Dag 264, Woensdag 20 April 2005
14° 28.0' N 60° 52.0' W
Caribische Zee - Dominica / Roseau
 [Natascha >>]
We dachten een dagje te gaan zeilen, maar er staat nauwelijks wind. Niet genoeg in ieder geval om te zeilen, dus 11 uur lang zitten we in de motorherrie. Bah! We begrijpen er niets van, normaal gesproken zou hier een stabiele passaatwind moeten waaien. Net voordat het donker wordt bereiken we Roseau, de hoofdstad van Dominica. Bootjongen Pancho komt aangescheurd in zijn bootje om ons een van zijn moorings te wijzen. Pancho was ons al aanbevolen door Fiona en Don (die we op Tobago hebben ontmoet) en ook door Martijn van Carib Kiss, dus dat zit wel goed.
[<< Natascha]
Dag 265, Donderdag 21 April 2005
15° 17.0' N 61° 22.6' W
Dominica / Roseau[Stefan >>]
Om half twee 's ochtends liggen we allebei te woelen en luisteren naar het gekraak van de ankerketting. Op de een of andere manier klinkt het anders dan anders en dan ga je er toch je aandacht op vestigen. Eenmaal echt wakker gaat Natascha naar het toilet en wanneer ze al aan het doorspoelen is stap ik uit bed om een paar oordoppen uit de kaartentafel te halen en ook een plas te doen, zoals gebruikelijk vanaf de achterkant van de boot.
WOEAAAAAAHHHHHH!!!!!!!!! Met een mengeling van schrik, verbazing en woede, zie ik met mijn half open ogen een donkere schim aan de kaartentafel staan. Zodra hij me in de gaten heeft vliegt hij naar buiten en duikt voordat ik hem in mijn vingers kan krijgen over de reling. Mijn eerste reflex is om achter hem aan te springen, maar ik bedenkt me dat dat misschien niet het slimste is. Ten eerste vind ik hem waarschijnlijk toch niet en als ik hem al vind heb ik weinig zin in een gevecht onder water met iemand waarvan ik niet weet of hij bewapend is. Hij koos dan wel direct het hazenpad, maar je weet nooit wat hij gaat doen als hij in het nauw gedreven wordt. We schijnen nog met de grote duiklamp naast de boot en over het water, maar alles wat we horen en zien zijn opspringende vissen.
Natascha heeft niets gemerkt van de indringer en vraagt zich hardop af of ik het me niet verbeeld heb. De waterspetters in de achtercockpit (waar hij binnen moet zijn geklommen) en in het gangboard (waar hij het water is ingedoken), bewijzen echter dat er wel degelijk iemand aan boord was. Het gekke is dat de vloer binnen helemaal droog is, het lijkt wel of hij buiten eerst heeft staan opdrogen, misschien om op adem te komen van zijn zwemtocht. Binnen blijken we niets te missen. Natascha had de portemonnee gelukkig voor het slapen gaan in de kaartentafel gestopt en kennelijk was hij niet geïnteresseerd in de zonnebrillen, horloges en mobiele telefoon die erop lagen. Of misschien waren we er gewoon net op tijd bij. Na een uurtje gaan we toch maar slapen, met het licht aan en de kajuit afgesloten, zodat we niet nog eens verrast kunnen worden.
Eerlijk gezegd ben ik blij dat hij is gevlucht. Stel je voor dat hij het grote slagersmes, dat op het keukenblad lag, had gepakt en getrokken. Dan was ik er in het donker vrijwel zeker zo ingelopen. Als ik hem al te pakken had gekregen, dan zit je met zo'n vent en moet je hem overdragen aan de politie en als ik hem in mijn woede iets te hard had geraakt, was ik ook nog eens de gebeten hond geweest. Neemt niet weg dat een goed pak rammel hem waarschijnlijk wel voor een paar maandjes van het dievenpad genezen had.
De ervaring van vannacht hebben voldoende indruk gemaakt om deze ankerplek te verlaten en te verkassen naar de plek vlak voor het "Anchorage" hotel, waar meer boten liggen. Dit hadden we in eerste instantie al willen doen, maar omdat we zo laat aankwamen was het handiger om voor de eerste nacht even hier te ankeren.
