 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Where am I ? > Journals >June 2004 (NEDERLANDSTALIGE VERSIE BESCHIKBAAR) |
|||
|
|||
The text below will be translated soonJuni 2004
Woensdag 2 juni - Mastdag! Ik heb er lang tegenaan lopen hikken, maar nu moest het er toch
maar eens van komen. De VHF antenne moest nog steeds in de mast
gemonteerd worden en het masttoplicht was naar beneden gekomen met
het liften van de boot in Keppel Marina. De VHF antenne had een
aardige uitdaging, de plug moest namelijk aan de kabel gesoldeerd
worden. Nu heb ik altijd al een gloeiende hekel aan solderen gehad
en dat op 17 meter hoogte in een jachthaven waar regelmatig veerboten
voorbij komen was niet echt een prettig vooruitzicht. John had eerder
aangeboden mij hiermee te helpen, maar dat was er niet van gekomen.
Gelukkig kon ik wel zijn blow-torch lenen zodat ik niet met een
electrische soldeerbout omhoog hoefde. Op papier leek het allemaal heel simpel maar probeer maar eens een goede soldering te maken met 1 hand voor jezelf en 1 hand voor de klus. Na een half uurtje had ik het toch voor elkaar en was de kabel gefixt. Nu nog 'even' de antenne zelf bevestigen. Natuurlijk kon ik de oude gaten niet gebruiken en moest ik nieuwe gaten boren in het roestvrij staal. Hebben jullie enig idee hoe je in roestvrij staal boort? Nu, ik zal het je vertellen: Een laag toerental en heel veel kracht. De schroefboormachine was okee met het lage toerental en voor de afdeling brute kracht heb ik zelf maar getekend. Volgende plan: Het masttoplicht. Inmiddels voor de derde keer naar boven om het oude geval te demonteren. Goed kijken welk draadje welke functie had omdat ik weinig zin had later met een multimeter omhoog te moeten om de zaak door te meten. En dan de bevestiging die wederom niet paste op de oude gaten. Het lumineuze idee van de potnageltang wilde niet werken dus weer terug naar beneden om bouten en moeren te halen. Nadat ik voor de zesde keer omhoog was geklommen merkte ik dat ik wel braaf het goede gereedschap bij me had gestoken, maar niet die #$%@@!*$@# moertjes en boutjes!! 'Natas, laat me maar weer zakken!' Na de zevende keer zat het masttoplicht vast en kon ik eindelijk de achtste en laatste keer naar boven om de omhuizing erop te schroeven. En passant de electrische windmeter meegenomen om die weer op zijn plaats te zetten. De voor dit soort klussen aangebrachte mast-steps zijn erg handig, behalve als je je zeilen aan het hijsen bent, want dan heeft de grootval de meer dan irritante neiging om zich rond 1 van de 20 steps te haken. Terwijl ik toch bezig was, heb ik dus maar lijntjes gespannen tussen de steps en de verstaging, zodat de vallen nu vrij omhoog kunnen lopen. Het geheel ziet er nu zo ongeveer uit als een kerstboom, dus met Kerst hoeven we er alleen nog maar ballen in te hangen. Op de foto hiernaast zie je de eerste bal al hangen. Compleet totall loss had ik nu mijn biertje wel verdiend! [Stefan] Donderdag 3 juni Tussen de bedrijven door ook nog even de Nederlandse registratie geregeld. Natascha's connecties bij de Nederlandse Ambassade kwamen hier goed van pas omdat die iemand moesten sturen om te getuigen dat het plaatje met het brandmerk toch echt op het schip was aangebracht.. Je gelooft het of niet, maar binnen een dag stond er iemand van de Ambassade op de kade zijn kunstje te doen. Diezelfde dag de consulaire verklaring naar Nederland gefaxt waar het, leve het tijdsverschil, dezelfde dag door twee Kadaster instanties was behandeld. 