Dag 321, Donderdag 16 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta
[Stefan >>]
Het lijkt inderdaad wel een Nederlands feestje met zoveel Nederlandse boten inclusief Hollands pestweer. Met 17 graden hebben we het afgrijselijk koud en de 35 knopen wind en voortdurende regen doen ons al verlangen naar zeilen in Nederland - niet dus, geef ons maar de tropen met nachtwacht in een T-shirtje.
 In de loop van de dag wordt duidelijk waar de prioriteiten van onze landgenoten liggen: in Café Sport, de plaatselijke zeilerskroeg. De meesten hebben door pech met het weer zo'n twee weken aan de wind gezeild die af en toe ook nog eens behoorlijk sterk was. En hoe langer ze in de kroeg zitten, hoe sterker die wind werd. Iedereen is dus blij er te zijn en met nog zo'n 1.000 mijl te gaan naar Spanje of Engeland heb je het gevoel er al bijna te zijn.
Om 12 uur komt de Stentor met Karel, Hessel en Reyer binnen, drie ervaren zeilers van ver in de vijftig die duidelijk een hoop plezier aan boord hebben gehad. Veel vis gevangen, hard gevaren en niks 'droge boot', gewoon iedere middag een biertje om de stemming erin te houden. De boot heeft zich net zo goed gehouden als haar bemanning dus is het tijd voor het eerste biertje. Net na twaalven, moet kunnen.
De Aeolus heeft door de harde wind haar lijn niet kunnen vasthouden en vaart 's middags aan lijzijde langs Faial, zodat ze de laatste 8 mijl tegen de nog altijd stormachtige wind in moeten motoren. Dat gaat dus niet hard en om 7 uur 's avonds worden we allemaal wat ongeduldig. Café Sport roept immers en zolang die slakken niet binnen zijn houden ze ons hier vanaf. Nog maar eens over de radio oproepen om ze dat uit te leggen. Die arme Dennis en Leonie zijn zo aan het eind van hun Latijn dat ze niet eens meer de tegenwoordigheid van geest hebben om ons uit te schelden maar verontschuldigen zich gelaten.
Daar zijn ze dan: Doorgeregend, doorgewaaid en door elkaar geschud. Even helemaal klaar met zeilen. Als de havenmeester ze dan vertelt dat ze niet aan de kade mogen volgt er wat onvervalst Haags gescheld over drie dagen storm etc. Gelukkig vinden ze aan de andere kant van de haven een plekje voor de nacht en zien we ze een uurtje later voor een spies en een biertje in Café Sport.
Het ene biertje volgt na het andere en met een volle kroeg is het goed aankomen. Als Natascha om 12 uur met een paar flessen champagne voor mijn verjaardag aan komt zetten is het feest compleet - en de dronkenschap ook.
Dag 322, Vrijdag 17 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta  Dan ben je dus jarig en hoe! Fantastisch ingeluid, maar de start 's ochtends is wat minder. Die verdomde shots ook! Wanneer leren we het nou eens om gewoon bier of wijn te drinken. Eigenwijs.
Enfin, heel rustig, geen plotselinge bewegingen alsjeblieft, hobbelen we richting douches om het warme water haar zuiverende werking te laten doen. Daarna een ontbijtje met eieren en spek aangevuld met heel veel water, jus d'orange en koffie, en we zijn klaar voor de dag.
Nou gaat dat ook heel makkelijk als je bedenkt wat we hier allemaal moeten doen: Niets, helemaal niets. Geweldig, daar ben ik nog altijd het beste in. De boot is wel vies, maar die ga ik dus mooi niet op mijn verjaardag poetsen en verder is er niets kapot. Alleen water en elektriciteit aansluiten en ik kan weer vervallen in mijn lethargie. 's Avonds gaan we weer even sporten in het Café om de dag netjes af te maken.
Dag 323, Zaterdag 18 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta Godzijdank zijn we gisterenavond wat verstandiger geweest en beduidend frisser kruipen we om 11 uur ons bedje uit. Nog steeds niet al te vroeg, ik weet het. Maar ja, we hadden nog wel recht op wat extra slaap.
Eindelijk is de regen opgehouden zodat we de boot kunnen uitmesten. Afspoelen met zoet water hoeft niet meer, binnen is er wat meer te doen. Kastjes uitmesten, vuilnis en was verzamelen en vervolgens is Natascha nog een halve dag bezig zich een weg door de wachtrij voor de wasmachines te werken. Kennelijk hadden meer mensen de was opgespaard tot beter weer.
Het stadje ziet er heel lieflijk en enorm verzorgd uit. Veel mooie oude gebouwen die over het algemeen in goede staat verkeren, nette straten, vriendelijke mensen; erg aantrekkelijk allemaal.
Dag 324, Zondag 19 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta  Net als bij de andere zeilers is ons blikveld beperkt tot een paar honderd vierkante meter met de wasmachines, internet, watersportzaak, terras en natuurlijk Café Sport.
Voor een paar dagen zijn we weer helemaal terug in onze studententijd. Je gaat iedere avond naar de kroeg en weet zeker dat het weer gezellig zal zijn, zodat je uiteindelijk weer laat en aangeschoten huiswaarts gaat. De volgende dag slaap je uit, want je hoeft toch niets te doen. Nou ja, je moet wat aan je boot werken, maar vroeger moest je ook studeren. En net als toen, schuift iedereen lastige klusjes vrolijk voor zich uit.
In de wetenschap dat aan dit luilekkerleven snel een einde zal komen heeft ook niemand hier moeite mee. Met 3 maanden zijn we allemaal weer aan het werk, mogen iedere dag weer om half zeven op, hebben te weinig tijd om te sporten en vrienden te zien etc. We nemen het er dus nog maar even van.
[<< Stefan]
Dag 325, Maandag 20 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta [Natascha >>]
Na al dat lamballen wordt het toch eens tijd dat we wat meer van Faial gaan zien. Volgens de reisgidsen zijn de Azoren het best bewaarde geheim van Europa: Groen, rustig, divers, mooi en vriendelijk. Voor diegenen die het nog niet wisten, de eilandengroep hoort bij Portugal en niet bij Spanje zoals vaak gedacht wordt. We huren dus een auto en wanneer we Horta - het enige stadje op Faial - uitrijden, wordt het direct groen om ons heen. Via een heuvelachtig weggetje komen we uit bij Ponta da Espalamaca, van waar we een prachtig uitzicht hebben over Horta, de jachthaven en groene weiden. Met die grazende koeien en molens is het nèt Nederland, maar dan anders. Stukken rustiger in ieder geval...
 Even verderop ligt Praia do Almoxarife, een zwart zandstrand met lavaformaties in het water. Een bijzonder plaatje. Faial is net als de overige acht Azoren-eilanden van vulkanische oorsprong. De oudste eilanden, Santa Maria en Sao Miguel, zijn 7 miljoen jaar geleden ontstaan. Faial is niet ouder dan 1 miljoen jaar en het 6 kilometer verderop gelegen Pico, met de gelijknamige berg van 2.350 meter, is pas 300.000 jaar oud. We genieten van de autorit tussen de bloeiende Hortensias en berg Pico steeds op de achtergrond.
 Al dat groen is wel mooi, maar minder ideaal voor hooikoortspatiënten zoals wij. Al snotterend tuffen we verder richting het dorpje Flamengos, waar we geen apotheek vinden, maar wel een botanische tuin. Onder het mom van: "Een paar pollen meer of minder maakt nu toch niet meer uit" gaan we naar binnen. Na 10 minuten houden we het al voor gezien en vluchten met dikke ogen en rode neus de auto in.
De tocht gaat verder richting vulkaan Caldeira, met 1.043 meter hoogte tevens het hoogste punt van Faial. De rand van de krater geeft een spectaculair uitzicht over de eilanden Pico, Sao Jorge en Graciosa. De 400 meter diepe krater is ook erg indrukwekkend.
 Na een kopje koffie in Praia do Norte rijden we naar Capelinhos, het meest westelijke puntje van Faial. Bij de vuurtoren aangekomen zijn we even stil bij de aanblik van dit spectaculaire maanlandschap. De vulkaanuitbarstingen in 1957-58 hebben twee vierkante kilometer land aan Faial toegevoegd. De oude vuurtoren staat niet meer aan zee, maar pal in het midden van het ruige landschap. Achterom kijkend zien we een rij vulkaankegels die loopt tot aan de grote Caldeira.