[<< Stefan]
[Natascha >>]
Slapen wil vervolgens niet meer zo best lukken, bij ieder piepje of kraakje lig ik stijf van de schrik. Naast mij mompelt Stefan: "Dat is niks, ga nu maar slapen", zijn hand uit voorzorg om de houten knuppel. Mezelf overtuigend dat die knaap wel erg dom zou zijn om vannacht nóg een keer te komen, val ik uiteindelijk toch in slaap.
 Nadat we zijn verplaatst naast het "Anchorage" hotel, pal voor het huis van Pancho, gaan we naar de duikshop van het hotel. Het is op Dominica namelijk niet toegestaan om zelfstandig te duiken. Het vrouwtje van de duikshop belooft ons veel moois en we boeken twee duiken voor morgen.
We nemen een busje naar Trafalgar, van waaruit het een half uurtje lopen is naar twee van Dominica's vele watervallen, de Trafalgar Falls. Het is een prachtig pad door het regenwoud en behalve ons is er niemand te bekennen. Onderaan de watervallen zijn warme zwavelbadjes, maar in deze hitte slaan we die toch eventjes over.
[<< Natascha]
[Stefan >>]
Wanneer we terugkomen van de waterval zien we dat er een aantal boten is bijgekomen en we varen een rondje om ze te waarschuwen. Ook al is de kans klein dat de dief twee keer achter elkaar komt, stelt iedereen de waarschuwing hoogst op prijs. Op catamaran Blue Star van Amerikanen Pam en Charlie worden we op een biertje onthaald, Heineken nog wel! "Wie goed doet goed ontmoet" zeg ik maar.
Het blijkt dat onze mystery guest vannacht nog twee andere boten heeft bezocht. Bij een Engelse boot had hij de pech de schipper in de kuip aan te treffen, zodat hij er ook hier snel vandoor ging. Volgens de schipper was de jongen trouwens poedelnaakt en ingevet met olie (zodat hij uit je handen glipt, mocht je hem te pakken krijgen). Bij de Belgen van Elegance had hij meer geluk. Zij waren zo vriendelijk geweest hun portemonnee met $600 EC (ruim 200 Euro) op de kaartentafel achter te laten en geholpen door hun cafébezoek is hij ontkomen terwijl zij stevig doorsnurkten. Ze vertellen ons met een zuur gezicht dat ze wel wisten dat ze het een en ander in de kroeg hadden achtergelaten, maar toch geen $600 EC. Zij slapen de komende nachten, net als wij met de boot dicht. Dirk heeft aan Pancho zijn bootkaartje gegeven om de tanden van de boef op te sturen, mochten ze hem ooit pakken. Pancho zou dit maar al te graag doen, want op deze manier wordt zijn business verpest en krijgt Dominica een slechte naam.
 Dag 266, Vrijdag 22 April 2005
15° 17.0' N 61° 22.6' W
Dominica / Roseau
Diverse gidsen beloven dat Dominica een van de mooiste duikstekken te bieden heeft van het oostelijke Caribische gebied, dus we zwichten maar voor de $70 US p.p. die we moeten betalen om met een divemaster mee te mogen. Helaas hebben diverse voorgangers het verpest, zodat je hier niet meer onafhankelijk mag duiken. We hebben geluk bij "The Pinnacle", de voorspellingen komen uit. Uitstekend zicht en een grote diversiteit aan kleurig, in perfecte staat verkerend koraal, gecombineerd met een gigantisch drop-off waar je lekker langs af kunt zakken. We zien twee zeepaardjes, heel bijzonder, de eerlijkheid gebied te zeggen dat divemaster Richard ze spot. Verder treffen we een aantal schildpadden, morenen en baracuda's. De tweede duik is iets minder spectaculair dan de eerste, maar nog steeds absoluut de moeite waard. Zonder twijfel zijn dit de prachtigste duiken die we tot nu toe in de Carib hebben gemaakt!
[<< Stefan]
[Natascha >>]
We worden uitgenodigd voor een borrel bij Amerikanen Joe en Elaine op hun 64 voet catamaran Alize. Beiden zijn eind 50 en al hun hele leven gek van zeilen. In de jaren '70 waren ze fanatiek met Hobie 16's, de jaren daarna gingen ze steeds een maatje groter en nu zijn ze de trotse bezitters van dit snelheidsmonster. 250 Mijl per dag is zo ongeveer standaard, het snelheidsrecord staat zelfs op 27 knopen! Hoewel Joe en Elaine bewust hebben gekozen voor een snelle boot en geen drijvend appartement, zijn ze wel voorzien van alle denkbare luxe, zoals een watermaker met een capaciteit van ruim 200 liter per uur(!), een wasmachine, een ijsblokjesmachine en een zware generator die regelmatig 14 uur(!) per dag loopt.
