 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Waar ben ik? > Verslagen
> Zuid-Afrika (Kaapstad) > |
|||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||
WAT GING ER VOORAF...
|
|||||||||||||||||||||||
Dag
150, Maandag 27 December 2004
Dag
151, Dinsdag 28 December 2004
Niet
helemaal bovenop, want daar mag je niet met de fiets komen, maar
onderaan de kabelbaan. Daar is het alweer enorm druk. Dikke wachtrijen
voor de kabelbaan, wachttijd anderhalf tot twee uur. Met de ouders
en zus van Stefan, die over een paar dagen komen, willen we ook
nog graag naar de top. We kunnen dan maar beter óf heel vroeg de
kabelbaan nemen, óf zelf naar boven lopen (voorkeur voor het laatste).
Al fietsend banen we ons een weg tussen de mensen, bussen en auto's.
We tillen onze mountainbikes over een slagboom en dan is het stil.
Het uitzicht is prachtig, vogels fluiten en het ruikt heerlijk fris.
We
slaan een onverhard pad in dat vrij steil naar beneden loopt. Hobbeldebobbel,
over de losse stenen en keien, veroorzaakt door erosie. Laag zitten,
balans houden en op tijd remmen. "Don't lose your control!"
Het is tegelijk leuk en spannend, een combinatie die we meestal
opzoeken. Snelheidsduivel Stefan is al snel uit het zicht. Ik kan
het niet helpen om toch even te denken aan die keer in Frankrijk
dat we gingen downhillen en ik over de kop sloeg. Ik zat niet genoeg
naar achteren en heb er een paar littekens op mijn elleboog en schouder
aan overgehouden. 
Een
paar uur lang vermaken we ons opperbest met een combinatie van klimmen
en dalen. Een stel uit ons groepje is trouwens zes maanden op reis
door zuidelijk Afrika: Kenia, Tanzania, Zanzibar, Zambia, Mozambique,
Zimbabwe, Zuid-Afrika en Namibië. Dat lijkt ons ook helemaal te
gek. Volledig uitgeruste 4x4, tent op het dak en gaan met die banaan!
Misschien over een paar jaar?
Dag
154, Vrijdag 31 December 2004
Oud
en nieuw vieren we op de jachtclub met volgens Zuid-Afrikaanse traditie
een echte braai (barbecue). Maar voordat het zover is eten we op
de boot overheerlijke, door Marjolein gebakken oliebollen en appelbeignets,
mét poedersuiker. 
Het
wordt een prima feestje 's avonds en na de braai is iedereen op
de dansvloer te vinden. Het feit dat de commodore (voorzitter) en
zijn vrouw ook dansen is niet zo opzienbarend, wel als je weet dat
ze in een rolstoel zitten. Beiden zijn door een ongeluk verlamd
geraakt en ze hebben elkaar zelfs langs die weg gevonden. Geweldig
om te zien hoe twee mensen zich neerleggen bij hun handicap en gewoon
doorgaan met leven en lol maken net als ieder ander. 
Een
ietwat katerige gevoel weerhoudt ons er niet van om erop uit te
trekken. Cocky, Ton en Evelien blijven tot volgende week zaterdag.
We hebben voor deze week een huurauto en een erg leuk programma
met z'n allen bedacht. Het idee om vandaag, op Nieuwjaarsdag, een
stadswandeling te maken is achteraf gezien minder goed. Winkels,
het Castle of Good Hope, musea, alles is gesloten. De straten zijn
uitgestorven. Geen nood, we verzinnen wel wat anders. Het waait
nog steeds hard dus misschien moeten we de Tafelberg en het rondje
zeilen in de baai maar even voor later bewaren. 
Camps
Bay - met de bergenreeks "de Twaalf Apostelen" op de achtergrond
- zou een van de mooiste stranden ter wereld zijn. Wij daar dus
naartoe om even lekker uit te waaien. Mooi is het inderdaad, maar
het ziet zwart van de mensen. Volgepropte busjes waarin moeders
met grote pannen het eten bereiden voor de hongerige familie. Op
het strand word je gezandstraald, zodat iedereen beschutting zoekt
op het erachter gelegen gras, compleet uitgerust met dekens en slaapzakken.
Liggend, etend, dansend, een kleurrijk en erg vrolijk geheel.
Dag
156, Zondag 2 Januari 2005
Ik
zit me te vergapen aan de bijzondere bloemen die je in het wild
ziet groeien. Het landschap heeft veel weg van dat van de Alpen.
Ineens zien we een prachtige bronskleurige antilope, daar krijg
je toch niet genoeg van! Een eindje verderop zien we bavianen. Ze
mogen niet gevoerd worden omdat ze er dan aan gewend raken dat mensen
voedsel geven. Doen ze dat niet dan kunnen ze mensen aanvallen.
We zien er even een staaltje van.
Dat
die twee hier omheen zijn gevaren en dat we nu bijna op het zuidelijkste
punt van Afrika staan (niet helemaal, want Cape Agulhas is het echte
zuidelijkste punt). Het is nog maar 6.900 kilometer tot de Zuidpool.
Al die mensen die hier door de eeuwen heen langs zijn gevaren, de
rotsen die miljoenen jaren hebben doorstaan en daardoor zijn gepolijst...