 We proberen ons een voorstelling te maken van het natuurgeweld dat zich hier heeft afgespeeld: De zee die ineens begon te koken en de daarop volgende explosies waarbij brokken lava honderden meters de lucht in werden geslingerd. Na een paar dagen vormde zich een nieuw stuk land, wat vervolgens werd overspoeld door zeewater en weer onder de oppervlakte verdween. Een week later begonnen de uitbarstingen opnieuw. Een jaar lang volgden de uitbarstingen en aardbevingen elkaar op. Mensen raakten gewond, huizen en oogsten werden vernield. Wat een drama. Wel fascinerend.
 Via de grillige kust van Castelo Branco en Feteira belanden we weer in Horta. Nu we de auto toch hebben is het wel makkelijk om even boodschappen te doen en samen met Leonie gaan we naar de grote supermarkt even voorbij de jachthaven. Daarna is het tijd voor een borrel op een inmiddels vrij volle Arpeggio, waar ook Aeolus, en Gaby en Joost van Gangmaker al aan de witte wijn zitten. Alledrie de boten hebben een rondje Atlantische Oceaan gemaakt, waarbij Sjors en Melanie van Arpeggio ook nog eens twee peuters aan boord hadden. Ga er maar aan staan!
 We besluiten de avond met een lekkere spies en een borrel in het café, waar inmiddels ook de Haringkoning van het Rijswijkseplein; Bertus Buijs zich bij de Hollandse groep heeft aangesloten. Na jaren heeft hij zijn eettent verkocht en zou aan de OSTAR meedoen, een solorace over de Atlantische Oceaan. Na 3 dagen pech besloot hij uit de race te stappen, maar wel door te varen naar de Azoren voor een welverdiende vakantie. We hoopten nog dat hij een paar haringen in zijn vriezer zou hebben, maar helaas ze zijn op. Prima avondje weer.
Dag 326, Dinsdag 21 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta
Oeps, het is al 10 uur en we zouden vandaag naar de kapper gaan. Snel uit bed dus. Met "we" bedoel ik Leonie, Gaby en ikzelf. Puck (4 jaar) van Arpeggio, wil graag met ons mee om te kijken, dus daar gaan we met z'n viertjes, Puck stralend van zoveel aandacht. Alles gaat op de Azoren in slow-motion, dus ook een kappersbezoek, maar na 3 uur staan en veel handen en voetenwerk verder (we spreken geen Portugees) staan we met tevreden koppen weer buiten.
 Stefan is inmiddels druk geweest met het verwijderen van roestplekken op het dek en alles ziet er weer spik en span uit. "Vandaag ga ik een keer niet naar de kroeg hoor" zeg ik. "Da's goed", zegt Stefan, "maar ik heb wel iedereen uitgenodigd voor een borrel bij ons aan boord". Daar ga ik met mijn goede voornemens. Met 13 man inclusief de twee peuters Puck en Lotte van Arpeggio, is de kuip aardig vol. Voor de verandering kook ik weer eens aan boord en na een heerlijk hapje kijken we de DVD "Open Water". Mocht je nog nooit gedoken hebben, dan zul je dat na het zien van deze film misschien ook nooit meer doen.
Dag 327, Woensdag 22 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta
"Shit, het is al 7.40 uur!" We liggen nog in bed en verschrikt constateren we dat we ons verslapen hebben. Met Dennis, Leonie en Bertus hadden we afgesproken om vandaag met de ferry naar Pico te gaan en de berg te beklimmen. Die boot van 8 uur kunnen we dus wel vergeten. En de volgende gaat pas om 10 uur. Wat zijn we ook een stelletje nietsnutten. Moeten we er een keer op tijd uit, slapen we door het horloge alarm heen! Volgende keer toch maar de veel luidruchtigere mobiele telefoon hiervoor gebruiken. Een blik naar buiten doet de stress snel verdwijnen. Het is grauw en grijs en Pico ligt verscholen achter een dik pak wolken. Geen weer voor een bergbeklimming. Wanneer we Dennis oproepen over de marifoon blijkt dat hij tot dezelfde conclusie gekomen is en net zo snel als we uit bed zijn gekomen, duiken we er weer in.
 De rest van de dag brengen we door op zijn "Azorens": Heel relaxed. Ontbijtje bij de bakker op de hoek, beetje kletsen met anderen, boek lezen, website bijwerken. Ik draai een was en Stefan brengt de spinnaker (die we in de Zuid-Atlantische Oceaan hebben opgeblazen) weg voor reparatie. Niet dat we hem richting Nederland nog echt nodig denken te hebben, maar reparatie hier kost een schijntje vergeleken bij Nederland. Zoals alles hier goedkoop is trouwens. Een knapperig hard broodje van de bakker kost 8 Eurocent, een sappige spies met salade en frietjes 7,5 Euro en een biertje bij Café Sport 1 hele Euro! Snap je nu dat wij daar niet voorbij kunnen lopen?
[<< Natascha]
Dag 328, Donderdag 23 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta
[Stefan >>]
Espiritu is uitgerust met een zogenaamde druppelende schroefas. Op het punt waar de schroefas door de boot gaat zit een behuizing ("stuffing box") gevuld met ringen van in was geperst vlas, die zorgen voor een bijna waterdichte afdichting van de schroefas. Bijna waterdicht is in dit geval een bewuste keuze omdat het geheel gesmeerd en gekoeld wordt door middel van zeewater dat met een snelheid van één druppel per 5 tot 10 seconden naar binnen komt. Zodra de vlasringen een stukje inslijten wordt het lekken meer, tót het moment waarop je de bilgepomp wel erg vaak moet laten draaien. Dat is het moment om de stelbouten van de behuizing aan te draaien zodat de ingesleten ruimte weer wordt afgesloten en het druppelen afneemt tot de gewenste hoeveelheid. Wanneer verder aandraaien geen soelaas biedt, betekent dit dat het vlas is verbruikt en dus opnieuw gevuld moet worden.
Inmiddels hebben we het moment van vervanging bereikt en ook al is het mogelijk dit klusje uit te voeren met de boot in het water, ben ik toch wat huiverig hier zelf aan te beginnen. Het is toch een beetje slordig als de boot in paniek het water uitgetrokken moet worden, om over problemen halverwege de oceaan nog maar te zwijgen. Ik had van andere zeilers al gehoord dat Mid Atlantic Yacht Services een aantal prima vakmensen in dienst heeft, die net als de zeilmaker een aanmerkelijk vriendelijker tarief hanteren dan in Nederland. Ook al kunnen we nog wel zo door blijven varen, dan krijgen we toch een probleem als we thuis niet meer iedere dag aan boord zijn om de bilge uit te pompen. Een mooi moment dus om het probleem nu maar bij de kop te pakken.
 Vanochtend staat keurig volgens afspraak (het is te merken dat we weer in Europa zijn) John op de kade, een goedgemutste Engelsman die met het wisselen van de seizoenen tussen Australië en de Azoren op en neer pendelt. Hij herkent Espiritu meteen aan haar "roots" omdat hij nota bene zelf een Adams in Australië heeft liggen. Na een kwartiertje mijmeren over hoe mooi die boten wel niet zijn is het tijd om aan het werk te gaan. John draait de stuffing box open en constateert direct dat het probleem hier niet zit. Hij heeft snel door wat er dan wèl aan de hand is. Vanuit de motor loopt een dun slangetje naar de stuffing box dat voor koeling zorgt en het bronzen ventiel dat het slangetje met de stuffing box verbindt is doorgecorrodeerd. Hier druppelt het water langzaam naar binnen. En ik die stelbouten maar aandraaien, niet wetend wat er aan de hand is!
Punt is dat je het ventiel pas kunt zien als je je ondersteboven en opgevouwen in de motorruimte wurmt om onder de batterijbank te kijken, waar het geheel is gemonteerd. Ik heb altijd al gezegd dat de ideale bootsman een kabouter is met hele lange, sterke en hittebestendige armen en vingers. Nu is het een kwestie van het ventiel eruit draaien - godzijdank zit het niet vastgeroest - een nieuw ventiel uit de werkplaats halen, monteren en klaar is Kees. Nu we de zaak toch open hebben vervangen we ook maar meteen de vlasringen. Twee uur en 50 Euro later zijn we de trotse bezitter van een droge boot.
