Waar ben ik? > Verslagen > Hong Kong - Singapore > Hong Kong - Kota Kinabalu >
(ENGLISH LANGUAGE VERSION AVAILABLE)

Hong Kong - Kota Kinabalu

Juli/Augustus 2003

Bemanning

Stefan Verweij

Natascha Verweij

John Potter

Kent Goeking

[route]

Woensdag 30 juli 2003

We kwamen om 4pm in Hong Kong aan, waar Bart-Jan van Simpson Marine ons naar de jachthaven bracht waar Espiritu voor anker lag. Vanaf de kant konden we de boot niet zien, maar hij moest daar ergens tussen die enorme hoeveelheid boten liggen.

Vanuit het bootje dat ons naar Espiritu zou brengen, konden we haar niet meteen vinden (moest denken aan al die flauwe grappen van vrienden van een boot ongeziens kopen die dan niet blijkt te bestaan), maar daar was ie! Het was geweldig om hem eindelijk te zien en een bijzonder gevoel om aan boord te stappen. We hadden alle foto’s al zo vaak bestudeerd, dat we over de boot liepen alsof we hem al tijden hadden.

De motor startte meteen en we waren klaar om te vertrekken. Ik gooide de trossen van de boei los en Bart zette de moter in zijn achteruit….dus niet. Probleem nummer 1: Er was geen beweging in de gashendel te krijgen. We hadden geen WD40 dus probeerden we het met botte kracht. Dit werkte, zoals vrijwel altijd. Motoren naar Aberdeen Marina kostte 4 uur en dit gaf ons wat tijd om de boot verder te verkennen.

De eerste nacht aan boord was bloedheet. We hadden nog geen walstroom zodat we de airconditioning niet konden laten draaien. Ondanks dat was de eerste nacht aan boord geweldig. Liggend in bed, luisterend naar allerlei onbekende geluiden, net zoals een eerste nacht in een nieuw huis, maar toch weer anders.

Donderdag 31 juli 2003

Om 7 uur ‘s ochtends dreven we zowat ons bed uit van de hitte. Tijd om aan de slag te gaan!! Het schoonmaken van de boot was een flinke klus. De boot werd al zo’n 6 maanden niet meer bewoond, werk aan boord duurt 2 keer zolang als normaal en daarbij maakte de hete zon het leven er niet prettiger op.

We hadden een enorme boodschappenlijst omdat we voor 4 personen voor minstens 2 weken moesten inslaan. Op de lijst onder andere een boel meel en gist omdat we van plan waren zelf brood te gaan bakken. Ook ingredienten voor het maken van sushi. John neemt een paar vishengels mee waarmee we een paar aardige vissen hopen te vangen.

Op de kluslijst: Water en walstroom regelen, airconditioning aansluiten, repareren van de toiletten, generator aan de praat krijgen (welke we nodig hebben voor onder andere de koelkast en diepvries), windvaan installeren, HF radio installeren en nog veel meer. Later bleek dat we een groot deel van de niet-werkende apparatuur te wijten hadden aan onszelf omdat we niet wisten hoe een en ander werkte. Verder een aantal kleinere zaken zoals vastzittende of lekkende onderdelen. Ongelofelijk hoe effectief WD40 en siliconenspray zijn.

Vrijdag 1 augustus 2003

Weer een drukke dag. Stefan heeft een van de toiletten gerepareerd en de windvaan geinstalleerd. We hebben de airconditioning laten repareren en de SSB radio laten installeren. De generator werkt nog steeds niet. Hopelijk weet John meer van generatoren dan Stefan. John heeft al 2 cruises van 7 maanden gemaakt met zijn vrouw en kinderen. De eerste keer van Italie naar San Diego en de tweede keer van San Diego naar Singapore, waar hij nu met zijn vrouw Caroline en Casper en Alex op hun nieuwe boot “Jocara” woont. Vanaf zomer 2004 gaan zij voor een jaar cruisen in de Indische Oceaan.

John en Kent kwamen ‘s avonds om 10 uur aan. Tijdens de borrel informeerden wij hen over de stand van zaken. We wilden de volgende middag vertrekken, nadat we de benodigde reserveonderdelen en gereedschap gekocht hadden.

Zaterdag 2 augustus 2003

Tijdens het ontbijt de taken voor vandaag verdeeld. Stefan ging de boot uitklaren, Kent en John gingen op zoek naar het benodigde gereedschap en onderdelen. Ze slaagden bij “Hop Fat”, een klein winkeltje voor boot onderdelen, maar met een ongelofelijk assortiment van allerlei handige zaken. Ik deed mijn laatste inkoop ronde: Verse groente en fruit.