Na
de lunch klimmen we Kaap de Goede Hoop op, de echte! Ondertussen
schieten de "dassies" voor ons uit, een soort marmot die
verwant is aan de olifant, zoals Ton voorleest. Maar het landschap
wint het volledig. Wat puur, wat mooi, wat prachtig! Uiteindelijk
gaan we terug maar ik mag de zee niet in van Stefan. "Wachten
tot Olifantsbaai" zegt hij. Hier zouden struisvogels zitten,
maar die houden kennelijk niet van zandstralen. Evelien en ik laten
ons niet weerhouden verder te lopen en natuurlijk gaan de schoenen
uit, die prachtige zee in!
[Natascha
>>]
De
eerste stop is Simonsig en voor 10 Rand (nog geen anderhalve Euro)
mogen we vijf wijnen proeven en zelfs het glas houden. We beginnen
met een Zuid-Afrikaanse champagne, gevolgd door een lekkere droge
Sauvignon Blanc. Dan drie rode waarvan we de namen alweer vergeten
zijn. Niks mis mee. 
Proeven
is toch het leukste als je de wijn doorslikt in plaats van uitspuugt
en na twee rondjes in de warmte beginnen we hiervan het resultaat
te voelen. Bij Vergelegen houden we het bij twee wijntjes voor gezien,
alleen Stefan tettert er nog lustig op lus. Omdat hij niet geregistreerd
staat als berijder van de huurauto mag hij niet rijden, welke teleurstelling
hij dan maar snel wegdrinkt.
[Stefan
>>]
We
gaan verder naar de "limestone cave", een grot in de kalksteengroeve
waar de gevangenen gedurende tien uur per dag dwangarbeid moesten
verrichten op één kopje halfzout water. In deze grot werden ze geacht
hun behoefte te doen, te eten en te rusten. Ironisch is dat de geïsoleerde
gevangenen juist hier contact konden krijgen, elkaar moed konden
inpraten en politieke ideeën konden uitwisselen. Na enige tijd mengden
zelfs de blanken gevangenisbewaarders zich in de discussies, terwijl
ze officieel niet met de gevangenen mochten praten. Men zegt ook
wel dat hier de universiteit van Robbeneiland is gesticht, een plek
waar ANC-leiders opleiding konden genieten.
Alhoewel
de op deze mensen uitgeoefende terreur niet te veronachtzamen is,
moet gezegd worden dat er - zeker later - nauwelijks tot geen lijfstraffen
uitgevoerd werden (uit angst voor de op termijn onvermijdelijke
omwenteling). Het aantal gevangenen was ook lager dan we hadden
verwacht. Wij zagen slechts plaats voor hooguit honderd tot tweehonderd
gevangenen. In de laatste jaren van de apartheid kwamen blanke parlementsleden
in het geheim naar Robbeneiland om te onderhandelen met de ANC-top
over hun vrijlating en planning van de uiteindelijke omwenteling.
Een erg interessante excursie die een goede indruk geeft van het
blanke regime en de onafhankelijkheidsstrijd van de zwarte bevolking
om hier een einde aan te maken.
Dag
159, Woensdag 5 Januari 2005
Op
de terugweg schiet me te binnen dat je ook vanaf de Tafelberg zou
moeten kunnen abseilen. Ik probeer Natascha nog over te halen maar
die trapt er deze keer niet in: "Ga jij maar lekker alleen".
En daar sta je dan met je grote mond. Gezekerd aan een lijn terwijl
je zo'n 500 meter de diepte in kijkt, waarvan je "slechts"
de eerste 120 meter hoeft te doen. "Abseil Africa" adverteert
met de slogan: "Fear is temporary, regret is forever".
Ach, 120 meter, waar hebben we het over? Ietsje meer dan de Euromast
en zo'n zeven keer de hoogte van onze eigen mast waar ik ook nog
niet altijd gelukkig ben als ik er bovenin zit. Maar goed, het lijkt
me gewoon een kwestie van stap voor stap die wand afwandelen totdat
je benenden bent. De jongen van "Abseil Africa" maakt
nog even een foto voordat ik daadwerkelijk naar beneden ga. 
De
eerste meters gaan lekker en gezellig keuvel ik met de jongen naast
me over Kaapstad en het prachtige uitzicht. Het dalen gaat vrij
langzaam omdat je dubbel gezekerd bent en de lijn die van boven
komt maakt het onmogelijk om lekker vaart te maken en de wand af
te springen. Nu is het langzaam schuifelen geblazen. Na zo'n 50
meter heeft de berg een kleine verrassing in petto die me niet verteld
was. De wand maakt hier een negatieve hoek en wel zodanig dat je
de laatste 60 meter vrij in de lucht hangt. Nu weet ik wel dat er
niets kan gebeuren maar toch kan ik het niet laten om even naar
dat gordeltje te kijken. Hang ik echt wel goed vast? Ja, ik hang
goed vast en ik ga nog steeds naar beneden. Bij voorkeur een beetje
snel want ik vind het langzaam aan welletjes.
Eenmaal
beneden aangekomen ben ik blij dat ik weer vaste grond onder mijn
voeten heb en enigszins licht in het hoofd haak ik mezelf los, doe
mijn gordeltje af en loop richting het pad waarlangs ik terug omhoog
moet klauteren. 
