Dag 127, Zaterdag 4 December 2004
Durban
(Zuid-Afrika)
GPS: 29° 52.0' S 31° 03.0' E
We zijn weer terug in Durban waar het wachten
is op een goed weather window om naar East London te varen. Hoewel
we maar 36 uur nodig hebben om er te komen, vertrekken we pas wanneer
er een verwachting van minstens 48 uur noordoostenwind is. Zoals
het er nu uitziet lijken woensdag en donderdag gunstig, dat zou
betekenen woensdagochtend vertrekken. Maar ja, dat is de voorspelling
van nu. Morgen kan het er weer anders uitzien. Het probleem is dat
Marjon en Martin graag met ons naar East London willen varen, maar
niet als ze daarvoor nog te lang in Durban moeten wachten. Omdat
ze over anderhalve week alweer terugvliegen naar Nederland, zou
woensdag vertrekken nog wel oké zijn, maar als het pas donderdag
of later wordt, is dat een beetje zonde van hun tijd. Even afwachten
dus, morgen is er met iets meer zekerheid wat te zeggen.
Na een borrel en een hap op de jachtclub,
vinden we een pakje met een Sinterklaasgedicht op de boot. Wat een
leuke verrassing! Een paar zinnen uit het gedicht:
"Bij het bezoeken van de oude oorlogsvelden,
viel er nog wel iets recents te melden.
Want Prins Bernhard ging intussen henen,
een historische figuur is nu verdwenen.
Mochten jullie de komende maanden heimwee krijgen naar het Oranje-huis,
dan voel je je bij dit boekje vast erg thuis..."
Het cadeau is iets dat we nu altijd al hadden
willen hebben: Een boek met schilderijen van leden van het Koninklijk
Huis! Én speculaas. Het is niet moeilijk om te raden wie deze gulle
Sint en Piet zijn: Henk en Marjolein van Jori, inmiddels de enige
andere Nederlanders in de jachthaven. Het strooigoed dat wij van
Sint en Piet uit Goirle hebben gekregen komt nu wel heel goed van
pas. Op naar Jori met z'n vieren en strooien maar. Waarschijnlijk
vinden ze over een maand nog pepernoten achter het fornuis! Vanuit
de voorpunt horen we Marjolein lachen. Ze lagen net in bed, maar
zijn niet te beroerd om er weer uit te komen en even laten zitten
we met z'n allen aan een oer-Hollandse advocaat met slagroom.
Dag 128, Zondag 5 December 2004
Durban
(Zuid-Afrika)
GPS: 29° 52.0' S 31° 03.0' E
Voordat we uit Singapore vertrokken, kocht
ik vier paar slippers in allerlei mooie kleurtjes. Per slot van
rekening zou dit de komende tijd mijn voornaamste schoeisel zijn.
Mijn Teva's gingen ook mee aan boord, maar ja, die zijn toch wat
minder charmant.
 Een
week voor vertrek verloor ik in een onhandige manoeuvre bij het
aan boord klimmen, de rechterslipper van paar één. Hij zonk meteen
naar de bodem. Paar twee werd onbruikbaar toen het rechter exemplaar
het tijdens een wandeling in de Seychellen begaf. Vervolgens ging
het een tijdje goed, tot hier in Durban. 's Avonds stonden de twee
slippertjes van paar drie nog netjes samen op het dok, de volgende
ochtend was er één verdwenen. Je raadt het al...de rechter. Geen
flauw idee hoe deze nu ineens kon verdwijnen, maar lang hierover
tobben heeft weinig zin. Een blik werpend op mijn laatste paar,
bedacht ik me dat ik binnenkort maar eens moest gaan shoppen. En
alsof de duvel ermee speelt, gaat vandaag mijn laatste paar naar
de haaien. Het lusje tussen de twee tenen (van de rechterslipper
natuurlijk), is gebroken.
Wat ben ik mijn Teva's dankbaar! Ze zien er
niet uit, maar zijn van een stuk betere kwaliteit en blijven bovenal
drijven. Voorlopig banjer ik lekker rond op mijn Jezus-Nikes.
Over het weather window is nog niet veel meer
te zeggen dan dat het er nog steeds op lijkt dat we woensdag kunnen
vertrekken. Morgenvroeg beslissen Marjon en Martin of ze met ons
mee naar East London zeilen. Voor het geval dat het weather window
langer op zich laat wachten, pluizen ze vandaag de Lonely Planet
uit om de rest van hun vakantie uit te stippelen.
Dag 129, Maandag 6 December 2004
Durban
(Zuid-Afrika)
GPS: 29° 52.0' S 31° 03.0' E
Weergoeroe Fred geeft vanochtend aan dat we
waarschijnlijk (pas) op donderdag een weather window van 48 uur
krijgen. Marjon en Martin hakken de knoop door en vertrekken vandaag
richting Wild Coast en Lesotho. Erg jammer dat ze nu niet mee gaan
zeilen, maar wel logisch. Het is zonde van hun vakantie om zoveel
dagen in Durban te blijven hangen.
We lopen aardig door onze klussenlijst heen.
Het allerbelangrijkste nieuws is dat we sinds vandaag weer een werkende
koelkast en vriezer hebben! Het heeft even geduurd en de monteurs
hadden aardig wat coaching nodig, maar het resultaat is er.
[<< Natascha]
[Stefan >>]
Met het 220 Volt systeem
was eigenlijk niets mis, behalve dat de koelwaterpomp was overleden
(één van de vijfentwintig pompen die niet het eeuwige leven had).
Zonder koelwater geen koeling; het probleem van de laatste maanden.
We hebben nu ook het 12 Volt systeem volledig draaiend, wat in principe
als een actieve back-up meedraait, zodat we geen opstartproblemen
hebben op het moment dat hij echt nodig is, c.q. het 220 Volt systeem
uitvalt (waar tevens de vriezer op draait). Gegeven de ellende van
de laatste maanden lijkt een adequate back-up geen overbodige luxe.