's Avonds om 11 uur kreeg ik een telefoontje van het Kadaster dat ze de registratiepapieren via DHL hadden verstuurd. Ik zal nooit meer iets lelijks zeggen over de Nederlandse ambtenarij! Nou moet ik erbij zeggen dat dit Rotterdamse ambtenaren waren die van aanpakken weten! En waarom hadden we nou zo'n haast met die papieren? Zoals we alles op het laatste moment regelen, hadden we die nodig om volgende week uit te kunnen klaren om naar Tioman te varen! [Stefan] Vrijdag 4 juni - Visdag! Ik had al diverse visshops afgelopen en hoewel nog steeds een leek, begon ik een aardig idee te krijgen van wat we nodig hadden voor verse tonijn-sushi. Omdat we onderweg met name resultaat gericht willen vissen zijn we niet geinteresseerd in spielerei met lichte lijn en dito hengeltjes. Ik ging dus voor een 80 ponds lijn en een 80 ponds hengel gecompleteerd met een veel te dure, 2 speed-molen. Een waar kunststukje dat een slipkoppeling heeft die een kracht genereert van 50 pond. Op papier kun je hier haaien van 3 meter lengte mee vangen. Ik denk dat ik tegen die tijd de lijn wel zal kappen! Nu zul je denken: 'Waarom dit grove geschut?' Diegenen die mij een beetje kennen begrijpen dat ik hier een heel goed excuus voor heb. Het probleem van het slepen van een lijn is dat je het niet voor het uitzoeken hebt wat er bijt. Roofvissen pakken namelijk alles wat beweegt, groot of klein. Dus met een kleine lure is het dus goed mogelijk dat je een gigantische marlin aan de haak slaat. En als die eenmaal vastzit, dan wil je hem ook binnenhalen. Al was het niet voor je ego, dan toch minstens voor de lijn met toebehoren van $150 die je liever niet wilt verspelen. Vol trots kwam ik terug op de boot om Natascha mijn nieuwe speelgoed te laten zien. Ik weet het: Mannen, het blijven kinderen met speelgoed!! [Stefan] Zaterdag 5 juni Natascha - IK WIL RESULTAAT ZIEN - Verweij vond dat het nu hoog tijd was om aan het interieur te beginnen. De door Winston zo kunstig gemaakte frames bleken zowaar te passen. Door de ronding van het dek moesten ze er holgetrokken tegenaan gelijmd worden om netjes de vorm van de ramen te volgen. Omdat we het wat zonde vonden om met twee man gedurende anderhalf uur die dingen aan te drukken, hadden we een stellage bedacht met stokken die de zaak netjes op spanning hielden. Even een nachtje uitharden en de frames zaten er als een huis tegenaan. En o wee als die ramen ooit nog durven te gaan lekken! De frames verbergen namelijk heel kunstig de bouten van de ramen. Natascha - IK WIL RESULTAAT ZIEN - ONGEDULD - Verweij had nog meer wensen, namelijk de bekleding van de wanden van zowel de kajuit als de voor - en achterkooien. Gewapend met een stanleymes, een pot lijm en een spatel, nestelde ze zich in alle mogelijke hoekjes die de boot kent. Klein zijn heeft zo zijn voordelen. Eindelijk het gevraagde resultaat en samen met de nieuwe kussens heeft het interieur een heel ander aanzien. [Stefan] Zondag 6 juni - Geen rustdag, maar accudag! Onze accu's waren èn te licht èn niet al te fris meer. Na enig research-werk leken de T105's van het merk Trojan de beste keus voor een zogenaamde huisaccu. Deze zijn oorspronkelijk ontworpen voor onderzeeboten en worden nu ook veel gebruikt voor golfbuggies. Voor alle batterijen geldt dat je ze niet te ver mag ontladen. En hoewel je dit altijd dient te voorkomen, lopen deze bakken geen blijvende schade op