Dag 15, Zaterdag 14 augustus 2004
Vertrek uit Merak Harbour, Indonesië
GPS: 5° 56.7' S 106° 00.0' E
[Natascha >>]
Om 15.00 vertrekken we uit Merak Harbour.
Er is geen enkele reden om in deze ongezellige industriestad te blijven nu de
motor weer gerepareerd is. Ons reisdoel is Cocos Keeling, we hebben 650 mijlen
voor de boeg. Onze eerste dag Indische Oceaan, waar we de komende 3,5 maanden
zullen vertoeven.
We hebben vanmorgen over de HF radio gesproken met John
Potter van Jocara, onze overburen
en vrienden uit de RSYC in Singapore. John, Caroline, Casper en Alex zijn iets
later dan wij vertrokken voor een rondje Indische Oceaan van een jaar. Zij zitten
zo'n week achter ons en gaan ook naar Cocos Keeling. We vinden het erg leuk om
elkaar daar nog te kunnen zien, na Cocos Keeling gaat ieder zijn eigen weg: Zij
gaan dan naar Rodriguez, wij naar Chagos.
 Binnen
no time hebben we 25 knopen wind en zetten een tweede rif in het grootzeil. We
bedenken ons dat we misschien beter onze kleinere genua hadden kunnen opzetten
maar daar is het nu te laat voor, het wordt al donker. Het wordt een onrustige
nacht waarin we racetijden klokken. Hele stukken knallen we met meer dan 9 knopen
over de golven. Volgens onze snelheidsmeter halen we zelfs een maximum snelheid
van 9,95 knopen. Schrik overigens niet van de 0,8 meter diepte die de meter aangeeft,
het is hier zo'n 4 tot 5 kilometer(!!) diep. Ja ja, dit is echt "the deep
blue". Vanaf een meter of 60 diep krijgt de snelheidsmeter echter geen signaal
meer terug en gaat gekke waarden aangeven.
We hebben deze eerste nacht op de Indische Oceaan weinig
geslapen. Toch frappant dat iedere eerste nacht steeds zo heftig is! Maar we klagen
niet hoor, op deze manier zijn we lekker snel op Cocos Keeling!
Dag 16, Zondag 15 augustus
2004
Indische Oceaan
GPS: 7° 02.7' S 104°
20.0' E
Gemiddeld hebben we 20 knopen wind en we zeilen nog steeds
HARD! We klokken gemiddeld een snelheid van 7,5 knopen met regelmatig uitschieters
naar 8 tot 9 knopen. De voorspelling voor de komende 250 mijl blijft gemiddeld
20 knopen wind, maar dichterbij Cocos Keeling zal de wind toenemen tot 25-30 knopen
met golven van 4 tot 5 meter!
We wisselen daarom alvast - nu het nog relatief rustig
is - onze genua 1 voor de kleinere genua 2. Klinkt simpel, maar is toch nog een
flinke klus zo'n zeil wisselen in 20 knopen wind, waarbij er - werkend op het
voordek - ook nog eens bakken met water over je heen spoelen. Al met al zijn we
een dik uur zoet geweest met de:
- Genua 2 onder uit de voorpunt halen en klaar leggen in
de cockpit,
- Genua 1 - van 70 vierkante meter - neerhalen, oprollen,
over het dek slepen en in de voorpunt opbergen,
- Genua 2 invoeren en omhoog hijsen.
In de eerste 24 uur hebben we maarliefst 180 mijl afgelegd!
 Dag
17, Maandag 16 augustus 2004
Indische Oceaan
GPS: 8° 58.0' S 102° 38.0' E
Geen relaxte nacht met windvlagen, regen en het was koud.
Althans, dat vonden wij, die gewend zijn aan 25-30 graden en zeilen in een t-shirtje.
We hebben 's nachts onze heerlijk warme zeilpakken gedragen. Vannacht en ook vanochtend
waaide het iets minder hard, gemiddeld zo'n 16 knopen. 's Middags nam de wind
weer toe tot 21 knopen en klokten we weer vrolijk 8 knopen per uur. In het tweede
etmaal hebben we er 157 mijl op de teller bijgezet.
Dag 18, Dinsdag 17 augustus
2004
Indische Oceaan
GPS: 10° 12.3' S 100° 41.2' E
"Piep piep." "Wat is dat? De Iridium telefoon?"
Hee dat is leuk, zo midden op de oceaan, sms-jes van Joyce en de ouders van Stefan.
Jammergenoeg kunnen we niet terug sms-en, maar we vinden het erg leuk om berichtjes
te ontvangen. Via http://www.iridium.com
kun je ons gratis berichtjes versturen op nummer: +88 163 154 7736.
Zoals voorspeld neemt de wind nog verder toe, het waait
vandaag de hele dag tussen de 25 en 30 knopen. Om drie uur 's middags zetten we
een derde rif in het grootzeil en rollen we de genua nog een stukje verder in.
We leggen vandaag een recordafstand van 189 mijl af!