Schipper Steven en vriendin Jessika leven trouwens permanent op de boot. Joe en Elaine brengen er alleen hun vakanties op door omdat Joe nog werkt. Hij vertelt ook dat hij niet meer de kracht heeft om zijn schip alleen te varen en daarom heeft gekozen voor een schipper die hem helpt. Steven en Jessika zijn net als wij fervent duikers en varen al 8 jaar in de Carib. Steven geeft ons de namen van de allerbeste duikstekken op Guadeloupe, Saba en St. Eustatius. Dat is nog eens waardevolle informatie!
Dag 267, Zaterdag 23 April 2005
15° 17.0' N 61° 22.6' W
Dominica / RoseauWe gaan weer een stukje stappen, dit keer naar de Middleham Falls, de grootste waterval van Dominica. De tocht begint in het plaatsje Laudat, maar omdat er geen bus naar Laudat te krijgen is, nemen we de bus naar Trafalgar en laten ons afzetten op de kruising Laudat/Trafalgar. Vanaf daar is het volgens een local zo'n 15 minuten lopen naar het begin van de route. Terwijl we onze bergschoenen wat strakker vastmaken, komt er net een pick-up aan die ons een lift aanbiedt. Wat een geluk! Vanaf ons plekje in de laadbak slaan we grijnzend de drie Fransen gade die een paar minuten geleden zijn gaan lopen. Die 15 minuten lopen blijken eerder drie kwartier te zijn, want met het busje is het al ruim 10 minuten over een vrij steile weg. We willen best een stukje lopen, maar liever in de natuur dan over een steile asfaltweg.
 Die pick-up is trouwens getransformeerd tot een rijdend pamflet voor de "United Workers Party" (blauw). Volgende week zijn hier verkiezingen en de diverse partijen grijpen alles aan om de aandacht van de kiezers te trekken. "Labour" (rood) deelt gratis T-shirts, rugzakken, petjes en zweetbandjes uit, waarin je hele hordes ziet lopen. Aan bijna iedere boom hangt een gekleurde vlag of een poster en zelfs handgeschilderde borden. Eigenaren van pick-ups krijgen een vergoeding als ze hun truck versieren met vlaggen, linten, posters en andere toeters en bellen en ermee gaan rondrijden. Je hoort ze al van verre aankomen, want de muziek staat natuurlijk hard!
Terwijl onze oren nog napiepen van de muziek op het United Workers Party-vehikel, vinden we het pad dat naar de waterval leidt, een prachtig traject door het regenwoud. De trossen bananen hangen voor het grijpen, maar pakezel Stefan vindt dat hij al genoeg kilo's te sjouwen heeft. Het advies dat je het beste met een gids kunt gaan of anders met een kompas, is ons inziens volstrekt overbodig. Je moet wel erg goed je best doen om op dit duidelijk aangegeven pad te verdwalen. Hier en daar is het een beetje klauteren, maar over het algemeen is het prima te doen. We eten een broodje onder de spectaculaire waterval, de motregen negerend.
 Weer terug in Laudat hebben we eigenlijk wel zin om nog naar het Boeri-Lake te wandelen, maar omdat er op zaterdag niet veel busjes rijden zijn we bang dat we dan niet meer voor het donker terug in Roseau zijn. Beter dus om nu al een busje te zoeken en te maken dat we wegkomen uit dit gat. Alweer hebben we geluk! We krijgen weer een lift, zelfs helemaal naar Roseau. Allerlei meisjes staan langs de kant van de weg te zwaaien - niet voor Stefan, maar voor onze chauffeur, die in een band speelt. We zitten bij een locale beroemdheid in de auto!