Bijkomend voordeel is dat we de koelkast ook kunnen laten draaien
op 12 Volt als we een paar dagen van boord zijn, terwijl we het
220 Volt systeem steeds twee keer per dag moeten laten draaien.
De spinnaker is gerepareerd. Op weg van Chagos
naar de Seychellen scheurde deze uit zijn lijken. Niet dat dit iets
bijzonders is, de zeilmaker refereerde aan de Kaapstad - San Salvador
race van twee jaar geleden, waarbij ze vier van de vijf beschikbare
spinnakers opbliezen. Twee daarvan wist hij weer tijdens de race
in elkaar te stikken. Misschien moeten we ook zo'n fulltime zeilmaker
aan boord hebben, net als een fulltime motormonteur en een koelkastspecialist...
Een groot deel van de vallen, schoten en reeflijnen
is vervangen. Dat lijnenwerk slijt toch harder dan je zou verwachten.
Een aantal lijnen was behoorlijk aan vervanging toe en het is een
geruststellend gevoel dat alles weer op optimale sterkte is gebracht.
Verder is de motorstop vervangen. Om de motor
te stoppen trekken we altijd een kabel uit die het ontstekingsmechanisme
stopt en dus de motor tot zwijgen brengt. Uittrekken ging nog wel,
maar omdat een schroefdraad was afgebroken, konden we hem niet meer
zondermeer terugduwen. Iedere keer moest ik naar binnen om de kabel
van binnenuit tegen te houden terwijl Natascha hem weer terug duwde.
Het werkte wel, maar ideaal was het niet. Toen ik hem eenmaal gedemonteerd
had, bleek ook nog eens dat de mantel behoorlijk beschadigd was.
Hoog tijd om het hele ding te vervangen. Eruit halen was geen probleem,
maar ondanks dat we het oude exemplaar naar de leverancier hadden
gebracht, bleek het toch lastig exact hetzelfde exemplaar nieuw
te maken. Na twee keer heen en weer hadden we hem uiteindelijk weer
op zijn plaats.
[<< Stefan]
[Natascha >>]
En niet onbelangrijk,
Espiritu heeft een schoonheidskuurtje ondergaan. De enigszins verroeste
handrelingen zijn vervangen door blinkend nieuwe exemplaren. De
oude voldeden nog wel, maar het oog wil ook wat! We hebben het RVS
laten poetsen en de romp laten polijsten. Ikzelf heb de roestplekken
van het dek verwijderd en het dek geschrobd. Espiritu glimt nu weer
als een spiegel.
Dag 130, Dinsdag 7 December 2004
Durban
(Zuid-Afrika)
GPS: 29° 52.0' S 31° 03.0' E
Ik zat net even het verslag van de afgelopen
week door te lezen. Is jullie niets geks opgevallen in de naam van
het landhuis van Foy Vermaak, waar we 2 en 3 december overnacht
hebben? Er is een klein foutje ingeslopen. De juiste naam is: Penny
Farthing (een ouderwetse fiets met één groot en één klein wiel)
en niet Penny Farting. Voor diegenen die hem nog niet snappen, zoek
het woord fart maar eens op in een Engels woordenboek. (webmeester:
tekst is inmiddels aangepast)
Het ziet er nog steeds naar uit dat we donderdag
kunnen vertrekken naar East London. Volgens de voorspellingen komt
er vanmiddag een zuidwester overzetten, die in de loop van woensdag
over moet gaan in een noordooster. Waarschijnlijk vindt er donderdag
een flinke uittocht van zeilers plaats, het is namelijk al meer
dan anderhalve week geleden dat de wind gunstig was.
Dit is wel heel erg toevallig! Terwijl ik
bovenstaand stukje schrijf, wordt er op de boot geklopt en staat
Dave van Keren (die we ontmoet hebben in Madagaskar) samen met weergoeroe
Fred op het dok. Dave en Elisabeth wonen in Durban en zijn bevriend
met Fred. Erg leuk om nu eens te zien naar wie we iedere morgen
luisteren. We lunchen samen met hen én Bob (Ja, "Spirituele
Bob") bij de jachtclub.
Met Marjolein van Jori 's middags boodschappen
gedaan, koffie gedronken en in de voorspelde zuidwester (van meer
dan 30 knopen) met onze boodschappen naar de boot terug gelopen.
Dag 131, Woensdag 8 December 2004
Durban
(Zuid-Afrika)
GPS: 29° 52.0' S 31° 03.0' E
Dat vergeet ik steeds te vertellen. Een tijd
geleden schreef ik over Bob en Sue van Carefree. Bob is overleden
op weg van Cocos Keeling naar Rodrigues en Sue moest vervolgens
alleen naar Rodrigues varen. Een vreselijk drama. Toen we begin
november in Durban aankwamen zagen we Carefree liggen en wij kregen
een plekje tegenover deze boot. Een paar dagen geleden zagen we
Sue, samen met een man op haar boot. Het bleek dat hij Carefree
had gekocht. Gelukkig voor Sue, al hadden we erg met haar te doen
toen ze 's avonds zo verdrietig in de kuip zat.
Nu horen we vandaag weer dat er vanaf zaterdag
misschien pas een goed weather window is. Je kunt er ook geen peil
op trekken. Geen haast dus vandaag, we vertrekken morgen toch nog
niet.
 Het
is de laatste paar dagen wat frisjes, zo'n 23-24 graden in plaats
van boven de 30. Echt hutspotweer dus! Marjon en Martin hadden immers
twee Unox rookworsten voor ons uit Nederland meegenomen en we konden
niet wachten op een lekkere stamppot met spekjes en rookworst. Dat
is al zolang geleden...
Met Marjolein en Henk hebben we er enorm
van gesmuld en een borrel gedronken op JG en Chantal van Pinical.
"De wereld is klein" antwoordde JG in een e-mailtje toen
we hem verteld hadden dat Jori ook hier in Durban ligt. "Onze
drinkebroeders uit Singapore ontmoeten onze linehandlers uit Panama".
(Marjolein en Henk hebben JG en Chantal geholpen door het Panamakanaal
te gaan).
