Waar ben ik? > Verslagen > Chagos - Seychellen >
(ENGLISH LANGUAGE VERSION AVAILABLE)

Dag 47, Woensdag 15 september 2004
Vertrek uit Chagos
GPS: 05° 20.5' S 72° 15.7' E

[Natascha >>]
Na een week op deze prachtige plek verlaten we om 10.30 onze ankerplaats, tweeënhalf uur na Bedoeïn, Just Jinks en Golden Soevereign. Voorzichtig navigeren we de lagune uit, ik aan het roer en Stefan op de boeg op de uitkijk voor ondiepten. Het stuurwiel stuurt niet lekker, een beetje stroef. Wanneer we veilig en wel in 200 meter diep water zijn aangeland zit het stuurwiel helemaal vast. Het zal weer eens niet waar zijn! Kunnen wij nou nooit eens soepeltjes vertrekken?

De ketting van het stuurwiel blijkt naast het tandwiel te zijn gelopen, waardoor het stuurwiel geblokkeerd is. Met de hand sturen is nu niet mogelijk, gelukkig nog wel via de elektrische stuurautomaat. Stefan komt snel in actie en haalt de spanning van de kabel af, waarna hij de verbinding tussen ketting en kabel losmaakt. Vervolgens legt hij de ketting weer netjes op het tandwiel, maakt de verbinding met de kabel weer vast en zet de spanning erop. Het voordeel van het monteren van de elektronische stuurautomaat direct op de roerkoning: Kabel of geen kabel, je kunt nog steeds sturen. Op de Seychellen moeten we de boel weer op spanning krijgen want er zit nog steeds speling in het geheel.

We beginnen met 20 knopen wind, maar al vrij snel zakt de wind helemaal in. We krijgen regenbui na regenbui over ons heen en zetten na uren dobberen de motor maar aan. Op deze windloze, grijze dag proberen een paar dolfijnen ons op te fleuren. Dat is wel heel aardig van ze, al blijven ze helaas maar kort. Het voordeel van dit rustige weer is dat we beiden niet zeeziek zijn. We klokken 112 mijl in het eerste etmaal, een diepterecord.

Dag 48, Donderdag 16 september 2004
Indische Oceaan
GPS: 05° 07.0' S 70° 40.0' E

We hebben vannacht weinig geslapen. Het eerste deel van de nacht hielden de klapperende zeilen ons wakker, het tweede deel de motor die we maar weer hadden aangezet omdat we genoeg hadden van het lawaai van de zeilen en we nauwelijks voortgang maakten. Per saldo ruilden we lawaai dus voor lawaai, zei het dat de zeilen hier niet van slijten.

Met Just Jinks babbelen we om de paar uur via de VHF radio. We zitten maar 5 mijl van hen vandaan. Golden Soevereign en Bedoeïn zitten zo'n 40 mijl voor ons. Als we vannacht niet zolang hadden gedobberd en eerder de motor hadden aangezet was het verschil veel kleiner geweest. Maar goed, het is geen wedstrijd. (Of toch wel een beetje Stefan?) Overdag pikt de wind in ieder geval weer op en in de tweede 24 uur zetten we 140 mijl op het log.
[<< Natascha]

[Stefan >>]
The generator story continues…………Zoals ik al een beetje vreesde hadden de rollende golven de dieseltanks aardig door elkaar geschud zodat het altijd aanwezige vuil zich netjes had verspreid. Waar de generator voor anker netjes liep, protesteerde hij nu tegen de eliminatie van het brandstoffilter. Na enig haperen en onregelmatig draaien, kapte hij er helemaal mee. Jammer maar laten we het er maar op houden dat we toch al geen eten in de vriezer en koelkast meer hadden dus zo'n drama is het deze keer niet. We nemen ons wel heilig voor een eventuele volgende boot nooit meer zo afhankelijk te maken van een generator.
[<< Stefan]

Dag 49, Vrijdag 17 september 2004
Indische Oceaan
GPS: 05° 01.7' S 68° 24.7' E

[Natascha >>]
Dit is de eerste passage waarin ik niet zeeziek ben, hoera! Ik wijt dit aan het relatief rustige weer en golven, volgens Stefan is het gewenning. Wellicht is het een combinatie van deze twee, het is in ieder geval een heel stuk prettiger zo.

Vandaag zeilen we voor het eerst met spinnaker. Voor de niet-zeilers onder ons, een spinnaker is 1,5 tot 2 keer zo groot als een genua (grote fok) en gemaakt van een veel lichter materiaal dan een gewoon zeil, zodat hij ook netjes gevuld blijft in heel licht weer op een voor de windse of ruime windse koers. Wat een fantastisch gezicht, dit enorme rood-blauwe doek.