Dag 19, Woensdag 18 augustus
2004
Aankomst Cocos Keeling
GPS: 12° 04.8' S 97° 35.6' E
Het is zes uur 's ochtends en mijn voorlopig laatste nachtwacht
zit er bijna op. Nog maar 50 mijl te gaan tot Cocos Keeling, we verwachten vandaag
in het begin van de middag aan te komen. We varen inmiddels een voor de windse
koers, erg aangenaam zeilen, zelfs bij hoge windsnelheden. Een nadeel is het flapperen
van het grootzeil wanneer de wind wat inzakt. Dit was de afgelopen nacht het geval
en ook nu nog. Eigenlijk hadden we een rif uit het grootzeil moeten halen, maar
als het even kan vermijden we 's nachts werken op het voordek. Ik zit me inmiddels
flink te irriteren aan het geflapper, als het zometeen licht is gaan we meteen
een rif eruit halen. En op het moment dat ik dit denk is het "Knal!"
Door het heen en weer slaan van het grootzeil heeft de
verbinding tussen het blok en de harpsluiting zichzelf losgeschroefd. Daar hangt
het zeil nu vrolijk buiten boord zo'n 4 meter buiten bereik van eenieder die niet
zo stom is om de giek in te klimmen. Gelukkig verzint Tom Poes - Stefan - wederom
een list. Met de pikhaak hengelt hij een lijn tussen de reeflijn van het derde
rif om de giek en leidt die via de achterkikker naar een van de lieren zodat we
het grootzeil weer in kunnen halen. Probleem opgelost.
 Om
12.00 roept Stefan: "Land in zicht!" Ik lig een beetje te dutten in
de cockpit, maar spring meteen op wanneer ik dit hoor. Wow! Wat bijzonder om na
zoveel dagen alleen maar water in een keer een eiland voor je te zien opdoemen.
Langzaam worden de contouren van de palmbomen beter zichtbaar. Het komende uur
zitten we op het dek gefascineerd te kijken naar het beeld voor ons dat steeds
duidelijker en mooier wordt. Zo moet Robinson Crusoë zich dus gevoeld hebben.
Opeens verandert de kleur van het water van diepblauw naar turkoois, wat aangeeft
dat het water hier ondieper wordt. Van 300 meter komen we in water van 20 meter
diep terecht.
Even later leggen we Espiritu vast aan de gele quarantaine
boei in afwachting van de douane. We nemen onze nieuwe omgeving in ons op en zijn
zwaar onder de indruk: Een prachtig blauwe baai met kraakhelder water, kleine
haaitjes zwemmen onder Espiritu door. Het eilandje voor ons is werkelijk bezaaid
met palmbomen en het witte zand doet bijna pijn aan je ogen. Dit is een bounty-eiland
zoals wij tot nu toe alleen maar van ansichtkaarten kenden. Er liggen zo'n 10
zeilboten voor anker. Hoewel we officieel de boot nog niet mogen verlaten, kunnen
we de verleiding niet weerstaan om een duik te nemen.
 Er
komt een bijbootje naar ons toe gevaren met twee heel enthousiaste mensen erin.
"Scheveningen, Scheveningen" roepen ze. We maken kennis met Karola en
Cees de Reus - afkomstig uit Scheveningen dus - maar al 17 jaar weg uit Nederland
en inmiddels 7 jaar onderweg met hun Borracho.
We waren gewaarschuwd dat de Australische regels met betrekking
tot de invoer van etenswaren - niet afkomstig uit Australië - enorm streng zou
zijn. Aangezien Cocos Keeling tot Australië behoort waren we dus voorbereid op
het plunderen van de inhoud van onze koelkast en vriezer door de douane. Zorgvuldig
hadden we onze enorme oude kaas in een rugzak verstopt, ze mochten alles van ons
afpakken, maar niet de kaas! De werkelijkheid was gelukkig anders. De douanebeambte
was een zeer joviale Aussie in korte broek die niet eens in de kajuit kwam maar
in de cockpit bleef zitten. Hij vroeg of we een wapen bij ons hadden en medicijnen
zoals morfine - op beide vragen konden we negatief antwoorden. Groente, fruit,
vlees en zuivel - no worries - zolang we alle afval maar netjes zouden verbranden
in de "quarantine burn tip" op het eiland. Alle zorgen om niets!
 Aan
het eind van de middag geborreld met de rest van de "yachties" hier
op Direction Island. De meesten zijn afkomstig uit Zuid-Afrika of Australie. Verder
geloof ik een Brits en een Duits/Amerikaans stel en de Hollanders Cees en Karola
dus. Een flink aantal van hen gaat ook naar Zuid Afrika, dus zullen we gedurende
de komende maanden nog veel zien.