Wanneer we terug komen op de ankerplaats staat er een gigantische swell, geen idee waar die nu ineens vandaan komt. Pancho vertelt dat hij onze bijboot gered heeft van onder de steiger (dat is wel een fooitje waard!) en Espiritu rukt als een dolle aan de touwen en het anker. We zien het niet zitten om hier nog langer te blijven en in plaats van een frisse douche en de benen omhoog, maken we de boot klaar voor vertrek naar het 18 mijl noordelijker gelegen Portsmouth, waar het hopelijk rustiger is. Stefan is wat zenuwachtig van al het geweld om ons heen en wanneer hij af wil rekenen met Pancho, kan hij zijn portemonnee niet vinden. Heilig ervan overtuigd dat hij hem net heeft verloren bij het dinghy dok, (vanwege de swell ging het instappen daar niet zo makkelijk) springt hij met snorkelspullen het water in en zwemt naar het dinghy dok. Ik ga binnen op zoek en kijk als eerste in de kaartentafel, waar de portemonnee normaal gesproken ligt. Daar ligt hij gewoon! Nou jaaaa...! "Kom maar weer terug Stefan!" roep ik, zwaaiend met de portemonnee in mijn handen. "En als we nu verder even onze hoofden koel houden, kunnen we zo meteen ook veilig deze wilde ankerplaats verlaten".
Enfin, even later zijn we dan op weg naar Prince Rupert Bay in Portsmouth en ook dit tochtje zorgt voor wat extra adrenaline. Er staat weer eens geen wind (wat is dat toch in dit middenstuk van de Carib?), dus we motorzeilen. Opeens maakt de motor een vreemd geluid en komt er zwarte rook uit de uitlaat. Het laatste wat we hier onder de kust willen is stil komen te liggen, want dan drijven we zo de kant op. Stefan trekt snel het motorhok open en ziet dat de schroef niet vrij draait. Dat zou wel eens een plastic zak kunnen zijn die de boel blokkeert. Net wanneer hij voor de tweede keer vandaag zijn snorkelspullen pakt en in het water wil springen, komt er een plastic zak onder de boot vandaan drijven. Een blik op de schroef, die nu weer vrij draait, zegt voldoende: Dit was inderdaad de boosdoener.
Net voor Prince Rupert Bay komt er een bootje naar ons toe gevaren. Raymond, bijgenaamd "Ravioli Lover", vertelt enthousiast dat hij een "Certified Indian River Tour Guide" is en vraagt of wij interesse hebben in een boottocht over de Indian River. Het lijkt ons wel een sympathieke gast en de Indian River staat inderdaad op ons lijstje. We spreken met hem af voor morgenvroeg. Hij waarschuwt ons dat we de bijboot met een slot in de davits moeten hangen. Gisteren is in deze baai een bijboot gestolen en een paar dagen geleden is er een onuitgenodigde gast aan boord van een schip geweest. Nee hè, hier ook al!
 Dag 268, Zondag 24 April 2005
15° 33.0' N 61° 28.1' W
Dominica / Prince Rupert Bay
Zoals afgesproken pikt Raymond ons keurig om 10.00 uur van de boot op. In zijn kleurige bootje motoren we naar de ingang van de Indian River, een van de 365 rivieren die Dominica rijk is. Hier gaat de motor uit en komen de roeispanen tevoorschijn. Wat een rust! Het lijkt alsof we in en compleet andere wereld terecht zijn gekomen.
 Al snel vernauwt de rivier zich en horen we alleen nog vogels en het geluid van roeispanen die in het water spatten. De Indian River is de enige van de 365 rivieren die diep en breed genoeg is om er met een bootje doorheen te varen. Enorme over de rivier hangende "bloodwood trees" vormen een soort tunnel, hun gigantische wortels in elkaar verstrengeld, zowel boven als onder water.
 Raymond is een geweldige bron van informatie en wijst op alles wat langs de rivier groeit en bloeit. We zien allerlei verschillende vogels, vissen en krabben. Boa Constrictors en papagaaien leven hier ook, maar die zien we niet. Langs de kant staat een schattig oud houten huisje, tenminste, het lijkt oud. Aan niets valt te ontdekken dat het afgelopen week is gebouwd voor de opnamen van de film "Pirates of the Caribbean 2". Behalve op St. Vincent wordt een groot deel van de film opgenomen op Dominica.