Dag 132, Donderdag 9 December 2004
Durban
(Zuid-Afrika)
GPS: 29° 52.0' S 31° 03.0' E
Om 07.00 luisteren we weer naar Fred en afgezien
van een lichte zuidwester morgen, lijkt het toch gunstig om eind
van de middag of morgenvroeg naar East London te vertrekken. Met
een groep van acht schippers vertrekken we om 09.00 met twee taxi's
voor de uitklarings- en douaneformaliteiten, Stefan had nog een
aantal klusjes te doen. We waren al gewaarschuwd dat de bureaucratie
hier enorm is en dat de diverse instanties op verschillende plaatsen,
verspreid over Durban zitten. Het is echt van de zotte dat je bij
iedere Zuid-Afrikaanse haven het hele circus doormoet, terwijl je
het land niet verlaat. Maar goed: "Welcome to the new South
Africa".
Als eerste moeten we naar Port Control, waar
we een stempel op ons ingevulde flight schedule krijgen (dacht dat
we gingen varen...). Na een flinke rit met de taxi komen we aan
bij Immigration, die ook een stempeltje wil zetten. Of de samenstelling
van de bemanningslijst is veranderd sinds aankomst in Durban, vraagt
de beambte. Melig van het lange wachten krijgt hij de antwoorden:
"Nee, alleen vier weken ouder", "Nee en ik ben ook
niet zwanger" en "Ja, volgens mij ben ik zwanger maar
ik weet alleen niet wie de moeder is". Inmiddels zijn we twee
uur verder. Nog steeds melig gaan we op weg naar Customs, met een
taxichauffeur die het ook steeds gezelliger begint te vinden. Ook
daar krijgen we een mooie stempel. We hoeven nu alleen nog maar
terug naar Port Control om te laten zien dat we echt drie stempeltjes
hebben. Missie volbracht! De meneer van Port Control gaat doorgeven
dat wij binnen 36 uur mogen vertrekken. Mits hij het niet vergeet...
Een paar weken geleden wilde er een boot uit
Durban vertrekken, na netjes alle formaliteiten te hebben afgerond.
Port Control wilde ze niet laten gaan, het was niet bekend dat deze
boot uitgeklaard was. Het was vrijdagmiddag en het kantoor was gesloten.
Toen het kantoor op maandag weer open was, was het weather window
voorbij en hebben ze twee weken (!!) moeten wachten voordat ze Durban
konden verlaten. Om van te ontploffen!
Dag 133, Vrijdag 10 December 2004
Vertrek Durban
(Zuid-Afrika)
GPS: 29° 52.0' S 31° 03.0' E
 Het
is 09.00 uur als we Durban Marina uitvaren, uitgezwaaid door havenmeester
Henk. We gaan weer een stukje zeilen, na vier weken landrotten te
zijn geweest. Altijd weer spannend, maar de condities zijn ideaal
om onze zeebenen te hervinden. Twaalf tot veertien knopen oostenwind,
we varen een ruime koers, zonnetje op onze knar. Hoe koud zou het
nu in Nederland zijn?
Geruststellend gevoel ook dat Espiritu in
zo'n goede staat is. Alles werkt weer zoals het hoort: Koelkast,
vriezer, bilgepomp, ankerlier, motorstop, HF en VHF radio. De spinnaker
is gerepareerd, lekkages zijn verholpen, lijnen vervangen en ze
ziet er ook nog eens uit om door een ringetje te halen.
Het is maar 250 mijl naar East London. Dankzij
de flinke stroom mee (Agulhas Current), zo'n anderhalve dag zeilen.
Als het goed is zitten we morgen bij Clive en Anne-Marie (van Golden
Sovereign, maar nu net terug van hun wereldreis) aan de borrel.
[<< Natascha]
Dag 134, Zaterdag 11 December 2004
Aankomst East London (Zuid-Afrika)
GPS: 31° 56.0' S 29° 34.0' E
[Stefan >>]
Tot zover het: "Als
het goed is", want waar de beloofde stroming wél zijn best
doet (3 tot 4 knopen), laat de wind het volledig afweten. Na een
lekkere dag spinnaker varen gisteren, klapte de wind om zeven uur
's avonds totaal in elkaar, om zich niet meer te laten zien tot
de volgende ochtend tien uur. Moe van het geklapper gooien we de
zaak naar beneden en gaan verder op het ijzeren zeil.
Na een paar uur totale windstilte en een enkele
regenbui, klaart het op en trekt ook voorzichtig de wind aan. Als
deze na een uurtje nog steeds stabiel is, halen we de spinnaker
weer naar boven om wat extra power te genereren. Direct winnen we
twee knopen en met de stroom mee, maken we zo'n 10 tot 12 knopen
over de grond; dat is nog eens lekker zeilen! Geen golven, de boot
helemaal vlak en treinen maar!
[<< Stefan]
 [Natascha
>>]
En dan zijn daar dolfijnen!
Stefan spot ze zoals meestal weer als eerste. Niet één of twee,
maar een heleboel, op weg naar Espiritu's boeg! We vliegen naar
het voordek. Wow! Het zijn er minstens twintig en er is ook een
heel kleintje bij. Uitgelaten zwemmen ze voor de boeg en komen zo
nu en dan even boven. Een kwartiertje genieten we van hun spel,
maar moeten dan toch echt aan het werk. We zijn bijna bij de haveningang,
dat betekent genua wegrollen, grootzeil naar beneden, motor aan
en stootwillen en landvasten te voorschijn halen. Ik stuur Espiritu
met de kop in de wind zodat Stefan het grootzeil kan laten zakken,
kijk even naar rechts en schreeuw: "Stefaaaaaaaaan! Walvissen!!!"
Twee grote jongens met hun staart in de lucht op zo'n 50 meter afstand.
Weg concentratie.