Het
plaatsje Hermanus, 120 kilometer van Kaapstad, heeft weinig last
van de hierboven beschreven problematiek. Het is een rustig vissersstadje
met zo'n 30.000 inwoners en bekend om de walvissen (southern right
whales) die tussen juni en december naar Walker Bay komen om te
kalveren. Hoewel het seizoen dus eigenlijk zo'n beetje over is,
hopen we toch nog een glimp van deze reusachtige jongens te kunnen
opvangen. Maar helaas, ze zijn al op weg naar de Zuidpool met hun
kroost. Desalniettemin hebben we toch een mooie wandeling gemaakt
langs het Kustpaadje, of zoals de Afrikanen het noemen: "Het
Kuspaadjie".
We
hadden beloofd om de familie een dagje mee uit zeilen te nemen,
maar vanwege óf te veel wind óf te weinig wind, was het er nog steeds
niet van gekomen. De windverwachting voor vandaag lijkt prima met
10 tot 19 knopen. De flinke regenbui 's ochtends is hopelijk niet
voorspellend voor de rest van de dag. Rond tien uur klaart het gelukkig
op en om half twaalf gooien we de landvasten los, de voltallige
bemanning gekleed in Espiritu T-shirts.
Het
plan is om naar Houtbaai te zeilen, we zetten dus koers zuidwaarts
en varen aan de wind. Jammer genoeg is het nogal bewolkt en fris
en ook de anderhalve meter cross-swell maakt de rit wat oncomfortabel.
Cocky, Evelien en ikzelf, hebben wat last van misselijkheid en we
proberen deze te bedwingen door onze koppen in de wind te steken.
Dit helpt een stuk. Behalve bij Evelien die op een gegeven moment
toch wel erg wit wegtrekt en haar maaginhoud aan de zee doneert.
De eerste Espirtu-gast die de vissen voert: Gefeliciteerd!
Vanaf
dat moment klaart het op in meerdere opzichten. We besluiten niet
helemaal naar Houtbaai te varen, maar iets eerder om te draaien.
We zeilen op een comfortabele ruime koers terug naar Kaapstad, de
zon breekt door en we hijsen de spinnaker. De bikini's komen tevoorschijn
en Evelien en Cocky ontdekken een mooi plekje op het voordek. Het
uitzicht op de Tafelberg is fantastisch. Om het allemaal nog fantastischer
te maken worden we een half uur lang vergezeld door tientallen dolfijnen.
Als klap op de vuurpijl zien we zelfs twee walvissen! In Hermanus
hadden we geen geluk, maar vanaf Espiritu is het nog veel gaver.
Onze dag kan niet meer stuk en we besluiten de dag met een sundowner,
samen met Marjolein en Henk. 
[Stefan
>>]
De
Nederlanders hebben het kasteel in de 17e eeuw gebouwd uit voorzorg
voor de op handen zijnde oorlog met de Engelsen, die de Kaap waarschijnlijk
wel zouden willen hebben. Het fort was precies aan de kust gepositioneerd
zodat eventuele aanvallende Engelse schepen makkelijk op de korrel
genomen konden worden. Nu ligt het twee kilometer landinwaarts vanwege
het land dat in de loop der jaren - ten behoeve van de haven en
kantoorgebouwen - is gewonnen. Ongetwijfeld ook een produkt van
Hollands glorie. Het fort is nooit gebruikt voor defensieve doeleinden.
Uiteindelijk gaf Nederland het zelfs vrijwillig aan de Engelsen
toen Nederland bezet was door Napoleon en het fort niet meer kon
worden bemand. 
Ook
hier hoorden we weer verhalen over de wreedheid van de Nederlanders
jegens lokale bevolking. Het is eigenlijk curieus om te zien dat
Nederlanders in die tijd nog bloeddorstiger waren dan hun Engelse
collega's. Terwijl Nederland nu het braafste pacifistische jongetje
van de klas speelt, willen de Engelsen nog steeds best een robbertje
vechten als het nodig is.
De
tweede helft van de dag is een stuk leuker. Bij het Victoria &
Alfred Waterfront (door iedereen gewoon "Waterfront" genoemd)
is het vandaag de laatste dag van het jaarlijkse Jazzfestival. Op
een zonnig terrasje dichtbij het podium ploffen we neer in een lekkere
stoel met een wijntje en wat hapjes erbij. Genieten!| Land/plaats Wanneer zijn we daar? | Wanneer zijn we daar? |
| St. Helena | Eind januari |
| Brazilië (Fernando de Noronha en Fortaleza) | Mid februari |
| Frans Guyana | Begin maart |
| Suriname | Mid maart |
Carieb:
|
Eind maart tot 1e helft me |
| British Virgin Islands | 2e helft mei |
| Bermuda | Begin juni |
| Azoren | Mid juni/begin juli |
| Kanaaleilanden | Mid juli/begin augustus |
| Scheveningen | 2e week augustus |
Eens kijken of we ons zo netjes aan de planning
kunnen houden als de eerste vijf maanden. Inmiddels blijkt trouwens
ook dat we in totaal 2.000 mijl meer gaan afleggen dan gepland.
18.000 in plaats van 16.000. Dat is 33.000 kilometer, met z'n tweetjes,
in een jaar tijd, op een bootje...