[<< Stefan]
Dag 329, Vrijdag 24 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta
[Natascha >>]
Geen boot verlaat de haven van Horta zonder een muurschildering achter te laten op de "Wall of Fame". Duizenden schilderingen, waarvan sommige echte kunstwerken, versieren de muren en stoepen rondom de jachthaven. Een kleurrijk geheel. Nu zijn wij niet zo van die crea-bea's, maar niets maken schijnt volgens een oud bijgeloof te resulteren in ongeluk tijdens de volgende passage. Op Cocos Keeling hebben we ons aan onze bijdrage onttrokken en zie hoeveel ellende we toen met de boot gehad hebben. Nee, wij hebben ons lesje geleerd en doen dus braaf mee.
 De afgelopen dagen hebben we ons al over een ontwerp gebogen en een mooie plek bij de trap uitgezocht. Vandaag gaan we met de verfkwast aan de slag. Verf hoefden we niet meer te kopen, dankzij de gulle gift van onze Amerikaanse buren. Een paar uur lang storten we ons vol overgave - op de hurken en met het puntje van de tong uit de mond - op onze creatie. Het resultaat zie je op de foto hiernaast.
Inmiddels is het een stuk rustiger in de jachthaven dan een week geleden. Van de Nederlandse club liggen we hier nog met Arpeggio, Green Saga, Aeolus en Sea Beryl (van Bertus Buijs). Jori, Pooh, Octopus, Adagio en Gangmaker zijn al vertrokken en óf op weg richting Engeland óf Spanje/Portugal. Boten liggen nu niet meer 5 rijen dik langs de kade, maar alleen of hooguit dubbel. Dat scheelt een hoop geklauter over elkaars boten. Vanmorgen is de Zweedse boot Grace naast ons vertrokken. Wij lagen als tweede, zij als derde. Aardige mannen hoor, maar het waren er wel zes, zodat we continu geloop over ons dek hoorden. En niet dat ze netje vóór de mast langs gingen, maar gewoon midden over het dek. Gelukkig sliepen ze wel iedere dag uit, net als wij, zodat het tot een uurtje of 10 lekker rustig was.
Na de mislukte poging van een paar dagen geleden, gaan we morgen dan echt naar Pico. Dennis en Leonie gaan niet, maar Bertus wil nog steeds graag mee. Niet dat hij de Pico gaat beklimmen (hij is 68), maar met een auto het eiland rondcrossen is ook leuk. Vlak voordat we gaan slapen checken we nog even het tijdschema van de ferry. Goed dat we even kijken want de ferry gaat niet om 8 uur maar om 7.30 uur. Even Bertus waarschuwen dat hij een half uurtje eerder op de kade moet staan. "Geen probleem" zegt Bertus, die nog steeds stevig aan de wijn zit met een paar vrienden. Stefan waarschuwt hem nog dat hij zijn gasten weg moet sturen zodat hij op tijd in zijn bed ligt. Als dat maar goed gaat...
Dag 330, Zaterdag 25 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta "Goedemorgen Bertus" roepen we om 7.10 uur vanaf de kade. Geen Bertus. Na nog een paar keer roepen verschijnt er een slaperig hoofd in de kajuitingang. "Ik heb me verslapen" klinkt het schor. "Niks aan de hand, kleed je snel aan, dan kopen wij vast een kaartje voor je en zien je bij de ferry." "Da's goed."
Om 7.20 uur zijn we bij het vertrekpunt van de ferry, kopen 3 kaartjes en hopen dat onze Haagse vriend op tijd zal zijn. Om 7.25 is hij nog niet te bekennen, dus Stefan belt hem. "Waar zit je?" "Ja uh, ik was mijn rijbewijs vergeten en moest weer terug, maar nu ben ik onderweg." Dat wordt krap. Inmiddels zit iedereen al op de boot en worden ook wij verzocht aan boord te gaan. Klokslag half acht wordt het hekje dicht gedaan en aanstalten gemaakt om de loopplank weg te halen. "Bertus waar blijf je nou?" "Ja ik ben aan het rennen."
Ik vraag het mannetje bij de loopplank of hij a.u.b. nog even kan wachten omdat er nog iemand onderweg is en wel een 68-jarige man die nu zijn longen uit zijn lijf aan het rennen is en er ieder moment zal zijn. Hij kijkt mij niet begrijpend aan, maar een aardige mevrouw vertaalt mijn verzoek in het Portugees. "Oké, heel even dan, maar dan moet hij wel nú komen." "Ja, hij is er bijna" zeg ik, wijzend op Stefan die met de telefoon aan zijn oor Bertus naar de juiste plek dirigeert. Hij is er nog niet. Na 2 minuten tijdrekken worden met een blik van: "Ik kan er ook niets aan doen" de loopplank weggehaald en de trossen losgegooid.
 En daar komt Bertus de hoek om. Het is net een film. Tussen de boot en de kade zit inmiddels twee meter water, teveel voor Bertus om nog aan boord te springen. Wat ontzettend sneu! "Om 10 uur gaat de volgende" wordt er naar hem geroepen.
Pico is een schitterend eiland: Een mengeling van hoge bergen, groene valleien en steile kusten. In het stadje Madalena huren we een Fiat Punto, waarmee we naar het begin van het pad naar de top van Pico lopen. We parkeren de auto op 1.200 meter hoogte, hiermee zijn we al halverwege de berg.
 Het pad naar boven begint relaxed, maar wordt gaandeweg steiler en steiler. Hoe hoger we komen, hoe meer het gras plaatsmaakt voor kale lavarotsen, die ook nog eens in steeds grotere hoeveelheden los beginnen te liggen. Losliggende rotsen op een steile helling zijn niet de beste omstandigheden om mij soepel naar boven te krijgen. Stefan's argument dat een losliggende rots die zijn gewicht kan houden, zéker blijft liggen met mijn gewicht, verliest steeds meer overtuigingskracht. Na een paar flinke schuivers, daalt mijn motivatie nóg verder en stel ik voor dat Stefan alleen verder gaat. Maar eigenlijk wil ik dat ook weer niet. "Kom op, we gaan het natuurlijk niet meemaken dat je 3 oceanen oversteekt, om vervolgens af te haken op deze lullige berg" zeg ik tegen mezelf. Ik klem mijn tanden op elkaar en dan komt de top in zicht.
 En wanneer we uiteindelijk op de top een broodje zitten te eten, genietend van het uitzicht, ben ik maar wat blij dat ik doorgezet heb. Nu alleen nog "even" naar beneden. Wanneer we uiteindelijk na 5,5 uur weer in de auto zitten, gooien we dankbaar onze bergschoenen los. We tuffen nog een rondje om het eiland en eten een broodje met een kop soep bij een hotelletje aan de kust, voordat we om 18.00 de ferry terug naar Faial nemen.
[<< Natascha]
 [Stefan >>]
Net als Fernando de Noronha vormen de Azoren een eilandengroep midden in de Atlantische Oceaan, ver verwijderd van het vaste land en dus weinig toegang tot luxe goederen die allemaal per schip of vliegtuig aangevoerd moeten worden. Beide eilandgroepen zijn het resultaat van vulkaanerupties uit hetzelfde Atlantische systeem en beide worden hoofdzakelijk bezocht door jachten aangevuld met wat toeristen die per vliegtuig komen. De natuur is onbedorven en wordt gekenmerkt door lavagesteente en kristalhelder water. De bevolking is op beide plaatsen enorm vriendelijk en spreekt Portugees aangevuld met uiterst rudimentair Engels. Tot zover de overeenkomsten.
Buiten het koudere en nattere klimaat van de Azoren is er nóg een zeer in het oog springend verschil: Het vrouwelijk deel der natie. Waar op Fernando de Noronha het aantal bloedmooie meiden, al dan niet getooid met wel héél sexy tatoeages (met het bloemetjes-meisje als klapper), niet te tellen is, zie je hier alleen uitgesproken lelijke mormels. Sorry ik heb er geen ander woord voor. Vrijwel allemaal veel te dik - niet dat ze dat van dat korte T-shirtje weerhoudt - kapsels en kleding uit de jaren '80, een bleke huid en neuzen waar Pinoccio nog jaloers op zou zijn. Ze zijn bijna nog lelijker dan de Engelse trollen uit een willekeurig Engels vissersdorpje. En dat terwijl ze afkomstig zijn van de Portugezen die hier als eersten voet aan land zetten. Waar is onderweg in de evolutie iets mis gegaan? Zou het dan toch met koud nat weer te maken hebben?