Dag 20, Donderdag 19 augustus
2004
Cocos Keeling
GPS: 12° 05.5' S 96° 53.0'
E
Cocos
(Keeling) Islands bestaat uit Noord en Zuid Keeling. Op Noord Keeling woont
niemand. De grootste eilanden van Zuid Keeling zijn Direction Island, Home Island
en West Island. Direction Island is onbewoond, heeft de mooiste en meest beschutte
ankerplaats en is dus de plek waar wij voor anker liggen. Op Home Island leven
de oorspronkelijke bewoners - zo'n 600 Maleiers - en West Island is het "administratieve
centrum" met 120 inwoners - Australiërs.
 De
faciliteiten op Home en West Island zijn beperkt. We zijn vandaag met de bijboot
naar Home Island gevaren - 1,5 mijl van Direction Island - waar we water hebben
gehaald, geld gewisseld, eieren gekocht en zowaar een internet faciliteit hebben
gevonden.
En wat doen we zoal in het paradijs?
Duiken? Zwemmen? Surfen? Vissen? Niets van dat alles. We hebben de boot uitgemest.
Natte kastjes, verroeste blikken, zoute kleding, diesel in de achtercabine, noem
maar op. Ach, we hebben hier nog tijd genoeg voor dit alles.
[<< Natascha]
Dag 21, Vrijdag 20 augustus 2004
Cocos Keeling
GPS: 12° 05.5' S 96° 53.0'
E
[Stefan >>]
Vandaag voor het eerst in bijna twee
jaar weer eens mijn kiteboard te voorschijn gehaald. Ik had op de valreep tijdens
ons laatste bezoek in Nederland nog een tweedehands grotere kite op de kop getikt
omdat de andere wat aan de kleine kant was en ik weinig zin had steeds met een
te kleine kite te klooien. En mocht Natascha nog eens een sprong willen wagen
dan hebben we alvast twee kites - het is maar hoe je het verkoopt. Maar goed,
de wind was meer dan hard genoeg voor de kleine kite dus eerst de lijnen uit de
knoop gehaald en de kite opgeblazen. Gelukkig geen lekken in de tubes.
Natascha fungeerde als typische surf groupie met het helpen
van het lanceren van de kite. Het stuk strand was erg smal met allerlei leuke
palmbomen waar je de kite in kunt laten landen. Snel gestart en binnen 5 minuten
had ik het gevoel weer te pakken. En daar kwam de overmoedigheid. Met 10 mensen
op de kant wil je toch ook wat laten zien dus mezelf zo'n 3 meter in de lucht
gelanceerd met het idee zo'n 15 meter verderop soepel te landen. Dus niet. Laten
we het erop houden dat de oog-hand coördinatie met de kite enigszins te wensen
over liet, wat leidde tot een enorme smak op het water. Nu was dat nog tot daaraan
toe, maar de kite vloog door en trok op een zeker moment abrupt aan mijn trapeze,
die zich op zijn beurt geriefelijk tussen mijn ribben plantte. Doet het pijn?
Nou alleen als ik lach… Dat wordt de komende dagen dus een beetje rustig aan doen.
Eigenwijs!
[<< Stefan]
[Natascha >>]
 Vanavond
hebben we met de andere yachties een zogenaamde "pot-luck" op het strand
- een barbecue waarbij iedereen wat te eten meeneemt. We maken kennis met Hans,
een Zweed met zijn 40 voeter Born Free. Begonnen in Zweden met zijn vriendin,
maar sinds Brisbane weer alleen. Born free and free again!
Verder maken we contact met een leuke groep Zuid-Afrikanen,
onderweg met 3 boten, hun reis rond de wereld zit er bijna op. Tot grote opluchting
van Verona, de vrouw van John die eigenlijk alleen maar zeeziek is geweest. Ze
is een van de weinigen waarbij zeeziekte niet na een paar dagen overgaat. Zeilen
en navigeren heeft ze tijdens de reis niet onder de knie gekregen, want daar voelde
ze zich steeds te beroerd voor. Zelfs koken kan ze niet gedurende een oversteek.
Ze slaapt vooral veel en het enige wat ze doet is nachtwachten. Als er 's nachts
iets moet gebeuren roept ze gewoon de hulp in van John. Zo kun je dus ook rond
de wereld, maar ideaal is het niet.
De Brazilianen Christian en Fernanda zijn de jongsten
van deze groep - beiden nog net geen 30. Wij broekies komen qua leeftijd overigens
op de tweede plaats. Op het zeilvlak zijn zij echter geen nieuwelingen meer. In
1999 vertrokken vanuit Brazilië, hebben zij al heel wat mijlen en paradijsjes
achter de rug. Ze zijn nu op weg naar Brazilië en op mijn vraag wat hun plannen
zijn antwoorden ze: "Nog een keer de wereld rond." You're right! En
hoe gaan we dat financieren? "We denken eraan om een bank in Brazilië te
beroven". Serieuzer is ons gesprek die avond ook niet meer geworden, daar
zorgden de bier, wijn en whisky wel voor.