Wat een ontvangst krijgen we hier in East London. Als ik net voor
de haveningang vanuit mijn ooghoek weer twee dolfijnen voorbij zie
springen, kijk ik maar even niet. De ingang is nauw en er staat
nogal wat stroming. Ik zal de schipper eens laten zien wat voor
goede stuurvrouw hij aan boord heeft. ("Stuurvrouw-in-opleiding",
wel te verstaan...[Stefan])
Net voordat het helemaal donker wordt, leggen
we Espiritu aan de zijkant vast aan een andere boot. We nemen een
vette hap in het eetcafeetje aan de haven en gaan ons mandje in.
Dag 135, Zondag 12 December 2004
East London
(Zuid-Afrika)
GPS: 33° 01.4' S 27° 54.0' E
We worden al vroeg opgehaald door Anne-Marie
en Clive voor een ontbijt en vervolgens een rondje langs de hoogtepunten
van East London, ook wel EL. East London is een goede plek voor
(kite)surfers, de stranden zijn mooi, maar verder valt er mijns
inziens weinig te beleven hier.
Nadat we nog wat over een vlooienmarkt hebben
gestruind, nemen Clive en Anne-Marie ons mee naar hun huis. Nou
ja, huis...Het is een kast van een huis met groot zwembad, gebouwd
op een heuvel en fantastisch uitzicht over een rivier en de zee.
Op onze vraag hoe het nu is om na drie jaar
weer thuis te zijn, antwoordt Anne-Marie: "Kak".(Dit is
Zuid-Afrikaans, maar de betekenis hiervan moge duidelijk zijn).
Als het aan Clive ligt vertrekken ze zo voor nog een rondje.
's Avonds komen ook Mandy en Chris van Bedoeïn,
samen met Mandy's broer Patrick en zijn gezin naar de braai. Patrick
heeft met Mandy en Chris meegezeild vanaf de Seychellen. Een kleine
reünie, we missen alleen John en Verona nog (die we op onze volgende
stop - St. Francis Bay - gaan zien).
[<< Natascha]
Dag 136, Maandag 13 December 2004
East London
(Zuid-Afrika)
GPS: 33° 01.4' S 27° 54.0' E
[Stefan >>]
Om 9 uur 's ochtends
staat Patrick aan de kant of ik mee ga surfen. Hij heeft een half
jaar geleden zijn IT-bedrijf verkocht en vult sinds die tijd zijn
dagen met hardlopen, fietsen, zeilen, surfen en speelt veel met
zijn twee kinderen. Hij zegt dat hij ooit nog wel gaat werken, maar
voorlopig even niet. En ik ga steeds beter begrijpen waarom niet.
We rijden naar het strand om te constateren
dat er te weinig wind is - het leven van een surfer. Eerst maar
eens naar zijn huis 500 meter verderop voor een kop koffie. Als
het dan nog niet waait pakken we twee surf kajaks, steken de weg
over, leggen ze in de rivier en peddelen naar de riviermond tot
aan de branding. Nou ja peddelen; Patrick dan, ik zwem er af en
toe ook een stukje bij. Met een gewone kajak kan ik best overweg,
maar daar zit je in, met je kont onder de waterlijn. Hier zit je
een stuk hoger, wat de stabiliteit niet bepaald ten goede komt.
Na een kwartiertje heb ik de slag te pakken en weet Patrick bij
te houden. Het lijkt me echter niet verstandig de branding in te
gaan, temeer omdat het hier stikt van de haaien. En het waait!
Zodra ik mijn kite oplaat ontspint zich een
leuk spelletje tussen ons tweeën. Eerst word ik een paar meter opgetild
(de de-powerlijnen lijken geen enkele functie te hebben) en dan
valt de kite uit de lucht en ga ik weer net zo hard naar de grond.
Daar aangekomen pakt de kite weer wat wind, racet door de powerzone,
mij over het strand sleurend en zodra ik de kite in de neutrale
zone boven me heb, gaan we weer een stukje vliegen. Hoezo neutrale
zone? Dit is geen avontuur, kappen met die handel voordat ik echt
ga vliegen.
We zitten te dicht achter een heuvel die zoveel
turbulentie veroorzaakt dat er geen beginnen aan is. Twee kilometer
verderop zien we wel twee kites vliegen dus besluiten daarheen te
verkassen. Patrick neemt mijn kitespullen mee en rijdt met de auto
om, terwijl ik zijn windsurfboard overvaar zodat die niet afgetuigd
en weer opgetuigd hoeft te worden. Ook wel weer eens lekker om even
te windsurfen. Heerlijk ruime wind raggen en het laatste stuk naar
het strand lekker golfrijden. Ik ben wat huiverig om weer naar buiten
te gaan om te springen, niet zozeer voor mezelf als voor Patrick
zijn spullen. Het is allemaal wat ouder materiaal en ik heb een
kleine reputatie als het gaat om mastjes breken en giekjes verbuigen.
Het zou toch wat sneu zijn voor mijn gastheer als ik uit dank voor
zijn gastvrijheid zijn speelgoed naar de maan help.
Al met al nog twee uur lekker gevaren, volop
genietend van mijn nieuwe boardje dat ik in Durban heb gekocht.
Wat een genot om iets lichts aan je voeten te hebben, wat zonder
moeite loskomt van het water, geweldig hoogte loopt en ook nog eens
heel makkelijk stuurt met golfrijden. Het is toch jammer dat ik
over een klein jaartje weer aan het werk moet...
 Dag
137, Dinsdag 14 December 2004
East London
(Zuid-Afrika)
GPS: 33° 01.4' S 27° 54.0' E
Willen jullie nog een verhaaltje over de
generator en daarmee de koelkast horen? Nou, die doet het niet meer.
Is het niet om je te bescheuren? Gelukkig doet het 12 volts koelkast
systeem het wel en lijkt het probleem ook oplosbaar, maar er komt
echt een dag dat ik het hele kreng in stukjes zaag en de oceaan
in donder. We gaan hem morgen repareren.
[<< Stefan]
Dag 138, Woensdag 15 December 2004
East London
(Zuid-Afrika)
GPS: 33° 01.4' S 27° 54.0' E
[Natascha >>]
Volgens Fred en de weerfaxen
is de wind vanaf vanmiddag tot vrijdagochtend gunstig om naar St.