De spinnaker is nog vrijwel nieuw, de vorige eigenaar heeft hem maar één keer gebruikt. We snappen niet goed waarom want ten opzichte van de genua maken we 1,5 knoop meer snelheid en hebben geen last meer van klapperende zeilen. Óf hij heeft nooit voor de wind gezeild óf hij was gewoon lui. Waarschijnlijk was het dit laatste. Toen we hem ontmoetten vertelde hij dat ze nooit meer dan 120 mijl per dag logden, terwijl wij in goede condities makkelijk 160 mijl per dag halen.

Op de foto hiernaast zit Stefan niet in een grote slaapzak op het voordek, maar wordt hij bedolven onder de spinnaker die hij in de zak naar beneden haalt.

Achter ons zien we een groot zeilschip opdoemen. Wellicht is het Northern Spirit die we gezien hebben op Cocos Keeling en Chagos. We roepen ze op via de VHF en inderdaad is het deze prachtige 120 voeter. Ze varen met z'n zessen de wereld rond voor een hele rijke eigenaar die een paar keer per jaar opstapt. Sinds Tahiti hebben ze hem niet meer gezien, in Madagascar komt hij weer aan boord. Geen vervelende baan! Met 11 knopen per uur zijn ze in een half uurtje bij ons en maken de eerste foto's van Espiritu onder vol zeil. Zodra we deze foto hebben zetten we hem natuurlijk op de site. Vreemd genoeg draaien ze bijna continu de motor, terwijl je zou verwachten dat een 120 voeter met zulke enorme zeilen in 20 knopen wind op rompsnelheid moet kunnen komen, wat voor een dergelijk schip rond de 14 knopen betekent. Kennelijk zit er iets niet helemaal lekker in het ontwerp.

Dag 50, Zaterdag 18 september 2004
Indische Oceaan
GPS: 05° 01.5' S 65° 28.4' E

Waar we gisteren tot een van de lekkerste zeildagen tot nu toe bombardeerden, worden we vandaag alweer getrakteerd op perfecte wind, een zonnetje en een kalme zee. Dit is zeilen zoals zeilen bedoeld is!

Zeiltechnisch raken we steeds beter op elkaar ingespeeld, wat zorgt voor meer rust in de boot. Waar ik eerst nog vragend stond te kijken wanneer Stefan me vroeg een bepaalde schoot of val aan te trekken ("Welke kleur bedoel je?"), zie ik nu meestal zelf wat er moet gebeuren. Nog steeds overstelp ik Stefan met vragen en mits achteraf gesteld legt hij me altijd geduldig uit wat er aan de hand was en waarom datgene moest gebeuren wat we hadden gedaan. Vragen in het heetst van de strijd leiden echter tot geen of een bijzonder kort antwoord. Kennis en daarmee zelfvertrouwen groeien met de dag.

Dag 51, Zondag 19 september 2004
Indische Oceaan
GPS: 05° 20.6' S 62° 29.3' E

Nog zo'n drie dagen tot de Seychellen. We verwachten dinsdagnacht of woensdag vroeg aan te komen. Inmiddels zien we enorm uit naar de bewoonde wereld. Niet dat we genoeg hebben van palmbomen en witte stranden, integendeel. Maar als dit gecombineerd kan worden met restaurantjes, leuke stadjes, een internetcafé en een supermarkt, dan is dat wel zo prettig. Mmmmmm, lekker samen uiteten - kreeft of gamba's met een koud glas witte wijn - eens goed de benen strekken door een flinke wandeling of fietstocht te maken, e-mails checken en ons laatste verslag en foto's sturen naar Eugène zodat de website weer bijgewerkt kan worden.
[<< Natascha]

Dag 52, Maandag 20 september 2004
Indische Oceaan
GPS: 04° 26.7' S 57° 33.3' E

[Stefan >>]
Je hebt van die dagen dat alles tegenzit – en die hadden we dus vandaag. Per slot van rekening waren de afgelopen dagen behoorlijk soepel verlopen, dus het was volgens Espiritu weer de hoogste tijd voor wat actie. Het begon met de zoetwaterpomp die om onduidelijke reden steeds trageer begon te lopen om er uiteindelijk helemaal mee te stoppen. We hebben nog 75 liter in aparte jerrycans dus dat gaan we nu niet oplossen.

Nummer twee zal wat duurder worden. De zo mooie spinnaker begon ineens heftig te flapperen – totaal uit zijn lijken gescheurd. Hij was precies waar de versterking ophield gescheurd, waarna het hele onderlijk aan flarden was. Clive, een van de Zuid-Afrikanen heeft dit geintje al een aantal keer gehad en stelde ons gerust dat hij eenmaal thuis wel een goede zeilmaker wist die het geheel weer in elkaar kan stikken. Dat hopen we...