[<< Natascha]
[Stefan
>>]
Waarom moeten we zonodig
breektest-gegarandeerde sluitingen hebben à 50 Euro per stuk? Wel
hierom (zie foto). Deze goedkopere musketonhaak was in gebruik als
bevestiging tussen kraanlijn en giek (de kraanlijn houdt de giek
omhoog als het zeil is gestreken). Hier komt slechts een fractie
van de kracht op ten opzicht van het normale tuigage. Je ziet het
treurige resultaat na slechts vijf maanden gebruik: Finaal afgebroken.
Dag 165, Dinsdag 11 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E
De bijboot ligt al twee weken met leeggelopen luchtkamers voor schandaal op het voordek. En het was al niet moeders mooiste met het door de zon vergeelde pvc en die rare antifouling op de onderkant (door de vorige eigenaar bedacht, echter nog nooit ergens anders gezien dus ik betwijfel de effectiviteit ervan). Zelf de winkelhaak lijmen is geen optie en nu de lokale leverancier terug is van zijn zomervakantie kan er eindelijk naar gekeken worden. Naast de scheur is de verbinding met de polyesterbodem ook op een aantal plaatsen aan het loslaten, maar volgens mij is dat allemaal eenvoudig te lijmen.
Het telefoontje 's middags met de prijsopgave helpt me snel uit de droom. "Hij is in niet al te beste staat. Voor 2.500 Rand (325 Euro) kunnen we hem wel weer oplappen, maar we geven geen garantie dat het ook allemaal blijft zitten. De zon heeft het rubber totaal uitgehard waardoor geen enkele lijm goed zal blijven zitten". De enige reële optie is om de luchtkamers in zijn geheel te vervangen, wat ze voor 5.000 Rand (650 Euro) kunnen doen. Dan heb je nog wel de oude bodem - waar op zich niets mis mee is (looks daargelaten) - maar verder is ie dan als nieuw en kan er weer een aantal jaren tegenaan. Da's allemaal leuk en aardig, maar we hebben nog maar acht maanden te gaan...
Ik leg het verhaal voor aan een tweede leverancier, waar ik al eerder contact mee heb gehad. Hij wil best een kijkje komen nemen om te zien wat er aan de hand is en of hij het eventueel goedkoper kan oplossen. Leverancier 2 is nog pessimistischer dan leverancier 1. Oplappen is volgens hem al helemaal geen oplossing. Nieuwe luchtkamers rondom zou kunnen, maar gezien de bijbehorende kosten en de staat van de polyester bodem, heeft hij ook hier geen warm gevoel bij. Hij adviseert om het ding op de schroothoop te gooien en gewoon maar een hele nieuwe te kopen. Hij heeft er een op voorraad voor het schappelijke prijsje van 9.000 Rand (1.200 Euro)! En wij dachten voor 400 Rand de zaak te laten repareren. Hier moet ik eerst maar eens een nachtje over slapen.
Dag 166, Woensdag 12 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E
Nog maar eens een rondje heen en weer bellen
om van twee kanten advies te krijgen en met name contra-expertise
te vragen op elkaars visie. Het heeft namelijk niet zoveel zin de
nadelen van een voorstel aan de voorsteller zelf te vragen, dat
kun je beter aan zijn collega overlaten die het antwoord al lang
heeft. We kijken ook nog in een tweedehands winkel voor een goede
gebruikte, maar hier zit eigenlijk weinig tussen. Eerlijk gezegd
ben ik ook een beetje huiverig dat we straks weer met de rotzooi
van een ander opgescheept zitten, waar later weer van alles mee
aan de hand is. 's Middags komt leverancier 2 met het tot nu toe
beste voorstel. Voor 750 Euro kunnen we een gloednieuw showmodel
kopen. Enig nadeel: Hij is felgeel. Nou ja, dat moet dan maar. Dan
hebben we ook gelijk een naam voor het vehikel: "Kanarie".
Morgen wordt ie afgeleverd.
[<< Stefan]
[Natascha
>>]
Van Shirley, een vriendelijke
dame krijgen we een lift naar het centrum. Het blijkt dat ze de
PR doet voor het team "Shosholoza", het Zuid-Afrikaanse
America's Cup team voor 2007. We hebben ze al een paar keer zien
trainen, hun boot ligt bij het Waterfront. DIT GELOOF JE NIET: Shirley
nodigt ons uit om een zeiltraining bij te wonen! Als we vandaag
nog een emailtje sturen, zal ze ervoor zorgen dat we morgen of zaterdag
mee mogen met de "Shosholoza".
Wat ontzettend gaaf! Wordt vervolgd...
Een absolute voorwaarde om volgende week te kunnen vertrekken is een werkende generator. De bestelde onderdelen zijn een week geleden vanuit Engeland met TNT verstuurd, maar we hebben nog niets binnen. Tijd om eens te checken waar het pakketje uithangt. Na een paar telefoontjes blijkt dat het bij customs in Johannesburg ligt. Wij moeten een fax sturen waarin we verklaren dat de spullen voor eigen gebruik zijn en niet voor commerciële doeleinden. Geen probleem. We versturen de fax en bellen weer naar TNT. Het pakketje zal z.s.m. vrijgegeven worden door customs en naar Kaapstad verstuurd worden. Of we morgen weer even willen bellen voor de status. Maar natuurlijk.
