anders dan wij, wat een rust. Kennelijk hebben de wolken
vanmorgen toch een aantal wandelaars afgeschrikt. Inmiddels schijnt
de zon.
 We
hebben drie mogelijkheden: Een tunnel recht voor ons, een korte
ladder links van ons en een lange ladder aan onze rechterhand. Marjon
moet niets van ladders hebben en gaat samen met Martin voor de tunnel.
Stefan en ik wagen ons op de lange stalen, enigszins onstabiele
ladder, waarvan hier en daar een sport ontbreekt. De tunnel- en
ladderroute zouden volgens de kaart op hetzelfde punt moeten uitkomen,
maar voor de zekerheid spreken we af om na een half uur weer terug
te gaan naar de kloof, mochten we elkaar mislopen.
 Boven
aan de ladder aangekomen begint een aardig stukje klauteren, een
steil stuk over gladde stenen. Hangend aan boomwortels en een stuk
staaldraad, banen we ons een weg naar boven. Wanneer mijn benen
te kort zijn om de volgende steen te halen, trekt Stefan me omhoog.
Deze route loopt door tot aan de voet van het Amphitheatre. We zouden
graag doorgaan, maar wanneer we Martin en Marjon na twintig minuten
nog niet zien, keren we terug naar de kloof. En ja hoor, daar zitten
ze al! De tunnel stond vol met water, dus dat verhaal hield snel
op. De korte ladder links kwam uit op een enorm modderpad. Uiteindelijk
bleef Marjon in de kloof wachten en heeft Martin de lange ladder
beklommen en het stuk daarna, maar is omgedraaid zonder ons te zien.
 Na
een paar boterhammen gaan we weer richting Thendele. Mijn voeten
hebben het inmiddels hélemaal niet meer naar hun zin in mijn bergschoenen.
Ze knellen, mijn tenen doen zeer en op beide hielen zit een blaar.
Normaal gesproken zitten die schoenen me best lekker. Wat de reden
ook mag zijn, ontwenning, gekrompen schoenen of grotere voeten,
het ziet eruit alsof ik op eieren loop.
[<< Natascha]
Dag 124, Woensdag 1 December 2004
Drakensberg / Royal Natal National
Park (Zuid-Afrika)
 [Stefan
>>]
Resultaatgericht als we zijn, wandelen we natuurlijk
niet voor de kat zijn viool door de bergen, maar willen we ook een
top bereiken. De top van het Amphitheatre is een plateau van een
aantal vierkante kilometers dat zo'n 1500 meter boven de vallei
uittorent. Je kunt hem vanuit onze vallei beklimmen - een tocht
van meer dan negen uur - of vanuit een vallei verderop, wat de trip
inkort met zo'n vier uur. Enig nadeel, je moet eerst de vallei uit
en het volgende dal in om aan de achterkant van de berg te komen,
een rit van 130 kilometer! Omdat het weer doorgaans tussen twee
en drie uur 's middags omslaat, is de negen-uurs tocht niet haalbaar
(wat jammer nou...). We gaan dus een stukje autorijden. Van de stortregen
van de avond tevoren is niets meer te bekennen, de hele berg ligt
vrij in de zon. Snel de auto in en na anderhalf uur kunnen we de
bergschoenen aansnoeren.
 Al
na 45 minuten komen we op een uitkijkpunt van waaruit we de hele
vallei kunnen overzien. Enorm indrukwekkend, mooier dan we ooit
in de Alpen hebben gezien. Hoe zou het op de top wel niet zijn?
We vervolgen onze weg en na iedere bocht wordt het uitzicht mooier.
Wel even stoppen om te kijken; het paadje is smal en de afgrond
weinig aanlokkelijk.
 Een
paar keer klimmen we met succes over een schuin aflopende rots tot
we er eentje tegen komen waarbij je recht de afgrond inkijkt. Natascha
ziet het met angst en beven aan en besluit dat het mooi is geweest.
Ik kan haar niet vermurwen de twee meter te overbruggen. Aanmoedigen,
hand uitsteken, gerust stellen, streng toespreken; het wil allemaal
niet baten. Ik wil toch een eindje verder lopen om te zien hoe ver
het nog is naar de kettingladder tot de top. En dan heb ik geluk.
Net om de hoek kom ik een stel van in de vijftig tegen die zojuist
op de top zijn geweest. Allebei minder sportief en een stuk zwaarder
dan wij. Tja, dat is lastig voor Natascha. Hoe gaat ze nu uitleggen
dat ze niet op de top is geweest omdat ze een richeltje niet over
durfde, waar een paar vijftigers lachend overheen klauteren? Voorzichtig
schuifelt Natascha op haar kont over die "levensgevaarlijke"
steen. Op naar de top!