Onder de afdeling klein leed – onze laatste drie eieren, bedoeld voor een paar geplande overheerlijke pannenkoeken vlogen met een grote golf door de kombuis en eindigden op de vloer. Wat eten we nu, pasta’tje pesto? Ook best lekker.
[<< Stefan]

Dag 53, Dinsdag 21 september 2004
Aankomst Seychellen (Victoria op Mahé)
GPS: 04° 36.9' S 55° 28.8' E

[Natascha >>]
Vannacht zijn we aangekomen in Victoria, de hoofdstad van Mahe, het grootste van de Seychellen eilanden. De ingang tot aan de jachthaven was betrekkelijk eenvoudig en gewapend met alle goodies gooiden we uiteindelijk om 2 uur ’s ochtends het anker uit. John met Just Jinks kwam een uurtje later en over de radio op de veilige aankomst geproost.

Voor het eerst in bijna 2 maanden dat we weer in bewoonde wereld zijn, en dat is ook hard nodig. We raken door diverse reguliere onderdelen heen en we hebben ook een doos van West Marine op het postakantoor klaar staan met allerlei spullen die we waarschijnlijk niet zo kunnen krijgen. Dat wordt de eerste dagen weer fijn poetsen, wassen, klussen en boodschappen doen. Maar daarna, drie weken genieten!

Dag 55, Donderdag 23 september 2004
Mahé / Victoria
GPS: 04° 36.9' S 55° 28.8' E

De Seychellen bestaan uit 115 eilanden waarvan het merendeel onbewoond is. Van de 80.000 inwoners woont zo'n 90% op het hoofdeiland Mahé. Mahé is 27 kilometer lang en tussen de 3 en 8 kilometer breed. De eerste bewoners van de Seychellen waren piraten en het verhaal gaat dat de beruchte piraat Olivier Levasseur - bijgenaamd "de buizerd" - een schat op Mahé achtergelaten heeft. Dus met een beetje mazzel…………

Hoewel Mahé een goede uitvalsbasis is wanneer je zoals wij de nodige onderdelen voor je boot moet aanschaffen, vertoont het - met alle bebouwing en industrie - weinig gelijkenis met de idyllische plaatjes op ansichtkaarten. Daarvoor moet je op de nabij gelegen eilanden Praslin en La Digue zijn, je raadt al waar wij over een paar dagen naar toe gaan.

Voordat het zover is moet er echter nog een beetje gesleuteld worden. Vriendelijk doch dringend raad ik Stefan aan om toch eerst die zoetwaterpomp weer aan de praat te krijgen. Hoe langer ik namelijk zonder water zit, hoe chagerijniger ik word en dat is voor niemand leuk. Het komt nu misschien over alsof ik Stefan ervan de schuld geef dat die pomp er mee stopt, maar dat is natuurlijk niet zo.
[<< Natascha]

[Stefan >>]
Waarom heb ik soms dan toch dat gevoel?
[<< Stefan]

[Natascha >>]
Stefan duikt inderdaad als eerste in het gootsteenkastje. Waarom? Kies hieronder het (de) juiste antwoord(en). Omdat:

[a] Stefan altijd doet wat ik hem vraag
[b] Stefan van mijn gezeur af wil zijn
[c] Stefan het erg vervelend voor mij vindt dat ik me zo rot voel zonder water
[d] Stefan vermoedt dat het om iets simpels gaat

De goede antwoorden zijn b en d.

Het vermoeden blijkt niet ongegrond. Er zit een kleine verstopping bij de inlaatslang van de watertank waardoor het water niet omhoog gezogen kan worden. Stefan heeft geen zin om de tank open te maken en begint eerst maar eens te blazen op de tankinlaat. Bingo! Eerste klus binnen 10 minuten voltooid! Dat was gelukkig een makkie.
[<< Natascha]

[Stefan >>]
Vervolgens is mijn vriend de generator weer aan de beurt. In een klein winkeltje voor marine-onderdelen heb ik een nieuw brandstoffilter weten te vinden. Na installatie hiervan blijkt dat de generator nog steeds niet loopt en dat hij weer lucht aanzuigt. Interessant. Zouden het dan misschien de afdichtingen zijn? De oplossing klinkt eenvoudig maar realiteit is dat je er pas achterkomt door één voor één de opties te elimineren, dat wil zeggen alle bevestigingen los te halen en opnieuw af te dichten. Dat waren er dus 12. Dit is weer een typisch staaltje vakmanschap van de vorige eigenaar. In plaats van één stuk te laten lassen heeft hij 6 kleine stukjes aan elkaar geschroefd. Dat was waarschijnlijk makkelijker…