John kreeg inderdaad de generator weer aan de praat. Er bleek lucht in een van de koelwaterslangen te zitten, wat zorgde voor een blokkage van koelwatertoevoer. Iets simpels, maar voor leken als Stefan en mij al een hele uitdaging. We beginnen ons te realiseren dat cruisen veel meer is dan zeilen, koken en navigeren. Een cruiser dient tevens dieselmonteur, electricien en loodgieter te zijn. Hoogste tijd om snel meer kennis en ervaring op te gaan doen.

Het uitklaren van de boot zorgde voor een boel frustratie:

• Immigratie wilde onze paspoorten niet stempelen omdat de boot nog niet uitgeklaard was. Ok, begrijpelijk.
• Marine Department kon de boot niet uitklaren omdat de Hong Kong zeillicentie verlopen was. Logisch.
• Omdat alleen de eigenaar deze licentie mag verlengen, moesten we de boot overschrijven op onze naam. Ok, moest toch gebeuren.
• Om de boot te kunnen overschrijven op een andere naam, is een geldig verzekeringsbewijs nodig. Deze lag in onze brievenbus thuis. “Sorry meneer, we kunnen u niet helpen”.

Mijn argument dat de boot binnen 30 minuten na vertrek buiten Hong Kong wateren zou zijn mocht niet baten. Het kantoor ging sluiten en morgen was het Zondag. We hadden al 2 dagen vertraging opgelopen zonder dat we nog maar vertrokken waren. Geweldig!

Zondag 3 augustus 2003

In ieder geval hebben we nu nog meer tijd om de boot klaar te krijgen en nog wat meer gereedschap en onderdelen in te slaan. Weer naar “Hop Fat” die werkelijk alles had waar we om vroegen. Een bezem, dopsleutelset, gereedschapskist, emmers, noem maar op. We vonden zelfs een nieuwe 12 Volt zoetwaterpomp voor een van de toiletten.

Na weer een ochtend shoppen en hard werken aan de boot, gingen we eindelijk datgene doen waar we voor kwamen – zeilen. We hebben ‘s middags gezeild met Espiritu en constateerden dat de zeilen in perfecte staat waren. Geen verrassingen hier!

Maandag 4 augustus 2003

John en Kent gingen voor een allerlaatste shoppingronde en kochten een Hong Kong en een gele (quarantaine) vlag en een extra lierhendel. Als we onze enige lierhendel tijdens het zeilen zouden verliezen, zouden we echt een probleem hebben. Alles aan boord is te groot en te zwaar voor onze kleine handen.

Ondertussen gingen Natascha en ik terug naar onze vrienden van het Marine Department. Ze waren weer erg vriendelijk en hulpvaardig, maar de manier waarop ze de regels volgen doet je je haren uit je hoofd trekken. Met een gefaxte copie van onze verzekeringspolis in de hand, stapten we vol vertrouwen het kantoor binnen. We overhandigden alle documenten en gingen zitten wachten op de benodigde stempels. Na 10 minuten riep de Marine Department officer ons en verontschuldigde zich vriendelijk voor het feit dat hij ons niet verder kon helpen vanwege een aantal verschillen tussen de verzekeringspolis en de bootpapieren, de:

• Naam van de boot was “L’Espiritu” in plaats van “Espiritu”;
• Lengte was 13,4 meter in plaats van 44 voet;
• Licentiecode was HKG4925 in plaats van 4925.

Of ik zo vriendelijk zou willen zijn om morgen terug te komen…..Ik dacht het niet! We probeerden het met Natascha’s vriendelijke glimlach, maar ook dat wilde niet helpen (mijn minder vriendelijke plannen probeerden we sowieso maar niet uit, omdat deze zeer waarschijnlijk een averechts effect zouden hebben). We namen weer contact op met de verzekeringsagent om de veranderingen te laten doorvoeren en het herziene document direct naar het Marine Department te laten faxen. Na de ochtend te hebben doorgebracht in het Marine Department, hadden we dan eindelijk het vereiste papierwerk. We lieten de paspoorten stempelen en namen een taxi terug naar de jachthaven.