 Na ruim een uur leggen we aan bij de jungle-hut bar, gerund door een man en vrouw met vijf kinderen. De drie kleintjes in de hangmat willen graag op de foto. Stefan maakt ongevraagd vriendjes met een beetje viezige hond, die pardoes op zijn schoot springt. Het meisje met de oranje kleertjes komt gezellig naast me zitten en even later ligt ze op mijn schoot. Na de lunch en een paar passionfruit-punches, peddelt Raymond ons weer terug. Een absolute aanrader, deze tocht én gids, dus mocht je ooit op Dominica komen...
We worden weer uitgenodigd voor een paar Heinekens bij Pam en Charlie, die we natuurlijk niet afslaan! Weer terug op de boot fine-tunen we onze planning voor de komende weken. We willen in ieder geval rond 10 mei in de British Virgin Islands zijn, zodat we daar nog zo'n 2-3 weken kunnen rondhoppen. Afhankelijk van of er genoeg wind staat, zullen we ergens eind mei oversteken naar Bermuda. Tot de Virgin Islands valt er nog uit een heleboel eilanden te kiezen, maar aangezien tijd de beperkende factor is, houden we het op Guadeloupe, St. Eustatius, Saba en St. Maarten. Eén Frans en drie Nederlandse eilanden dus. Morgen vertrekken we naar Les Saintes, een eilandengroep horende bij Guadeloupe.
Dag 269, Maandag 25 April 2005
15° 33.0' N 61° 28.1' W
Caribische Zee - Les Saintes / Bourg des Saintes
 Wanneer we 's ochtends nog even Portsmouth binnenlopen, raken we verzeild in een enorme stoet van roodversierde auto's en busjes, Labour-aanhangers. Het is goed te merken dat hoe dichter de verkiezingen naderen, hoe intensiever de campagne wordt. Muziek schalt uit luidsprekers en mensen dansen op de busjes en op straat. Het lijkt wel carnaval! Ik heb nog nooit een Nederlandse partij zo levendig campagne zien voeren. Mooi om te zien hoe jongeren hier echt warmlopen voor de politiek, wie weet komt het toch nog ooit goed met dit eiland.
Stefan gaat uitklaren en ik maak de boot klaar voor vertrek naar Les Saintes. Het is ruim 20 mijl zeilen... uhm... motoren bedoel ik, want de wind heeft er weer geen zin in. Een bijkomend nadeel is dat de windgenerator er dan ook geen zin in heeft en we dus zuinig moeten zijn met energie. Halverwege pikt de wind toch op tot 12 knopen en kunnen we een lekker stukje zeilen.
Dag 270, Dinsdag 26 April 2005
15° 52.1' N 61° 35.1' W
Les Saintes / Bourg des Saintes
 Les Saintes zijn 8 kleine eilandjes, zo'n 10 kilometer onder Guadeloupe. De enige bewoonde eilanden zijn Terre-de-Haut en Terre-de Bas, waarvan eerstgenoemde het grootste is. Wij liggen voor anker in de baai van Bourg des Saintes, het enige dorpje op Terre-de-Haut. We maken de bijboot vast aan het dok en lopen de hoofdstraat in. Net als op Martinique, wanen we ons direct in Frankrijk, met de smalle straatjes, restaurantjes, souvenirwinkels en de geur van verse baguettes.
 Omdat het eiland te heuvelachtig en te droog voor de verbouwing van suikerriet was, heeft hier nooit slavernij plaatsgevonden. Anders dan op de andere Caribische eilanden, wonen hier dan ook bijna alleen maar blanken, afstammelingen van de Normandische en Bretonse kolonisten. Alles ziet er even verzorgd uit; de straten, de huizen met rode daken en de tuinen met bloeiende hibiscussen. Met een lengte van 5 kilometer is het eiland makkelijk op één dag te verkennen en hoewel dit prima met een mountainbike zou gaan, kiezen we, met het oog op de hitte, ervoor om een scooter te huren.
 Als eerste rijden we naar het Fort Napoléon dat op een heuvel ligt, een flinke opgave voor ons kleine scootertje. Het uitzicht over Bourg des Saintes is magnifiek en in de verte zien we Guadeloupe, Marie-Galante en La Désirade liggen. In de met cactussen bezaaide tuin struikelen we bijna over de leguanen, die duidelijk gewend zijn aan mensen en geen stap opzij doen. In het fort is een aardig maritiem museum, onder andere over de historische veldslagen tussen de Engelsen en de Fransen.
