Espiritu, een droom wordt werkelijkheid... English Language Homepage
Home
Bemanning
Jacht
Verslagen
Foto's
Route
Veel gestelde vragen
Terug naar Homepage

Waar ben ik? > Verslagen > Zuid-Afrika (Kaapstad) >
(ENGLISH LANGUAGE VERSION AVAILABLE)

DE ALLER LAATSTE UPDATE (10 August 2005): De laatste belevenissen & foto's met natuurlijk de aankomst in Scheveningen [Spanje - Scheveningen*] [Azoren - Spanje] [Azoren]
*) verslag gewijzigd sinds laatste update

Espiritu is te koop (1MB)

WAT GING ER VOORAF...

Dag 150, Maandag 27 December 2004
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

We liggen in de Royal Cape Yacht Club met uitzicht op de Tafelberg, zie foto. Need I say more?

's Middags lopen we een rondje langs het populaire Waterfront met de vele winkeltjes en restaurantjes. Geweldige shops met prachtige spiegels en kunstwerken die niet zouden misstaan in ons huis in Den Haag. Maar ja, als je snel van je mooie spullen afwilt moet je ze vervoeren op een boot.

Na Durban is ook Kaapstad weer een ontmoetingsplaats voor yachties. We zien veel bekende boten liggen zoals Charlotte, Dos Tintos, El Granchio en Qua Vadis, zich allemaal voorbereidend op de oversteek van de Zuid-Atlantische Oceaan. Gezellig, Steve en Judy van Dos Tintos, altijd te vinden aan de bar. Ook nu weer dus.

Dag 151, Dinsdag 28 December 2004
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

Als we 's ochtends wakker worden, uit het raam kijken en een strakblauwe lucht zien denken we: "Dit is Tafelberg-weer". Want hoewel het hier eigenlijk altijd mooi weer is, hangen er vaak wolken boven de Tafelberg (het zogenaamde Tablecloth). Met "Downhill Adventures" kun je downhillen met een mountainbike van de Tafelberg, gaaf! We bellen om 9.00 uur ("Ja, er is nog plaats om 10.00 uur"), worden om 9.30 uur met een busje opgehaald en om 10.00 uur staan we met zijn zessen op de berg.

Niet helemaal bovenop, want daar mag je niet met de fiets komen, maar onderaan de kabelbaan. Daar is het alweer enorm druk. Dikke wachtrijen voor de kabelbaan, wachttijd anderhalf tot twee uur. Met de ouders en zus van Stefan, die over een paar dagen komen, willen we ook nog graag naar de top. We kunnen dan maar beter óf heel vroeg de kabelbaan nemen, óf zelf naar boven lopen (voorkeur voor het laatste). Al fietsend banen we ons een weg tussen de mensen, bussen en auto's. We tillen onze mountainbikes over een slagboom en dan is het stil. Het uitzicht is prachtig, vogels fluiten en het ruikt heerlijk fris.

We slaan een onverhard pad in dat vrij steil naar beneden loopt. Hobbeldebobbel, over de losse stenen en keien, veroorzaakt door erosie. Laag zitten, balans houden en op tijd remmen. "Don't lose your control!" Het is tegelijk leuk en spannend, een combinatie die we meestal opzoeken. Snelheidsduivel Stefan is al snel uit het zicht. Ik kan het niet helpen om toch even te denken aan die keer in Frankrijk dat we gingen downhillen en ik over de kop sloeg. Ik zat niet genoeg naar achteren en heb er een paar littekens op mijn elleboog en schouder aan overgehouden.

Een paar uur lang vermaken we ons opperbest met een combinatie van klimmen en dalen. Een stel uit ons groepje is trouwens zes maanden op reis door zuidelijk Afrika: Kenia, Tanzania, Zanzibar, Zambia, Mozambique, Zimbabwe, Zuid-Afrika en Namibië. Dat lijkt ons ook helemaal te gek. Volledig uitgeruste 4x4, tent op het dak en gaan met die banaan! Misschien over een paar jaar?
[<< Natascha]

Dag 152, Woensdag 29 December 2004
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

[Stefan >>]
Het waait en niet zo'n beetje ook. De wind giert door het want en de boot rukt heftig aan de landvasten. Welkom in winderig Zuid-Afrika: 40 knopen in de haven. Door de locatie net onder de Tafelberg is de wind in de haven zelfs sterker dan buiten op zee omdat deze precies langs de berg door het dal getrokken wordt. Niet voor niets hebben we alle lijnen dubbel gelegd omdat het niet de eerste keer zou zijn dat een boot van zijn landvasten afslaat in een heftige storm.

We zien geen reden om vandaag van de boot af te gaan en storten ons op een megaklus waar we maar steeds niet aan toekomen, namelijk het vertalen van de verslagen op de website in het Engels. De achterstand is inmiddels opgelopen tot bijna drie maanden (!!!) en we krijgen klachten van het Engelstalige front, met name uit Singapore. Hoog tijd om aan de slag te gaan.

Dag 153, Donderdag 30 December 2004
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

Met de komst van mijn ouders en zus in het vooruitzicht was het vandaag poetsen geblazen. Onder het gezegde dat je de kwaliteit van de bemanning kunt afmeten aan de staat van het schip, willen we natuurlijk wel een goede indruk achterlaten. Niet dat het zo'n zootje is, maar voor sommige vervelende klusjes zoals het roestvrij staal is het goed als je af en toe een stok achter de deur hebt om er eindelijk aan te beginnen.
[<< Stefan]

Dag 154, Vrijdag 31 December 2004
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

[Cocky >>]
Start met een trim en een wandeling want zwemmen in zee gaat niet met al die rotsen. Ontbijt en het voornemen naar de jachthaven te lopen, maar dat blijkt geen doen volgens Stefan en dat klopt. Na wachten bij de bewaking mogen we eindelijk verder. Daar zijn ze dan. Wat leuk! De boot ziet er prachtig uit en Stefan en Natascha leggen ons het een en ander uit. Ze trakteren champagne als welkom. Na de koffie gaan we naar het Waterfront. Wat een gezellige drukte, muziek, water en gebouwen.
[<< Cocky]

[Natascha >>]
Opgetogen lopen we Cocky, Ton en Evelien 's ochtends tegemoet en showen even later trots de boot. De grote zware tas die ze bij zich hebben blijkt vol met lekkers en cadeautjes voor ons te zitten: Boeken, een waterfilter, een nieuwe deeghaak voor de broodmachine (was overboord gevallen), een paar potten pindakaas, hagelslag, Pickwick thee, zeilmagazines en nog veel meer. Ontzettend bedankt!

Oud en nieuw vieren we op de jachtclub met volgens Zuid-Afrikaanse traditie een echte braai (barbecue). Maar voordat het zover is eten we op de boot overheerlijke, door Marjolein gebakken oliebollen en appelbeignets, mét poedersuiker.

Het wordt een prima feestje 's avonds en na de braai is iedereen op de dansvloer te vinden. Het feit dat de commodore (voorzitter) en zijn vrouw ook dansen is niet zo opzienbarend, wel als je weet dat ze in een rolstoel zitten. Beiden zijn door een ongeluk verlamd geraakt en ze hebben elkaar zelfs langs die weg gevonden. Geweldig om te zien hoe twee mensen zich neerleggen bij hun handicap en gewoon doorgaan met leven en lol maken net als ieder ander.