 Dan
komt de in mijn ogen veel grotere uitdaging; een touwladder (maar
dan met kettingen) van dertig meter die loodrecht over de rotsen
is gespannen. Natascha klimt zonder een kik naar boven en voordat
ik het in de gaten heb, staat ze bij de tweede, iets kortere ladder,
klaar voor de laatste 200 meter naar boven. Leg mij maar uit waarom
iemand ergens bang voor is - of juist niet...
 Het
plateau is enorm uitgestrekt, met vriendelijk glooiende heuvels
zoals je die normaal gesproken in het laagland ziet. Jammer dat
we het weer in de gaten moeten houden en niet al te veel tijd hier
kunnen besteden. Wel even naar de rand, genieten van het uitzicht,
even wat eten en weer terug.
De afdaling van de ladder gaat soepel en vrolijk
wandelen we weer terug langs het richeltje naar het vertrekpunt.
Als we aankomen bij die "levensgevaarlijke" steen vallen
de tanden uit mijn mond van verbazing. Zonder mankeren huppelt Natascha
over de gevreesde twee meter en als ik begin te applaudisseren,
realiseert ze zich pas wat ze gedaan heeft. "Was ik daar nu
zo bang voor?" Toegegeven, vanaf deze kant ziet het er minder
angstwekkend uit, maar laten we ook even vaststellen dat Natascha's
(of ieder anders' angst) niet altijd op reële grond is gebaseerd.
Aardig vertrekpunt voor toekomstige "momenten".
De laatste 500 meter zien we de lucht snel
dichttrekken en na een sprintje zitten we droog in de auto terwijl
de eerste regendruppels op de voorruit verschijnen. In de plensregen
rijden we terug, nagenietend van een prachtige dag.
We zijn al vier maanden onderweg!
[<< Stefan]
Dag 125, Donderdag 2 December 2004
Drakensberg / Royal Natal National
Park & Dundee (Zuid-Afrika)
 [Natascha
>>]
Tweeënhalve dag lopen
vonden we mooi genoeg en terwijl Marjon en Martin nog een rondje
gaan, laten wij vandaag het paard lopen. Paardrijden door dit fantastische
landschap, dat leek ons helemaal geweldig, dus hebben wij gisteren
een tocht van drie uur met een gids geboekt.(foto: Paardrijden 1)
 Stefan
had over de telefoon al even het verzoek geuit om lekker veel te
gaan draven en galopperen en dat hebben we geweten ook! Niet te
flauw, stuiven we er na een paar minuten stappen vandoor. Alleen
wij drietjes en drie overenthousiaste paarden. Constant uitzicht
op het amphitheatre. We gaan steeds hoger, stappen over smalle paadjes
langs een afgrond (da's minder, zie het vorige stuk) en steken rivieren
over. Op een lang vlak stuk gaan we in galop en als we aan het eind
zijn en de gids ons vraagt of we nog een keer willen, galopperen
we weer terug...en weer heen...weer terug...en weer heen. Super!
Maar dit gaan we morgen voelen, dat weet ik wel!
We pikken Marjon en Martin op en rijden naar
het plaatsje Dundee, 40 kilometer van de Zulu-Battlefields vandaan.
In het Thalana museum wordt uitleg gegeven over de militaire historie
van Zuid-Afrika. Enige achtergrond over de verschillende oorlogen
en veldslagen komt wel van pas aangezien we morgen naar de Zulu-Battlefields
gaan. De Zulu's, Boeren (Nederlanders, Duitsers en Fransen) en Engelsen
hebben hier in de 19e en begin 20e eeuw flink huisgehouden.
Wat een vechtersbazen die Zulu's onder leiding
van King Shaka en zijn opvolgers. Met speren vochten ze tegen de
met geweren en kanonnen bewapende Boeren en Engelsen. Met succes
in de slag bij Isandlwana, toen 25.000 Zulu's de 1.700 Engelsen
compleet verrasten, Maar toen ze de volgende dag overmoedig een
ziekenhuis en een opslagplaats bij Rorkes' Drift aanvielen, legden
ze het af tegen de goed voorbereidde Engelsen die barricades hadden
gemaakt van meelzakken en koekblikken.
 We
verblijven twee nachten in het plaatsje Helpmekaar in het landhuis
"Penny Farthing"
van Foy Vermaak. By the way, dit landhuis staat op maarliefst 7000
hectare grond! Enkele voorouders van Foy (Boeren) hebben in diverse
veldslagen meegevochten. Hij weet enorm veel over de geschiedenis
van de Battlefields en laat ons na het eten een video zien van de
slag bij Blood River, tussen de Boeren en Zulu's. Morgen gaan we
het allemaal zelf zien, we gaan naar Blood River, Isandlwana en
Rorkes'Drift.