mocht het toch een keer gebeuren. Om nieuwe accu's te kunnen plaatsen moet je, je raadt het al, de oude er eerst uithalen. Waar we 6 nieuwe kleinere exemplaren besteld hadden, zaten we hier al enige tijd tegen 2 ENORME bakken aan te hikken. Per stuk wegen ze ongeveer 60 kilo en ze zitten onder de kuip in een bak met minimale speelruimte en een vrijboord naar boven van 40 centimeter. Ook met z'n tweeën kregen we ze met geen mogelijkheid meer dan 2 centimeter omhoog, laat staan de hele bak uit. Interessante bijkomstigheid was dat de hendels helemaal binnen de bak vielen, zodat je je vingers er niet eens fatsoenlijk achter kon krijgen. Dus zou je de accu's al een stukje op kunnen lichten en je hand stevig om de grip krijgen, dan zou, in geval van zegenvierende zwaartekracht, de weg terug naar beneden wat vingerkootjes kosten. Tijd voor een list! De 5 milimeter ruimte aan de zijkant was precies genoeg om twee dunne lijnen onder de accu te krijgen. Zoals ze in slechte Amerikaanse films een grafkist aan twee singels naar beneden laten zakken, konden wij ons kreng relatief eenvoudig naar boven trekken. Op het juiste moment een balkje eronder en hij gleed keurig op onze schoot. Het is maar goed dat ik genoeg van die films heb gezien! Wonder boven wonder was de bak precies groot genoeg om de zes nieuwe jongens te herbergen. Wel effe met de slijpschijf gespeeld om de centimeter ruimtetekort subtiel op te lossen. Weer een hoofdpijnklus afgestreept. [Stefan] PFOE!!!!! Wat een weekend!! Noem dat trouwens maar ongeduldig: Resultaat willen zien na ruim 2 maanden verbouwing. Verder heb ik niets aan de woorden van Stefan toe te voegen behalve dan dat onze eigen accu's nodig opgeladen moeten worden. Dat gaat ook snel gebeuren want woensdag is mijn laatste werkdag (!) en volgend weekend gaan we lekker zeilen en duiken in Maleisie! [Natascha] Maandag 7 t/m vrijdag 11 juni Onze to-do lijst is dan toch eindelijk teruggebracht naar nog maar een paar regels. Dat is maar goed ook, want we hebben nog maar 1 week voordat we naar Tioman gaan. Volgens mij ben ik wel zo'n beetje compleet als ik zeg dat we deze week de bemini hebben laten voorzien van nieuwe plastic raampjes zodat we er weer doorheen kunnen kijken, de douche hebben aangesloten, een 12 Volt back up voor de koelkast hebben laten installeren, de voorstag hebben laten maken en dat we de bijboot van Gunnar en Anne hebben overgenomen - was te groot voor hun boot - en een buitenboordmotor en anker voor deze bijboot hebben gekocht. We hebben onze vaccinatieboekjes maar eens uit de kast gehaald voor de laatste stand van zaken. Voordat we naar Singapore gingen zijn we al tegen de meest voorkomende ziekten ingeënt, dit met het oog op reizen in de regio. Nou, dat ziet er prima uit: DTP, Gele koorts, Typhus, Hepatitus A en B, het is allemaal nog jaren geldig. Niet nodig om extra inentingen te halen dus. Jakkes, er komt een kakkerlak uit een kastje gekropen en Stefan heeft er deze week ook al een paar gezien. Voordat we de boot naar Keppel Marina brachten was hij toch kakkerlakvrij. Althans, toen we er op woonden heb ik geen kakkerlak gezien. Even aankijken en anders gaan we drastische maatregelen nemen. Geen kakkerlakken op onze boot! Helaas is het in dit warme en vochtige klimaat - en zeker op een boot met al die heerlijke donkere hoekjes en gaatjes - niet de vraag of je kakkerlakken hebt, maar wanneer je ze krijgt! [Natascha] Zaterdag 12 juni Nog een paar