Snel douchen, spullen opbergen, trossen los en start de moter maar……Niet dus! Zes dagen rondrennen werd beloond met een simpele klik en dat was het! Het moterluik maar weer open dan. John tovert zijn magische multimeter tevoorschijn, fronst, meet de spanning, fronst nog meer, vraagt ons de moter te starten en verdomd……..hij start! Later bleek dat John ook geen idee had gehad van wat er aan mankeerde, maar dacht: “Nog een keer proberen kan nooit kwaad”. En dat bleek!

We vulden de dieseltanks bij een belastingvrij tankstation, waar je alleen terecht kon nadat je uitgeklaard was. De prijs was daar $1,70 in plaats van $6,70. Hadden we dat maar geweten toen we 3 dagen geleden de eerste 350 liter tankten!

Het eerste stuk hadden we een vrij ruwe zee met 20 tot 25 knopen wind, veel regen en onweer. Natascha voerde de vissen al binnen 3 uur. Ze was binnen misselijk geworden en net voordat ze wilde gaan slapen kwam ze de cockpit ingestormd en schreeuwde dat ze moest overgeven. Zonder veiligheidsharnas en dus niet vastgelijnd, hing ze over de railing. Kent hield haar aan een been vast. Vrij gevaarlijk in dit weer en in het donker. De volgende keer maar een emmer gebruiken of gewoon in de cockpit overgeven. Alles beter dan overboord vallen in een poging de boot schoon te houden.

Dinsdag 5 augustus 2003

Na een nachtwacht met John van middernacht tot 4 uur ‘s ochtends, werd ik wakker van een plens zout water in mijn gezicht. Een grote golf was door het open raam naar binnen gekomen en had mijn bed doorweekt. Goedemorgen! Het open raam was bedoeld voor frisse lucht, niet voor fris water. Dit was het begin van een paar zware dagen. De wind nam toe van 15 naar 25 knopen. Hierdoor nam onze snelheid toe, maar tevens de hellingshoek en de overkomende golven.

De boot bleek op diverse plaatsen te lekken, erg irritant. Zoals eerder gezegd, was de boot de afgelopen 6 maanden niet gebruikt en de afgelopen 2 jaar was er niet eens mee gezeild. Op allerlei plekken, zoals waar de verstaging aan het dek vastzit, was de siliconenkit uitgedroogd, wat maakte dat er water doorheen kwam sijpelen. Dit merk je niet op in de haven, maar wordt snel duidelijk wanneer je gedurende een paar dagen tegen de wind in ligt te beuken, waarbij de een na de andere golf over de boot heenspoelt.

Woensdag 6 augustus 2003

We raken steeds meer gewend aan het ritme van de zee en leven op een zeilboot. Koken, afwassen, schoonmaken, het kost allemaal meer tijd dan normaal. Iets simpels als naar het toilet gaan is werkelijk een hele klus met zo’n schuine hoek.

Nachtwacht is niet mijn grootste hobby. John en ik hebben de wacht van middernacht tot 4 uur ‘s ochtends, wat betekent dat we al om 8 uur ‘s avonds naar bed gaan. De vermoeidheid van een dag op zee, zorgt ervoor dat ik vrij makkelijk in slaap val, ongeacht het tijdstip van de dag. Wanneer Stefan me vervolgens rond 23.45u wakker maakt voor mijn nachtwacht, ben ik niet op mijn best. Maar wanneer ik even later de frisse lucht in mijn gezicht voel en een kopje thee drink, verdwijnt de slaperigheid geleidelijk. Soms is er tijdens de wacht wat werk te doen, zoals het erin zetten of eruit halen van een rif in het grootzeil, maar meestal is het erg rustig. Vaak is er geen schip te bekennen. Grootste uitdaging is om mijn ogen open te houden.

Vandaag hadden we veel geluk met vissen. We hadden 3 keer in korte tijd beet, maar het lukte de vis iedere keer om te ontsnappen. Jammer hoor, we hadden wel zin in verse sushi vanavond. Een paar uur later hadden we tegelijk beet aan beide vishengels. John haalde een joekel van zo’n 10 kilo binnen (volgens John was het een “Wahoo”) en Stefan verloor zijn vis aan de andere lijn (alle begin is moeilijk). Wat een opwinding, zo’n spartelende vis in de cockpit. Twee uur later zaten we aan de meest verse sushi die ik ooit heb gegeten. Ook hebben we een heerlijk brood gebakken met onze nieuwe broodmachine.