Dag 22, Zaterdag 21 augustus 2004
Cocos Keeling
GPS: 12° 05.5' S 96° 53.0'
E
Om 10 uur komt Hans in zijn bijboot naar ons toe om te
vragen of we mee gaan snorkelen bij het nabij gelegen wrak "Catalina".
Eerlijk gezegd lagen wij nog te snurken, maar we hebben wel zin in een snorkeltripje
en 20 minuten later vertrekken we met vier rubberbootjes met Hans en Clive, Fernanda
en Christian, John en Verona en wij zelf. Het wrak ligt op maar 3 meter en de
mast steekt zelfs uit het water. Het water is zó helder, het zicht is werkelijk
perfect. We hebben genoten! Op de terugweg zijn we nog ergens anders het water
ingesprongen, waar twee black-tip sharks onder ons doorzwommen. Gaaf!
 We
hebben het wel getroffen met deze gezellige groep van vriendelijke en behulpzame
zeilers. De meerderheid zullen we het komend jaar nog veel zien. In ieder geval
in Zuid-Afrika en veel boten nog tot en met de Carieb of zelfs de Azoren. Tot
Zuid-Afrika zijn de diverse reisplannen verschillend: Een aantal boten neemt de
"noordelijke route" via Chagos-Seychellen-Comoren, waarbij je het vanuit
de Seychellen zuidwaarts flink om de oren kunt krijgen met harde wind op kop.
Dat is niet prettig en het is nog niet een klein stukje ook, we hebben het over
900 mijl! Een groot aantal neemt de op het eerste gezicht gunstigere route via
Rodrigues, Mauritius en Réunion naar Zuid-Afrika. Op dit stuk profiteer je maximaal
van de passaatwind met zijn ruime wind. Keuze voor het laatste lijkt eenvoudig,
hoewel, het stuk van Réunion naar Zuid-Afrika weer vrij zwaar schijnt te zijn.
Wij zijn er dus nog niet helemaal uit. Het zou wel heel erg jammer zijn om het
unieke onbewoonde Chagos - paradijs der paradijzen - links te laten liggen. Aan
de andere kant kunnen we dan wel naar Rodrigues, wat in eerste instantie niet
in onze planning lag. Moeilijk hoor, keuzes maken. We zullen eens goed in de windrozen
van Visual Passage Planner duiken voordat we een definitieve beslissing nemen.
Na de strandborrel hebben we met Fernanda, Christian en
Hans gesmuld van Thaise kip-curry op Espiritu.
[<< Natascha]
Dag 23, Zondag 22 augustus 2004
Cocos Keeling
GPS: 12° 05.5' S 96° 53.0'
E
[Stefan >>]
Het snorkelen gisteren nodigde uit tot
meer, dus de hele duikhandel tevoorschijn gehaald om op een van de riffen te duiken.
Op een half uurtje varen met de bijboot staan op het lokale kaartje een duikerstekentje
en de naam "Rose Wall" aangegeven. Klinkt goed.
John gaf Hans een lift in zijn eigen bijbootje zodat we
twee separate bootjes hadden mocht er iets gebeuren. Tegen de wind terugroeien
is namelijk niet echt een optie. Gevieren de plomp in vol verwachting over het
aantal haaien en ander groot spul dat we wel niet zouden zien. Niets dus. Wel
erg mooi koraal en goed zicht, maar geen vis boven de 50 centimeter gezien. Niettemin
lekker gedoken dus we gaan zeker nog een andere stek proberen.
's Middags wat zitten puzzelen met het Chagos vraagstuk.
Het is een geweldig eiland, slechts bereikbaar met je eigen boot en daardoor totaal
ongerept met uitstekende duik- en vismogelijkheden. Klein nadeel, de trip van
Chagos naar Mauritius betekent zo'n 1200 mijl tegen de wind en golven invechten,
die bij Mauritius vaak doorgroeien naar 30 knopen en 8 meter en meer. Justin heeft
een 42 voet stalen schip van 20 ton (vrij zwaar dus) die gedurende 3 dagen van
9 meter golven gelanceerd werd. Iedere keer een vrije val van een paar meter en
steeds bakken water over die uiteindelijk zijn vaste windscherm aan diggelen sloegen.
De combinatie Chagos-Mauritius is hiermee van de baan. Het kan goed gaan, maar
waarom zou je de ellende opzoeken?
[<< Stefan]
Dag 24, Maandag 23 augustus 2004
Cocos Keeling
GPS: 12° 05.5' S 96° 53.0'
E
 [Natascha
>>]
We hebben vanmorgen drie boten met Zuid-Afrikanen uitgezwaaid
- die overigens naar Chagos en de Seychellen gaan. Ze werden vergezeld door een
groep dolfijnen, wat een machtig afscheid van dit mooie eiland!
Gezellig weer een paar sms-jes
ontvangen, van mijn zus en Monique en Ernst. Erg leuk, jammer dat wij niet terug
kunnen sms-en! We hebben begrepen dat het soms niet lukt om ons op de Iridium
telefoon te bellen. Tsja, zo betrouwbaar als het vaste of het GSM netwerk is Iridium
helaas niet. Oorspronkelijk is Iridium ook een netwerk om uitgaand mee te bellen
en minder om telefoon op te ontvangen. Maar in principe zou het moeten kunnen.