Een prachtig, gezond en gelukkig 2005 voor jullie allemaal!!!

Dag 155, Zaterdag 1 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

Een ietwat katerige gevoel weerhoudt ons er niet van om erop uit te trekken. Cocky, Ton en Evelien blijven tot volgende week zaterdag. We hebben voor deze week een huurauto en een erg leuk programma met z'n allen bedacht. Het idee om vandaag, op Nieuwjaarsdag, een stadswandeling te maken is achteraf gezien minder goed. Winkels, het Castle of Good Hope, musea, alles is gesloten. De straten zijn uitgestorven. Geen nood, we verzinnen wel wat anders. Het waait nog steeds hard dus misschien moeten we de Tafelberg en het rondje zeilen in de baai maar even voor later bewaren.

Camps Bay - met de bergenreeks "de Twaalf Apostelen" op de achtergrond - zou een van de mooiste stranden ter wereld zijn. Wij daar dus naartoe om even lekker uit te waaien. Mooi is het inderdaad, maar het ziet zwart van de mensen. Volgepropte busjes waarin moeders met grote pannen het eten bereiden voor de hongerige familie. Op het strand word je gezandstraald, zodat iedereen beschutting zoekt op het erachter gelegen gras, compleet uitgerust met dekens en slaapzakken. Liggend, etend, dansend, een kleurrijk en erg vrolijk geheel.

Regelmatig kijk ik op de website van medezeilers Thomas en Els van de boot Mercator. Vandaag schrokken we vreselijk. Thomas, Els en hun kinderen waren ooggetuige van de Tsunami ramp op 26 december en lagen op het moment dat het gebeurde met hun boot in Phuket. Ze hebben een erg aangrijpend verslag geschreven. De bemanning van de Mercator, die zelf gelukkig ongedeerd is gebleven, heeft een geldinzamelingsactie gestart die in slechts drie dagen meer dan 100.000 Euro heeft opgebracht. Een geweldig initiatief! Hierbij de link naar het ooggetuigeverslag. Zo zie je maar dat het op een boot zo onveilig nog niet is."
[<< Natascha]

Dag 156, Zondag 2 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

[Cocky >>]
Vandaag gaan we naar Kaap de Goede Hoop! Dat klinkt heel spannend en het blijkt ook een belevenis. Vanuit Hotel Cape Manor, direct achter de boulevard gelegen en uitlokkend tot ochtendwandelingen of -sprintjes, naar de jachtclub en bij feestelijk geklingel van de zeilboten naar Espiritu. Die ligt er weer "spic en span" bij. Alles glimt en ook de snuiten van Stefan en Natascha glimmen voortdurend. Aan boord nog een kopje koffie en daar gaan we dan.

Ik zit me te vergapen aan de bijzondere bloemen die je in het wild ziet groeien. Het landschap heeft veel weg van dat van de Alpen. Ineens zien we een prachtige bronskleurige antilope, daar krijg je toch niet genoeg van! Een eindje verderop zien we bavianen. Ze mogen niet gevoerd worden omdat ze er dan aan gewend raken dat mensen voedsel geven. Doen ze dat niet dan kunnen ze mensen aanvallen. We zien er even een staaltje van.

De Atlantische Oceaan is prachtig! Wat een kleuren! Een combinatie van zeegroen en turkoois. Eerst klimmen we naar Cape Point. De wind giert niet alleen om de rotsen maar ook om ons. Stefan had ons een stevig pak kleding aanbevolen: Winddicht jack, fleece of trui, T-shirt, lange broek en stevige dichte schoenen vanwege de slangen. Dat bleek toch een beetje te veel van het goede en we halen er een laagje tussenuit.

Dat die twee hier omheen zijn gevaren en dat we nu bijna op het zuidelijkste punt van Afrika staan (niet helemaal, want Cape Agulhas is het echte zuidelijkste punt). Het is nog maar 6.900 kilometer tot de Zuidpool. Al die mensen die hier door de eeuwen heen langs zijn gevaren, de rotsen die miljoenen jaren hebben doorstaan en daardoor zijn gepolijst...

Na de lunch klimmen we Kaap de Goede Hoop op, de echte! Ondertussen schieten de "dassies" voor ons uit, een soort marmot die verwant is aan de olifant, zoals Ton voorleest. Maar het landschap wint het volledig. Wat puur, wat mooi, wat prachtig! Uiteindelijk gaan we terug maar ik mag de zee niet in van Stefan. "Wachten tot Olifantsbaai" zegt hij. Hier zouden struisvogels zitten, maar die houden kennelijk niet van zandstralen. Evelien en ik laten ons niet weerhouden verder te lopen en natuurlijk gaan de schoenen uit, die prachtige zee in!

Opschieten want we moeten de pinguïns op Boulders Beach nog zien. Die zien er toch wel heel anders uit als je er met je neus bovenop staat. Ze broeden, ze vrijen, ze zonnebaden, ze liggen, ze staan en ze waggelen in de zon, in de zandstralende wind die steeds sterker wordt. Dan op naar Houtbaai, waar goede visrestaurants zouden zitten. We komen uit bij de jachthaven. Alweer smikkelen we lekker en (dus) te veel.
[<< Cocky]

Dag 157, Maandag 3 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

[Natascha >>]
Een (of meerdere) wijnroute(s) is ons inziens absoluut een must wanneer je in de Westkaap bent, mits je van wijn houdt dan. Een van de mooiste en beste wijngebieden van Zuid-Afrika is Stellenbosch, met meer dan honderd wijnhuizen. Als je de lijst met namen van de huizen ziet zou je denken dat het om bejaarden- of verpleeghuizen gaat. Zeg nou zelf: Bellevue, Dellrust, Goede Hoop, Leef-op-Hoop, Rust en Vrede, Vredenheim, Zorgvliet...Maar aangezien ze in de "Information Guide to Stellenbosch & its Winelands" staan, weten wij beter en tuffen naar Stellenbosch.

De eerste stop is Simonsig en voor 10 Rand (nog geen anderhalve Euro) mogen we vijf wijnen proeven en zelfs het glas houden. We beginnen met een Zuid-Afrikaanse champagne, gevolgd door een lekkere droge Sauvignon Blanc. Dan drie rode waarvan we de namen alweer vergeten zijn. Niks mis mee.

Als nummer twee staat Morgenhof op het programma. Hetzelfde recept; vijf wijntjes voor 10 Rand alleen mogen we het glas niet houden. Aangezien de wijn bij Simonsig er al aardig heeft ingehakt, besluiten we eerst een bodempje te leggen en lunchen in de tuin van Morgenhof.