kakkerlakken gezien dus meteen maar de mannen van de ongediertebestrijding gebeld. Ze kenden me daar nog wel, want toen het vorig jaar op mijn werk krioelde van de kakkerlakken (heerlijk leventje voor ze, tussen de verhuisdozen), heeft datzelfde bedrijf ons zeer effectief van deze ellendige beesten afgeholpen. In alle hoeken en gaten hebben ze een giftige gel aangebracht met een geur waar kakkerlakken dol op zijn. Die beesten komen vervolgens binnen no time uit hun schuilplaats en overleven een hapje of likje gegarandeerd niet. Het schijnt dat ons kantoor de volgende dag bezaaid lag met dooie kakkerlakken, gelukkig had ik een afspraak met een klant. Zo erg was het op de boot trouwens bij lange na niet, want nadat de mannen met hun gelspuit waren geweest, heb ik maar 1 dode kakkerlak gevonden. Maar goed, voor de komende maanden heb ik er wel vertrouwen in dat die beesten wegblijven. Het plan was om vandaag naar Tioman te vertrekken, maar we hadden toch echt nog een extra dagje nodig voor de laatste dingetjes. Jerry en Megan, die met ons meegaan, brachten 's middags de boodschappen dus dat was lekker makkelijk. [Natascha] Zondag 13 juni - Vertrek Pulau Tioman / Maleisie Om 9.30 gooien we de trossen los en vertrekken naar Tioman. Het is een tocht van 120 mijl. Bij een gemiddelde van 5 mijl per uur gaan we er zo'n 24 uur over doen. Lekker zonnetje, lekker windje, helemaal geen klagen. Eindelijk hebben we de boot eens voor een langer stuk voor de wind gevaren. Omdat het grootzeil bleef klapperen probeerden we het zonder en hadden alleen de uitgeboomde genua op. Ongelofelijk, in 12 knopen wind haalden we lachend 7 knopen bootsnelheid! Dat zijn cijfers waar een raceboot niet ontevreden mee mag zijn! Eerst hadden we het zwaard nog omhoog gehaald zodat we minder weerstand door het water hadden en dus meer snelheid, maar dat maakte de rit wat onrustig door het rollen van de boot. Het zwaard opgehaald en nog steeds klokten we 7 knopen of meer. Dat belooft wat voor de reis huiswaarts. Die geschatte 120 mijl per dag worden al hoopvol bijgesteld naar 150 of meer. Natascha en ik hebben de eerste nachtwacht, van 20-23 uur. Als arme Megan en Jerry 10 minuten geslapen hebben gedurende die tijd is het veel. Het was erg warm in de boot en door het rollen van de boot en het klotsen van het water in de zoetwatertank was het nogal een herrie binnenin. En helaas, ze waren vergeten oordoppen mee te nemen. Later werd het koeler in de boot, nam het rollen af en hebben we het een en ander in de kastjes gereorganiseerd zodat ook het gerinkel van de glazen was verdwenen. Een rustig nachtje verder. Het enige lastige was dat toen het net donker was, de wind plotseling draaide en we moesten gijpen. Beetje onhandig met een uitgeboomde genua in het donker, maar het is gelukt. [Stefan] Maandag 14 juni - Pulau Tioman / Teluk Tekek Om 7.30 word ik wakker en steek mijn hoofd in de cockpit. 'Nog een uurtje varen en dan zijn we er' zegt Stefan. Het water is helderblauw. We varen langs een groen, heuvelachtig landschap en de zon klimt langzaam omhoog. In de verte zie ik Tioman liggen. Wat een verademing na het drukke Singapore, hier zijn we wel even aan toe. We ankeren om 09.00 in Teluk Tekek en na de nodige customs formaliteiten
vullen we onze duikflessen met onze gloedjenieuwe duikcompressor
en is het tijd voor een duik. Schuin onder onze boot ligt een wrak
is ons verteld in een locale duikschool. Is dat even makkelijk!