Vervolgens lekt hij nog steeds als een vergiet en na enig onderzoek blijkt dat het waterscheidingsfilter van de hoofdmotor is los getrild. Omdat beide motoren op hetzelfde brandstofsysteem lopen had de generator hier dus last van. De oplettende lezer vraagt zich nu af: En de hoofdmotor dan, die wil toch zeker ook geen lucht in zijn brandstoftoevoer? Nou, dat valt gelukkig mee. De brandstof is zover overbemeten dat de motor voldoende brandstof krijgt aangeboden zodat het residue (inclusief lucht) via de retourslang naar de tank wordt teruggeleid. Oke, vastdraaien en klaar.

Klaar? Nou niet helemaal. Nog steeds scheppen met lucht. Vooruit maar weer, alles losgooien en per component testen waar het lek zit. Een klein uurtje verder blijkt het nieuwe filter te lekken. Hoe kan dat nou, hij komt recht uit de doos! Jawel, maar dat wil niet zeggen dat een of andere joker niet een van de afdichtringen eruit kan halen……… En vriendelijk bedankt.

Enfin, na een uurtje of vier sleutelen, zweten en vloeken doet hij het weer. Erg fijn, maar op een of andere manier ben ik nog niet zover dat we die vriezer weer gaan aftoppen met duur vlees. Laat hij eerst maar eens een bewijs van goed gedrag verdienen door een maandje probleemloos te draaien, dan kijken we wel weer verder.

De dag afgesloten met een gezellige avond met John en Verona. Het is maar goed dat je een bijboot in iedere hoedanigheid mag besturen………

Dag 56, Vrijdag 24 september 2004
Mahé / Victoria
GPS: 04° 36.9' S 55° 28.8' E

Verschil moet er zijn. Sommige cruisers komen ergens aan en hoeven slechts diesel te tanken en sommige sommigen liggen eerst 3 dagen in het motorhok. Wij behoren tot de laatste categorie……… Vandaag zijn John en Verona - behorende tot de eerste categorie - vertrokken naar Beau Vallon, aan de noordkant van Mahé, slechts 4 kilometer verderop. De ankerplaats is daar een stuk mooier, weg van die lelijke industrie haven. Ik geef ze groot gelijk, voor ons is het echter praktischer in de buurt van het centrum te blijven om onderdelen te kunnen kopen.

Vanuit Chagos hebben we 2,5 week geleden telefonisch een bestelling bij West Marine geplaatst voor ondermeer een bilgepomp, een olielamp voor in de cockpit en een luchthapper voor op het dek (de oude lekt als een zeef dus dat is feest bij iedere golf die over het dek heen spoelt). Omdat DHL volgens West Marine binnen 3 tot 5 dagen zou bezorgen en de gewone post binnen 2 tot 3 weken, kozen we voor de goedkopere laatste optie. Kom je aan bij het postkantoor, vertellen ze vriendelijk lachend dat het ook 6 weken kan duren. Tja, dat zou me die 100 dollar verschil nu net niet waard zijn. Voorlopig hebben we hier nog 3 weken tegoed, dus mits het niet langer duurt dan 5 weken, komt alles op zijn pootjes terecht. En anders? Anders verzinnen we dan wel iets.

Golden Sovereign had een goede zeilmaker gevonden die ook onze zeilen wel op wilde lappen. Niets ernstigs, slechts wat stiksels die hier en daar loslieten. Als je het nu doet is het een kleine klus, verwaarloos je het dan zit je vanzelf een keer met een gescheurd zeil. Natuurlijk betaal je veel te veel, maar ja, dat is de consequentie van het monopolie dat deze knaap hier heeft. Geluk bij een ongeluk, hij wil ook onze was (6 zakken) wel doen - voor een kwart van wat de jachthaven vraagt. Als alles nu ook nog eens in de originele kleur en maat terugkomt zit het niet tegen.

's Avonds met de vouwfiets naar de stad gefietst. Nou ben ik in mijn eentje al een attractie voor die locals, met zijn tweeën waren we de grap van de eeuw. Wij hadden echter net zo veel pret als zij, dus gewoon lekker doortrappen.