Proeven is toch het leukste als je de wijn doorslikt in plaats van uitspuugt en na twee rondjes in de warmte beginnen we hiervan het resultaat te voelen. Bij Vergelegen houden we het bij twee wijntjes voor gezien, alleen Stefan tettert er nog lustig op lus. Omdat hij niet geregistreerd staat als berijder van de huurauto mag hij niet rijden, welke teleurstelling hij dan maar snel wegdrinkt.
[<< Natascha]

Dag 158, Dinsdag 4 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

[Stefan >>]
Om acht uur 's ochtends zitten we al in de ferry naar Robbeneiland, thuis van Nelson Mandela en andere politieke gevangenen van 1964 tot en met 1990. Een indrukwekkend geheel en niet bepaald iets waar Zuid-Afrika trots op kan zijn. Het belangrijkste doel van Robbeneiland was om de wil van gevangenen te breken. Dit is jammerlijk mislukt, getuige het antwoord van een ex-gedetineerde die als gids dienst doet, op mijn vraag wat het meeste indruk op hem heeft gemaakt, positief of negatief. Hij herinnert zich vooral de enorme kameraadschap en levendige discussies met intelligente gelijkgestemden. Hoezo de illegale oppositie uitroeien? Hiernaast de foto van Nelson Mandela's cel. Hij heeft hier achttien jaar gezeten voordat hij naar een andere gevangenis werd overgebracht.

We gaan verder naar de "limestone cave", een grot in de kalksteengroeve waar de gevangenen gedurende tien uur per dag dwangarbeid moesten verrichten op één kopje halfzout water. In deze grot werden ze geacht hun behoefte te doen, te eten en te rusten. Ironisch is dat de geïsoleerde gevangenen juist hier contact konden krijgen, elkaar moed konden inpraten en politieke ideeën konden uitwisselen. Na enige tijd mengden zelfs de blanken gevangenisbewaarders zich in de discussies, terwijl ze officieel niet met de gevangenen mochten praten. Men zegt ook wel dat hier de universiteit van Robbeneiland is gesticht, een plek waar ANC-leiders opleiding konden genieten.

Alhoewel de op deze mensen uitgeoefende terreur niet te veronachtzamen is, moet gezegd worden dat er - zeker later - nauwelijks tot geen lijfstraffen uitgevoerd werden (uit angst voor de op termijn onvermijdelijke omwenteling). Het aantal gevangenen was ook lager dan we hadden verwacht. Wij zagen slechts plaats voor hooguit honderd tot tweehonderd gevangenen. In de laatste jaren van de apartheid kwamen blanke parlementsleden in het geheim naar Robbeneiland om te onderhandelen met de ANC-top over hun vrijlating en planning van de uiteindelijke omwenteling. Een erg interessante excursie die een goede indruk geeft van het blanke regime en de onafhankelijkheidsstrijd van de zwarte bevolking om hier een einde aan te maken.

Robbeneiland is nog steeds bewoond, merendeels door gidsen (vaak ex-gedetineerden) en andere medewerkers. Het uitzicht vanaf Robbeneiland is trouwens prachtig (zie foto).

Dag 159, Woensdag 5 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

De Tafelberg hadden we nog niet gedaan in afwachting van weinig wind om niet subiet van de top geblazen te worden. In bijna windstil weer gaan we met de kabelbaan naar het plateau dat op ruim 1.000 meter hoogte ligt. Voor een berg op zich niet echt hoog, wel als je je bedenkt dat deze vlak naast zee ligt.

Zoals we al vreesden is het boven een commerciële kermisbende met souvenirwinkeltjes, restaurants en geplaveide looppaden waar je alsjeblieft niet buiten mag, ook niet om een foto te maken ("That's for your own safety Sir"). Aan het eind van het hoofdplateau komen we op het pad richting "Beacon's Point", een leuke wandeling van zo'n drie kwartier. Niet alleen verliezen we de toeristen op slippers en naaldhakken - jawel je leest het goed, naaldhakken op een berg - uit het oog, we worden ook getrakteerd op een fantastisch uitzicht over de Tafelbaai, het plaatsje Houtbaai en Valsbaai (False Bay) met Simon's Town waar we eerder hebben gelegen. We kunnen zelfs Cape Point zien liggen. Werkelijk uniek.

Op de terugweg schiet me te binnen dat je ook vanaf de Tafelberg zou moeten kunnen abseilen. Ik probeer Natascha nog over te halen maar die trapt er deze keer niet in: "Ga jij maar lekker alleen". En daar sta je dan met je grote mond. Gezekerd aan een lijn terwijl je zo'n 500 meter de diepte in kijkt, waarvan je "slechts" de eerste 120 meter hoeft te doen. "Abseil Africa" adverteert met de slogan: "Fear is temporary, regret is forever". Ach, 120 meter, waar hebben we het over? Ietsje meer dan de Euromast en zo'n zeven keer de hoogte van onze eigen mast waar ik ook nog niet altijd gelukkig ben als ik er bovenin zit. Maar goed, het lijkt me gewoon een kwestie van stap voor stap die wand afwandelen totdat je benenden bent. De jongen van "Abseil Africa" maakt nog even een foto voordat ik daadwerkelijk naar beneden ga.

De eerste meters gaan lekker en gezellig keuvel ik met de jongen naast me over Kaapstad en het prachtige uitzicht. Het dalen gaat vrij langzaam omdat je dubbel gezekerd bent en de lijn die van boven komt maakt het onmogelijk om lekker vaart te maken en de wand af te springen. Nu is het langzaam schuifelen geblazen. Na zo'n 50 meter heeft de berg een kleine verrassing in petto die me niet verteld was. De wand maakt hier een negatieve hoek en wel zodanig dat je de laatste 60 meter vrij in de lucht hangt. Nu weet ik wel dat er niets kan gebeuren maar toch kan ik het niet laten om even naar dat gordeltje te kijken. Hang ik echt wel goed vast? Ja, ik hang goed vast en ik ga nog steeds naar beneden. Bij voorkeur een beetje snel want ik vind het langzaam aan welletjes.

Eenmaal beneden aangekomen ben ik blij dat ik weer vaste grond onder mijn voeten heb en enigszins licht in het hoofd haak ik mezelf los, doe mijn gordeltje af en loop richting het pad waarlangs ik terug omhoog moet klauteren.
[<< Stefan]

Dag 160, Donderdag 6 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

[Natascha >>]
We zijn alweer twee maanden in Zuid-Afrika. Wat geweldig toch om dit land met al haar verscheidenheid op zo'n uitgebreide manier te leren kennen. Het is een verschrikkelijk mooi land, zo groot als West Europa, met een prachtige natuur een rijke cultuur en een interessante historie. Helaas heeft het land nog steeds te maken met enorme verschillen tussen blank en zwart (meer dan de helft van de zwarten woont bijvoorbeeld in krottenwijken) en een meer dan gemiddelde criminaliteit, vooral in de steden. Van dat laatste hebben wij totaal geen last gehad. Veel ellende kan voorkomen worden door je gezond verstand te gebruiken en niet met je rijkdom te koop te lopen (geen sieraden om en geen camera over je schouder dus). Gelukkig voor Zuid-Afrika groeit het toerisme enorm, waardoor steeds meer mensen met het land in aanraking komen en op die manier hun vooroordelen over Zuid-Afrika aan de kant zetten. Niet onbelangrijk wil je als natie ooit zaken doen.

