Waar ben ik? > Verslagen > Maleisie - Tioman >
(ENGLISH LANGUAGE VERSION AVAILABLE)

Maleisie - Pulau Tioman

'Try out sail', 13 t/m 18 juni 2004

Bemanning

Stefan Verweij

Natascha Verweij

Jerry Dimos

Megan Williamson

Zondag 13 juni - Vertrek Pulau Tioman / Maleisie

Om 9.30 gooien we de trossen los en vertrekken naar Tioman. Het is een tocht van 120 mijl. Bij een gemiddelde van 5 mijl per uur gaan we er zo'n 24 uur over doen. Lekker zonnetje, lekker windje, helemaal geen klagen.

Eindelijk hebben we de boot eens voor een langer stuk voor de wind gevaren. Omdat het grootzeil bleef klapperen probeerden we het zonder en hadden alleen de uitgeboomde genua op. Ongelofelijk, in 12 knopen wind haalden we lachend 7 knopen bootsnelheid! Dat zijn cijfers waar een raceboot niet ontevreden mee mag zijn! Eerst hadden we het zwaard nog omhoog gehaald zodat we minder weerstand door het water hadden en dus meer snelheid, maar dat maakte de rit wat onrustig door het rollen van de boot. Het zwaard opgehaald en nog steeds klokten we 7 knopen of meer. Dat belooft wat voor de reis huiswaarts. Die geschatte 120 mijl per dag worden al hoopvol bijgesteld naar 150 of meer.

Natascha en ik hebben de eerste nachtwacht, van 20-23 uur. Als arme Megan en Jerry 10 minuten geslapen hebben gedurende die tijd is het veel. Het was erg warm in de boot en door het rollen van de boot en het klotsen van het water in de zoetwatertank was het nogal een herrie binnenin. En helaas, ze waren vergeten oordoppen mee te nemen. Later werd het koeler in de boot, nam het rollen af en hebben we het een en ander in de kastjes gereorganiseerd zodat ook het gerinkel van de glazen was verdwenen. Een rustig nachtje verder. Het enige lastige was dat toen het net donker was, de wind plotseling draaide en we moesten gijpen. Beetje onhandig met een uitgeboomde genua in het donker, maar het is gelukt.

[Stefan]

Maandag 14 juni - Pulau Tioman / Teluk Tekek

Om 7.30 word ik wakker en steek mijn hoofd in de cockpit. 'Nog een uurtje varen en dan zijn we er' zegt Stefan. Het water is helderblauw. We varen langs een groen, heuvelachtig landschap en de zon klimt langzaam omhoog. In de verte zie ik Tioman liggen. Wat een verademing na het drukke Singapore, hier zijn we wel even aan toe.

We ankeren om 09.00 in Teluk Tekek en na de nodige customs formaliteiten vullen we onze duikflessen met onze gloedjenieuwe duikcompressor en is het tijd voor een duik. Schuin onder onze boot ligt een wrak is ons verteld in een locale duikschool. Is dat even makkelijk! Hup, we springen vanaf onze boot het water in en nadat we gecontroleerd hebben of het anker zich goed heeft ingegraven - wat dus niet het geval is, maar dat doen we terplekke - vinden we het wrak. Het ligt niet diep, het diepste punt ligt op 20 meter. Het is een Chinese vissersboot, in zo'n 20 jaar tijd uitgegroeid tot een huis voor honderden soorten vissen en andere onderwaterdiertjes. We komen er zelfs een grote school baracuda's tegen.

'Na een heerlijke Indiaase curry van Megan, brengt ons bijbootje ons naar een beachbar met reggeamuziek. Beachbar is eigenlijk een groot woord, het is niet meer dan een tentje aan het strand met wat boomstammen als stoeltjes en houten planken als tafel. Je kunt er frisdrank of bier krijgen. Dat laatste is trouwens nog een meevaller want de Oostkust van West Maleisie is streng Moslim. Anyway, wij hebben geen probleem met bier en het tentje ziet er knus uit. De eigenaar, een hippie-achtige Indier met lang haar (zie foto) heet ons vriendelijk welkom. Wij schatten hem eind 30, hooguit begin 40. Omdat wij de enige gasten zijn krijgen wij zijn volledige aandacht en hij vertelt dat zijn oudste zoon 30 is en dat hij dit barretje gekocht heeft voor zijn 'retirement'. Huh???? Op onze vraag hoe oud hij dan is antwoordt hij dat hij 62 is!!! Nadat wij 3 keer zeggen dat wij dat niet geloven en hij 3 keer zegt dat het echt waar is en zijn vrouw het ook nog eens beaamt, moeten wij hem wel geloven. Amazing! Wat een levensgenieter, deze levensstijl houdt een mens jong!