 Op de ferry terug naar Faial bekijken we van achter onze zonnebrillen op ons gemak de aanwezige vrouwen, om ze in binnensmonds mompelend Nederlands rustig te analyseren. Zo is daar een groep vriendinnen van rond de 25. We komen bij een paar van hen tot de conclusie dat drastisch ingrijpen door een goede kapper, een handige visagiste, de weight watchers en niet te vergeten een enorme investering in goed zittende kleding, nog best een aanvaardbaar geheel moet kunnen vormen. Maar ja, dat geld niet het probleem hoeft te zijn bleek wel in Fernando de Noronha. Enige conclusie kan dus zijn dat we angstwekkend dicht in de buurt van Engeland komen...
Dag 331, Zondag 26 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / HortaAchter ons ligt een klein houten bootje dat gisteren is aangekomen en nieuwsgierig als we zijn gaan we even een praatje maken. Het is een 100 jaar oude Engelse visserssloep met originele tuigage en overige voorzieningen, die met haar driekoppige bemanning uit Sint Maarten is komen overvaren, te weten de eigenaresse, haar zoon en een opstapster.
De eigenaresse heeft 25 jaar geleden met haar inmiddels ex-man - beiden waren toen hippies - het schip aangeschaft en er altijd op gewoond. Hun zoon is aan boord geboren en geniet nog steeds met volle teugen van het bootje. Hij vertelt dat het eigenlijk een binnenwaterschip is en ondanks alle adviezen zijn ze toch heen en weer naar de Carib gegaan. Rondje Atlantic alternatieve stijl zullen we maar zeggen.
Ze hebben maarliefst 31 dagen over de overtocht gedaan met een gemiddelde snelheid van 3 knopen. Het is het meest primitieve scheepje dat wij tot nu toe zijn tegengekomen. Zo dient een vaal verkleurde Ola-parasol als zonnetent, het schuitje lekt als een zeef en de stuurautomaat bestaat uit schoten die aan de helmstok worden geknoopt. Een motor zit er wel in, maar een reddingsvlot is nergens te bekennen.
 Het getuigt van een enorme lef en zeemanschap om met zo'n bak de oceaan over te steken en alle schippers slaan het geheel met een mengeling van bewondering en afgrijzen gade. Naar eigen zeggen worden ze bij 35 knopen zeiknat door al het water dat over het slechts 50 centimeter hoge vrijboord overkomt en ze moeten er niet aan denken in meer dan 50 knopen wind terecht te komen. Allemaal leuk en aardig, maar dat is wel wat wij om onze oren hebben gekregen en toen waren we maar wat blij met onze uiterst zeewaardige Espiritu.
Na aankomst stond de bemanning tot laat in de avond bergen wasgoed weg te werken met een klein emmertje, wat zeepsop en stampen maar met de voeten. En dat terwijl je hier voor een paar Eurootjes een wasmachine kunt gebruiken. 's Avonds krijgen we een gratis concert van moeder en zoon, zij op de viool en hij op zijn gitaar. Geweldig klinkt het niet, maar ze hebben in ieder geval veel lol en wij ook.
[<< Stefan]
Dag 332, Maandag 27 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta  [Natascha >>]
Vandaag gaan we "whale watchen" (walvissen kijken dus), iets wat al heel lang op mijn verlanglijstje staat. Met 50 Euro per persoon is het geen goedkoop grapje, maar laat ik nu net over 2 dagen jarig zijn... Het begin van de zomer is de meest gunstige tijd om in dit gebied walvissen te spotten. Geen garanties natuurlijk, maar de kans is wel groot. De organisatie (www.norbertodiver.com) biedt trouwens een "geen-walvis-geld-terug-garantie". Een aantal van onze zeilvrienden is al geweest en kwam met erg enthousiaste verhalen terug. Hopelijk hebben wij vandaag ook geluk.
 Met een grote Zodiac varen we in een sneltreinvaart een paar mijl uit de kust. Er staat nauwelijks golfslag dus het is een comfortabel ritje. De bestuurder van de boot staat in marifooncontact met een andere boot, die aangeeft waar vanochtend walvissen gesignaleerd zijn. Op een hoge stellage zit nog een collega op de uitkijk. Behalve walvissen wemelt het hier ook van de dolfijnen. Opeens zitten we middenin een zwerm van honderden vogels met daaronder talloze dolfijnen, allemaal jagend op smakelijke visjes. Een schitterend gezicht.
 Even later koersen we verder richting de plek waar vanmorgen walvissen zijn gesignaleerd. En inderdaad, in de verte zien we een straal water meters omhoog spuiten, de eerste walvis! Het is een spermwhale. We naderen op korte afstand. Gefascineerd aanschouwen we het machtige dier. Na een paar minuten maakt het beest aanstalten om onder water te duiken. Zijn kop gaat onder, de enorme rug erachter aan, zodat alleen nog zijn staart te zien is. Onze camera's klikken. Dan is hij verdwenen. Het enige dat achterblijft is een grote kolk water. Volgens onze gids kunnen ze wel 2.000 meter diep en afhankelijk van de grootte 40 minuten of langer onder water blijven.
We turen het wateroppervlak af op zoek naar nog meer blaaswolken. Dankzij dit vlakke water kunnen we honderden meters ver kijken. Daar zijn er weer twee, een moeder met kalfje. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Zachtjes varen we op ze af en zien het koppel vervolgens onder water verdwijnen. Om ons heen nog meer spuitend water, wat een feest! Geruime tijd vermaken we ons met het bewonderen van deze kolossen.
 Op de terugweg worden we nog op een hele troep dolfijnen (common- en spotted dolphins) getrakteerd. We zouden hier wel de hele dag willen blijven, maar helaas zit het er na 3 uur op en keren we terug naar Faial.
Dag 333, Dinsdag 28 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta Morgen ben ik jarig en ik vond het wel een leuk idee om een paar Hollandse appeltaarten te bakken. Al 11 maanden lang liggen er twee pakken Koopmans appeltaartmix aan boord, tijd om die maar eens te gebruiken. De houdbaarheidsdatum is nog niet verstreken en de kartonnen verpakking ziet er nog goed uit dankzij de "ziplock bag", waar ik ze had ingestopt zodat het duiveltje dat "vocht" heet minder kans zou maken. De inhoud van de binnenverpakking is echter zo hard als een betonblok, ruikt muf en als je goed kijkt groeit er schimmel op. Balen! Maar geen probleem, er liggen nog kilo's bloem aan boord en daar lukt het ook mee. Even later staan er twee heerlijk geurende appeltaarten in de keuken. Stefan weet zich maar nauwelijks te beheersen om er niet stiekem een paar stukjes van af te pulken.
Over voorraden gesproken. We hebben nog steeds een enorme hoeveelheid blikvoer aan boord en dat terwijl we in Brazilië voor de laatste keer groots hebben ingeslagen. Teveel achteraf, in de Carib konden we steeds makkelijk aan verse spullen komen. Aangezien we nog maar een goede week op zee zitten, vindt Stefan dat ik er maar eens kritisch doorheen moet. Een deel ervan (zoals ananas, perziken, zalm en tonijn) zullen we na thuiskomst best nog gebruiken, maar de kans is klein dat de tientallen zwaar verroeste blikken chilibonen, tomatenpuree, maïs en witte bonen in tomatensaus uit Singapore nog worden opgegeten. Die witte bonen in tomatensaus zijn niet te eten, maar waren bedoeld als noodvoorraad, mochten we ineens zonder gas komen te zitten. Een flink aantal blikken heeft het onderweg al begeven (wat een troep gaf dat!) en ook de rest staat op springen. Weg ermee dus, dat scheelt weer een hoop onnodig gewicht.