Dag 167, Donderdag 13 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E
Om tien uur hang ik alweer met TNT aan de telefoon. "Hoe staat het met mijn pakketje?" "Nou, dat ligt nog bij customs, klaar om vrijgegeven te worden en verscheept te worden naar Kaapstad". Ik kan het beste morgenvroeg even terugbellen. Grrrrrrr. We hadden erop gerekend de onderdelen voor het weekend binnen te hebben , zodat Stefan komend weekend aan de reparatie kan beginnen. Als het tegenzit krijgen we de spullen pas na het weekend en is vertrek begin volgende week niet meer haalbaar. Hopen maar dat het morgen aankomt.
Mogen
we even voorstellen? Onze kanarie. Mooi geel is niet lelijk. Makkelijk
terug te vinden, vooral als je een slok teveel op hebt. En diefstal-proof.
Want je bent wel heel erg dom als je een knalgele rubberboot steelt.
Hij is erg stabiel, vaart lekker en met zo'n hoge rand blijf je
lekker droog. Wij zijn dus erg content met onze kanarie. Alleen...omdat
deze ietsje zwaarder is dan onze oude vindt Stefan onze 8pk buitenboordmotor
ineens niet meer goed genoeg. "Hij gaat niet in plané!"
en "Ik wil eens kijken of ik de 8pk kan inruilen tegen een
15pk". Nou, wat mij betreft kan ie de pot op (Stefan dus, niet
de buitenboordmotor)
We krijgen een email van Shirly. Zaterdagochtend mogen we meezeilen met Shosholoza!
Bij
Thoms'Bookshop ruilen we een hele stapel gelezen boeken om. Voor
60 Eurocent mag je een boek uitkiezen tegen inlevering van een ander
boek. Prima deal! We zullen ons niet hoeven te vervelen op de Atlantische
Oceaan. Verder kopen we een paar tekeningen van Zuid-Afrikaanse
kunstenaars om Espiritu nóg gezelliger te maken, versturen een CD-ROM
met foto's van de afgelopen week naar Stefan's ouders en laten -
hoe professioneel - visitekaartjes drukken. Gezien van andere zeilers
en makkelijk bij het uitwisselen van (email)adres en telefoonnummers.
De nieuwe Yacht Vision is uit met weer een
artikel over ons reilen en zeilen. Misschien was het je al opgevallen,
maar inmiddels zijn de ingescande
artikelen ook op de website te vinden.
[<< Natascha]
Dag 168, Vrijdag 14 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E
[Stefan
>>]
Om 11 uur wordt het pakketje
met de generatoronderdelen door TNT afgeleverd. Geweldig, ik ga
meteen aan de slag met mijn vriend de generator. De bedrijfszekerheid
van mijn vriend is zoals gevoegelijk bekend niet al te groot en
ik had me ergens midden in de Indische Oceaan heilig voorgenomen
daar in Zuid-Afrika voor eens en voor altijd een einde aan te maken.
Hoe doe je dat? Wel eenvoudigweg alles vervangen wat maar in de
verste verte naar rottigheid ruikt. Motorisch en elektrisch is er
nooit iets aan de hand geweest, het brandstof systeem is al vervangen,
waarmee het koelsysteem overblijft. Ik had alle onderdelen in het
grote oranje HFL boek opgezocht en de mannen in de UK gevraagd voor
alle componenten een vervanger te sturen. Het is even knutselen
en gelukkig breekt geen enkele bout zodat ik aan het eind van de
dag weer een tevreden snorrende generator kan aanhoren. Het is alsof
hij zegt: "Goed zo jongen, als jij goed voor mij zorgt, zorg
ik goed voor jou". Die afspraak staat. En wee je gebeente...
[<< Stefan]
[Natascha >>]
Ik verveel me ondertussen.
Zo nu en dan geef ik een steeksleutel of schroevendraaier aan, vertel
Stefan - die badend in het zweet in het motorhok ligt - dat ik hem
heel erg knap vind (dat motiveert) en ruim rotzooi op. Ik wil hier
wel weg eigenlijk, Stefan niet minder trouwens. We hebben gezien
wat we wilden zien, een super-tijd gehad in Zuid-Afrika, maar...de
overkant van de oceaan trekt. We willen weer gaan zeilen. We zijn
ontzettend nieuwsgierig naar wat Zuid-Amerika en de Carieb te bieden
hebben. Ook zijn we erg benieuwd naar de Zuid-Atlantische Oceaan.
We schijnen met de Indische Oceaan het ergste gehad te hebben. De
Zuid-Atlantische oceaan moet in verhouding een makkie zijn. Het
is wel weer een aardig stukkie. 1.700 mijl naar St. Helena (een
kleine twee weken) en 2.100 mijl naar Fortaleza in Brazilië (ruim
twee weken). Lekker dus dat er zo'n beetje halverwege nog een eiland
is om even op adem te komen. Een eiland zonder vliegveld, dus alleen
te bereiken door geluksvogels met een boot zoals wij. Om de verveling
tegen te gaan én mijn hardwerkende man zo meteen te verrassen, duik
ik de kombuis in en maak appelmuffins en pizza's. Inderdaad, erg
rolbevestigend, maar ik heb nu even geen behoefte om met Stefan
te ruilen.
Telefoontje van iemand van Shosholoza. Gezien de harde zuidoostenwind (het waait inderdaad 40 tot 50 knopen), is de kans groot dat er morgen niet getraind wordt. Morgenvroeg horen we meer.