Hup, we springen vanaf onze boot het water in en nadat we gecontroleerd
hebben of het anker zich goed heeft ingegraven - wat dus niet het
geval is, maar dat doen we terplekke - vinden we het wrak. Het ligt
niet diep, het diepste punt ligt op 20 meter. Het is een Chinese
vissersboot, in zo'n 20 jaar tijd uitgegroeid tot een huis voor
honderden soorten vissen en andere onderwaterdiertjes. We komen
er zelfs een grote school baracuda's tegen. 'Na een heerlijke Indiaase curry van Megan, brengt ons bijbootje ons naar een beachbar met reggeamuziek. Beachbar is eigenlijk een groot woord, het is niet meer dan een tentje aan het strand met wat boomstammen als stoeltjes en houten planken als tafel. Je kunt er frisdrank of bier krijgen. Dat laatste is trouwens nog een meevaller want de Oostkust van West Maleisie is streng Moslim. Anyway, wij hebben geen probleem met bier en het tentje ziet er knus uit. De eigenaar, een hippie-achtige Indier met lang haar (zie foto) heet ons vriendelijk welkom. Wij schatten hem eind 30, hooguit begin 40. Omdat wij de enige gasten zijn krijgen wij zijn volledige aandacht en hij vertelt dat zijn oudste zoon 30 is en dat hij dit barretje gekocht heeft voor zijn 'retirement'. Huh???? Op onze vraag hoe oud hij dan is antwoordt hij dat hij 62 is!!! Nadat wij 3 keer zeggen dat wij dat niet geloven en hij 3 keer zegt dat het echt waar is en zijn vrouw het ook nog eens beaamt, moeten wij hem wel geloven. Amazing! Wat een levensgenieter, deze levensstijl houdt een mens jong! [Natascha] Dinsdag 15 juni - Pulau Tioman / Teluk Tekek We dachten dus even de laatste twee duikflessen te vullen en na een licht ontbijtje de onderwaterwereld weer te gaan verkennen. Espiritu dacht daar echter anders over en onderwierp ons aan de volgende test: De generator wilde niet starten. En zonder generator werkt de duikcompressor niet. Zoals Stefan al opmerkte is deze trip geen 'try out' voor de boot, maar meer voor onszelf. Want twee zaken zijn zo goed als zeker: 1) Die boot vaart wel en 2) er gaan toch wel dingen kapot. Het komt er dus op aan of we zelf dingen kunnen fixen. Een geweldige duik gehad met een Leopard shark en twee grote schilpadden, dus absoluut niets te klagen. Het is een heerlijk gevoel om vanaf je eigen boot in je eigen tijd te kunnen duiken zonder hele troepen andere duikers om je heen. Nadeeltje van dat solisme is dat je geen boot hebt om je op te pikken als er wat stroming staat. En die stond er dus. De heenweg was geweldig tot het moment dat we tegen de stroom terug moesten. [Natascha] Even een lijstje tot nu toe: Radar werkte niet (was een verkeerde instelling), generator weer aan de praat gekregen (een schoevendraaier tegen de kabel van de startmotor bracht hem weer tot leven), de motor spuugde geen koelwater uit (wierpot leeg en werkte weer na het drainen van het uitlaatsysteem), toilet verstopt (wc-papiertje), verlichting in de kajuit (nieuwe kabels getrokken), gaspitten vastgeroest (beetje WD40 en draaien maar), sonar was onduidelijk - na twee (!) weken een halve kilo barnicals - (effe afschrapen na de eerste duik) en de ankerlier doet wat raar (lossen we morgen op - toch?). Maar goed, na een paar uur klussen en duikflessen vullen varen we dan naar de tweede duikstek. Goed zicht, redelijk mooi koraal en als verrassing een prachtige Leopard shark op een paar meter afstand. En geen commentaar op onze bijboot trouwens: 4 volwassenen met 4 complete duiksets, geen centje pijn, hooguit een beetje langzaam. Met zijn tweeen vliegt ie; Natascha wilde ook even proberen en stoof op volle snelheid op de golven van een grote ferry. Volledig los! Gierend van de pret terug naar de boot - prima bakkie. [Stefan] Woensdag 16 juni - Pulau Tioman / Teluk Salang De ankerlier deed het wel, zei het langzaam. Om complete weigering