Dag 57, Zaterdag 25 september 2004
Mahé / Victoria
GPS: 04° 36.9' S 55° 28.8' E

Bedoeïn vertrekt ook naar Beau Vallon zodat alleen Golden Sovereign en wij nog overblijven. Zij moeten wachten op een onderdeel voor de autopilot die het 200 mijl na Cocos Keeling had begeven. Ze hadden slechts een autopilot en geen windvaan dus dat betekende handsturen. Ook lekker dat je dan nog 2000 mijl van de bewoonde wereld bent om het onderdeel te kunnen vervangen. Gelukkig hebben ze twee oudere kinderen die ook gewoon wachtlopen zodat ze slechts 2 uur sturen en dan 6 uur slapen. Ik zeg, dat is pure luxe. Ze hadden alleen een beetje veel regen. Twee dagen buiten Chagos scheurde hun grootzeil en nog twee dagen later ook de genua zodat ze die voor meer dan de helft in moesten rollen. Toen ik Clive over de radio vroeg hoe het nou was "with your wings clipped" kwam er een onduidelijk antwoord…………Laten we het erop houden dat ze blij waren in de Seychellen te zijn.

De stuurketting had ik nog steeds niet goed nagekeken en iets zij me dat hij met het eraf lopen wel eens wat schade zou kunnen hebben opgelopen. En jawel, er waren twee schakels voor de helft gebroken. Op mijn fietsje geklommen en het halve eiland afgereden op zoek naar een nieuwe ketting. Kettingen zat, maar niet zo zwaar en al helemaal geen roestvrij staal. Wat nu? Ook al wordt hij nauwelijks gebruikt, met een halve ketting op stap naar Zuid-Afrika is toch minder aanlokkelijk. Clive had uiteindelijk de simpelste oplossing - gewoon de gebroken schakels ertussenuit halen, deze naar de buitenkant verplaatsen en ze daar vastlassen. Als de buitenste schakel niet draait is het geen probleem, slechts de binnensten moeten flexibel zijn. En laat hij nou ook nog een klein lasapparaat aan boord hebben. Wat je op een 54-voeter al niet aan extra rotzooi kwijt kunt.

Dag 58, Zondag 26 september 2004
Mahé / Beau Vallon
GPS: 04° 36.7' S 55° 25.5' E

Samen met Golden Sovereign vertrekken we uit Victoria op weg naar Beau Vallon. We zetten alleen de genua op omdat het slechts 6 mijl is, waarvan slechts de laatste 2 mijl tegen de wind in. En we zijn net te lui om voor dat stukkie het grootzeil te hijsen. Zodra we het eiland gerond zijn hijst Clive zijn grootzeil om te kijken of het netjes is gerepareerd. Na 10 minuten zie ik hem omkijken en zie hem schrikken dat wij pal achter hem zitten, zonder grootzeil en 10 voet korter. Binnen een minuut komt het grootzeil naar beneden om eeuwige hoon en spot tijdens de borrel te voorkomen .

Onder gelijke configuratie kruisen we naar de ankerplaats. Lekker veel windschiftingen en wind variërend van 8 tot 20 knopen, dus dat wordt actief sturen. Na het eerste rak liggen we 5 bootlengtes voor en bij de volgende kruising hebben we nog steeds 3 bootlengtes voorsprong. Als hij achter ons overstag gaat hoor ik "Winch in that fucking genoa!". Daar wordt dus ook geraced. Op de laatste, wat krappe, kruising wordt nog even ouderwets "Bakboord!" geschreeuwd om iedereen bij de les te houden. Voor de laatste slag ga ik naar buiten waar meer wind zit en blijft Clive onder de kust hangen. Ik zie hem vrijwel stil liggen dus we wrijven al in onze handen voor de borrel. Komen we uiteindelijk aan, blijkt hij een mooie lift te hebben gehad zodat hij ons net voorblijft. Jammer, maar erg lekker gezeild. Anker uit en tijd voor een pils.
[<< Stefan]

[Natascha >>]
Een uurtje nadat we geankerd hebben en geconstateerd hebben dat de boot ook werkelijk vast ligt, gaan we op verkenning uit in het dorpje. Lekker even de benen strekken. Het is erg rustig en alles is dicht. Tsja, zondag natuurlijk. Nou ja, alles, Beau Vallon heeft niet meer dan een paar kleine winkeltjes, een benzinestation en een politiebureau. Wel erg leuk om te zien hoe de lokale bevolking leeft.

's Avonds gaan we na lange tijd weer eens uiteten. Met de Zuid-Afrikanen hebben we werkelijk zitten schransen van een barbecue buffet in een leuk Creools restaurantje genaamd "the Boathouse".

Dag 59, Maandag 27 september 2004
Mahé / Beau Vallon
GPS: 04° 36.7' S 55° 25.5' E

We zijn vandaag even met de bus naar Victoria geweest om twee laatste onderdeeltjes te halen en boodschappen te doen wat gisteren natuurlijk niet lukte. Helaas is het pakje van West Marine nog steeds niet aangekomen op het postkantoor. Bij Maxwell, de zeilmaker hebben we de gerepareerde staalkabel van de neerhaler opgehaald.