's Avonds in de bar ontmoeten we Jennifer (uit Kaapstad) en Mike (uit Durban), vrienden van Kaapstad-ter Michael die hier een boot heeft liggen. Spontane lui en Jennifer nodigt ons uit om zondagmiddag met hen naar Blouwbergstrand te gaan voor sundowners en een hapje eten. Tuurlijk, hartstikke leuk!
Dag 169, Zaterdag 15 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E
Hieperdepiep hoera, van harte gefeliciteerd Evelien, we zullen een borrel op je drinken!
Om 7 uur 's ochtends krijgen we een SMS van Shosholoza. Er wordt vandaag inderdaad niet getraind. Balen zeg! Hopelijk kunnen we maandag nog mee.
10.00 uur. Hé, die Braziliaanse boot kennen we. Fernanda en Christian, die we op Cocos Keeling hebben leren kennen, komen de haven binnen varen met hun boot Bacanas. Het eerste dat ze na het aanleggen van de boot doen is een biertje opentrekken. Over de HF radio hadden we al gehoord dat zij tegelijk met Hans Faber van Born Free in Richards Bay en Durban lagen. We hadden gehoopt Hans begin november al in Durban te zien, maar nu begrijpen we waarom hij wat langzamer is. Zowel op Rodrigues als nu in Durban werd hij zeg maar opgehouden door een vrouw. Niet dezelfde overigens... Anyway, we gaan elkaar dus mislopen, want Hans zal niet voor aanstaande dinsdag in Kaapstad zijn. Jammer. Wie weet zien we elkaar later nog, hij is namelijk ook op weg naar Noord-Europa, namelijk Zweden.
De
troep van het werk aan de generator gisteren ligt er nog steeds.
Voor vandaag staan er namelijk nog meer vieze klussen op het lijstje.
Stefan gaat de brandstof- en oliefilters van zowel de generator
als de motor vervangen en olie verversen van de generator, motor
en versnellingsbak. Hele vieze karweitjes dus en binnen een mum
van tijd is het een grote bende in de boot. En raad eens wie er
mee mag helpen? Na een aantal liters vieze olie oppompen, oliespetters
wegvegen en jerrycans met diesel leeggooien in de brandstoftank,
vlucht ik op de vouwfiets met een rugzak vuile was naar de wasserette
in de stad.
Dag 170, Zondag 16 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E
We krijgen een sms-je van het Shosholoza-team: Morgen mogen we meezeilen. Yes! Wat geweldig dat het toch nog gaat lukken voordat we vertrekken. Tijdstip krijgen we morgen te horen.
Bij de enorme Pick 'n Pay aan het Waterfront laden we vier karren vol met van alles en nog wat. Vooral veel boxen wijn (60 liter!), allerhande lekkere kaasjes, blikjes met heerlijke dingen (zalm, tonijn, asperges en zelfs zuurkool!) en ladingen biltong (stukjes gedroogd rundvlees, heerlijk als snack en blijft lang goed). Nu de koelkast en vriezer het weer doen gaan we weer een poging doen om ze te vullen en alles ook op te eten in plaats van overboord te smijten. Laten we hopen dat ze het nu braaf blijven doen. Morgen wordt alles op de boot afgeleverd. Lekker makkelijk.
Om
vijf uur 's middags pikt Jennifer ons op. Bij een erg leuk tentje
aan het Blouwbergstrand (een half uurtje rijden van Kaapstad centrum)
zit iedereen op het gras te borrelen en pizza's te eten. Het klopt
inderdaad dat je vanaf deze plek het mooiste uitzicht op de Tafelberg
hebt. Genietend van de in zee ondergaande zon, word ik aangestoten
door de jongen naast me: "Je kijkt alsof je zo over zee weg
zou willen varen" zegt hij. "Sterker nog" antwoord
ik, "over een paar dagen vertrek ik met mijn boot naar Brazilië".
Je had hem moeten zien kijken!
[<< Natascha]
Dag 171, Maandag 17 Januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E
Een beetje katerig begint met name Natascha de dag. Als ik terugkom van de douche is ze net zo'n beetje bij de levenden en waarschuwt dat ze pas over een uurtje haar bed uitkomt. Nauwelijks is ze uitgesproken of de telefoon gaat. De PR dame van Shosholoza, de America's Cup boot van Zuid-Afrika; of we over 20 minuten bij het Waterfront kunnen zijn want ze gaan over een half uur vertrekken. Het geklaag van Natascha wordt vlug gesmoord in het voorstel anders haar plaats aan Henk te geven. Geen nood schat, al die zwetende kerels zullen echt niet opmerken dat je zo je bed uitkomt. In de hoeven, op naar Shosholoza! Meevaren op een America's Cupper is voor een zeiler ongeveer het mooiste wat er bestaat, het is werkelijk net als de Formule 1 voor zeilboten. En waneer mag je bij wijze van spreke mee in zo'n auto? Dit is dus absoluut uniek!