te voorkomen heb ik hem een handje geholpen door handmatig mee te
lieren. Niet zoals het zou moeten, maar: "Als het niet ken
zoals het mot, dan mot het maar zoals het ken" (fameuze Rotterdamse
spreuk van mijn opa). Als we het op deze manier tot Nederland met
de lier uit kunnen houden, vind ik het mooi. Nadat we de haast windstille baai uitgemotord waren, stak er een mooie 18 knopen wind op en vlogen we er vandoor met een rif in het grootzeil en de genua. Halve wind klokten we steeds boven de 8 knopen. Wat een geweldig schip is het toch! Een schuitje naar mijn hard; lekker scheuren. Natascha had focaccia brood met olijven gemaakt met de broodmachine. Dat was een mooi moment om een stukje ruim te varen en onder het genot van een koel wit wijntje te bedenken dat het leven best mooi kan zijn. 'We vonden een nieuwe, knusse baai - Teluk Salang - om te ankeren en zijn na een stapel pannekoeken met de bijboot weer de boel wezen verkennen. In een wat levendigere bar dan twee dagen geleden hebben we cocktails gedronken en kwamen erachter dat Nederland en Duitsland in het EK gelijk gespeeld hadden: 1-1. Niet dat ik echt een voetbalfan ben, maar Nederland - Duitsland is toch altijd wel weer bijzonder. [Stefan] Donderdag 17 juni - Pulau Tioman / Teluk Salang ''Er is er een jarig HOERA HOERA, dat kun je wel zien dat is HIJ!!!'
Gisteren vielen onze ogen om 22.00 en na 3 cocktails zowat dicht,
zodat we om 0.00 Stefan niet meer konden feliciteren met zijn 33
verjaardag! Bij deze dus. Hopelijk gaat zijn kado, het boek 'Offshore
Salt Water Fishing' bijdragen aan de vangst van veel lekkers uit
de zee, want hijheeft dan wel een ultramoderne hengel en molen aangeschaft,
maar heeft van vissen nog de ballen verstand! We hebben vandaag twee duiken gemaakt, waarbij we voor de tweede duik een wrakduik gepland hadden. Het wrak dat er zou moeten liggen hebben we helaas niet gevonden. De mannen van de lokale duikschool hadden ons aangewezen waar het wrak zou moeten liggen, maar we hebben niet meer gezien dan heel veel zand en een handjevol vissen. Toen we weer boven kwamen zagen we toevallig de divemaster van de duikschool een beetje onrustig om zich heen kijken omdat hij ook niet meer precies wist waar het wrak was en hij had een groep van 10 man bij zich. Een paar van onze duikflessen lieten een spoor van belletjes na. Een lek als gevolg van versleten O-ringen. Deze zouden laatst vervangen zijn, toen we ze allevier hebben laten testen - nou, niet dus! Maar ach, kleine moeite, de man van de duikwinkel heeft ze voor ons vervangen, dus die kunnen er ook weer tegen. [Natascha] Iedereen bedankt voor alle telefoontjes en SMS-jes! We zien jullie weer over een week. [Stefan] Vrijdag 18 juni - Terug naar Singapore Vanochtend afscheid genomen van Megan en Jerry, die met de ferry terug naar Singapore varen. Zij moeten vanmiddag weer in Singapore zijn en de ferry is ongeveer 6x zo snel als ons bootje. Het begon veelbelovend met 18 knopen wind tegen. Voor onze Espiritu