Ook bedankt iedereen voor alle e-mailtjes en berichtjes in het gastenboek. Je
zou het misschien niet verwachten, maar ondanks dat we hier worden omgeven door
palmbomen en witte stranden, zijn we in onze gedachten vaak bij onze familie en
vrienden hoor!
We hebben ook al erg leuke reacties gekregen op het artikel
deze maand in het blad Yacht
Vision. Jammer dat we het zelf nog niet hebben gezien, maar de ouders van
Stefan zullen dit en de komende uitgaven vast wel meenemen als ze ons in december
- samen met Stefan's zus Evelien - in Zuid-Afrika komen opzoeken.
[<< Natascha]
[Stefan >>]
De vier zonnepanelen gaven veel te weinig
stroom - slechts 2 ampère -, terwijl ze dat per stuk zouden moeten leveren. Eerst
de connecties met de accu's nagelopen en de ampèremeter zelf geijkt. Deed het
iets beter, maar nog lang niet wat het moet doen. Een voor een de zonnepanelen
losgekoppeld en daar kwam de aap uit de mouw. Van eentje was de zekering doorgebrand
- dus die deed helemaal niets meer - en eentje was verkeerd om aangesloten waardoor
die feitelijk een van zijn broers tegenwerkte. Per saldo was er dus een paneel
productief. Zekeringetje doorgelust (is maar 2.5 ampère dus moet kunnen), connecties
opnieuw aangesloten en plusjes en minnetjes in orde gemaakt en daar kwam de verwachte
10 ampère binnen. Wat kan het leven toch simpel zijn.
 Het
regent al de hele dag af en aan, dus nog maar eens C-Map, Visual Passage Planner,
Jimmy Cornell's World Cruising Routes, de Indian Ocean Pilot en de Lonely Planets
erbij gepakt om de knoop Rodrigues/Mauritius/Réunion, versus Chagos/Seychellen/Comoren
door te hakken. We waren er al uit dat de route Chagos-Mauritius niet aantrekkelijk
is, waarmee we al een optie/probleem minder hebben. Voor beide alternatieven geldt
dat het eerste gedeelte vrij eenvoudig is; het feest begint pas echt bij het ronden
van Madagaskar en het naderen van de Zuid-Afrikaanse kust.
De Mauritius optie leidt langs de zuidkust van Madagaskar,
waar het steeds 3 dagen wind mee en 3 dagen wind tegen is. Meestal vrij hard en
gepaard met hoge golven door de confrontatie van de warme stroom uit de Indische
Oceaan en de koude Arctische stroom vanuit het zuiden. Jimmy Cornell zegt dat
velen dit het zwaarste gedeelte van de hele wereldomzeiling vinden en raadt dringend
aan de boot grondig voor te bereiden. Een gewaarschuwd mens…………
De Chagos optie leidt noordelijk langs Madagaskar waarbij
je Zuid-Afrika aanloopt via de straat van Mozambique. Ook hier kan het spoken,
waarbij je wel veel eilandjes hebt - zoals de Comoren - om een paar dagen te schuilen
en een gunstig "weather-window" af te wachten. Zeiltechnisch gezien
lijkt optie 2 dus te prefereren al betekent het wel zo'n 800 mijl extra ten opzichte
van optie 1.
Als we naar de bestemmingen zelf kijken, lijken Chagos
en de Seychellen met name qua rust en duikmogelijkheden met kop en schouders boven
Rodrigues, Mauritius en Réunion uit te steken. Laten we er nog maar eens een nachtje
over slapen al lijkt optie 2 steeds aantrekkelijker te worden. Als we het doen,
betekent dat wel dat we over niet al te lange tijd hier gaan vertrekken zodat
we voldoende tijd overhouden om onderweg te stoppen. We komen hier binnenkort
op terug.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit verhaal niet
alleen voor jullie bedoeld is, maar ook voor onszelf. Een "probleem"
lost zich namelijk vanzelf op als je het aan iemand anders, jullie dus, moet uitleggen.
Bedankt hè!
[<< Stefan]
[Natascha >>]
O, dus jullie vinden dit geen probleem?
Nou ja…., uhhhm……, sorry. Maar eerlijk is eerlijk, voor echte problemen heb je
meestal niet zoveel tijd om na te denken.
Trouwens, over Jimmy
Cornell gesproken, hij was ook hier op Cocos Keeling met zijn boot Aventura
3 en is één dag voordat wij aankwamen naar Chagos vertrokken. Een saillant
detail: Hij gaat wel via Chagos naar Mauritius. Dus het gezegde: "Do as I
preach, don't do as I do", gaat hier aardig op.