Francis Bay (één dag zeilen) te komen, daarna komt er weer zo'n
vervelende zuidwester door. Hmmmmm, dat betekent dat we het beste
vandaag zouden kunnen vertrekken, maar vanavond hebben we nog een
afscheidborrel en etentje samen met Clive & Anne-Marie, Dave
(die hier toevallig een paar dagen is om zijn moeder op te zoeken),
Chris & Mandy en Patrick & Debby. Dat willen we natuurlijk
niet missen en het plan is nu om morgen bij het eerste daglicht
te vertrekken.
Dag 139, Donderdag 16 December 2004
Vertrek uit East London (Zuid-Afrika)
GPS: 33° 01.4' S 27° 54.0' E
Prima geborreld en pizza gesmuld gisteren,
maar vanmorgen om 4.30 uur gaat toch echt de wekker...denken we.
Helaas slapen we er vanwege onze oordoppen doorheen. Gelukkig worden
we om 5.30 uur vanzelf wakker en tuffen we een half uurtje later
de haven uit. De dolfijnen komen ons weer gezellig uitzwaaien.
Hoewel er een oostenwind van zo’n 15 knopen
is voorspeld, zien we de snelheidsmeter al snel oplopen naar 25
knopen. De hele avond en nacht blaast het rond 35 knopen met uitschieters
naar 40! We vliegen naar St. Francis Bay! Met een stroming van ruim
vier knopen klokken we ruim twaalf knopen per uur. Allemaal leuk
en aardig, maar relaxed is het allerminst.
Dag 140, Vrijdag 17 December 2004
Aankomst St. Francis Bay (Zuid-Afrika)
GPS: 34° 09.7' S 24° 51.4' E
Om 07.00 komen we aan in St. Francis Bay,
net op tijd voor de zuidwestenwind die doorkomt. Vroeger dan verwacht,
dus we hebben mazzel.
 Espiritu
ligt net vijf minuten vast of we horen enthousiast: "Goedemorgen,
jullie zijn Nederlanders zie ik?" Het is Antoon, de eigenaar
van de lokale duikschool Two Oceans. Even later zitten we bij hem
aan de koffie. Hij woont hier met zijn vrouw Alexa - die het naastgelegen
Chic Teak runt - en twee kinderen. Na jarenlang samen over de wereld
te hebben gereisd, zijn ze in St. Francis Bay neergestreken, helemaal
geen verkeerde plek. Het is één van de meest populaire vakantieplaatsen
voor Zuid-Afrikanen en trekt ook steeds meer buitenlandse toeristen.
Antoon heeft zelf een 50 voet zeilboot gebouwd
naar een ontwerp van Bruce Robberts, dat hij naar eigen inzicht
heeft aangepast. De boot ligt nog in Nederland, klaar om overgezeild
te worden naar Zuid-Afrika, ware het niet dat Alexa en hun zoontjes
nogal veel last hebben van zeeziekte. Het is dus nog even de vraag
wat er met de boot gaat gebeuren. Toch kriebelt het bij hen van
alle kanten, helemaal wanneer ze onze verhalen horen. We zijn heel
erg benieuwd naar wat ze uiteindelijk besluiten. Wij kunnen hen
alleen maar van harte aanbevelen om op die boot te stappen en hem
bijvoorbeeld via de Carieb, het Panamakanaal, de Pacific en de Zuid-Indische
Oceaan, naar Zuid-Afrika te varen. De meeste mensen komen na verloop
van tijd over hun zeeziekte heen en anders is er altijd nog het
prachtmiddel Stugeron!
John, Verona en Nick (John's zoon) halen ons
op voor lunch. Ontzettend leuk om hen weer te zien. Sinds zij een
maand geleden thuis kwamen van hun wereldomzeiling, is het voor
hen één groot feest geweest. Daar komen wij hopelijk nog een schepje
bovenop doen. Het centrum van St. Francis Bay is prachtig met zwart-witte
huizen en rieten daken. Allemaal anders, maar toch in dezelfde stijl,
liggend aan het water. Erg bijzonder. John en Verona wonen ook in
zo'n huis, dat vanwege de grootte en de ligging vlak aan zee, in
de vakantiemaanden door de familie als vakantiehuis gebruikt wordt.
Het is er deze maand dan ook een drukte van jewelste: Drie zussen
van Verona met aanhang, kinderen en Verona's ouders. Toch is er
nog een kamer vrij voor ons, vanavond en morgen slapen we weer eens
in een echt bed.
Dag 141, Zaterdag 18 December 2004
St. Francis Bay (Zuid-Afrika)
GPS: 34° 09.7' S 24° 51.4' E
Na een heerlijke nacht en relaxed ontbijtje
gaan we weer terug naar boot. Beetje rommelen, schoonmaken, boodschappen
inruimen en Stefan gaat aan de slag met een van de secundaire lieren.
Deze blokkeert niet meer, dat wil zeggen dat hij twee kanten uitdraait
en dus niet meer bruikbaar is. Tegenwoordig is bijna geen klus meer
te ingewikkeld voor Stefan. Hij kijkt eens intelligent, pakt zijn
gereedschapskist en WD 40 en gaat aan het werk. In een mum van tijd
is het karweitje alweer geklaard, het bleek een kwestie te zijn
van openmaken, schoonmaken en smeren. In het kader van "beter
voorkomen dan genezen", krijgen de andere zeven lieren ook
een smeerbeurt. Vervolgens constateren we verrast dat nu voor het
eerst sinds vertrek alles op en aan de boot werkt. En dan bedoelen
we ook alles! Zelfs ieder kapot lampje, klemmend deurtje, verroest
slotje of loshangend elektriciteitsdraadje is aangepakt. Hoera!
Zie je wel dat we die boot onder controle krijgen!
 Aan
het eind van de middag halen Verona en Nick ons weer op. We gaan
borrelen bij de golfclub waar John vandaag 36 holes heeft gespeeld.