met haar grote zeiloppervlak betekent dit: Een rif in het grootzeil
en de genua een stuk ingerold. Helaas duurde de pret niet al te
lang en zakte de wind in. Rif er weer uit en genua uitgerold. Eerlijk
gezegd vind ik dat veel relaxter zeilen hoor. De boot ligt niet
meer zo plat en ik kan op mijn gemak door de boot manoevreren, brood
bakken - vandaag werd het een uien / kaas brood - en mijn boekje
lezen. Ik lees nu het boek: 'The Strange Last Voyage of Donald Crowhurst' Het is een bizar maar ook fascinerend, waargebeurd verhaal over een man die deelneemt aan de Golden Globe race, de eerste 'solo nonstop rond de wereld zeilboot race. Als gevolg van een gehaaste voorbereiding, waren zijn boot als hijzelf verre van klaar. Essentiele apparatuur en onderdelen had hij niet aan boord, electrische apparatuur was nog niet aangesloten - electriciteitsdraden hingen los te bungelen - en de boot lekte als een zeef. Na een miserabele paar weken verbergt hij zich met zijn boot ergens in de Zuid Atlantische Oceaan en geeft de wereld valse posities door van zijn locaties, alsof hij nog steeds met zijn wereldomzeiling bezig is. Zijn complexe karakter, de eenzaamheid en een overdosis aan wiskundige boeken en Einstein's Relativiteitstheorie doen hem volledig doordraaien en een paar weken voor zijn terugkomst in Engeland als 'winnaar van de race', pleegt hij zefmoord door van zijn boot af te springen. Lekker leesvoer hè, als je zelf nog aan je reis moet beginnen! [Natascha] Het schiet alleen voor geen meter op! De wind zakte in naar 5 tot 6 knopen wat onze bootsnelheid reduceerde tot 2,5 knoop en dan niet eens in de goede richting. Aangezien we 120 mijl voor de boeg hadden, af te leggen in iets meer dan 24 uur, zat er niets anders op dan de motor aan te zetten. Na een uurtje of twee begon de wind voorzichtig aan te trekken tot de vereiste 10 knopen om Espiritu op een beetje normale snelheid door het water te bewegen. Strak aan de wind liepen we met een mooie 6 knopen richting Singapore, geholpen door een stroming die ons net iets hoger liet koersen dan we volgens het kompas vaarden. [Stefan] Zaterdag 19 juni Na 36 uur zeilen kwamen we om 18.00u aan in de RSYC. Het is een heerlijke tocht geweest, geen onaangename verrassingen, wel een paar kleinigheidjes die nog aandacht behoeven. [Natascha] Zondag 20 juni Jullie geloven het of niet, maar Mike heeft ons nog steeds niet het huis uitgeschopt. We zitten hier nu al 2 maanden en we maken nu al grappen dat we er volgende maand nog wel zullen zitten. Na twee méér dan gezellige jaren met Mark, Els, Julia en Samuel in Singapore komt "het afscheid" in zicht. Komende week gaan we allemaal op vakantie naar Nederland - waar we elkaar nog wel gaan zien - en vandaag staat de afscheidsbrunch bij ons favoriete Fullerton op het programma. Verse kreeft, garnalen, sushi en vooral VEUL champagne! Althans, niet voor Els, want zij is zwanger. Het was weer ONTZETTEND goed. We zullen dit gaan missen. Ook voor Mark, Els en de kids zit het er bijna op in Singapore. Ze gaan in augustus verhuizen naar Shanghai! [Natascha] Maandag 21 t/m donderdag 24 juni Wat hebben we deze week gedaan? Voornamelijk lijstjes gemaakt eigenlijk: * Natascha heeft zich verdiept in de samenstelling van de medische
kit Verder hebben we onze spullen gepakt voor vakantie Nederland van 24 juni tot 13 juli. Zie verslag juli. [Natascha] |
|||
|
|
|||