Vervolgens tuffen we het eiland rond en komen we langs een paar kleine strandjes, waarvan Baie de Pont Pierre het mooiste is. Na twee uur hebben we het eiland ruimschoots gezien, veel weggetjes zelfs twee keer en we leveren de scooter weer in.
Met Inge en Dirk van Elegance borrelen we 's avonds bij ons aan boord. Zij zijn vorig jaar tegelijk met ons vertrokken, maar dan vanuit het Belgische Oostende. Na Guadeloupe gaan zij verder zuidwaarts, dus helaas blijft het bij dit ene avondje gezellig borrelen. Wij vertrekken morgen naar het vasteland van Guadeloupe.
[<< Natascha]
Dag 271, Woensdag 27 April 2005
15° 52.1' N 61° 35.1' W
Les Saintes & Guadeloupe / Basse-Terre[Stefan >>]
Zoals vaker ligt er een enorm zeiljacht achter ons van meer dan 35 meter lengte. Te oordelen naar de kerstboom van lichtjes die ze in de mast hebben ontstoken, hebben zij wel een werkende generator, waarschijnlijk zelfs twee. De bijboot is geen normaal exemplaar met een buitenboordmotor en een stuurstandje, deze heeft zelfs een inboardmotor. Wat zal die eigenaar gelukkig zijn dat hij een elektrische lier heeft om het apparaat aan dek te takelen. Aan boord klimmen gaat ook een stuk handiger dan bij ons, deze schuit heeft een complete trap (formaatje wat je thuis hebt) die aan de zijkant van de boot is bevestigd en eindigt in een zwemplatform met daaraan een gewoon zwemtrapje.
Aan boord van zo'n schip is natuurlijk meer dan voldoende ruimte om van allerlei rotzooi mee te nemen waar wij niet eens aan durven denken. Wat dacht je van een heuse crosstrainer? Tijdens het ontbijt zien we een meisje een half uur op zo'n ding staan, daarna nog even een kwartiertje fietsen en het zit er weer op voor vandaag. Aan de bemanning de eer om die loodzware apparatuur weer naar beneden te sjouwen. Cruisen op een andere manier, zullen we maar zeggen.
[<< Stefan]
 [Natascha >>]
Het is maar 12 mijl naar Basse-Terre, in het zuidoosten van Guadeloupe. We hebben nog ruimschoots de tijd voor een duik en volgens de locale duikinstructeur is de rots "Le Paté" een aanrader. In tegenstelling tot op Dominica mogen we hier wel zelfstandig duiken, dat scheelt een hoop Euro's en is zeker zo leuk! Het is een makkelijke duik, niet diep en geen stroming. Wel veel vis en onaangetast koraal. Zelfs de beste navigators zijn de weg wel eens kwijt en na 65 minuten onder water is er nog steeds geen ankerketting te bekennen. Stefan gebaart dat hij even een kijkje boven water neemt, ik blijf beneden wachten. Even later is hij weer terug. Het blijkt dat we wel de goede kant opzwommen, maar de bijboot ligt verder weg dan Stefan gedacht had. Niets aan de hand dus en op ons gemakje maken we de duik af.
In Basse-Terre gaan we voor een nachtje in Marina Rivière Sens, met name om de watertank te vullen en aan de walstroom de batterijen weer eens goed op te laden. Dat gaat toch harder dan met de zonnepanelen en windgenerator als het de halve dag bewolkt is en het nauwelijks waait. Ook willen we de vier duiktanks vullen, maar helaas, de zekering van de walstroom verdraagt slechts 5 Ampères, waar de duikcompressor er 14 wil hebben. Dat lukt dus niet. Morgen maar even bij een duikschool laten vullen.
Dag 272, Donderdag 28 April 2005
15° 59.0' N 61° 43.0' W
Guadeloupe / Basse-Terre & Pigeon Island[Stefan >>]
Voor de duikfanaten onder ons is de naam Jacques Cousteau niet onbekend. Pigeon Island is één van de gebieden waar deze man zijn prachtige onderwater opnamen heeft gemaakt. Hoog tijd om deze Discovery Channel beelden eens een keer in het echt te zien. Op naar het 12 mijl verderop gelegen Pigeon Island dus.