Het plaatsje Hermanus, 120 kilometer van Kaapstad, heeft weinig last van de hierboven beschreven problematiek. Het is een rustig vissersstadje met zo'n 30.000 inwoners en bekend om de walvissen (southern right whales) die tussen juni en december naar Walker Bay komen om te kalveren. Hoewel het seizoen dus eigenlijk zo'n beetje over is, hopen we toch nog een glimp van deze reusachtige jongens te kunnen opvangen. Maar helaas, ze zijn al op weg naar de Zuidpool met hun kroost. Desalniettemin hebben we toch een mooie wandeling gemaakt langs het Kustpaadje, of zoals de Afrikanen het noemen: "Het Kuspaadjie".

Opeens wordt onze aandacht getrokken door operagezang. Hoe kan dat nu hier midden in de natuur? Dan zien we het. Onder een boom staat een zwarte jongen van een jaar of achttien, gekleed in gescheurde kleren en kapotte schoenen aria's te zingen alsof hij Pavarotti zelf is. Prachtig! Zo zuiver alsof je een CD beluistert. We zijn zwaar onder de indruk. Waarom staat hij hier onder een boom en niet in het theater? Op onze vraag waar hij dit geleerd heeft vertelt hij ons simpelweg dat hij heel vaak de CD van Pavarotti beluisterd heeft. Ongelofelijk. Wat zou het geweldig zijn als hier tussen al die toeristen op een dag een impresario rondloopt die zijn talenten onderkent en hem een kans geeft. Het is hem van harte gegund!

Dag 161, Vrijdag 7 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

We hadden beloofd om de familie een dagje mee uit zeilen te nemen, maar vanwege óf te veel wind óf te weinig wind, was het er nog steeds niet van gekomen. De windverwachting voor vandaag lijkt prima met 10 tot 19 knopen. De flinke regenbui 's ochtends is hopelijk niet voorspellend voor de rest van de dag. Rond tien uur klaart het gelukkig op en om half twaalf gooien we de landvasten los, de voltallige bemanning gekleed in Espiritu T-shirts.

Het plan is om naar Houtbaai te zeilen, we zetten dus koers zuidwaarts en varen aan de wind. Jammer genoeg is het nogal bewolkt en fris en ook de anderhalve meter cross-swell maakt de rit wat oncomfortabel. Cocky, Evelien en ikzelf, hebben wat last van misselijkheid en we proberen deze te bedwingen door onze koppen in de wind te steken. Dit helpt een stuk. Behalve bij Evelien die op een gegeven moment toch wel erg wit wegtrekt en haar maaginhoud aan de zee doneert. De eerste Espirtu-gast die de vissen voert: Gefeliciteerd!

Vanaf dat moment klaart het op in meerdere opzichten. We besluiten niet helemaal naar Houtbaai te varen, maar iets eerder om te draaien. We zeilen op een comfortabele ruime koers terug naar Kaapstad, de zon breekt door en we hijsen de spinnaker. De bikini's komen tevoorschijn en Evelien en Cocky ontdekken een mooi plekje op het voordek. Het uitzicht op de Tafelberg is fantastisch. Om het allemaal nog fantastischer te maken worden we een half uur lang vergezeld door tientallen dolfijnen. Als klap op de vuurpijl zien we zelfs twee walvissen! In Hermanus hadden we geen geluk, maar vanaf Espiritu is het nog veel gaver. Onze dag kan niet meer stuk en we besluiten de dag met een sundowner, samen met Marjolein en Henk.
[<< Natascha]

Dag 162, Zaterdag 8 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

[Stefan >>]
Het Castle of Good Hope hadden we in eerste instantie op Nieuwjaarsdag willen bezoeken, precies die ene dag per jaar dat het gesloten is. Vandaar dat we het hadden doorgeschoven naar vandaag, de laatste dag dat mijn ouders en Evelien er zouden zijn.

De Nederlanders hebben het kasteel in de 17e eeuw gebouwd uit voorzorg voor de op handen zijnde oorlog met de Engelsen, die de Kaap waarschijnlijk wel zouden willen hebben. Het fort was precies aan de kust gepositioneerd zodat eventuele aanvallende Engelse schepen makkelijk op de korrel genomen konden worden. Nu ligt het twee kilometer landinwaarts vanwege het land dat in de loop der jaren - ten behoeve van de haven en kantoorgebouwen - is gewonnen. Ongetwijfeld ook een produkt van Hollands glorie. Het fort is nooit gebruikt voor defensieve doeleinden. Uiteindelijk gaf Nederland het zelfs vrijwillig aan de Engelsen toen Nederland bezet was door Napoleon en het fort niet meer kon worden bemand.

Ook hier hoorden we weer verhalen over de wreedheid van de Nederlanders jegens lokale bevolking. Het is eigenlijk curieus om te zien dat Nederlanders in die tijd nog bloeddorstiger waren dan hun Engelse collega's. Terwijl Nederland nu het braafste pacifistische jongetje van de klas speelt, willen de Engelsen nog steeds best een robbertje vechten als het nodig is.

Na een heerlijke lunch aan het Waterfront, is het dan toch echt tijd voor de familie om te vertrekken. Helaas, aan alles komt een eind, maar we hebben met z'n allen een fantastische week gehad. Bedankt!
[<< Stefan]

Dag 163, Zondag 9 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

De eerste helft van de dag zitten we te vertaalslaven. Een nieuw - door ons bedacht - werkwoord voor: "Het wegwerken van een enorme achterstand te vertalen Nederlandse verslagen in het Engels". We hebben ons als doel gesteld om bij te zijn wanneer we over een paar dagen Kaapstad verlaten. Een mooi streven waarvoor nog heel wat werk verricht moet worden. Met het up-to-date houden van het Nederlandse verslag hebben we - hoewel ook aanzienlijk veel werk - geen moeite, gewoon omdat we het erg leuk vinden om te doen. Vertalen is een minder grote hobby, maar we willen ook graag onze niet Nederlandse vrienden en kennissen op de hoogte houden. Als er een vrijwilliger is die graag zijn Engels wil blijven oefenen...graag! We horen het wel. Tot die tijd nestelen we ons met onze pc's (we hebben er twee) in de kajuit, kop koffie erbij en vertaalslaven maar...

De tweede helft van de dag is een stuk leuker. Bij het Victoria & Alfred Waterfront (door iedereen gewoon "Waterfront" genoemd) is het vandaag de laatste dag van het jaarlijkse Jazzfestival. Op een zonnig terrasje dichtbij het podium ploffen we neer in een lekkere stoel met een wijntje en wat hapjes erbij. Genieten!

De boot Northern Spirit ligt in Waterfront Marina. Nu we hier toch zijn kunnen we misschien de foto ophalen die ze onderweg van Chagos naar de Seychellen van Espiritu gemaakt hebben. Deze zouden ze naar ons e-mailen, maar dat is nog steeds niet gebeurd. Wij dus even met een schijfje ernaar toe. En inderdaad, ze hebben hem nog en hier is ie: Espiritu zeilend met spinnaker.