Althans, dat zegt hij, als je het mij vraagt is hij met de mannen
na 18 holes een biertje gaan drinken en is niet meer uit de bar
vertrokken. Na een paar uurtjes verkassen we met een hele troep
naar de dorpskroeg Legends.
 Een
erg bijzonder cafeetje moet ik zeggen. Uit de tafels schieten om
de haverklap kleine gekleurde drankjes die wij moeten opdrinken.
Hoe goed we ook ons best doen, de drankjes blijven komen. Hoeveel
verschillende shooters we drinken weet ik niet, maar alle kleuren
van de regenboog komen voorbij. Een groene met appel, een beige
Springbok, iets met blauw, tequila, wodka. Maar de aller-, allerergste
is de roodkleurige Mexican Asshole. Een drankje met tabasco en chilisaus,
waarvan de vlammen je uit de mond springen! Op een gegeven moment
begint zelfs de hele kroeg te draaien. Ik weet zeker dat ik niet
de enige ben die daar last van heeft. John's zwager glijdt zelfs
uit in het toilet van al dat gedraai en breekt een raam. We maken
uiteindelijk maar dat we wegkomen uit deze rare kroeg. Eenmaal buiten
passeren alle kleurtjes nogmaals de revue, nu in omgekeerde richting.
Enigszins opgelucht kruip ik de auto in, hoog tijd voor een nachtje
stevig slapen.
 Dag
142, Zondag 19 December 2004
Vertrek uit St. Francis Bay (Zuid-Afrika)
GPS: 34° 09.7' S 24° 51.4' E
Het wordt nog een actieve dag, gezien onze
staat van gisteren en vanmorgen. Na een erg stevig ontbijt van gebakken
eieren met spek, pakken Stefan, Nick en ik een kano met als doel
onze kater weg te peddelen. Na een half uurtje peddelen door de
kanaaltjes langs de huizen, leggen we de kano's neer aan de voet
van een duin. Aan de andere kant van het duin is het strand. Prachtig.
We nemen een duik in zee en peddelen even later weer terug.
Omdat we met Antoon, Alexa en Iso - de broer
van Alexa - hebben afgesproken voor een late lunch, we ook nog boodschappen
moeten doen en om zes uur vanmiddag willen vertrekken naar Simon's
Town (bij Kaapstad), is het helaas tijd om afscheid te nemen van
John, Verona en Nick. We gaan deze lui echt missen. Geen gezellige
avondjes meer op Just Jinks, niet meer babbelen over de VHF radio
of een dronken John in het bootmansstoeltje zijn boot optakelen.
Als ik een nadeel van cruisen moet noemen, is het toch wel het veelvuldig
afscheid nemen van leuke mensen.
Anyway, na een late, maar heerlijke lunch
van half drie tot half vijf, krijgen we het dan toch voor elkaar
om de trossen om zes uur los te gooien, enthousiast uitgezwaaid
door Antoon, Alexa en Iso. Op naar Kaap de Goede Hoop, zo'n 350
mijl verderop. Spannend!
[<< Natascha]
Dag 143, Maandag 20 December 2004
GPS: 34° 27.0' S 23° 34.1' E
[Stefan >>]
Het is windstil en we
hebben de hele nacht de motor aanstaan. Natascha doet tijdens mijn
eerste nachtwacht geen oog dicht. Een uur te vroeg lost ze me af,
in de hoop dat slapen straks wel wil lukken.
 's
Ochtends begint het te waaien en zetten we meteen de spinnaker erop.
Door de liftende werking van dit zeil ligt de boot vrij rustig ondanks
de rommelige golven, veroorzaakt door een cross-swell uit het zuidwesten
in combinatie met wind uit het zuidoosten. Als om een uur of twaalf
de wind aantrekt tot twintig knopen wordt het toch een beetje te
gortig voor de spinnaker en verwisselen we hem voor de normale genua.
Als je ze zo net na elkaar ziet staan, realiseer je je pas hoe groot
die spinnaker wel niet is. De nummer 1 genua van 75 vierkante meter
lijkt niet meer dan een zakdoekje vergeleken bij het rood-blauwe
gevaarte. We gaan nu dan wel wat langzamer zonder het risico van
broachen (ongecontroleerd oploeven door een plotselinge windvlaag),
maar het is er niet comfortabeler op geworden. Lustig draait Espiritu
haar halve cirkels over de golven, de magen van haar bemanning blijmoedig
negerend. Gelukkig zijn we na een paar uur weer ingeslingerd en
bakken vrolijk een eitje voor de lunch.
[<< Stefan]
Dag 144, Dinsdag 21 December 2004
GPS: 34° 51.0' S 20° 50.0' E
[Natascha >>]
Vandaag is een bijzondere
dag. Nee, niet omdat het de langste dag is en de zomer begint (en
in het koude kikkerlandje, brrr, de winter:-)), maar omdat we na
bijna 7.000 mijl varen, vandaag het meest zuidelijke punt van Afrika
bereiken en hiermee ook van onze reis. Cape Agulhas, ligt op 34°
50.0' Zuiderbreedte en 20° 00.0' Oosterlengte. Niet te verwarren
met het 30 mijl noordelijker gelegen Cape of Good Hope (ook wel
Cape of Storms). Hiermee verruilen we tevens, na ruim vier maanden,
de Indische Oceaan voor de Atlantische Oceaan.
Het weer is grijs en nat, helaas dus geen
mooi zicht op Cape Agulhas. Ondertussen hebben we nog steeds te
maken met die vervelende cross-swell waar we doodziek van worden.
Niet letterlijk, maar wel figuurlijk. Saaie, druilerige dag eigenlijk,
die we al lezend en slapend doorkomen.
We hebben sinds vanmiddag weer VHF contact
met Henk en Marjolein van Jori, die een dag eerder zijn vertrokken
uit Durban dan wij. Waar wij in East London en St. Francis Bay zijn
gestopt, hebben zij Port Elisabeth en Knysna (spreek uit als Naisna)
aangedaan. Ze zitten een paar mijl voor ons en zijn ook op weg naar
Simon's Town, een voorstad van Kaapstad. We verwachten morgenvroeg
zo'n beetje tegelijkertijd aan te komen. Kerstmis in Simon's Town
dus en na de kerst varen we naar Kaapstad, waar Stefan's ouders
en zus ons vanaf 30 december komen opzoeken.