Om 12 uur 's nachts wordt mijn 33e verjaardag goed ingeluid door een voltallig Schevenings mannenkoor in Café Sport (naast Haringkoning Bertus zijn er vandaag een stuk of 6 Scheveningers komen overvaren uit New York). We sluiten de kroeg weer.
Dag 334, Woensdag 29 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta  Er passen best veel mensen in onze kuip. Met z'n achttienen smullen we van de appeltaart met slagroom en ik voel me helemaal jarig. Met een kuip vol taartkruimels is dit een goed moment om Stefan weer eens te kortwieken; kunnen daarna kruimels en haren tegelijk worden weggespoten. Na 3 keer oefenen zou je denken dat ik inmiddels wel bedreven was in het kapper spelen. Nou, dat valt best tegen eigenlijk. Het begin gaat prima. Na een kwartiertje is het bijna klaar en moeten alleen nog de allerkortste haartjes bij de oren en aan de achterkant weggeschoren worden. Vol vertrouwen zet ik het apparaat net onder de haarlijn...maar met de verkeerde kant. SHIT! Op het moment dat ik het doorheb is het al te laat. Een kale plek van een paar vierkante centimeters is het resultaat. SORRY!!!! (p.s.: Geen foto ter illustratie; hij vond dat het verhaal wel voor zichzelf sprak.)
Mélanie van Arpeggio heeft een stapel Nederlandse tijdschriften en een Telegraaf van gisteren (meegenomen door hun opstapper Hanneke) bij ons achtergelaten. De rest van de dag is een beetje regenachtig, maar dat vinden we niet heel erg. We zitten lekker weggedoken in de kajuit en lezen de laatste nieuwtjes (ze heet Alexia...) en roddels (gaan Wendy en Chris nu wel of niet samenwonen?) Erg belangrijk allemaal in het kader van onze reïntegratiecursus...
De Laga, een Nederlandse boot met 4 kinderen(!) (en 2 ouders ) is vandaag uit Bermuda aangekomen. Samen met Dennis en Leonie gaan we 's middags op de borrel. Het is erg gezellig. 's Avonds gaan we voor de tweede keer eten bij het volgens ons leukste restaurantje van Horta: Bekem Todos, ofwel "Het restaurant met de vierkante borden".
Dag 335, Donderdag 30 Juni 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta Iedereen bedankt voor de verjaardagsemails, digitale kaarten, telefoontjes en SMS-jes!!!
Hoewel het moeilijk wegkomen is hier uit het gezellige Horta, hebben we toch besloten dat we morgen verder gaan naar het 70 mijl verderop gelegen Terceira. We hebben wel weer zin in een stukje zeilen. Voor morgen is de verwachting 10 tot 12 knopen ruime wind, dus kunnen we mooi ons net gerepareerde spinnaker uittesten.
's Middags hijs ik Stefan de mast in zodat hij de verstaging nog een keer goed kan nalopen. Het zou toch slordig zijn als we het laatste stuk nog met een gebroken stag of andere ellende zouden komen te zitten. Wanneer alles oké blijkt roept hij vanaf 15 meter hoogte dat ik hem weer kan laten zakken. "O ja? Bepaal jij dat?" roep ik geamuseerd. Bertus staat op de kant te grijnzen. "Ik denk dat ik je maar even rustig laat bungelen. Bertus, zullen we een biertje drinken?" We hebben een hoop lol, Stefan iets minder geloof ik. Afijn, na een paar lollige minuten, laat ik hem toch maar naar beneden.
[<< Natascha]
[Stefan >>]
Dat krijg je er nu van als je een vrouw de touwtjes in handen geeft!
[<< Stefan]
[Natascha >>]
Als afscheid van Horta gaan we met een hele ploeg steengrillen. In het restaurant zien we Wolfgang en Inge van Stella Maris, die we voor het laatst in Durban gezien hebben. Dit Duitse koppel van tegen de 70 heeft bijna haar wereldomzeiling volbracht. Ze zijn nog zo fit als een hoentje. Gisteren zag ik hem aan het werk in de top van zijn mast. Ze zijn rechtstreeks van Sint Helena naar de Azoren gevaren, een afstand van maarliefst 3.800 mijl! Zonder een centje pijn, in hun 30 jaar oude 34 voets stalen scheepje. Een hele prestatie! Zo willen wij ook wel oud worden. Na de koffie zoeken we snel ons bed op. Morgen moeten we namelijk vroeg uit de veren, willen we voor het donker op Terceira aankomen.
Er verschijnen trouwens al wat stoppeltjes op Stefan's kale plek. We hebben er alle vertrouwen in dat er niets meer van te zien is zodra we in Nederland aankomen.
 Dag 336, Vrijdag 1 Juli 2005
38°32.0' N 28°37.5' W
Faial / Horta - Terceira / Angra do Heroísmo
Om half zes gaat het alarm van de mobiele telefoon. Dat is lang geleden! Gelukkig hadden we alles al opgeruimd en zeevast gelegd en hoeven we ons alleen maar aan te kleden en de motor te starten. Het is nog fris, maar aan de lucht te zien wordt het een mooie dag.
In de doorgang tussen Faial en Pico stroomt het een knoop of 2,5. Deze stroming trekt veel vis aan, wat weer enorme hoeveelheden hongerige vogels aantrekt. Tussen de jagende vogels gooien we een paar vislijnen uit, in de hoop een graantje mee te pikken. Dat hadden we niet moeten doen. Binnen 5 minuten hebben we twee kleine visjes én een zeemeeuw te pakken. Het arme beest is met zijn vleugel verstrikt geraakt in de lijn en krijgt zichzelf niet los. Stefan haalt hem naar binnen en verlost hem uit zijn benarde positie. De meeuw vliegt er een beetje fladderend vandoor, hopelijk valt de schade mee.
In de dekking van het eiland Pico is weinig wind en de eerste paar uren varen we op de motor. Rond een uurtje of 12 hijsen we het grootzeil en zetten de genua erbij. Dankzij de 1,5 knoop stroom mee, maken we een snelheid van 7,5 knopen. We varen voorbij São Jorge, ook weer een mooi groen en ruig eiland. Met zijn langwerpige vorm (het eiland is 65 km lang en slechts 8 km breed) lijkt het net een sigaar.
 In het water wemelt het van de Portugese oorlogsschepen (Portuguese Man 'O War). Dit zijn geen schepen, maar zwaar giftige kwallen. Ze zien eruit als drijvende roze zakjes. Tijdens de oversteek naar de Azoren vielen ze ons ook al op. In eerste instantie vroegen we ons af welke milieubarbaar toch al die zakjes in het water dumpte. Later kregen we pas in de gaten dat het kwallen waren.
's Middags varen we 2 uurtjes met de gerepareerde spinnaker en we laten hem zowaar heel. Al met al is het een erg relaxed tochtje. Espiritu kabbelt rustig over het gladde water, het lijkt wel een IJsselmeertochtje. Terwijl ik geniet van de zon, een muziekje en mijn boek, ligt de schipper languit te snurken in de kuip. Het kan slechter. Om 18.00 uur, precies 12 uur na vertrek, leggen we aan in de marina van het stadje Angra do Heroísmo, in het zuiden van Terceira. Een half uur later drinken we een borrel bij Gangmakers Joost en Gaby, die hier inmiddels al een week liggen.
Dag 337, Zaterdag 2 Juli 2005
38°39.1' N 27°13.0' W
Terceira / Angra do Heroísmo  Terceira, ofwel "Derde eiland", is in 1450 als derde ontdekt. Het is ook het derde eiland in grootte, na São Miguel en Pico. De hoofdstad Angra do Heroísmo is tot 1832 het centrum van de gehele Azoren archipel geweest. Het was een belangrijk bevoorradingspunt voor Portugese koopvaardijschepen en oorlogsschepen en de haven gaf een beschutte ankerplaats. Op de plek waar meer dan een eeuw lang schepen vol goud, zilver en specerijen lagen, ligt nu ons bootje afgemeerd in een luxe jachthaven. De bouw van deze jachthaven, inmiddels een jaar of 4 geleden, heeft heel wat stof doen opwaaien, aangezien deze pal tussen de historische gebouwen geplaatst is. Zit wat in. Maar goed, nu hij er toch ligt genieten we van alle moderne faciliteiten zoals prachtige douchevoorzieningen (zelfs met jacuzzi), internet en goede restaurants.