Dag 164, Maandag 10 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

Waar gaan we de komende maanden naartoe? Het is tijd om hier eens over na te denken nu het moment om uit Zuid-Afrika te vertrekken eraan komt (mits een besteld onderdeel voor de generator op tijd binnen is, zullen we begin volgende week vertrekken). In grote lijnen is de route voor ons wel duidelijk, maar nu de detailplanning. Welke landen willen we gaan zien, hoe lang kunnen en willen we daar blijven gezien de rest van onze wensen, wat is de meest gunstige route rekening houdend met wind en stroming en nog veel meer. Leuk om samen te doen dat puzzelen en plannen. We pakken de zeekaarten, C-Map, Visual Passage Planner, de kalender en de Lonely Planets er eens bij.

Wat vaststaat is dat we eind mei uit de Carieb moeten vertrekken in verband met de tropische zomerstormen. We willen graag twee maanden in de Carieb/British Virgin Islands zijn, dat betekent dat we eind maart in de Carieb moeten aankomen. Dat is over tweeënhalve maand. Het is ruim 5.500 mijl varen naar de Carieb (bijna 10.000 kilometer). Bij een gemiddelde van 140 mijl per dag, kost ons dat 40 dagen varen. Oké, dat weten we dan. Dit betekent dat we nog aardig wat tijd over hebben om aan land door te brengen. Tot aan Brazilië is er weinig land (alleen St. Helena waar we een paar dagen zullen stoppen). Wat voor leuks is er dan vanaf Brazilië tot de Carieb? Nou, heel erg veel, daar kunnen we alleen al een jaar mee vullen. Helaas hebben we niet zoveel tijd. Keuzes maken dus.

Voorlopig ziet de planning er als volgt uit. Het heeft weinig zin (en is ook niet leuk) om exacte data aan te geven dus dat doen we dan ook niet.

Land/plaats Wanneer zijn we daar? Wanneer zijn we daar?
St. Helena Eind januari
Brazilië (Fernando de Noronha en Fortaleza) Mid februari
Frans Guyana Begin maart
Suriname Mid maart

Carieb:

  • Trinidad & Tobago
  • Grenada
  • St. Vincent & Grenadines
  • Guadeloupe
  • Antigua
  • St. Maarten
Eind maart tot 1e helft me
British Virgin Islands 2e helft mei
Bermuda Begin juni
Azoren Mid juni/begin juli
Kanaaleilanden Mid juli/begin augustus
Scheveningen 2e week augustus

Eens kijken of we ons zo netjes aan de planning kunnen houden als de eerste vijf maanden. Inmiddels blijkt trouwens ook dat we in totaal 2.000 mijl meer gaan afleggen dan gepland. 18.000 in plaats van 16.000. Dat is 33.000 kilometer, met z'n tweetjes, in een jaar tijd, op een bootje...
[<< Natascha]

[Stefan >>]
Waarom moeten we zonodig breektest-gegarandeerde sluitingen hebben à 50 Euro per stuk? Wel hierom (zie foto). Deze goedkopere musketonhaak was in gebruik als bevestiging tussen kraanlijn en giek (de kraanlijn houdt de giek omhoog als het zeil is gestreken). Hier komt slechts een fractie van de kracht op ten opzicht van het normale tuigage. Je ziet het treurige resultaat na slechts vijf maanden gebruik: Finaal afgebroken.

Dag 165, Dinsdag 11 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

De bijboot ligt al twee weken met leeggelopen luchtkamers voor schandaal op het voordek. En het was al niet moeders mooiste met het door de zon vergeelde pvc en die rare antifouling op de onderkant (door de vorige eigenaar bedacht, echter nog nooit ergens anders gezien dus ik betwijfel de effectiviteit ervan). Zelf de winkelhaak lijmen is geen optie en nu de lokale leverancier terug is van zijn zomervakantie kan er eindelijk naar gekeken worden. Naast de scheur is de verbinding met de polyesterbodem ook op een aantal plaatsen aan het loslaten, maar volgens mij is dat allemaal eenvoudig te lijmen.

Het telefoontje 's middags met de prijsopgave helpt me snel uit de droom. "Hij is in niet al te beste staat. Voor 2.500 Rand (325 Euro) kunnen we hem wel weer oplappen, maar we geven geen garantie dat het ook allemaal blijft zitten. De zon heeft het rubber totaal uitgehard waardoor geen enkele lijm goed zal blijven zitten". De enige reële optie is om de luchtkamers in zijn geheel te vervangen, wat ze voor 5.000 Rand (650 Euro) kunnen doen. Dan heb je nog wel de oude bodem - waar op zich niets mis mee is (looks daargelaten) - maar verder is ie dan als nieuw en kan er weer een aantal jaren tegenaan. Da's allemaal leuk en aardig, maar we hebben nog maar acht maanden te gaan...

Ik leg het verhaal voor aan een tweede leverancier, waar ik al eerder contact mee heb gehad. Hij wil best een kijkje komen nemen om te zien wat er aan de hand is en of hij het eventueel goedkoper kan oplossen. Leverancier 2 is nog pessimistischer dan leverancier 1. Oplappen is volgens hem al helemaal geen oplossing. Nieuwe luchtkamers rondom zou kunnen, maar gezien de bijbehorende kosten en de staat van de polyester bodem, heeft hij ook hier geen warm gevoel bij. Hij adviseert om het ding op de schroothoop te gooien en gewoon maar een hele nieuwe te kopen. Hij heeft er een op voorraad voor het schappelijke prijsje van 9.000 Rand (1.200 Euro)! En wij dachten voor 400 Rand de zaak te laten repareren. Hier moet ik eerst maar eens een nachtje over slapen.

Dag 166, Woensdag 12 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

Nog maar eens een rondje heen en weer bellen om van twee kanten advies te krijgen en met name contra-expertise te vragen op elkaars visie. Het heeft namelijk niet zoveel zin de nadelen van een voorstel aan de voorsteller zelf te vragen, dat kun je beter aan zijn collega overlaten die het antwoord al lang heeft. We kijken ook nog in een tweedehands winkel voor een goede gebruikte, maar hier zit eigenlijk weinig tussen. Eerlijk gezegd ben ik ook een beetje huiverig dat we straks weer met de rotzooi van een ander opgescheept zitten, waar later weer van alles mee aan de hand is. 's Middags komt leverancier 2 met het tot nu toe beste voorstel. Voor 750 Euro kunnen we een gloednieuw showmodel kopen. Enig nadeel: Hij is felgeel. Nou ja, dat moet dan maar. Dan hebben we ook gelijk een naam voor het vehikel: "Kanarie". Morgen wordt ie afgeleverd.
[<< Stefan]

[Natascha >>]
Van Shirley, een vriendelijke dame krijgen we een lift naar het centrum. Het blijkt dat ze de PR doet voor het team "Shosholoza", het Zuid-Afrikaanse America's Cup team voor 2007. We hebben ze al een paar keer zien trainen, hun boot ligt bij het Waterfront. DIT GELOOF JE NIET: Shirley nodigt ons uit om een zeiltraining bij te wonen! Als we vandaag nog een emailtje sturen, zal ze ervoor zorgen dat we morgen of zaterdag mee mogen met de "Shosholoza". Wat ontzettend gaaf! Wordt vervolgd...