 Een
lege kluslijst, dat kan natuurlijk nooit lang duren. En inderdaad,
zojuist kwam hier dan ook een einde aan toen de bijboot door een
gebroken bevestigingsbout uit de davits viel, pardoes op de windvaan
landde, die er een mooie winkelhaak van vijf bij vijf centimeter
introk. Zo lek als een mandje. Dat lukt niet meer met een plakkertje,
daar zal iemand met verstand van zaken aan te pas moeten komen.
Gelukkig maar, het zou toch jammer zijn als we ons in de haven zouden
vervelen....
Het waait nog steeds hard! 's Avonds minderen
we met opzet flink snelheid om te voorkomen dat we niet in het donker
de haven moeten binnenvaren. De ingang van de haven ligt feitelijk
aan lager wal en in 30 tot 35 knopen wind met twee tot drie meter
hoge golven kun je je dan niet al te veel permitteren. We hebben
alleen de genua opstaan omdat we pal voor de wind varen. Deze rollen
we voor tweederde weg, waardoor we de bootsnelheid reduceren tot
vier knopen.
Dag 145, Woensdag
22 December 2004
Aankomst Simon's Town
GPS:
34° 11.2' S 18° 26.4' E
  Bij
zonsopgang zitten we in False Bay, twee mijl van Simon's Town. Dat
hebben we mooi uitgekiend. Simon's Town ligt op een berg. De wind
wordt over de bergkam getrokken waardoor we voor de haveningang
vijf knopen meer hebben dan eerder in de baai. In 35 knopen wind
komen we om zes uur 's ochtends aan in de False Bay Yacht Club in
Simon's Town. Er is nog niemand wakker om onze lijnen aan te nemen
en we hebben er nog een hele klus aan om Espiritu in deze wind netjes
vast te leggen.
Hé wat leuk, er zitten zeehonden in de haven!
Onderweg hebben we er ook al een paar gezien. Niet gek ook, het
water is hier een stuk kouder, 17 graden. Als we Marjolein en Henk
een half uurtje later helpen met het vastmaken van hun Jori, duiken
we snel ons bed in voor nog een paar uurtjes slaap.
 Simon's
Town ligt aan False Bay (Valsbaai) een naam met een reden. In vroegere
tijden kwamen schepen vaak hier aan in de veronderstelling dat ze
in Kaapstad waren. Simon's Town en Simon's Bay danken hun naam aan
de Nederlandse gouverneur Simon van der Stel, die de plaats in 1741
heeft ontdekt. Hij besloot dat, met name in de wintermaanden, Tafelbaai
in Kaapstad te gevaarlijk was voor de scheepvaart en maakte Simon's
Bay vanaf die tijd de aanvoerhaven voor scheepvaart vanuit Europa.
Vervolgens werden de goederen met paard en wagen naar Kaapstad vervoerd.
[<< Natascha]
Dag 146, Donderdag 23 December 2004
Simon's Town
GPS: 34° 11.2' S 18° 26.4' E
 Vandaag
gaan we, samen met Marjolein en Henk, pinguïns kijken. Iets voorbij
Simon's Town ligt Boulders Beach, waar zo'n 3.000 Afrikaanse pinguïns
leven. De pinguïn kolonie zit hier vanaf midden jaren '80 en niemand
weet waarom ze hier gekomen zijn. Op een dag kunnen ze zomaar weer
verdwenen zijn. Op een rots zien we het eerste groepje pinguïns.
Ze trekken zich niets van ons aan wanneer we dichterbij komen. Nieuwsgierig
als ze zijn komen ze zelfs nog een paar meter onze kant op. "Niet
te dichtbij alsjeblieft, jullie stinken!"
 Op
Boulders Beach waggelen en zwemmen ze tussen de badgasten. Het is
er wel enorm druk, busladingen toeristen worden hier iedere dag
gedropt vanuit Kaapstad. Een duik laten we dus maar aan ons voorbij
gaan. Vanaf de steiger op Foxy Beach hebben we het mooiste zicht
op deze koddige beestjes. "Wow, dat zijn er een heleboel!"
Een paar exemplaren zien er niet al te fris uit en even later begrijpen
we waarom. Ze zijn in de rui. Zielig gezicht, zo'n hoopje veren
dat alle kanten uitwijst. De rui is voor pinguïns een periode van
vasten. Omdat hun vacht dan niet waterdicht is kunnen ze niet zwemmen
en dus geen vis vangen. Vanaf januari komt echter alles weer goed.
Dan wordt er weer gegeten en worden de vrouwtjes bevrucht.
  Er
lopen veel koppeltjes rond, heel schattig. Aardig om te weten is
dat pinguïns monogaam zijn. Nog aardiger is dat het mannetje 50%
van de huishoudelijke taken op zich neemt, namelijk eieren uitbroeden
en jongen voeden.
[<< Natascha]
[Stefan >>]
Maar
ja, ik ben geen pinguïn...
[<< Stefan]
Dag 147, Vrijdag 24 December 2004
Simon's Town
GPS: 34° 11.2' S 18° 26.4' E
[Natascha
>>]
"Een ontzagwekkend landschap; rotsen en kliffen, verlaten stranden,
wilde dieren en een adembenemend uitzicht vanaf de Kaap", zo
wordt het Cape of Good Hope Nature Reserve beschreven. Bergschoenen
aan en op  pad
dus! Met een minibusje, ofwel Rikki, laten we ons voor dag en dauw
afzetten bij de ingang van het park. Van daaruit is het zo'n twaalf
kilometer naar Cape Point, wat volgens de brochure het punt is waar
de Indische en Atlantische oceaan bij elkaar komen. Dat klopt dus
niet! Geografisch gezien komen de twee oceanen bij Cape Agulhas
bij elkaar, maar ach, wat maakt het ook uit. Het schijnt dat de
warme stroom van de Indische Oceaan nog doorloopt tot aan Cape Point
en dat het water ten westen van Cape Point een stuk kouder is dan
het water ten oosten daarvan. We zullen het wel effe checken als
we er over een paar dagen zelf varen.