 De knusse straatjes van Angra zijn nog versierd vanwege een festival dat we net gemist hebben. Alles ziet er netjes en goed verzorgd uit. Op bijna iedere hoek van de straat staat wel een kerk. Via een poort lopen we een park in, wat een stuk groter blijkt dan we in eerste instantie dachten. Het bestaat uit verschillende niveaus met een enorme hoeveelheid aan bloemen en planten. Het is er lekker rustig, we horen alleen het kabbelende water van de fonteintjes en de koerende duiven. Vanaf het hoogste niveau hebben we een mooi uitzicht over het stadje.
 Via steile klinkerweggetjes lopen we weer naar beneden. We brengen een bezoek aan het museum, in de hoop wat meer kennis op te doen over de Azoren en het ontstaan ervan. Wat een tegenvaller! Het lijkt erop dat alles wat de poort is binnengedragen en ouder was dan 100 jaar, in volstrekt willekeurige volgorde is neergeplempt. Op een paar vierkante meter staan een open zeilbootje, een ouderwetse fotocamera en een vliegtuigpropeller. In de volgende ruimte zien we schilderijen, harnassen en muziekinstrumenten en daarnaast opgezette vogels, munten, rijtuigen en jurken. De logica ontgaat ons geheel. Ze hebben niet eens de moeite genomen om de Portugese beschrijvingen in het Engels te vertalen, terwijl zeker meer dan de helft van de toeristen geen Portugees spreekt. Erg jammer, want de ruimten zijn mooi en ruim en iemand met smaak en gevoel voor logica had hier best een interessant geheel van kunnen maken. Wij staan vlot weer buiten.
's Avonds eten we bij een lokaal restaurantje, samen met Joost, Gaby en hun 3 opstappers. Morgen vertrekt de Gangmaker naar La Coruña in Spanje.
Dag 338, Zondag 3 Juli 2005
38°39.1' N 27°13.0' W
Terceira / Angra do Heroísmo  Op Monte Brasil, de berg naast de jachthaven, (met zijn 200 meter is berg een groot woord...) staat het grootste door Spanjaarden gebouwde fort ter wereld, het Castelo de São João Baptista. Het diende in de 17e eeuw ter bescherming van de schepen met kostbare handelswaar. Op de berg zijn verschillende aardige wandelpaden uitgezet met ondermeer een uitzicht op de krater, die in gebruik is als militair schietterrein. Genietend van het uitzicht en het groen vermaken we ons een paar uurtjes, al is het wel minder dat we beiden enorme last van hooikoorts hebben.
 Op een groot scherm midden op straat zien we beelden van het Tourada à Corda, dat vandaag ergens op Terceira heeft plaatsgevonden. Dit is een stierengevecht op straat, waarbij de stier aan een lang stuk touw vastzit. Allerlei helden, dagen de stier uit met jassen en paraplu's. Dat dit een vrij risicovolle onderneming is blijkt wel uit het feit dat er vandaag een dode is gevallen!!! Een 'held' welteverstaan en geen stier. Op Terceira vinden alleen maar stiervriendelijke gevechten plaats. De stier wordt niet verwond, het kan hooguit pijnlijk aflopen voor de uitdager.
"Wat hebben we het toch goed hè?" verzuchten we 's avonds tegen elkaar wanneer we in de kuip genieten van het avondzonnetje. We verbazen ons erover hoe vliegensvlug dit jaar voorbij is gegaan. Maar wat hebben we genoten! Zo ontzettend veel gezien en meegemaakt! We hebben in ieder geval besloten dat dit niet het eind van ons zeilavontuur is, maar slechts het begin. We gaan zéker nog een keer weg. Doelstelling: Rond de wereld via Kaap Hoorn!
Dag 339, Maandag 4 Juli 2005
38°39.1' N 27°13.0' W
Terceira / Angra do Heroísmo Het idee was om een auto te huren om daarmee rond het eiland te crossen. Wanneer we 's ochtends nog even via internet de windvoorspellingen voor de komende dagen checken, zien we echter dat het alleen vandaag nog een beetje waait en daarna voor een dag of vijf niet meer. Eigenlijk wilden we morgen naar São Miguel, maar als we niet 90 mijl op de motor willen varen, kunnen we beter vandaag vertrekken. Jammer, maar zo gaat dat. Plannen worden gemaakt en bijgesteld afhankelijk van de wind.
Hoog aan de wind koersen we richting São Miguel. Over de korte golf radio babbelen we met Laga en Aeolus, die er ook onderweg naartoe zijn. Het wordt een prima tochtje, de motor blijft gelukkig uit.
Dag 340, Dinsdag 5 Juli 2005
37°44.4' N 25°40.0' W
São Miguel / Ponta DelgadaNa een nachtje doorvaren leggen we in de vroege ochtend aan in de jachthaven van Ponta Delgada. We hebben een plekje pal tegenover Aeolus en Sea Beryl. Nog meer bekende gezichten: Green Saga en Miss X liggen hier ook, waarbij de laatste op het punt staat te vertrekken richting Spanje. Aan het eind van de middag voegt Laga zich nog bij de Hollandse club, waarmee de gezelligheid weer compleet is. Het dek is wel weer toe aan een grote schrobbeurt, dus daar houden we ons een groot deel van de middag mee bezig, inclusief het verwijderen van die ellendige roestplekken die na al dat zoute water weer zijn opgedoken. Daarna hoeven we even niets meer van onszelf en na een borrel en bloemkool met een stuk worst, duiken we op tijd ons bedje in.
 Dag 341, Woensdag 6 Juli 2005
37°44.4' N 25°40.0' W
São Miguel / Ponta Delgada
São Miguel telt maarliefst 4 vulkanen. Cete Cidades in het noordwesten is degene die we vandaag gaan bezoeken. Met een gehuurde Renault Clio gaan we op pad. Stefan en Dennis voorin en Bertus, Leonie en ik dubbelgevouwen op de achterbank. Voor vertrek heb ik een doosje hooikoortstabletten gekocht. Het zal ons niet nog een keer overkomen dat we al proestend en met dikke ogen het groene achterland verkennen. Ze doen vrijwel meteen hun werk, dus dat is een hele opluchting.
 Zodra we Ponta Delgada uit zijn is het genieten geblazen van het fantastische landschap. Her en der ploppen kleine heuvels - vulkaankratertjes - uit de grond. Allemaal met ronde toppen, precies zoals een kind een berg tekent. Netjes onderhouden weilanden zijn afgescheiden door stenen muurtjes en eindeloze rijen hortensia's. Er is geen dor plekje te bekennen. Ook langs de wegen staan de hortensia's in volle bloei, een erg vrolijk gezicht. Blijkbaar doet deze struik het perfect op de vruchtbare vulkaangrond. Op Faial zagen we ze ook overal, al stonden ze toen nog niet zo mooi in bloei. We stoppen op verschillende uitkijkpunten, turend over het uitgestrekte heuvellandschap met grazende Hollandse koeien (ze zijn in ieder geval zwart met wit) en daarachter de grillige kustlijn.
 Cete Cidades is een stadje in een vulkaankrater van ettelijke kilometers doorsnede. Vroeger waren het 7 aparte stadjes, vandaar de naam. In de krater bevinden zich twee meren en het bijzondere is dat deze verschillend van kleur zijn, de ene is blauw, de andere groen. Het verhaal dat ouders hun kinderen op de mouw spelden gaat als volgt: Vroeger woonden hier een rijke landheer met zijn mooie dochter. Deze dochter werd verliefd op een arme herdersjongen. De vader had meer een rijke prins voor zijn dochter in gedachten en verbood de twee met elkaar om te gaan. Daarop moest het verliefde stelletje zo hard huilen dat de tranen uit de blauwe ogen van het meisje het ene meertje vormden en de tranen van de jongen met de groene ogen het andere. Vandaag zijn de meertjes eerder donkergroen en lichtgroen, waarschijnlijk doordat het een beetje bewolkt is. Ondanks dat is het van bovenaf gezien nog steeds een prachtig gezicht, met de hortensia's en andere blauwe bloemen op de voorgrond.