Een absolute voorwaarde om volgende week te kunnen vertrekken is een werkende generator. De bestelde onderdelen zijn een week geleden vanuit Engeland met TNT verstuurd, maar we hebben nog niets binnen. Tijd om eens te checken waar het pakketje uithangt. Na een paar telefoontjes blijkt dat het bij customs in Johannesburg ligt. Wij moeten een fax sturen waarin we verklaren dat de spullen voor eigen gebruik zijn en niet voor commerciële doeleinden. Geen probleem. We versturen de fax en bellen weer naar TNT. Het pakketje zal z.s.m. vrijgegeven worden door customs en naar Kaapstad verstuurd worden. Of we morgen weer even willen bellen voor de status. Maar natuurlijk.

Dag 167, Donderdag 13 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

Om tien uur hang ik alweer met TNT aan de telefoon. "Hoe staat het met mijn pakketje?" "Nou, dat ligt nog bij customs, klaar om vrijgegeven te worden en verscheept te worden naar Kaapstad". Ik kan het beste morgenvroeg even terugbellen. Grrrrrrr. We hadden erop gerekend de onderdelen voor het weekend binnen te hebben , zodat Stefan komend weekend aan de reparatie kan beginnen. Als het tegenzit krijgen we de spullen pas na het weekend en is vertrek begin volgende week niet meer haalbaar. Hopen maar dat het morgen aankomt.

Mogen we even voorstellen? Onze kanarie. Mooi geel is niet lelijk. Makkelijk terug te vinden, vooral als je een slok teveel op hebt. En diefstal-proof. Want je bent wel heel erg dom als je een knalgele rubberboot steelt. Hij is erg stabiel, vaart lekker en met zo'n hoge rand blijf je lekker droog. Wij zijn dus erg content met onze kanarie. Alleen...omdat deze ietsje zwaarder is dan onze oude vindt Stefan onze 8pk buitenboordmotor ineens niet meer goed genoeg. "Hij gaat niet in plané!" en "Ik wil eens kijken of ik de 8pk kan inruilen tegen een 15pk". Nou, wat mij betreft kan ie de pot op (Stefan dus, niet de buitenboordmotor)

We krijgen een email van Shirly. Zaterdagochtend mogen we meezeilen met Shosholoza!

Bij Thoms'Bookshop ruilen we een hele stapel gelezen boeken om. Voor 60 Eurocent mag je een boek uitkiezen tegen inlevering van een ander boek. Prima deal! We zullen ons niet hoeven te vervelen op de Atlantische Oceaan. Verder kopen we een paar tekeningen van Zuid-Afrikaanse kunstenaars om Espiritu nóg gezelliger te maken, versturen een CD-ROM met foto's van de afgelopen week naar Stefan's ouders en laten - hoe professioneel - visitekaartjes drukken. Gezien van andere zeilers en makkelijk bij het uitwisselen van (email)adres en telefoonnummers.

De nieuwe Yacht Vision is uit met weer een artikel over ons reilen en zeilen. Misschien was het je al opgevallen, maar inmiddels zijn de ingescande artikelen ook op de website te vinden.
[<< Natascha]

Dag 168, Vrijdag 14 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

[Stefan >>]
Om 11 uur wordt het pakketje met de generatoronderdelen door TNT afgeleverd. Geweldig, ik ga meteen aan de slag met mijn vriend de generator. De bedrijfszekerheid van mijn vriend is zoals gevoegelijk bekend niet al te groot en ik had me ergens midden in de Indische Oceaan heilig voorgenomen daar in Zuid-Afrika voor eens en voor altijd een einde aan te maken. Hoe doe je dat? Wel eenvoudigweg alles vervangen wat maar in de verste verte naar rottigheid ruikt. Motorisch en elektrisch is er nooit iets aan de hand geweest, het brandstof systeem is al vervangen, waarmee het koelsysteem overblijft. Ik had alle onderdelen in het grote oranje HFL boek opgezocht en de mannen in de UK gevraagd voor alle componenten een vervanger te sturen. Het is even knutselen en gelukkig breekt geen enkele bout zodat ik aan het eind van de dag weer een tevreden snorrende generator kan aanhoren. Het is alsof hij zegt: "Goed zo jongen, als jij goed voor mij zorgt, zorg ik goed voor jou". Die afspraak staat. En wee je gebeente...
[<< Stefan]

[Natascha >>]
Ik verveel me ondertussen. Zo nu en dan geef ik een steeksleutel of schroevendraaier aan, vertel Stefan - die badend in het zweet in het motorhok ligt - dat ik hem heel erg knap vind (dat motiveert) en ruim rotzooi op. Ik wil hier wel weg eigenlijk, Stefan niet minder trouwens. We hebben gezien wat we wilden zien, een super-tijd gehad in Zuid-Afrika, maar...de overkant van de oceaan trekt. We willen weer gaan zeilen. We zijn ontzettend nieuwsgierig naar wat Zuid-Amerika en de Carieb te bieden hebben. Ook zijn we erg benieuwd naar de Zuid-Atlantische Oceaan. We schijnen met de Indische Oceaan het ergste gehad te hebben. De Zuid-Atlantische oceaan moet in verhouding een makkie zijn. Het is wel weer een aardig stukkie. 1.700 mijl naar St. Helena (een kleine twee weken) en 2.100 mijl naar Fortaleza in Brazilië (ruim twee weken). Lekker dus dat er zo'n beetje halverwege nog een eiland is om even op adem te komen. Een eiland zonder vliegveld, dus alleen te bereiken door geluksvogels met een boot zoals wij. Om de verveling tegen te gaan én mijn hardwerkende man zo meteen te verrassen, duik ik de kombuis in en maak appelmuffins en pizza's. Inderdaad, erg rolbevestigend, maar ik heb nu even geen behoefte om met Stefan te ruilen.

Telefoontje van iemand van Shosholoza. Gezien de harde zuidoostenwind (het waait inderdaad 40 tot 50 knopen), is de kans groot dat er morgen niet getraind wordt. Morgenvroeg horen we meer.

's Avonds in de bar ontmoeten we Jennifer (uit Kaapstad) en Mike (uit Durban), vrienden van Kaapstad-ter Michael die hier een boot heeft liggen. Spontane lui en Jennifer nodigt ons uit om zondagmiddag met hen naar Blouwbergstrand te gaan voor sundowners en een hapje eten. Tuurlijk, hartstikke leuk!

Dag 169, Zaterdag 15 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

Hieperdepiep hoera, van harte gefeliciteerd Evelien, we zullen een borrel op je drinken!

Om 7 uur 's ochtends krijgen we een SMS van Shosholoza. Er wordt vandaag inderdaad niet getraind. Balen zeg! Hopelijk kunnen we maandag nog mee.

10.00 uur. Hé, die Braziliaanse boot kennen we. Fernanda en Christian, die we op Cocos Keeling hebben leren kennen, komen de haven binnen varen met hun boot Bacanas. Het eerste dat ze na het aanleggen van de boot doen is een biertje opentrekken. Over de HF radio hadden we al gehoord dat zij tegelijk met Hans Faber van Born Free in Richards Bay en Durban lagen. We hadden gehoopt Hans begin november al in Durban te zien, maar nu begrijpen we waarom hij wat langzamer is. Zowel op Rodrigues als nu in Durban werd hij zeg maar opgehouden door een vrouw. Niet dezelfde overigens... Anyway, we gaan elkaar dus mislopen, want Hans zal niet voor aanstaande dinsdag in Kaapstad zijn. Jammer. Wie weet zien we elkaar later nog, hij is namelijk ook op weg naar Noord-Europa, namelijk Zweden.