[<< Natascha]
Dag 126, Vrijdag 3 December 2004
Drakensberg / Royal Natal National
Park & Dundee (Zuid-Afrika)
 [Stefan
>>]
Op de Zulu-Battlefields
hebben verschillende oorlogen plaatsgevonden die bepalend zijn voor
het ontstaan van Zuid-Afrika. In chronologische volgorde: de Boeren-Zulu
oorlog, de Engelsen-Zulu oorlog en de Engelsen tegen de Boeren.
De oorlogen zijn gevoerd in een relatief klein gebied in KwaZulu
Natal dat nu bekend staat als de Zulu Battlefields. Goed voorbereid
met behulp van internet, museum, video's, boeken en niet te vergeten
de verhalen van Foy , de eigenaar van Penny farthing, gaan we op
pad.
De oorlogen en veldslagen hebben hun eigen
verhaal, maar het meest in het oog springend is het gevecht tussen
de Boeren (Voortrekkers) en de Zulu's. De Boeren verlaten de steeds
meer door de Engelsen gedomineerde Cape voor land en een beter bestaan,
net als de Pioniers die in Amerika oostwaarts trokken. De lokale
bevolking, de Zulu's waren hier echter minder van onder de indruk.
 Ze
bieden de Boeren na enige schermutselingen een gedeelte van hun
land aan, onder de voorwaarde dat eerder gestolen vee wordt terug
gegeven. Bij het feest ter ere van het bestand - een pure witte
vlag situatie - vermoorden de Zulu's alle aanwezige Boeren inclusief
hun leider Piet Retief.
 Dit
resulteert in een strafexpeditie om de Zulu's voor eens en voor
altijd een lesje te leren. Zo'n 470 Boeren trekken met 76 huifkarren
het Zululand in en zodra ze de vijand zagen, maakten ze een kring
met de wagens om een klein fort op te bouwen. Ze worden aangevallen
door zo'n 6000 Zulu's (outnumbered?), uiterst heldhaftig en bloeddorstig,
echter slechts bewapend met speren, terwijl de Boeren geweren en
twee kanonnen hadden. De Boeren hadden geen enkel slachtoffer terwijl
ze zo'n 3000 Zulu's weten te doden.
Deze veldslag werd in eerste instantie herdacht
door het Blood River museum, gesticht in 1970, tijdens de "Apartheid".
Na de omwenteling in 1994, vonden de "blacks" het tijd,
de in hun ogen valse voorstelling van zaken te corrigeren middels
een eigen, tweede museum. Het verraad van de witte vlag moorden
is hier uitgelegd als een cultureel issue omdat de blanken in de
avond in plaats van overdag kwamen en dus volgens hun gewoonten
vermoord moesten worden. Bezoek in de avond zou duiden op hekserij...
 Aan
de andere kant lijkt het Boeren museum ook niet geheel objectief.
Iets te positief over de glorieuze blanken die de ongeciviliseerde
Zulu's een lesje hadden geleerd. Wat mij betreft typisch Zuid-Afrikaans.
Geen van beiden waren lieverdjes en de waarheid zal wel ergens in
het midden liggen.
[<< Stefan]
 [Natascha
>>]
Nog steeds niet genoeg
van de Zulu's kijken we 's avonds met Foy Vermaak de film "Zulu".
Een "must see" volgens hem, het gaat over de slag bij
Rorkes' Drift en is gefilmd in het Royal Natal National Park, waar
nu Thendele is. Vol goede moed beginnen we na het eten aan deze
tweeënhalf uur durende klassieker. Maar de film is traaaaaaaaaaaaaaaag.
Al na tien minuten zit Stefan te knikkebollen, hij is dan ook de
eerste afvaller. Hoewel ik een ritme heb van vijf minuten ogen open
en één minuut ogen dicht, houd ik het toch nog langer vol dan Marjon,
die het na een half uur heeft gehad en haar bed opzoekt. Dan gaat
het tussen Foy en mij, beiden om beurten in slaap vallend en weer
wakker schrikkend. De film duurt bijna langer dan de werkelijke
veldslag! Foy houdt het voor gezien en ik ook, een half uur voor
het einde. Door iedereen verlaten, ziet Martin nog hoe de Zulu's
het ziekenhuis in brand steken, maar uiteindelijk toch het onderspit
delven.
|