Bij Maxwell thuis zagen we de beroemde "Coco de Mer" liggen die je slechts vindt op drie eilanden, waaronder het naburige eiland Praslin. Deze cocosnoot van de Coco de Mer palm heeft als bijnaam Coco d'Amour, beslis zelf maar waarom…………Volgens de Lonely Planet: "These strange fruits excited the 17th -century sailors who first stumbled upon them after months at sea". Deze Coco de Mer groeit alleen aan vrouwelijke bomen. Ben natuurlijk heel benieuwd wat er dan aan de mannelijke variant groeit.

Dag 60, Dinsdag 28 september 2004
Mahé / Beau Vallon
GPS: 04° 36.7' S 55° 25.5' E

We hadden vandaag willen vertrekken naar Praslin maar omdat er nauwelijks wind stond, we geen zin hadden om 20 mijl te motoren en we hier eigenlijk wel best liggen, besloten we om nog een dagje langer te blijven. Alle klussen zijn klaar en we zijn weer relaxed. Heerlijk gezwommen, gelezen en aan het verslag voor de website gewerkt.

Naast ons is een grote catamaran met 8, wat oudere mannen komen liggen. Voor een groepje mannen bij elkaar zijn ze niet luidruchtig genoeg en ze zijn ook bijzonder netjes gekleed. Toen Stefan drie mannen naakt over het dek zag huppelen wist hij zeker dat het een nichtenboot moest zijn………

's Avond voor de laatste keer geborreld met de Zuid-Afrikanen. Zij gaan morgen weer terug naar Victoria om uit te klaren en vertrekken vrijdag naar Mayotte, op de Comoren. In eerste instantie zouden zij ook nog naar Praslin gaan, maar na 3 jaar zeilen willen ze - voornamelijk de vrouwen - terug naar huis. Erg jammer, we hebben een gezellige tijd met hen gehad. We gaan hen in ieder geval nog proberen op te zoeken in Zuid-Afrika. Clive woont met zijn gezin in East London en heeft ons al uitgenodigd in zijn riante villa met dito zwembad. John en Verona wonen in St. Francis Bay. Beide plaatsen liggen op onze route, dus we zullen ze nog wel zien.

Dag 61, Woensdag 29 september 2004
Mahé / Beau Vallon
GPS: 04° 36.7' S 55° 25.5' E

Ik heb er even op moeten wachten, maar vandaag mag het dus eindelijk. Stefan kan inmiddels bijna vlechtjes in zijn haar maken, dus ik mag voor kapster spelen. In Singapore had ik een tondeuse gekocht met wel 8 standen en volgens de demonstratievideo kon een kind de was doen. Stefan gaat vol vertrouwen op de rand van de cockpit zitten en al snel vallen zijn lokken op de cockpitvloer. Ik weet niet helemaal zeker of het allemaal wel gaat lukken, maar nu de ene helft van zijn achterhoofd al kort is, is er geen weg meer terug. Na 20 minuten en een paar natte oksels later, is het resultaat eigenlijk best netjes en ook Stefan is tevreden. Pfiew!!! Zie hiernaast Stefan's korte koppie.

Na de lunch vertrekken we naar Praslin. We zijn erg benieuwd, volgens de verhalen moeten Praslin en het buureiland La Digue prachtig zijn. Op het ongerepte La Digue is het belangrijkste vervoermiddel nog de ossenkar.

Het is een heerlijk stukje zeilen naar Praslin. 15 knopen wind - niet te hard dus - zonnetje en nauwelijks golven. Een comfortabel ritje zeg maar, zoals je ze niet altijd hebt. Omdat we eigenlijk iets te laat vertrokken zijn - we laten in het midden aan wie dit lag -, rekenen we al snel uit dat we met deze snelheid net niet meer voor het donker kunnen aankomen. Dat is niet zo heel erg, want de baai waar we willen ankeren is vrij eenvoudig, zonder gekke ondieptes of uitstekende rotsen - volgens de kaart tenminste. En inderdaad, een half uurtje na, een overigens prachtige, zonsondergang, bereiken we de Baie Chevalier, aan de noordkant van Praslin. Zoals door de kaart beloofd gaat de diepte van 30 naar 7 meter en even later laten we het anker zakken. Het is inmiddels al pikkedonker. We kunnen een witte streep zand van het strand Anse Lazio, zo'n 40 meter voor ons, nog net onderscheiden.
[<< Natascha]

[Stefan >>]
We luisteren in de cockpit onder het genot van een wijntje naar het geweld van de golven die op het strand slaan. Dat wordt nog leuk om morgen met de bijboot aan land te komen.
[<< Stefan]