De
boot ligt al aan het water met iedereen aan boord. Kijkend naar
onze zeiljacks gaan ze ervan uit dat we weten wat een zeilboot is
en onder de instructie vooral overal af te blijven worden we op
het achterdek geposteerd, waar bij wedstrijden de boord-scheidsrechter
zit. Het belooft heftig te worden met 25 knopen wind, wat zo'n beetje
het maximum is voor dit soort schepen. Daarboven wordt niet meer
gestart en heeft het dus ook geen zin hierop te trainen. Wat een
materiaal zit er op dit schip. Om je een voorstelling te geven even
wat cijfers: 25 meter lang; 35 meter mast; 25 ton zwaar, waarvan
1 ton voor het tuig, 4 ton voor de romp en 20 ton in de kiel (hoezo
een 'wreed' schip); 13 ton belasting op de voorstag; 10 ton op de
genuaschoot; 7 ton op de grootschoot en 1 ton op de overloop. Kortom,
als je ergens met je vingers tussenzit dan ben je ze kwijt.
De volgboot trekt ons naar buiten en in de luwte van de Tafelberg wordt het grootzeil gehesen hetgeen al wat anders gaat dan bij ons aan boord. Eerst wordt de voordekker in de top van de mast gehesen, dan gaat het grootzeil omhoog aan de spinakerval, de voordekker haakt het grootzeil boven vast en neemt de spinakerval weer mee naar beneden. De genua gaat omhoog en daar gaan we: Direct hoog aan de wind onder een hoek van 45 graden ploegen we met 10 knopen door het water. Het aanhalen van de lopende bakstag en de grootschoot gaat met een enorm lawaai gepaard door de spectralijnen die hun weg over de enorme lieren vinden. De bakstagen, grootschoot en genuaschoot hebben allemaal een eigen 'koffiemolen' met daaraan twee zware kerels die niets ander doen dan "grind" en "hold". Speciaal voor dit doel hebben ze vier zware jongens aangetrokken. Selectiecriterium: 100 kilo schoon aan de haak, let wel vetloos, en met bankdrukken eenvoudig 150 kilo omhooghalen. De komende 3 jaar zitten ze 6 dagen per week in het krachthonk om 'aan te sterken'.
Na
de laatste keer overstag moet de spinnakerboom omhoog en wie dacht
dat aan boord van professionele raceboten niet gescholden wordt
kan ik vlug uit de droom helpen. "Get that fucking pole up
now!!" als het even niet vlug genoeg gaat. En net als bij ons
gaat er ook wel eens wat fout. Nog voordat we zijn afgevallen laat
de voordekker het eind van de spinnaker uit zijn handen glippen
zodat die wind vangt en direct aan stukken scheurt. Daar ging een
paar duizend Euro. Het volgende rondje wordt hij wel netjes losgelaten
maar komend uit het voorluik blijft hij ergens achter haken zodat
nummer twee de vernieling in gaat.
De
derde en laatste ronde gaat het goed. Soepel ontvouwt hij zich en
al snel stomen we met 18 knopen voor de wind weg. Het gijpen gaat
zonder stukken al kun je zien dat ze dit nog weinig in zwaar weer
hebben gedaan. De giek komt gecontroleerd over en de boom vindt
zijn weg van de ene kant van de spinnaker naar de andere, wat niet
eenvoudig is gezien zijn positie 6 meter boven het water. Bij het
strijken gaat het weer bijna mis, nu door een probleem met de val
zodat het enorme doek niet snel genoeg naar beneden komt om direct
binnen te halen. Met vereende krachten halen ze hem uit het water,
gelukkig zonder stukken.
Het toetje is een man-overboord.
De voordekker let voor de wind niet op en valt met een sierlijke
boog in het water. Snel de reddingsboei er achteraan en even later
zit hij bibberend en wel aan boord van de volgboot. Genoeg spektakel,
tijd om terug te gaan naar de haven. Op de terugweg legt de navigator
geduldig uit hoe ze hun koers bepalen; rekening houdend met stroming
en windschiftingen kunnen ze exact de ideale overstagmomenten bepalen.
Erg indrukwekkend al blijft het vakmanschap van de bemanning altijd
van doorslaggevende waarde. Speeltjes heeft de concurrentie ook.
Al met al een enorme ervaring. Shosholoza bedankt en veel succes
in 2007!
[<< Stefan]
[Natascha >>]
De rest van de dag breng
ik door met het wegstouwen van de afgeleverde boodschappen. We kunnen
er weer tegenaan voor een aantal maanden. Volgens Marjolein verkoopt
Pick 'n Pay trouwens ook rookworst (voor bij de zuurkool). Moet
dus nog even terug morgen.
En waar heeft Stefan zich mee bezig gehouden?
Een paar dagen geleden schreef ik over de, volgens hem, noodzaak
voor een zwaardere buitenboordmotor. Hij bleef er maar over doorzeuren.
Mij probeerde hij het te verkopen met het argument dat we de verder
gelegen duikstekken niet meer zouden kunnen bereiken omdat de boot
niet meer planeert en dus met duikuitrusting "helemaal niet
meer vooruit te branden zou zijn". Helaas, het houdt een keer
op met al die speeltjes en geld uitgeven. Dan varen we maar wat
langzamer naar een duikstek. En vandaag heeft hij dus gewoon een
15pk motor gekocht!!! Tegen inruil van de 8pk. Zónder overleg! Althans,
hij heeft me 's middags nog wel even gebeld, maar eigenlijk alleen
maar om mij mede te delen dat hij het ging doen. Ik ben hier erg
pissig over!