 We
zijn blij dat we zo vroeg op pad zijn gegaan, het is lekker rustig.
We zien een groepje van een of andere antilopensoort (ze gingen
er te snel van door om te zien wat het precies was), schildpadden,
een paar bavianen en zelfs een struisvogel. De rotspartijen zijn
prachtig en we klauteren een stuk over de kliffen. De uitzichten
zijn inderdaad magnifiek.
 Na
een uurtje of drie bereiken we de parkeerplaats van waaruit je naar
Cape Point kunt lopen. Het is er een drukte van jewelste. Mensen
worden hier met de bus gedropt, mogen een half uurtje rondkijken
en worden vervolgens naar de volgende attractie vervoerd. Via een
paadje met trappen komen we even later uit bij de oude vuurtoren.
(Dat paadje is overigens weer relatief rustig, want de hele meute
neemt het treintje omhoog). Omdat deze vuurtoren vroeger onzichtbaar
was bij mist, is sinds 1919 een nieuwe vuurtoren in gebruik.
 Voor
de nieuwe vuurtoren moeten we nog een stukje verder over een smal
pad. Bij slecht weer geen aanrader, maar nu prima te doen. Omdat
het zo'n mooie dag is ziet het er allemaal prachtig en vreedzaam
uit. De zee is een strak blauw tapijt. Hoe zou het hier zijn wanneer
het stormt? We kunnen ons goed voorstellen dat dit water dan verandert
in een gevaarlijke spookzee. Fascinerend om te zien lijkt ons. Maar
wel vanaf deze plek en niet vanaf ons bootje...
 Inmiddels
hebben mijn voeten er wel weer genoeg van in die strakke bergschoenen.
We zijn blij dat de Rikki ons komt ophalen zodat we niet het hele
stuk naar de ingang terug hoeven lopen.
[MEER
FOTO'S VAN KAAP DE GOEDE HOOP]
Dag 148, Zaterdag 25 December 2004
Simon's Town
GPS: 34° 11.2' S 18° 26.4' E
Als eerste natuurlijk: Gelukkig kerstfeest!!
Onze derde kerst in tropische temperaturen en dat bevalt ons nog
steeds prima!
Met Marjolein en Henk hebben we een kerstlunch
geboekt in een tentje in Kalk Bay, een paar dorpjes verderop. Hiervoor
moeten we eerst een stuk met het boemeltreintje dat pal langs de
kust loopt. Onze eerste stop is Fish Hoek waar we opvangen dat hier
vandaag een boel dolfijnen gesignaleerd zijn. En verdomd, wanneer
de trein zich weer in gang zet zien we ze. Tientallen dolfijnen,
gewoon vanuit het treinraam! En wat zwemt daartussen? Hé, dat zijn
zeehonden! Met z'n vieren op een rij hangen we als kleine kinderen
dolenthousiast uit het raam.
Na een uitgebreide lunch bij The Brass Bell
nemen we bij Marjolein en Henk nog even de laatste stand van zaken
in Nederland door. Het thuisfront heeft hen namelijk een kerstpakket
met ondermeer krantenartikelen gestuurd. Alweer hevig gedateerd,
maar voor ons nog steeds nieuws dus wat maakt het uit? Een paar
officiële en zelfs een onofficiële zwangerschap van prinsessen (Marilène
en Mabel officieel en Maxima onofficieel), Rita Verdonk krijgt geen
hand van de Tilburgse iman, junioren hebben ook recht op seniorendagen
en het gaan nog steeds bergafwaarts met de Normen & Waarden.
We nemen nog maar een paar borrels, op de prinsessen dan maar!
 Dag
149, Zondag 26 December 2004
Vertrek uit Simon's Town
GPS: 34° 11.2' S 18° 26.4' E
Vandaag gaan we Kaap de Goede Hoop ronden.
Het idee van stoer gevulde zeilen of misschien zelfs een kleurige
spinnaker voor de show wordt snel om zeep geholpen door de bijna
totale afwezigheid van het meest cruciale aspect van zeilen, namelijk
wind. Dat wordt dus motoren geblazen. Driedubbel gereefd grootzeil
erbij voor de stabiliteit, de autopilot stuurt en relaxen maar.
Voor Stefan betekent dit een boek, voor mij plat in het zonnetje.
 Maar
niet voor lang. Na een paar minuten zie ik naast de boot van alles
bewegen. Zeehonden, overal! Ik overdrijf niet. In groepjes, solo
op hun rug drijvend, uit het water springend of drijvend op een
tak. Weg met dat boek, stoppen met zonnebaden...Dit is super! Hoewel
ze snel kopje onder gaan als ze ons zien aankomen, lukt het me toch
om er eentje te fotograferen.
 Na
een mijl of tien komt de vuurtoren van Cape Point in zicht. Vanaf
deze kant ziet het er allemaal nog spectaculairder uit. Omdat het
zulk rustig weer is gaan we dichter langs de Kaap dan we normaal
gesproken zouden doen. Op de meter zien we de watertemperatuur van
het een op het andere moment dalen van 20 naar 15,5 graden. Het
klopt dus echt dat de warme stroming hier overgaat in de koudere.
Nu zitten we dus echt in de Atlantische Oceaan.
 Er
steekt iets van wind op en hoewel het bijna geen naam mag hebben,
kunnen we toch de genua bijzetten. We zijn rond Kaap de Goede Hoop.
Bijzondere ervaring. Het is natuurlijk maar een rotspunt...maar
toch niet de minste. Honderden schepen voor ons hebben het niet
gered. Die champagne kan nu wel open! Ter vergroting van de feestvreugde
zwiepen er nog een paar walvisstaarten langs. Stefan kan dan wel
klagen dat we niet rond de Kaap gezeild hebben, vandaag was voor
mij een van onze mooiste tochten tot nu toe!
|