Dag 62, Donderdag 30 september 2004
Praslin
GPS: 04° 17.6' S 55° 41.9' E

[Natascha >>]
's Ochtends genieten we van ons nieuwe uitzicht op het strand Anse Lazio. We hadden deze ankerplek niet beter kunnen uitmikken. We liggen in een prachtige baai, ingesloten door begroeide bergen. Helderblauw water en een parelwit zandstrand met hier en daar ruige rotsformaties. De ansichtkaart blijkt inderdaad geen valse belofte. Het strand is nog helemaal leeg, maar rond tien uur leggen de eerste dagjesmensen hun handdoeken neer. Oeps………wij verwende nesten zijn de laatste tijd alleen maar onbewoonde eilanden en verlaten stranden gewend. Maar gelukkig blijft het bij een paar zonaanbidders.

Van het ongedwongen cruisingsfeertje is hier trouwens niet veel meer over. Dit is de wereld van de luxueuze, veel te dure charterboten met veel te veel kinderen erop. En als je geluk hebt zit op een van die boten een pukkelige puber die niks leuker vindt dan de godganselijke dag met de bijboot rond te scheuren. Ga iets rustigs doen, snorkelen ofzo! Stefan geeft echter eerlijk toe dat hij als puber waarschijnlijk hetzelfde had gedaan.

Tijd om onze nieuwe omgeving nader te ontdekken. Stefan gaat op verkenning met de trouwe vouwfiets en ik ga gewapend met digitale camera naar het strand. Wat een fotogenieke plek is dit!
[<< Natascha]

[Stefan >>]
Onze vouwfiets trekt wederom veel bekijks. Waar de plaatselijke jeugd mijn miniatuurfietsje openlijk beschimpt en bespot ("Ha ha, sa bicyclette!!"), hebben al drie volwassen kerels aangeboden om hem te kopen. Jammer maar helaas, dit bakkie is niet te koop.
[<< Stefan]

[Natascha >>]
Ik kan me voorstellen dat Stefan voor de kinderen langs de straat wat wegheeft van een circusartiest. Een veel te grote blanke man met een oranje petje op een klein fietsje. Stefan kan het allemaal weinig schelen en lacht ze allemaal vriendelijk toe.

Dag 63, Vrijdag 1 oktober 2004
Praslin
GPS: 04° 17.6' S 55° 41.9' E

Stefan had gisteren tijdens zijn rondje op de fiets een mountainbike verhuur ontdekt. Héé, dat is leuk, huren we er één fiets bij en kunnen we samen op pad. Het eiland is niet zo groot, een auto huren heeft dan ook weinig zin, maar voor fietsen is het perfect.

Het idee is dat Stefan op de fiets naar de verhuur gaat, 7 kilometer verderop bij Cote d'Or. Ik ga er met de bus naartoe. Na een half uur wachten op de bus pers ik me in het volle busje en vraag de chauffeur me te waarschuwen wanneer we bij Cote d'Or zijn. Dit vergeet hij natuurlijk en 4 kilometer te laat stap ik uit de bus, wacht weer een half uur, pers me weer in het busje en dit keer kom ik wel bij de goede halte uit. Stefan vroeg zich al af waar ik bleef.

Praslin is vrij heuvelachtig en sommige stukken zijn ronduit steil waardoor we van onze fiets moeten afstappen. Nu kan dat ook te maken hebben met onze conditie na twee maanden niet sporten, wie zal het zeggen. Feit is dat we na iedere beklimming bekaf zijn. We komen langs talloze kleine baaitjes met mooie rotsformaties en verlaten stranden, ouderwetse winkeltjes en vriendelijk lachende (vaak ook schaterlachende) bevolking.

We fietsen naar het préhistorische bos Vallée de Mai. Met zo'n 4.000 Coco de Mer palmen, andere bijzondere palmen en een bepaalde zwarte papegaai schijnt Vallée de Mai erg de moeite waard te zijn en we willen graag een kijkje nemen in dit natuurgebied. Maar als vervolgens de entree 15 Euro per persoon blijkt te zijn denken we: "Bekijk het maar met die palmen en je papegaai", we gaan niet 30 Euro betalen om door een bos te wandelen en stappen weer op onze fietsen.
[<< Natascha]

[Stefan >>]
Na vandaag kunnen we concluderen dat de restauranteigenaren op Praslin overwegend inhalige eikels zijn. Deze boude uitspraak is gebaseerd op een niet statistische steekproef van drie. Aldus niet wetenschappelijk verantwoord, maar voor mij meer dan voldoende om deze voorlopige conclusie te trekken.