Dag 25, Dinsdag 24 augustus 2004
Cocos Keeling
GPS: 12° 05.5' S 96° 53.0'
E
Gisterenavond hebben we, terwijl het 30 knopen op de ankerplaats
waaide, de DVD Dead Calm gekeken. Voor diegenen die deze film kennen,
het vergt wel stalen zenuwen om deze thriller op je eigen boot in "the middle
of nowhere" in de Indische Oceaan te kijken. Het gaat over een koppel dat
met hun boot in een windstille zee ligt te dobberen en een doorgedraaide verstekeling
aan boord krijgt. Deze weirdo gaat er op een gegeven moment alleen met
haar vandoor en dan is het de vraag of de eigenaar - die vecht voor zijn leven
op het zinkende schip van de weirdo - zijn boot en zijn vrouw nog heelhuids
terugvindt. SPANNEND! We hebben overigens toch nog prima geslapen.
[<< Natascha]
[Stefan >>]
 Als
je niet van klussen houdt, heb je een groot probleem op een boot. Onder de aanname
dat probleemloze boten niet bestaan zijn er twee opties: Ofwel je doet niets en
de rotzooi wordt alleen maar groter - en zo je daar zelf tegen kunt, je vrouw
kan dat zeker niet. Optie twee is toch aan het werk, maar dan ben je chagerijnig
omdat je steeds je gereedschapskist in moet. Het is dus maar goed dat ik geen
hekel aan klussen heb.
Hoe komen we hierbij? De ankerlier deed het niet en dat
bleek te liggen aan het lekken in een van de voorste kastjes, waarbij mijn voorganger
verzuimd had alle kabels netjes met tie-raps tegen het plafond te schroeven. Nu
lag het kabeltje inclusief gesoldeerde verbinding netjes in het zeewater zodat
we na vier dagen zeilen op de ankerplaats aankwamen en dus geen ankerlier hadden.
Ik kon dus met de hand die 30 meter ketting uitlaten. Dat is nog tot daar aan
toe, maar ik had al frisse tegenzin om het kreng weer naar boven te halen.
Toen ik gaatjes in het kastje boorde om de tie-raps in
vast te maken begon het ineens te lekken. En wel zout water, wat erop duidt dat
zich tussen de twee schalen van het dek een leuke voorraad water heeft opgehoopt.
Interessant projectje om uit te vinden waar dat weer vandaan komt.
[<< Stefan]
[Natascha >>]
Wanneer je niet uitkijkt zit Stefan
de hele dag te klussen aan de boot, tijd om ons "huisrifje" aan het
eind van de ankerplaats te verkennen. We hadden al gehoord dat snorkelen op deze
plek geweldig is; je stapt in het water en laat je door de stroom meevoeren langs
het rif. We zijn benieuwd. Eenmaal onder water is het eerste wat we zien een rots
waaronder 4 haaien - black-tip reef-sharks - liggen te slapen. De stroming voert
ons verder langs enorme baarzen, felgekleurde kleine visjes, fantastisch koraal
en als toetje nog een schildpad. Alles voltrekt zich als een film voor onze ogen.
Dit was stukken mooier dan de duikstek 2 dagen geleden.
De douaneboot is er om de pas gearriveerde boot Heart's
Content in te klaren en een paar boten die deze week gaan vertrekken uit te klaren.
Aangezien de douane hier maar een paar keer per week komt en wij zaterdag of zondag
willen vertrekken, klaren wij ook alvast uit. De douane wil onze volgende bestemming
weten. Ter plekke hakken  we
de knoop door, het wordt Chagos. We gaan dus nog veel meer bounty-eilanden zien!
Geweldig dat we nu de kans krijgen om Chagos en de Seychellen te ontdekken. Chagos
is zonder je eigen boot simpelweg niet mogelijk en de Seychellen zijn reteduur.
Voor een vlucht daar naar toe en accommodatie, mag je wel heel diep in de geldbuidel
tasten - of heel rijk zijn. Overigens hoorden we vandaag over de radio dat zowel
de boten die onderweg zijn naar Chagos - o.a. Jimmy Cornell en de drie Zuid-Afrikaanse
boten - als diegenen die pas vertrokken zijn naar Mauritius - o.a. de Zuid-Afrikanen
Bob en Sue - op het moment 35 tot 40 knopen wind om de oren hebben!
Even een paar woorden over de boot Heart's Content en
haar Canadese eigenaren van 65. Niet om te roddelen, maar uit bewondering voor
de eenvoudige manier waarop zij al 7 jaar rond de wereld varen. Hun boot is 34
voet wat vrij klein is. Ze hebben geen vriezer, geen koelkast, alleen een ijsbox.
Hun elektronische stuurautomaat gebruiken ze zelden, ze gebruiken voornamelijk
de windvaan. Voor de energievoorziening hebben ze geen (wind)generator, geen batterijlader,
alleen 1 zonnepaneel. Tsja, meer heb je ook niet nodig als je zo weinig energie
verbruikt. Hun bijboot heeft geen buitenboord motor. Het ziet er erg romantisch
uit, als ze samen naar de kant roeien. Maar als je de 1,5 mijl naar Home Island
wilt afleggen om wat boodschappen te doen, ben je toch wel blij met je 8 pk-tje!