[Natascha]

Dinsdag 15 juni - Pulau Tioman / Teluk Tekek

We dachten dus even de laatste twee duikflessen te vullen en na een licht ontbijtje de onderwaterwereld weer te gaan verkennen. Espiritu dacht daar echter anders over en onderwierp ons aan de volgende test: De generator wilde niet starten. En zonder generator werkt de duikcompressor niet. Zoals Stefan al opmerkte is deze trip geen 'try out' voor de boot, maar meer voor onszelf. Want twee zaken zijn zo goed als zeker: 1) Die boot vaart wel en 2) er gaan toch wel dingen kapot. Het komt er dus op aan of we zelf dingen kunnen fixen.

Een geweldige duik gehad met een Leopard shark en twee grote schilpadden, dus absoluut niets te klagen. Het is een heerlijk gevoel om vanaf je eigen boot in je eigen tijd te kunnen duiken zonder hele troepen andere duikers om je heen. Nadeeltje van dat solisme is dat je geen boot hebt om je op te pikken als er wat stroming staat. En die stond er dus. De heenweg was geweldig tot het moment dat we tegen de stroom terug moesten.

[Natascha]

Even een lijstje tot nu toe: Radar werkte niet (was een verkeerde instelling), generator weer aan de praat gekregen (een schoevendraaier tegen de kabel van de startmotor bracht hem weer tot leven), de motor spuugde geen koelwater uit (wierpot leeg en werkte weer na het drainen van het uitlaatsysteem), toilet verstopt (wc-papiertje), verlichting in de kajuit (nieuwe kabels getrokken), gaspitten vastgeroest (beetje WD40 en draaien maar), sonar was onduidelijk - na twee (!) weken een halve kilo barnicals - (effe afschrapen na de eerste duik) en de ankerlier doet wat raar (lossen we morgen op - toch?).

Maar goed, na een paar uur klussen en duikflessen vullen varen we dan naar de tweede duikstek. Goed zicht, redelijk mooi koraal en als verrassing een prachtige Leopard shark op een paar meter afstand. En geen commentaar op onze bijboot trouwens: 4 volwassenen met 4 complete duiksets, geen centje pijn, hooguit een beetje langzaam. Met zijn tweeen vliegt ie; Natascha wilde ook even proberen en stoof op volle snelheid op de golven van een grote ferry. Volledig los! Gierend van de pret terug naar de boot - prima bakkie.

[Stefan]

Woensdag 16 juni - Pulau Tioman / Teluk Salang

De ankerlier deed het wel, zei het langzaam. Om complete weigering te voorkomen heb ik hem een handje geholpen door handmatig mee te lieren. Niet zoals het zou moeten, maar: "Als het niet ken zoals het mot, dan mot het maar zoals het ken" (fameuze Rotterdamse spreuk van mijn opa). Als we het op deze manier tot Nederland met de lier uit kunnen houden, vind ik het mooi.

Nadat we de haast windstille baai uitgemotord waren, stak er een mooie 18 knopen wind op en vlogen we er vandoor met een rif in het grootzeil en de genua. Halve wind klokten we steeds boven de 8 knopen. Wat een geweldig schip is het toch! Een schuitje naar mijn hard; lekker scheuren. Natascha had focaccia brood met olijven gemaakt met de broodmachine. Dat was een mooi moment om een stukje ruim te varen en onder het genot van een koel wit wijntje te bedenken dat het leven best mooi kan zijn.

'We vonden een nieuwe, knusse baai - Teluk Salang - om te ankeren en zijn na een stapel pannekoeken met de bijboot weer de boel wezen verkennen. In een wat levendigere bar dan twee dagen geleden hebben we cocktails gedronken en kwamen erachter dat Nederland en Duitsland in het EK gelijk gespeeld hadden: 1-1. Niet dat ik echt een voetbalfan ben, maar Nederland - Duitsland is toch altijd wel weer bijzonder.