De troep van het werk aan de generator gisteren ligt er nog steeds. Voor vandaag staan er namelijk nog meer vieze klussen op het lijstje. Stefan gaat de brandstof- en oliefilters van zowel de generator als de motor vervangen en olie verversen van de generator, motor en versnellingsbak. Hele vieze karweitjes dus en binnen een mum van tijd is het een grote bende in de boot. En raad eens wie er mee mag helpen? Na een aantal liters vieze olie oppompen, oliespetters wegvegen en jerrycans met diesel leeggooien in de brandstoftank, vlucht ik op de vouwfiets met een rugzak vuile was naar de wasserette in de stad.

Dag 170, Zondag 16 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

We krijgen een sms-je van het Shosholoza-team: Morgen mogen we meezeilen. Yes! Wat geweldig dat het toch nog gaat lukken voordat we vertrekken. Tijdstip krijgen we morgen te horen.

Bij de enorme Pick 'n Pay aan het Waterfront laden we vier karren vol met van alles en nog wat. Vooral veel boxen wijn (60 liter!), allerhande lekkere kaasjes, blikjes met heerlijke dingen (zalm, tonijn, asperges en zelfs zuurkool!) en ladingen biltong (stukjes gedroogd rundvlees, heerlijk als snack en blijft lang goed). Nu de koelkast en vriezer het weer doen gaan we weer een poging doen om ze te vullen en alles ook op te eten in plaats van overboord te smijten. Laten we hopen dat ze het nu braaf blijven doen. Morgen wordt alles op de boot afgeleverd. Lekker makkelijk.

Om vijf uur 's middags pikt Jennifer ons op. Bij een erg leuk tentje aan het Blouwbergstrand (een half uurtje rijden van Kaapstad centrum) zit iedereen op het gras te borrelen en pizza's te eten. Het klopt inderdaad dat je vanaf deze plek het mooiste uitzicht op de Tafelberg hebt. Genietend van de in zee ondergaande zon, word ik aangestoten door de jongen naast me: "Je kijkt alsof je zo over zee weg zou willen varen" zegt hij. "Sterker nog" antwoord ik, "over een paar dagen vertrek ik met mijn boot naar Brazilië". Je had hem moeten zien kijken!
[<< Natascha]

Dag 171, Maandag 17 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

Een beetje katerig begint met name Natascha de dag. Als ik terugkom van de douche is ze net zo'n beetje bij de levenden en waarschuwt dat ze pas over een uurtje haar bed uitkomt. Nauwelijks is ze uitgesproken of de telefoon gaat. De PR dame van Shosholoza, de America's Cup boot van Zuid-Afrika; of we over 20 minuten bij het Waterfront kunnen zijn want ze gaan over een half uur vertrekken. Het geklaag van Natascha wordt vlug gesmoord in het voorstel anders haar plaats aan Henk te geven. Geen nood schat, al die zwetende kerels zullen echt niet opmerken dat je zo je bed uitkomt. In de hoeven, op naar Shosholoza! Meevaren op een America's Cupper is voor een zeiler ongeveer het mooiste wat er bestaat, het is werkelijk net als de Formule 1 voor zeilboten. En waneer mag je bij wijze van spreke mee in zo'n auto? Dit is dus absoluut uniek!

De boot ligt al aan het water met iedereen aan boord. Kijkend naar onze zeiljacks gaan ze ervan uit dat we weten wat een zeilboot is en onder de instructie vooral overal af te blijven worden we op het achterdek geposteerd, waar bij wedstrijden de boord-scheidsrechter zit. Het belooft heftig te worden met 25 knopen wind, wat zo'n beetje het maximum is voor dit soort schepen. Daarboven wordt niet meer gestart en heeft het dus ook geen zin hierop te trainen. Wat een materiaal zit er op dit schip. Om je een voorstelling te geven even wat cijfers: 25 meter lang; 35 meter mast; 25 ton zwaar, waarvan 1 ton voor het tuig, 4 ton voor de romp en 20 ton in de kiel (hoezo een 'wreed' schip); 13 ton belasting op de voorstag; 10 ton op de genuaschoot; 7 ton op de grootschoot en 1 ton op de overloop. Kortom, als je ergens met je vingers tussenzit dan ben je ze kwijt.

De volgboot trekt ons naar buiten en in de luwte van de Tafelberg wordt het grootzeil gehesen hetgeen al wat anders gaat dan bij ons aan boord. Eerst wordt de voordekker in de top van de mast gehesen, dan gaat het grootzeil omhoog aan de spinakerval, de voordekker haakt het grootzeil boven vast en neemt de spinakerval weer mee naar beneden. De genua gaat omhoog en daar gaan we: Direct hoog aan de wind onder een hoek van 45 graden ploegen we met 10 knopen door het water. Het aanhalen van de lopende bakstag en de grootschoot gaat met een enorm lawaai gepaard door de spectralijnen die hun weg over de enorme lieren vinden. De bakstagen, grootschoot en genuaschoot hebben allemaal een eigen 'koffiemolen' met daaraan twee zware kerels die niets ander doen dan "grind" en "hold". Speciaal voor dit doel hebben ze vier zware jongens aangetrokken. Selectiecriterium: 100 kilo schoon aan de haak, let wel vetloos, en met bankdrukken eenvoudig 150 kilo omhooghalen. De komende 3 jaar zitten ze 6 dagen per week in het krachthonk om 'aan te sterken'.

Na de laatste keer overstag moet de spinnakerboom omhoog en wie dacht dat aan boord van professionele raceboten niet gescholden wordt kan ik vlug uit de droom helpen. "Get that fucking pole up now!!" als het even niet vlug genoeg gaat. En net als bij ons gaat er ook wel eens wat fout. Nog voordat we zijn afgevallen laat de voordekker het eind van de spinnaker uit zijn handen glippen zodat die wind vangt en direct aan stukken scheurt. Daar ging een paar duizend Euro. Het volgende rondje wordt hij wel netjes losgelaten maar komend uit het voorluik blijft hij ergens achter haken zodat nummer twee de vernieling in gaat.

De derde en laatste ronde gaat het goed. Soepel ontvouwt hij zich en al snel stomen we met 18 knopen voor de wind weg. Het gijpen gaat zonder stukken al kun je zien dat ze dit nog weinig in zwaar weer hebben gedaan. De giek komt gecontroleerd over en de boom vindt zijn weg van de ene kant van de spinnaker naar de andere, wat niet eenvoudig is gezien zijn positie 6 meter boven het water. Bij het strijken gaat het weer bijna mis, nu door een probleem met de val zodat het enorme doek niet snel genoeg naar beneden komt om direct binnen te halen. Met vereende krachten halen ze hem uit het water, gelukkig zonder stukken.