Nieuwsgierig varen we na de lunch naar het eiland, net uit de kust van het dorpje Bouillante. Dit keer zonder noemenswaardige golfslag, wat de rit een stuk aangenamer maakt. We klikken de bijboot vast aan een van de ankerboeien, gaan door het vaste ritueel van spullen aandoen heen en dalen af. Het begint al direct goed met een mooie koraaltuin en na 5 minuten vinden we het standbeeld van Cousteau op 10 meter diepte. Tegen de stroom in werken we ons een weg over het ondiepe rif om in het diepere gedeelte te komen waar we afdalen tot zo'n 35 meter.
Het is hier verboden te vissen en dat is te merken ook. Naast de gebruikelijke scholen kleine vis, zien we een hele troep dikke tonijnen, een paar forse wahoo's, aangevuld met wat barracuda's. Wat jammer dat ik hier geen lijntje mag slepen! Het koraal en het zicht zijn beide zeker zo goed als op Dominica en de hoeveelheid vis is zelfs veel meer dan dat we daar gezien hebben. En dan te bedenken dat je daar niet vrij mag duiken en we hier zo de plomp in kunnen springen. Deze duik krijgt van ons een plaatsje in de top 3 van beste duiken in de Carib tot nu toe.
 Eenmaal omgekleed gaan we naar de kant om wat e-mails te versturen en te kijken wat er verder te beleven is. In de gauwigheid tellen we 5 duikscholen en we kunnen ons goed voorstellen dat mensen hier een week of langer vakantie vieren. De jongens van de duikscholen zijn bijzonder aardig en ook al weten ze dat ze aan ons weinig verdienen, (we hebben alleen een paar duiktanks te vullen) geeft iedereen ongevraagd uitleg over de beste duikstekken. Op een groot bord tellen we er 12 en volgens mij is dat maar net hoe je ze nummert, want het hele gebied is één groot duikersparadijs.
[<< Stefan]
Dag 273, Vrijdag 29 April 2005
16° 10.2' N 61° 47.0' W
Guadeloupe / Pigeon Island[Natascha >>]
Een nieuwe dag, een nieuwe duik en heel veel meer dan te beslissen waar we die willen maken, hoeven we niet. Wat een simpel leven en wat heerlijk! Na een kopje koffie en een stokbroodje, maakt Stefan de duikspullen gereed en laadt alles in de bijboot. Net voor ons zijn 4 duik- snorkelboten vertrokken. Om de drukte te vermijden, gaan we een stukje verder dan deze boten liggen. Bij het vastmaken van de bijboot zwemt er een schildpad langs. Hopelijk zien we die beneden ook. Het zicht onder water valt een beetje tegen, net als het koraal en de hoeveelheid vis. Het is zeker niet slecht, maar lang niet zo mooi als de duik van gisteren. Op 30 meter spotten we een morene, waarvan in eerste instantie alleen het puntje van de staart zichtbaar is. Hangend boven zijn schuilplaats, zien we even later ook de rest van zijn enorme lijf tevoorschijn komen.
Terwijl Stefan de tanks laat vullen, maak ik Salade Niçoise. Wanneer ik na de lunch dit verslag bijwerk, krijgt Stefan een actieve bui en poetst het RVS. Dat is nou zo leuk aan een boot, je hoeft je nooit te vervelen. Denk je dat je niets meer te doen hebt, is er altijd nog het RVS.
Met de duikstekken op steenworp afstand is dit een goede gelegenheid om weer eens een nachtduik te maken, voor mij alweer een paar jaar geleden. De duikstek van gisterenmiddag lijkt ons prima geschikt hiervoor. Het voordeel is dat we deze al kennen, wat wel zo handig is in het donker. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zó heb genoten van een nachtduik. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik de vorige keren meer bezig was met mijn apparatuur, zaklamp en de rest van de groep niet kwijt te raken, in plaats van om me heen te kijken. Nu duiken me inmiddels net zo makkelijk afgaat als fietsen, scheelt dat al een heleboel verspilde aandacht en heb ik alle oog voor het moois om me heen. We zien veel morenen, krabben en twee gigantische kreeften. Niet verstopt onder rotsen zoals overdag, maar vrij rondzwemmend en lopend. Prachtig! Weer aan de oppervlakte wacht ons een fonkelende sterrenhemel. Een mooie afsluiter van een perfecte dag! Morgenvroeg nog een laatste duik en dan op naar Sint Eustatius.
[<< Natascha]
|