We hebben op Home Island maar een zak met ijs voor ze gehaald.
[<< Natascha]
Dag 26, Woensdag 25 augustus 2004
Cocos Keeling
GPS: 12° 05.5' S 96° 53.0'
E
[Stefan >>]
Voor de tweede keer naar buiten gevaren
om te duiken en aangezien de stelling: "Wat van ver komt is lekker"
niet altijd op blijkt te gaan (zie de snorkelervaring van gisteren) besluiten
we om dit keer de duikstek vlak om de hoek van het eiland te nemen. Als we naar
buiten varen zien we aan een boei al een boot van de lokale duikschool liggen
wat ons een goed teken lijkt. En jawel, we springen in het water en kijkend hoe
diep het is zie ik gelijk al een twee meter lange black-tip reef shark. Normaal
verdwijnen ze direct als je het water inkomt maar deze lijkt wat zelfbewuster
en blijft vrolijk onder ons rondjes zwemmen. Het lijkt ons verstandig niet al
te lang als een stel zeeleeuwen aan de oppervlakte te spartelen en dalen snel
af naar 12 meter. Eenmaal beneden neemt hij al wat meer afstand en verdwijnt langzaam
uit het zicht.
We zien ook nog twee haaien die volgens mij op een bull
shark lijken, maar later zoek ik het op in het grote vissenboek en lijkt dit erg
onwaarschijnlijk gezien de locatie. Ze komen namelijk in Zuid-Amerika en in Afrika
voor. Misschien niet eens zo slecht aangezien de bull shark tot de top 3 van gevaarlijkste
haaien behoort.
Tien minuten later geeft Hans het teken dat hij zijn tank
weer voorbij de 100 bar heeft gelurkt, dus tijd om wat op te stijgen en terug
te zwemmen naar de bijboot. Net als we langs het rif naar boven zwemmen komen
ons vier reusachtige manta's tegemoet. Statig zweven deze reuzen van zo'n 2,5
meter doorsnede op een afstand van 3 meter langs ons. Eentje is zelfs zo vriendelijk
om nog even om te draaien om opnieuw zijn gigantische vleugels te showen. Geweldig
gezicht, dit zomaar te zien vanaf je eigen bijboot. Niets georganiseerd, niets
gids, geen andere duikers, perfect!
In alle opwinding zit Hans inmiddels op 40 bar met nog
10 minuten te zwemmen. Teneinde zijn paniek en dienovereenkomstig zijn luchtverbruik
enigszins te beperken laat Natascha haar resterende 120 bar zien en wijst op haar
octopus, mocht de nood aan de man komen. Eenmaal terug bij de boot spreekt Hans
zijn verbazing uit over Natascha's luchtverbruik en relateert dat al snel aan
haar kleine lichaam. Wanneer ik mijn resterende 90 bar laat zien moet hij concluderen
dat hij toch wel van ademhalen houdt. Al doende leert men, zullen we maar zeggen.
[<< Stefan]
 [Natascha
>>]
Vanavond is er weer een pot-luck. Ik
heb mijn best gedaan op een aardappelsalade. Onze verse groente is inmiddels sterk
gereduceerd tot uien, aardappelen en knoflook, waarmee ook de mogelijkheden tot
een gevarieerde inbreng beperkt zijn. Kaas hebben we nog voldoende, dus we zullen
de gemeenschap eens verblijden met een vers blokje Hollandse kaas met mosterd
als aperitief. Worstjes en vis voor op de barbecue worden door anderen meegenomen.
We vieren vanavond de verjaardagen van Fernanda en Jill (samen met Thomas en hun
zoon Brian onderweg). Voor de verjaardagstaart wordt gezorgd. Dit alles vergezeld
door een mix van Tequilla, Cointreau, lime juice en ijs - jawel -, we maken onze
eigen Margarita's. We komen niets tekort op dit onbewoonde eiland. Het heeft wel
iets weg van de film "The
Beach" met Leonardo
di Caprio. Mis alleen Leonardo nog…………
[<< Natascha]
[Stefan >>]
Dit wordt opgevat als regelrechte muiterij
en zal dan ook hard bestreden moeten worden. Ik zal er eens een nachtje over slapen,
de opties lijken nu kielhalen - met het midzwaard naar beneden - of op water en
brood.