[Stefan]

Donderdag 17 juni - Pulau Tioman / Teluk Salang

''Er is er een jarig HOERA HOERA, dat kun je wel zien dat is HIJ!!!' Gisteren vielen onze ogen om 22.00 en na 3 cocktails zowat dicht, zodat we om 0.00 Stefan niet meer konden feliciteren met zijn 33 verjaardag! Bij deze dus. Hopelijk gaat zijn kado, het boek 'Offshore Salt Water Fishing' bijdragen aan de vangst van veel lekkers uit de zee, want hijheeft dan wel een ultramoderne hengel en molen aangeschaft, maar heeft van vissen nog de ballen verstand!

We hebben vandaag twee duiken gemaakt, waarbij we voor de tweede duik een wrakduik gepland hadden. Het wrak dat er zou moeten liggen hebben we helaas niet gevonden. De mannen van de lokale duikschool hadden ons aangewezen waar het wrak zou moeten liggen, maar we hebben niet meer gezien dan heel veel zand en een handjevol vissen. Toen we weer boven kwamen zagen we toevallig de divemaster van de duikschool een beetje onrustig om zich heen kijken omdat hij ook niet meer precies wist waar het wrak was en hij had een groep van 10 man bij zich. Een paar van onze duikflessen lieten een spoor van belletjes na. Een lek als gevolg van versleten O-ringen. Deze zouden laatst vervangen zijn, toen we ze allevier hebben laten testen - nou, niet dus! Maar ach, kleine moeite, de man van de duikwinkel heeft ze voor ons vervangen, dus die kunnen er ook weer tegen.

[Natascha]

Iedereen bedankt voor alle telefoontjes en SMS-jes! We zien jullie weer over een week.

[Stefan]

Vrijdag 18 juni - Terug naar Singapore

Vanochtend afscheid genomen van Megan en Jerry, die met de ferry terug naar Singapore varen. Zij moeten vanmiddag weer in Singapore zijn en de ferry is ongeveer 6x zo snel als ons bootje.

Het begon veelbelovend met 18 knopen wind tegen. Voor onze Espiritu met haar grote zeiloppervlak betekent dit: Een rif in het grootzeil en de genua een stuk ingerold. Helaas duurde de pret niet al te lang en zakte de wind in. Rif er weer uit en genua uitgerold. Eerlijk gezegd vind ik dat veel relaxter zeilen hoor. De boot ligt niet meer zo plat en ik kan op mijn gemak door de boot manoevreren, brood bakken - vandaag werd het een uien / kaas brood - en mijn boekje lezen.

Ik lees nu het boek: 'The Strange Last Voyage of Donald Crowhurst' Het is een bizar maar ook fascinerend, waargebeurd verhaal over een man die deelneemt aan de Golden Globe race, de eerste 'solo nonstop rond de wereld zeilboot race. Als gevolg van een gehaaste voorbereiding, waren zijn boot als hijzelf verre van klaar. Essentiele apparatuur en onderdelen had hij niet aan boord, electrische apparatuur was nog niet aangesloten - electriciteitsdraden hingen los te bungelen - en de boot lekte als een zeef. Na een miserabele paar weken verbergt hij zich met zijn boot ergens in de Zuid Atlantische Oceaan en geeft de wereld valse posities door van zijn locaties, alsof hij nog steeds met zijn wereldomzeiling bezig is. Zijn complexe karakter, de eenzaamheid en een overdosis aan wiskundige boeken en Einstein's Relativiteitstheorie doen hem volledig doordraaien en een paar weken voor zijn terugkomst in Engeland als 'winnaar van de race', pleegt hij zefmoord door van zijn boot af te springen. Lekker leesvoer hè, als je zelf nog aan je reis moet beginnen!

[Natascha]

Het schiet alleen voor geen meter op! De wind zakte in naar 5 tot 6 knopen wat onze bootsnelheid reduceerde tot 2,5 knoop en dan niet eens in de goede richting. Aangezien we 120 mijl voor de boeg hadden, af te leggen in iets meer dan 24 uur, zat er niets anders op dan de motor aan te zetten. Na een uurtje of twee begon de wind voorzichtig aan te trekken tot de vereiste 10 knopen om Espiritu op een beetje normale snelheid door het water te bewegen. Strak aan de wind liepen we met een mooie 6 knopen richting Singapore, geholpen door een stroming die ons net iets hoger liet koersen dan we volgens het kompas vaarden.

[Stefan]