 Na de lunch in Cete Cidades gaan we verder richting Ferrario, waar volgens het gidsje warmwaterbronnen zouden zijn. Ondanks dat het best fris is, liggen er mensen te zonnebaden op de lavastenen. Ik steek een teen in het water en constateer dat het nog steeds te koud is voor een bad. De kleren blijven dus aan. Na een puzzelrit door het schilderachtige dorpje Mosteiros, waar meer dan de helft van de wegen doodlopend is of opengebroken, tuffen we via een mooie kustweg naar het stadje Capelas. Vanaf de achterbank klinkt inmiddels wat gekreun als het gevolg van het gehotsebots. Hoog tijd om de benen te strekken en trouwens ook voor een borrel.
 Tegen het eind van de middag zijn we weer terug bij de jachthaven. We zetten Bertus, Leonie en Dennis af en maken nog even een ritje naar de supermarkt waar we inkopen doen voor de laatste maand. In Engeland is alles minstens dubbel zo duur, dus laten we hier nog maar even profiteren van de schappelijke prijzen.
[<< Natascha]
Dag 342, Donderdag 7 Juli 2005
37°44.4' N 25°40.0' W
São Miguel / Ponta Delgada [Stefan >>]
De komende 7 dagen zal het weer zich niet veel wijzigen. Er ligt een hogedruk gebied ten noordoosten van de Azoren dat zich steeds verder richting Engeland uitbreidt, wat tot resulteert in vrij lichte noordoosten wind. Wij hebben nog lang geen haast en nog veel minder zin om te gaan opkruisen en besluiten nog maar een weekje te wachten. Langer kan het toch niet duren want dat zou betekenen dat het in Engeland langer dan een week lekker weer blijft. Volstrekt onmogelijk.
Bertus is wat ongeduriger en wil naar Portugal, wat iets beter aan te zeilen is. 's Ochtends gooien we hem los en met een pijp in zijn mond koerst hij de haven uit. Wat schetst onze verbazing als we 's avonds een bekende figuur over de steiger zien lopen. Bertus! Wat doe jij hier nou? Hij kijkt wat ongelukkig als hij verhaalt over een op hol geslagen windmeter en drijvende vloerdelen.
Wat was er nou gebeurd? Na een uurtje varen begon zijn windmeter raar te doen waarop hij binnen ging kijken wat er aan de hand kon zijn. Staat hij ineens tot zijn knieën in het water en ziet dat ook de radar geen sjoege meer geeft. Geschrokken zet hij de elektrische pomp aan die het vervolgens niet doet. Dan maar handpompen. Let wel, hij zeilt solo dus als je aan het pompen bent kun je geen andere dingen doen zoals koers veranderen, lek zoeken etc.
Gelukkig trekt het water na een kwartier weg zodat hij op zoek kan naar de oorzaak. Alle afsluiters zijn ok, de motor lekt niet, maar net achter de motor ziet hij de boosdoener: De schroefas. Hij heeft eenzelfde soort watergesmeerde gland als Espiritu. Waar wij twee bouten hebben om de gland aan te draaien, heeft hij er een - en die was los getrild wat tot een mooi waterstraaltje leidde. Niets ernstigs, maar wel genoeg om in een uur tijd de boot onder water te zetten.
Dag 343, Vrijdag 8 Juli 2005
37°44.4' N 25°40.0' W
São Miguel / Ponta Delgada Bertus heeft voor de tweede keer zijn boot onder water gezet. Nu met zoet water om de boel schoon te spoelen. Na een uurtje drogen doen de radar en windmeter weer wat ze moeten doen en gooien we hem voor de tweede keer los. Hopelijk gaat alles nu goed.
 Wij gaan voor de tweede dag het eiland verkennen. Omdat het gunstiger is de auto voor meerdere dagen te huren, hebben we een pooltje met Aeolus opgezet. Nadat zij gisteren met zijn tweeën op stap zijn geweest is het nu onze beurt om de oostzijde van het eiland te gaan verkennen. São Miguel is een stuk groter dan de voorgaande eilanden en de hoofdwegen zijn niet meer dan kronkelende kustwegen, dus dat wordt een mooi stukje sturen.
Als eerste staat de vulkaan van Furnas op het programma. Het is een nog actieve vulkaan waar de aardkorst zo dun is dat de stoom en zwavel door spleten naar boven komen. Een actieve vulkaan klinkt natuurlijk vrij eng en dat is het ook als je bedenkt dat het ding ergens in de komende 500 jaar best weer tot uitbarsting zal komen. Het lijkt erop dat we voorlopig veilig zijn. Zolang de druk namelijk in de vorm van stoom naar buiten kan is er niets aan de hand. Pas als de aardkorst zich af zou sluiten en de druk gedurende enige jaren opbouwt ontstaat, kan een explosieve situatie ontstaan.
 We zijn verrast door de afwezigheid van hekwerken, waarschuwingsborden en gidsen. In St. Lucia was het verboden bij de bronnen zelf te lopen omdat de aardkorst zo dun is dat een stuk grond ineens in kan zakken en je tot je middel in het kokende water belandt. Hier niets van dat alles. Je kunt gewoon tot de rand lopen en als je zo stom bent om met je vingers de temperatuur van het borrelende water te willen controleren, is dat voor eigen risico. Kennelijk komen hier wat minder Amerikanen dan op St. Lucia.
In Povoação bevindt zich de volgende, dit keer slapende vulkaan. Het is de oudste vulkaan van het eiland en dat is goed te zien. De bergen zijn vrij ver door erosie afgekolft zodat je nauwelijks meer het idee hebt dat je je in een vulkaan bevindt. Het stadje was ooit de eerste nederzetting van São Miguel maar heeft die voorsprong niet vast weten te houden. Nu is het een volledig ingeslapen dorpje met hier en daar wat oude mannetjes op een bankje (in Nederland zouden ze achter te geraniums zitten). Gelukkig zijn de prijzen net zo vooroorlogs - voor minder dan een Euro drinken we een kop koffie en een kop thee, om onze weg langs de oostkust te vervolgen.
 Nordeste is het meest oostelijk en daarmee ook meest afgelegen plaatsje van het eiland. Gaandeweg worden de dorpjes steeds kaler en hetzelfde geldt voor de weg. De asfalteerders konden kennelijk de weg ook niet meer vinden. Door de ligging op precies halverwege de route van een gemiddelde dagtocht, heeft het wel een vrij groot restaurant. Bij binnenkomst wordt ons toegesnauwd aan een bepaalde tafel te zitten omdat alle andere gereserveerd zijn. We hadden al een bus zien rijden dus vragen of er misschien een grote groep aankomt. Ze snauwt van ja. Dus ik snauw terug dat haar gedrag me niet bevalt en we ook geen zin hebben om in een vreetschuur te zitten en lopen weg. Graag of in het geheel niet!
In het even verderop gelegen Lomba de Fazenda vinden we een klein familie restaurantje met een goedlachse mama die meteen met een tafelkleedje voor het plastic buiten meubilair komt aandragen. Een prachtig uitzicht, flesje wijn, het standaard lokale voorgerecht van brood met kaas en een biefstukje volgens boers recept (veel knoflook, koolsalade, friet en rijst). Wat heb je nog meer nodig?
 De terugweg voert over een zo mogelijk nog kronkeliger weggetje en met Natascha half slapend zet ik het Cliootje eens goed aan het werk. Komt daar tot mijn grote verbazing een bijna twee ton zware Pajero 4WD achterop zetten. Ik wil geen onnodige risico’s nemen dus laat me inhalen, maar kan het niet nalaten hem even te volgen. Te zien aan zijn lijnen moet het wel een local zijn. Hij plaatst het gevaarte met grote precisie voor iedere bocht en trekt hem er dan steeds keurig doorheen zonder te slingeren of nog bij te remmen. Het veel lichtere Cliootje volgt gemakkelijk en met een brede grijns jaag ik hem over het knobbelig weggetje. Jammer genoeg heeft Natascha mijn plezier veel te snel in de gaten en wordt wakker. Wist je dat je van leuk autorijden permanente gehoorbeschadiging op kunt lopen?