Het toetje is een man-overboord. De voordekker let voor de wind niet op en valt met een sierlijke boog in het water. Snel de reddingsboei er achteraan en even later zit hij bibberend en wel aan boord van de volgboot. Genoeg spektakel, tijd om terug te gaan naar de haven. Op de terugweg legt de navigator geduldig uit hoe ze hun koers bepalen; rekening houdend met stroming en windschiftingen kunnen ze exact de ideale overstagmomenten bepalen. Erg indrukwekkend al blijft het vakmanschap van de bemanning altijd van doorslaggevende waarde. Speeltjes heeft de concurrentie ook. Al met al een enorme ervaring. Shosholoza bedankt en veel succes in 2007!
[<< Stefan]

[Natascha >>]
De rest van de dag breng ik door met het wegstouwen van de afgeleverde boodschappen. We kunnen er weer tegenaan voor een aantal maanden. Volgens Marjolein verkoopt Pick 'n Pay trouwens ook rookworst (voor bij de zuurkool). Moet dus nog even terug morgen.

En waar heeft Stefan zich mee bezig gehouden? Een paar dagen geleden schreef ik over de, volgens hem, noodzaak voor een zwaardere buitenboordmotor. Hij bleef er maar over doorzeuren. Mij probeerde hij het te verkopen met het argument dat we de verder gelegen duikstekken niet meer zouden kunnen bereiken omdat de boot niet meer planeert en dus met duikuitrusting "helemaal niet meer vooruit te branden zou zijn". Helaas, het houdt een keer op met al die speeltjes en geld uitgeven. Dan varen we maar wat langzamer naar een duikstek. En vandaag heeft hij dus gewoon een 15pk motor gekocht!!! Tegen inruil van de 8pk. Zónder overleg! Althans, hij heeft me 's middags nog wel even gebeld, maar eigenlijk alleen maar om mij mede te delen dat hij het ging doen. Ik ben hier erg pissig over!
[<< Natascha]

[Stefan >>]
Inderdaad een minder elegante actie die ik doorgaans niet uithaal. Klein probleem in dit geval was dat we morgen vertrekken zodat we niet al te veel tijd hebben om erover na te denken. Vast staat dat de nieuwe bijboot iets zwaarder is dan de oude zodat hij niet meer planeert. Afgezien van de snelheid is planeren met name belangrijk voor het comfort, lees droge billen. Het is nu eenmaal niet prettig als je bij ieder tochtje naar land een natte kont haalt.

Toen ik de oude motor voor hetzelfde geld kon inruilen waar ik hem voor gekocht had, was ik eerlijk gezegd snel door de bocht. Dat we nu ook verder gelegen duikstekken kunnen bereiken waardoor we hopelijk wat meer duiken is de bonus.
[<< Stefan]

Dag 172, Dinsdag 18 januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E

[Natascha >>]
Het idee was om vandaag te vertrekken, maar omdat we nog best een aantal dingen te doen hebben, lijkt het erop dat we morgenvroeg vertrekken. Zo moeten we naar immigration, port control en customs voor de uitklarings formaliteiten. Bij customs kunnen we ook de belastingteruggaaf regelen voor de spulen die we hier in Zuid-Afrika gekocht hebben. 14% over onder andere alles wat we in Durban aan de boot hebben laten doen, de bijboot, de boodschappen van Pick 'n Pay en ja, ook die *#^!buitenboordmotor. Een aardig bedrag waar we wel even wat papierwerk voor over hebben. Verder willen we nog bier kopen (verkoopt Pick 'n Pay niet), een reisgidsje over Suriname en de Carieb kopiëren, Stefan moet nog een impeller van de motor vervangen en ik wil dit verslag verder updaten en als het even kan ook nog een stukje vertalen (we zijn op twee weken na bij). Hoe het met de internetfaciliteiten op St. Helena zit weten we niet, het kan dus zijn dat jullie pas vanuit Brazilië weer iets van ons horen.
[<< Natascha]

Hoewel het moeilijk is om tweeënhalve maand in zo'n divers, maar ook complex land samen te vatten, hebben we toch geprobeerd om een paar van onze belangrijkste indrukken op een rijtje te zetten.

Allereerst hebben we ontzettend genoten van dit prachtig land, een van de mooiste die we gezien hebben en ook zeker met de meeste afwisseling. Een heerlijk klimaat, indrukwekkende landschappen, ruige kusten, idyllische stranden, uitgestrekte wijngebieden, een rijk dieren- en plantenleven en een boeiende mix van culturen. En niet te vergeten al die geweldige mensen die we ontmoet hebben. Perfect. Nou, bijna dan...

Er is minder criminaliteit dan in de schrikverhalen al haal je het in bijvoorbeeld Durban niet in je hoofd om 's nachts over straat te gaan. Dit is in Nederland ondenkbaar, de gewone commerciële binnenstad van Amsterdam loop ik ieder uur van de dag in. Met name in het oosten zie je nog behoorlijk veel overduidelijke haat van zwarten jegens blanken. Ergens ook wel te begrijpen als je ziet hoe de zwarten voorheen door de blanken zijn behandeld.

De zwarte bevolking heeft de regering overgenomen, met name op lokale politiek gebied lijkt het wat minder geregeld en worden er soms vreemde beslissingen genomen. Over een groter geheel gaat het eigenlijk heel goed. Complimenten voor de huidige regering die de inflatie heeft weten te stoppen, werkloosheid laten dalen en welvaart laten toenemen. Het ANC is zo oppermachtig dat een coalitie niet nodig is, zodat ze het land kan besturen als een bedrijf. Noodzakelijke, lastige beslissingen kan men nemen zonder rekening te houden met allerlei gevoeligheden, leidend tot een besluit dat van compromissen aan elkaar hangt. Hierdoor kan men werkelijk stappen voorwaarts nemen om het land in te richten naar de idealen van de ooit gevangen genomen ANC leiders.

De welvaart is echter grotendeels nog steeds in handen van de blanken. De overgrote meerderheid van de zwarte bevolking woont nog in krottenwijken (townships). De nog niet herverdeelde welvaart zou op termijn best kunnen leiden tot (voedsel)rellen of onrusten anderzijds. Gelukkig is Zimbabwe geen al te aansprekend voorbeeld, anders had de blanke bevolking het een stuk moeilijker gehad. Overigens, er is meer onrust (rellen, verkrachtingen, moorden en andere vormen van criminaliteit) waar te nemen tussen de verschillende zwarte bevolkingsgroepen (stammen) dan tussen de blanke en zwarte bevolking. Het is de vraag of die stammenoorlog op termijn niet tot ellende gaat leiden.

Hoewel je momenteel als blanke man dubbel in de minderheid bent (blank én man) is er ons inziens ontzettend veel ruimte voor zelfinitiatief. Als je handig genoeg bent om met de enorme bureaucratie om te gaan is het goed mogelijk om hier iets van de grond te trekken. Zuid-Afrika heeft nog een lange weg te gaan maar is ons inziens absoluut op de goede weg.

[Stefan & Natascha]

HET VERVOLG


| Webstats | Mail Espiritu E-mail Espiritu | Contact | Sponsors | Links |

Copyright © 2003-2005 Stefan en Natascha Verweij.
Web site design and maintenance, a service from Hollandia Home Services Pte Ltd

Blue Sea