[<< Natascha]
[Stefan >>]
Inderdaad een minder
elegante actie die ik doorgaans niet uithaal. Klein probleem in
dit geval was dat we morgen vertrekken zodat we niet al te veel
tijd hebben om erover na te denken. Vast staat dat de nieuwe bijboot
iets zwaarder is dan de oude zodat hij niet meer planeert. Afgezien
van de snelheid is planeren met name belangrijk voor het comfort,
lees droge billen. Het is nu eenmaal niet prettig als je bij ieder
tochtje naar land een natte kont haalt.
Toen ik de oude motor voor hetzelfde geld
kon inruilen waar ik hem voor gekocht had, was ik eerlijk gezegd
snel door de bocht. Dat we nu ook verder gelegen duikstekken kunnen
bereiken waardoor we hopelijk wat meer duiken is de bonus.
[<< Stefan]
Dag 172, Dinsdag 18 januari 2005
Kaapstad
GPS: 33° 55.1' S 18° 26.6' E
[Natascha >>]
Het idee was om vandaag te vertrekken, maar omdat
we nog best een aantal dingen te doen hebben, lijkt het erop dat
we morgenvroeg vertrekken. Zo moeten we naar immigration, port control
en customs voor de uitklarings formaliteiten. Bij customs kunnen
we ook de belastingteruggaaf regelen voor de spulen die we hier
in Zuid-Afrika gekocht hebben. 14% over onder andere alles wat we
in Durban aan de boot hebben laten doen, de bijboot, de boodschappen
van Pick 'n Pay en ja, ook die *#^!buitenboordmotor. Een aardig
bedrag waar we wel even wat papierwerk voor over hebben. Verder
willen we nog bier kopen (verkoopt Pick 'n Pay niet), een reisgidsje
over Suriname en de Carieb kopiëren, Stefan moet nog een impeller
van de motor vervangen en ik wil dit verslag verder updaten en als
het even kan ook nog een stukje vertalen (we zijn op twee weken
na bij). Hoe het met de internetfaciliteiten op St. Helena zit weten
we niet, het kan dus zijn dat jullie pas vanuit Brazilië weer iets
van ons horen.
[<< Natascha]
Hoewel het moeilijk is om tweeënhalve maand in zo'n divers, maar ook complex land samen te vatten, hebben we toch geprobeerd om een paar van onze belangrijkste indrukken op een rijtje te zetten.
Allereerst hebben we ontzettend genoten van dit prachtig land, een van de mooiste die we gezien hebben en ook zeker met de meeste afwisseling. Een heerlijk klimaat, indrukwekkende landschappen, ruige kusten, idyllische stranden, uitgestrekte wijngebieden, een rijk dieren- en plantenleven en een boeiende mix van culturen. En niet te vergeten al die geweldige mensen die we ontmoet hebben. Perfect. Nou, bijna dan...
Er is minder criminaliteit dan in de schrikverhalen al haal je het in bijvoorbeeld Durban niet in je hoofd om 's nachts over straat te gaan. Dit is in Nederland ondenkbaar, de gewone commerciële binnenstad van Amsterdam loop ik ieder uur van de dag in. Met name in het oosten zie je nog behoorlijk veel overduidelijke haat van zwarten jegens blanken. Ergens ook wel te begrijpen als je ziet hoe de zwarten voorheen door de blanken zijn behandeld.
De zwarte bevolking heeft de regering overgenomen, met name op lokale politiek gebied lijkt het wat minder geregeld en worden er soms vreemde beslissingen genomen. Over een groter geheel gaat het eigenlijk heel goed. Complimenten voor de huidige regering die de inflatie heeft weten te stoppen, werkloosheid laten dalen en welvaart laten toenemen. Het ANC is zo oppermachtig dat een coalitie niet nodig is, zodat ze het land kan besturen als een bedrijf. Noodzakelijke, lastige beslissingen kan men nemen zonder rekening te houden met allerlei gevoeligheden, leidend tot een besluit dat van compromissen aan elkaar hangt. Hierdoor kan men werkelijk stappen voorwaarts nemen om het land in te richten naar de idealen van de ooit gevangen genomen ANC leiders.
De welvaart is echter grotendeels nog steeds in handen van de blanken. De overgrote meerderheid van de zwarte bevolking woont nog in krottenwijken (townships). De nog niet herverdeelde welvaart zou op termijn best kunnen leiden tot (voedsel)rellen of onrusten anderzijds. Gelukkig is Zimbabwe geen al te aansprekend voorbeeld, anders had de blanke bevolking het een stuk moeilijker gehad. Overigens, er is meer onrust (rellen, verkrachtingen, moorden en andere vormen van criminaliteit) waar te nemen tussen de verschillende zwarte bevolkingsgroepen (stammen) dan tussen de blanke en zwarte bevolking. Het is de vraag of die stammenoorlog op termijn niet tot ellende gaat leiden.
Hoewel je momenteel als blanke man dubbel in de minderheid bent (blank én man) is er ons inziens ontzettend veel ruimte voor zelfinitiatief. Als je handig genoeg bent om met de enorme bureaucratie om te gaan is het goed mogelijk om hier iets van de grond te trekken. Zuid-Afrika heeft nog een lange weg te gaan maar is ons inziens absoluut op de goede weg.
[Stefan & Natascha]