Woensdagnacht was erg onrustig met het overstag gaan naar bakboord, na 3 dagen achter elkaar over stuurboord te hebben gevaren. Kent rolde ervan uit zijn bed (ook een aparte manier van gewekt worden) en allerlei deurtjes van kasten slingerden open, waarbij de inhoud over de kajuit verspreid werd. We vonden weer een aantal nieuwe plaatsen waar water door de boot naar binnen lekte.

Vrijdag 8 augustus 2003

De ruwe zee, de 2 tot 4 meter hoge golven die constant de cockpit inspoelen en het varen onder zo’n grote hoek, maken dat het steeds onprettiger wordt aan boord. Water hozen wordt een ritueel dat we om de twee uur doen. Veel apparatuur stopt ermee en het zoute water in de boot heeft bijna al onze kleding en matrassen doorweekt. We kunnen de kleding niet uitspoelen met zoet water, omdat we ook daar zuinig mee moeten omspringen. We hebben het idee dat de zoetwatertank ook ergens lekt, gezien de plas zoet water in de kombuis. Gelukkig hebben we nog wel een redelijke voorraad drinkwater in flessen aan boord.

De meeste problemen aan de apparatuur worden veroorzaakt door het binnenkomende water. Electrische apparatuur en water vormen meestal niet zo’n goede combinatie. Lang stil liggen deed de rest. Impellors drogen uit en breken, wat ervoor zorgde dat de generator ermee stopte. Hoewel John erin slaagde de meeste apparatuur weer te repareren, gold dat niet voor de generator. Later bleek dat resten van de oude impellor het koelwatersysteem hadden geblokkeerd. De koelkast en diepvries werken op de generator en het duurde dan ook niet lang voordat het eten in de koelkast een vreemde geur begon te verspreiden en de inhoud van de diepvries veranderde in een grijze soep van gehakt, kipfilet en crabsticks.

Maar geen paniek, we hebben nog een boel eten in blik, pasta en rijst en ik denk dat we nog wel een visje vangen.

Zondag 10 augustus 2003

De hele reis gaat langer duren dan verwacht. Met de huidige gemiddelde snelheid van 4 knopen “over de grond” (dat wil zeggen rekening houdend met de stroming, die we op dit moment flink tegen hebben), is het nog minstens 8 dagen varen. Behalve het gegeven dat de zoetwatertank zo langzamerhand leeg raakt, brengt dit John in een lastige positie. Hij moet vanwege zijn werk donderdag terug zijn en komend weekend zou hij een cursus persoonlijke ontwikkeling begeleiden. Daarbij vliegt Caroline zondag naar Phuket voor haar PADI Instructeurs opleiding en moet John voor de kinderen zorgen.

We overwegen ons plan bij te stellen en naar het dichterbij gelegen Kota Kinabalu te zeilen (en terug te vliegen naar Singapore), maar zien toch af van het idee omdat we de boot zo snel mogelijk in Singapore willen hebben. De omweg via Kota Kinabalu zal minimaal een maand vertraging opleveren en brengt daarbij weer extra kosten met zich mee zoals vliegtickets en vakantiedagen. Ook moeten we dan weer extra bemanning regelen, omdat we ons nog niet zeker genoeg voelen om het stuk samen af te leggen.

Kent heeft een van zijn grote tenen bezeerd en zijn voet wordt met de dag dikker. De teen kan gebroken zijn of flink verstuikt. In beide gevallen is rust het devies, wat vrij moeilijk is op een boot die door de golven heen en weer geslingerd wordt.

Maandag 11 augustus 2003

Ik deed net een dutje in de cockpit in de vroege ochtend, toen een enorme klap, gevolgd door een flapperende genua me wakker schudde (weer een nieuwe variant van wakker worden, na de plens zout water en het uit je bed rollen tijdens overstag gaan). De voorstag, inclusief genua en rolreefinstallatie kwamen los van het dek en zwierden vrolijk in de rondte, met als doel maximale schade aan de romp, ramen en zonnepanelen aan te brengen. De mast stond nu vrijwel los op de boot zonder enige steun aan de voorkant. Het is een wonder dat we hem niet verloren hebben. Terwijl John de spinnakerval als tijdelijke voorstag opzette, dook ik naar de genua.

Grijpen is een ding, vast blijven houden een tweede. De genua uit mijn handen laten schieten was geen optie, dus met al mijn kracht hield ik het geval op zijn plaats, gelijktijdig wegduikend voor de fokkeschoten die zich herhaaldelijk probeerden rond mijn nek draaien.