 De laatste attractie is het Lagoa do Fogo, ofwel vuurmeer. Het is een vulkaanmeer van 3 kilometer doorsnede, wat zich op 500 meter hoogte bevindt. We hebben geluk met het weer. Ondanks de laaghangende bewolking zitten we net niet in de mist en met af en toe een schraal zonnetje kunnen we zelfs wat aardige foto's maken. Er loopt een pad naar beneden maar na een hele dag in de auto hebben we daar niet al te veel trek meer in. We sussen ons luie geweten met de gedachte dat het uitzicht vanaf boven toch veel mooier is en beperken ons tot een wandelingetje over de bergkam.
Een laatste steile afdaling voert ons terug naar Ponta Delgade waar we nog wat extra boodschappen doen voor de laatste (snik) 4 weken. (foto: Sao Miguel 10)
[<< Stefan]
Dag 344, Zaterdag 9 Juli 2005
37°44.4' N 25°40.0' W
São Miguel / Ponta Delgada
[Natascha >>]
We liggen nog in de jachthaven met Aeolus. Ook Laga en Green Saga zijn inmiddels vertrokken, ondanks de aanhoudende noordoostenwind. Alle boten op weg naar Spanje, Portugal of Engeland liggen op dit moment flink tegen de wind in te hakken. Geen pretje. Wij wachten geduldig een beter weather window af. Waarom haast maken om naar Engeland te gaan wanneer je weet dat het een rottrip wordt?
 We besteden vandaag weer eens aan wat klusjes in en rondom de boot. Zo verwijdert Stefan de zoutaanslag op de romp met azijn. Een lastig karwei, omdat hij er vanaf de kant moeilijk bijkomt en er geen plaats is om het vanuit de bijboot te doen. Maar met een lange zwabber komt hij toch een heel eind. Ik draai een wasje en breng een paar uurtjes door bij Portugal Telecom waar je gratis kunt internetten. Wat een voortreffelijke voorziening! Er staan een stuk of 20 snelle pc's en ondanks dat de tijdslimiet een half uur is doet niemand moeilijk wanneer je langer blijft zitten.
Op de terugweg naar de jachthaven is het wat moeilijk manoeuvreren met mijn vouwfiets tussen de mensenmassa. Vandaag is het Espiritu Santo festival begonnen en ik bevind me midden tussen een optocht van versierde karren die worden voortgetrokken door ossen. Ieder dorp is vertegenwoordigd met karren en volksdansende mensen. Een vrolijk geheel.
's Avonds gaan we met Leonie en Dennis naar de bioscoop en uit het aanbod van War of the World, Batman en Mrs. and Mr. Smith kiezen we voor de laatste. Komisch en goed geacteerd door Brad Pitt (Leonie en Natascha: "yummie") en Angelina Jones (Dennis en Stefan: "kwijl"). Mocht je relatie een sleur zijn dan is deze film zéker een aanrader.
[<< Natascha]
Dag 345, Zondag 10 Juli 2005
37°44.4' N 25°40.0' W
São Miguel / Ponta Delgada[Stefan >>]
"We krijgen bezoek vandaag" zegt Dennis 's ochtends. Huh??? "Van wie dan?" Blijkt dat Bertus alweer rechtsomkeer heeft gemaakt, nu vanwege problemen met zijn motor. Met de motor zelf is niets aan de hand, met de startmotor, of beter gezegd de solenoid die de startmotor activeert des te meer. Een via de telefoon geraadpleegde Nederlandse mecanicien raadde hem aan de solenoid te omzeilen door een schroevendraaier op twee contactpunten te zetten. Een bekend trucje wat meestal de zaak wel aan het draaien krijgt - door de plotselinge klap gaat het wel gepaard met wat vonkjes. In Bertus' geval begonnen zelfs de autopilot en de satelliet telefoon van schrik een eigen leven te leiden. Gelukkig niets blijvends.
 Het trucje werkte echter maar eenmalig en in afwezigheid van zonnepanelen en een windgenerator of dieselgenerator betekent geen motor ook meteen geen elektriciteit. Iets wat normaal al lastig is, maar voor een solo zeiler extra vervelend omdat hij dan geen licht meer kan voeren als hij slaapt en ook de radar met bijbehorend alarm niet meer kan gebruiken. Met slechts 100 mijl naar de Azoren ten opzichte van 700 tot Spanje was de beslissing om terug te keren snel genomen.
Ter gelegenheid van het Espiritu Santo festival is er 's avonds vuurwerk. Wij zitten eerste rang en aanschouwen vanaf onze eigen Espiritu het spektakel. Bertus zit op dat moment nog 15 mijl van ons vandaan en we vragen ons af of hij ook meegeniet.
Na uren varen in een slakkentempo komt Bertus laat op de avond in het zicht van de haven. De laatste twee mijl vormen nog de grootste uitdaging omdat de wind onder de kust volledig wegvalt. "Bertus, dan zet je toch je motor aan." levert weinig op. Een grote Zodiac van een duikschool is voor 200 Euro wel bereid om hem binnen te slepen. Bertus bedankt beleefd en we besluiten het zelf met onze eigen Kanarie te doen. In Merak Harbour (Indonesië) hebben we Espiritu ook binnengeduwd, toen met een 8 pk motor dus dat moet nu met een 15 pk zeker lukken. Om 12 uur 's nachts varen Dennis en ik naar buiten, voor de zekerheid gewapend met zwemvesten, een handheld VHF en twee grote zaklampen.
Eenmaal buiten blijkt de golfslag mee te vallen. Soepel varen we richting Bertus en Dennis stapt over om hem te helpen met het strijken van de zeilen. We knopen de Kanarie aan de Sea Beryl en met drie knoopjes tuffen we richting haven. Nog even twee vrachtschepen ontwijken die ook net binnenkomen, voor we de jachthaven binnenlopen. Keurig laten we het zaakje uitdrijven zodat Dennis en Bertus over kunnen springen met de landvasten. Daar ligt hij dan, veilig en wel. Glaasje wijn en slapen.
[<< Stefan]
Dag 346, Maandag 11 Juli 2005
37°44.4' N 25°40.0' W
São Miguel / Ponta Delgada[Natascha >>]
"Morgen vertrekken we" zegt Stefan, wanneer hij terug komt van het internetcafé. "Hoezo?", reageer ik verbaasd. "Is er dan een goed weather window om naar Engeland te varen?" "Nee, maar we gaan naar Spanje." "Serieus?". Ja dus. Het blijkt dat we de hele komende week noordenwind kunnen verwachten. Ongunstig om naar Engeland te gaan, maar prima om richting La Coruña te koersen. Ik moet even aan het idee wennen, maar zie ook dat het de beste optie is. Zo langzamerhand moeten we maken dat we weer een stukje dichter bij Nederland komen, willen we begin augustus terug zijn. En na bijna een maand hebben we het eigenlijk ook wel gezien op de Azoren.
We hoeven niet veel meer te doen om morgen weg te kunnen. Even de gasfles laten vullen, watertank vullen, groente en vlees halen en weg zijn we. Als dank voor de sleepactie van gisteren worden Dennis, Leonie en wij uitgenodigd voor een etentje door Bertus. Wat aardig! Zo'n aanbod nemen wij natuurlijk graag aan. Bertus heeft een erg goed tentje uitgezocht. Na een heerlijke smikkelpartij van garnalencocktail, zwaardvis en crème brulé nemen we
nog een afzakkertje op Espiritu. Voldaan zoeken we ons bed op voor de laatste nacht op de Azoren.
[<< Natascha]
Dag 347, Dinsdag 12 Juli 2005
37°44.4' N 25°40.0' W
São Miguel / Ponta Delgada[Stefan >>]
De laatste nacht? Nou ja de één na laatste dan. Op basis van de laatste weersvoorspellingen doen we er 6,5 dag over als we vandaag naar La Coruña zouden vertrekken en 5,5 dag als we nog een dagje wachten. Als we namelijk vandaag zouden vertrekken komen we over 5 dagen in een windstilte bij de Portugese kust terecht, die een dag later overgaat in een keurige 15 knopen halve wind. Nu weet ik wel dat voorspellingen niet heilig zijn, maar ik heb zo'n hekel aan motoren dat we het niet bij voorbaat op gaan zoeken. Het is zelfs mogelijk dat de wind nog wat later van het noorden naar het westen draait, zodat we alsnog Engeland zouden kunnen halen. Even afwachten dus. Voorlopig nog een dag met de benen omhoog en morgen kijken we opnieuw.
[<< Stefan]
|