[<< Stefan]
[Natascha >>]
Oeps……………
Dag 27, Donderdag 26 augustus 2004
Cocos Keeling
GPS: 12° 05.5' S 96° 53.0'
E
Gisteren weer een erg goede avond gehad, waarmee de ochtend
een wat trage start had. 's Ochtends de taken traditioneel verdeeld. Ik aan de
was - waarmee je best 3 uur zoet kunt zijn als het op de hand moet - en Stefan
aan het knutselen aan de HF radio die soms wat onzeker is. Het blijkt dat deze
toch minimum 12,3 Volt nodig heeft om maximaal te kunnen zenden en aangezien we
hier op de ankerplaats veel meer stroom verbruiken dan onderweg (DVD-tjes kijken,
radio groot deel van de tijd aan, pc etc.), hebben we 's ochtends onvoldoende
vermogen om door te komen. Op zich niet zo'n probleem, belangrijkste is dat we
onderweg kunnen communiceren. Verder hebben we van Jill en Thomas software gekopieerd
om weerkaartjes binnen te halen. Die hadden we in principe al, maar door alle
drukte tot nu toe nog steeds niet werkend.
 Stefan's
ribbenkast is weer zo'n beetje hersteld, dus hij waagde het weer op zijn kiteboard.
Ik heb een heerlijke wandeling over het eiland gemaakt. Direction Island is onbewoond,
maar er scharrelen wel een paar kippen. Heb er maar eentje op de foto gezet. De
barbecueplaats en overkapping, speciaal voor de cruisers is trouwens erg bijzonder.
Iedere cruiser laat iets persoonlijks na en hangt dat bij de verzameling die zijn
voorgangers hebben achtergelaten. Wij hebben bedacht onze namen te kerven in onze
gebroken houten roeispaan van de bijboot en te versieren met mooie schelpen die
we hier op het strand gevonden hebben.(foto "shelter beach")
Het is nu de bedoeling dat we zaterdag naar Chagos vertrekken.
Het zal wel een stevige trip worden; de drie Zuid-Afrikaanse boten die maandag
zijn vertrokken hoorden we op de radio klagen over 40 knopen wind en 5 meter hoge
golven. In de "roaring forties" schijnt het nu aardig te spoken wat
ook zijn weerslag heeft op het weer bij ons. We bekijken nu steeds de weerkaartjes
in de hoop dat het minder wordt, en zo niet dan moeten we er maar gewoon doorheen.
Gelukkig is het pal voor de wind, wat een stuk rustiger en daarmee veiliger is
dan aan de wind vechten.
Het is nu 9 uur 's-avonds. Stefan ligt al op apegapen
en ik kan mijn ogen ook bijna niet meer openhouden. Morgen hebben we nog een drukke
dag voor de boeg. 's Ochtends vroeg gaan we met de bijboot naar Home Island om
water te halen, te e-mailen en te proberen wat groente, fruit en eieren te bemachtigen.
De komende 4 tot 5 weken - tot aan de Seychellen - zullen we namelijk helemaal
niets kunnen kopen. Het vliegtuig vanuit Perth komt één per twee weken aan en
bevoorraad dan ook het supermarktje weer. We hebben honderden blikken aan boord,
maar het zou toch aardig zijn als we wat vers spul zouden kunnen kopen.
Verder gaan we proberen het e-mailen via de Iridium telefoon
aan de praat te krijgen, hiervoor hebben we een datakit aangeschaft. Kunnen we
in ieder geval de komende weken de buitenwereld een beetje op de hoogte houden
van ons reilen en zeilen. Er moet nog een laatste wasje gedaan worden, de boot
moet weer "zeilklaar" gemaakt worden en we willen als het even kan ook
nog duiken. O ja, we moeten die roeispaan ook nog versieren………
Dag 28, Vrijdag 27 augustus 2004
Cocos Keeling
GPS: 12° 05.5' S 96° 53.0'
E
Vanochtend op Home Island met moeite nog wat uien, 2 paprika's,
wat champignons en een voorraad eieren weten te bemachtigen. De supermarkt wordt
zoals gezegd eens per twee weken bevoorraadt, maar wat wij niet wisten was dat
groente en fruit op bestelling is. Daar stonden dozen vol heerlijke aubergines,
tomaten, avocado's en nog veel meer, allemaal op naam gereserveerd en dus niet
voor ons. Helaas!
Stefan had vandaag als belangrijke taak het vullen van
onze watertank. Niet: "Waterslang erin en huppekee", maar 7 keer op
en neer met de bijboot naar de kant, waar een reservoir met regenwater staat,
om vervolgens onze drie 25-liter jerrycans te vullen en daarna te legen in onze
watertank.
Ik heb me vermaakt in de kombuis met het maken van yoghurt
(voor onderweg), kip curry (ook voor onderweg) en brood bakken. Voor de pot-luck
vanavond heb ik nog een hartige taart gemaakt - met verse champignons! - en twee
kilo visfilets gemarineerd en ingepakt in folie - voor op de barbecue.
Van duiken is het helaas niet meer gekomen.
Het lijkt erop dat van de vier boten die morgen zouden
vertrekken, alleen wij ons daadwerkelijk aan dit plan gaan houden. De rest heeft
zich als doel gesteld dat die fles whisky toch echt leeg moet. Tsja, nog geen
maand weg uit Singapore is het vast makkelijker om je aan een planning te houden
dan als je al drie jaar of langer met je boot onderweg bent.
[<< Natascha]
|