John en ik probeerden het zeil rond de reefinstallatie te rollen, wat in eerste instantie leek te lukken. Maar hoewel iedere ronde in theorie makkelijker zou moeten gaan, lukte het ons om slechts 1/3 van het zeil in te rollen. Wat nu? Het zeil laten hangen was geen optie en om de voorstag van de top van de mast af te zagen, zou er iemand de mast in moeten klimmen. Geen aantrekkelijk idee!

Nu moesten we een manier verzinnen om de stag met genua terug te brengen in zijn originele positie. De truc om de voorstag te zekeren met twee lijnen, een via de boeg naar de lier op de mast en een op de genualier, leek de meeste kans van slagen te hebben. Nu de rolreefinstallatie niet meer vast gehouden hoefde te worden, konden we proberen het zeil stukje bij beetje in te rollen. Nadat we het zeil niet verder in konden rollen begonnen we langzaam maar zeker het hele gevaarte naar voren te transporteren. Na een vermoeiende 1,5 uur hadden we eindelijk de voorstag op zijn plaats en het zeil ingerold.

Nog meer opwinding kort daarna. Een aanzienlijke hoeveelheid rook kwam uit de moterruimte. Met een stel angstverhalen in mijn achterhoofd, vreesde ik het ergste. Ik pakte snel de brandblusser erbij en maakte het moterluik open. Gelukkig, het was slechts stoom en geen rook, als gevolg van een oververhitte moter. De impellor van de zoutwaterpomp was gebroken, wat zorgde voor oververhitting. Ik was Ken, de vorige eigenaar, dankbaar dat hij genoeg reserveonderdelen heeft achtergelaten aan boord. We hadden meer dan genoeg reserve impellors bij ons en nadat ik de oude vervangen had, hadden we onze moter weer draaiende. Met een stel gevaarlijke riffen in de buurt hadden we er ook niet aan moeten denken dat we zonder moter waren komen te zitten.

We wisten al dat de zoetwatertank lekte en nu werden we geconfronteerd met het resultaat – het water was op! Gelukkig hadden we nog 50 liter drinkwater in flessen, maar zonder de mogelijkheid om te douchen, zouden de komende 7 dagen allerminst een pretje worden. Doorgaan naar Singapore zou onverantwoord zijn, gezien de staat van het schip en onze water en dieselvoorraad.

Erg teleurgesteld over deze opeenstapeling van pech, besloten we onze koers te verleggen en naar Kota Kinabalu te varen, wat 2 dagen motoren zou zijn. Toen ook nog de stuurketting later die middag vastliep, waren we meer dan overtuigd dat we de goede beslissing hadden genomen. De boot in Kota Kinabalu eens goed laten nakijken en de nodige zaken te laten repareren was het meest verstandige dat we konden doen. Met de mast nog steeds staande, niemand gewond, een moter die weer liep en het feit dat we de riffen hadden weten te ontwijken, moesten we met z’n allen concluderen dat we niet mochten klagen en gezien de omstandigheden juist veel geluk gehad hadden.

Dinsdag 12 en Woensdag 13 augustus 2003

We zien ernaar uit om in Kota Kinabalu aan te komen. We zijn moe en vies en ons eten bestaat uit Chilli SAN Carne en Thaise kipcurry zonder kip. Kent’s voet is erg gezwollen en pijnlijk, hij moet nodig naar een dokter.

Toch nog wel een paar hoogtepunten: Dinsdagmiddag hebben we een lijn in het water gegooid en hebben ons voort laten trekken achter de boot. Heerlijk! En het absolute hoogtepunt van de reis was de groep van minstens 30 dolfijnen, die ons op woensdagochtend voor de boeg kwam vergezellen.

Donderdag 14 augustus 2003

We kwamen vroeg in de middag in Kota Kinabalu aan. Stefan en John gingen voor het inklaren en vliegtickets voor John en Kent naar het centrum en Kent en ik hebben genoten van een douche en een heerlijke clubsandwich in het restaurant van de jachthaven.

Later in de middag namen John en Kent het vliegtuig naar Singapore. Stefan en ik konden de troep aan boord niet langer aanzien en boekten een kamer in het 5 sterrenhotel dat bij de jachthaven hoort. De volgende dag hebben we de boot schoongemaakt en vonden we een Fransman die boten repareert voor een schappelijke prijs. Hij gaat proberen de boot weer op orde te brengen, zodat we over een paar weken naar Singapore kunnen gaan zeilen.