De mannetjes die je op straat steeds "Change change" toeroepen helpen ook al niet bij het creëren van een onbedorven imago van de inwoners van dit prachtige eiland. Ze willen allemaal Euro's en US Dollars tegen lokale Rupees wisselen. Bij het eerste, vrijwel lege, restaurant zagen we tot onze verbazing op de kaart, waarop de prijzen in Rupees stonden vermeld, dat buitenlanders alleen konden betalen met Euro's of US Dollars. Dit tegen de door het restaurant vastgestelde wisselkoers. Ten eerste hebben we alleen maar Rupees en ten tweede waren we niet het minst onder de indruk van deze poging tot pure uitzuigerij. Toen de serveerster aanbood de manager erbij te halen hebben we dat maar eens gedaan. De man kwam binnen met een brede glimlach en legde uit dat het "the law" was. Toen brak mijn klomp omdat zwart wisselen juist tegen de wet is. Nee, we begrepen het verkeerd, het was "company law". Aha, zijn eigen wet dus. Toen wij nogmaals zeiden dat we het op zijn minst merkwaardig vonden dat we in een land voor gewone service - let wel, geen aankoop van westerse luxe artikelen - niet in de lokale valuta konden betalen, kwam hij met de suggestie dat we wel met een credit card konden betalen. Toen konden we het niet nalaten hem uit te leggen dat het gebruik van een credit card gebaseerd is op wederzijds vertrouwen en dat hij door zijn inhaligheid helaas onvoldoende vertrouwen had gewekt om hem onze credit card ter beschikking te stellen. Voordat je het weet schrijft zo'n joker drie keer af en tegen de tijd dat we erachter zijn zitten we al lang in Zuid-Afrika. Met een laatste "Stick that burger up your fXXXing ass" zijn we het restaurant uitgelopen.

Een paar honderd meter verderop zagen we een veel voller restaurantje dat ook nog eens een heerlijke hamburger en clubsandwich had die we ons goed lieten smaken. En de schat begon niet eens over Euro's of US Dollars. Tot zover één slechte en één goede ervaring.

Teruggekomen bij de boot wilden we het vouwfietsje weer bij het restaurant vlak achter het strand neerzetten. Dit hadden we gisteren afgesproken met de eigenaresse, onder de belofte dat we een keer zouden komen lunchen. Komt daar de eigenaar naar buiten, luid schreeuwend dat het land zijn eigendom was en zijn restaurant geen fietsenstalling. Ik probeerde hem nog rustig uit te leggen dat we toestemming hadden gekregen en dat we morgen zeker zouden komen lunchen, maar dat kon hem niet schelen. We moesten onze fiets maar meenemen naar het strand waar we thuishoorden. FXXX you voor de tweede keer dus. Toen we wegliepen kwamen er twee chauffeurs van het lokale reisbureau naar ons toe die ons vertelden dat het een eikel eerste klas is en dat we vooral aan alle booteigenaren moesten vertellen niet bij hem te gaan lunchen maar bij het restaurant even verderop. Ik had inderdaad bijna zin om een bordje met een mooie tekst op zijn hek te spijkeren.
[<< Stefan]

Dag 64, Zaterdag 2 oktober 2004
Praslin
GPS: 04° 17.6' S 55° 41.9' E

[Natascha >>]
De mountainbike moest vandaag weer om 11 uur bij de verhuur terug zijn dus om 10.30 stapten we op onze fietsen voor een 8 kilometer ritje naar Cote d'Or, een prachtige, heuvelachtige langs de kust voerende weg.

Bij de supermarkt meteen maar even het hoognodige zoals water, eieren, groente en vlees ingekocht. Wat zijn wij blij dat we in Singapore zoveel ingeslagen hebben. Blikken met van alles en nog wat, pasta, rijst, broodmix, snacks, frisdrank, vruchtensappen, bier en wijn, we kunnen er nog een heel weeshuis mee voeden (al vraag ik me af welk weeshuis er op bier en wijn zit te wachten). Hier is het in ieder geval allemaal niet te betalen.

We vonden het makkelijker om in plaats van de bus een taxi naar Anse Lazio terug te nemen en hadden het geluk dat we hem konden delen met een Brits stel. De taxichauffeur had waarschijnlijk nog nooit in zijn leven een vouwfiets gezien en zijn verbazing was dan ook groot toen Stefan "Huup huup huup, barba-truuk", de fiets omtoverde in een pakketje dat samen met de twee rugzakken en de bagage van de Britten met gemak in zijn kofferbak paste.
[<< Natascha]

[Stefan >>]
Het Britse stel vertelde ons dat ze twee weken op huwelijksreis waren. Enigszins gegeneerd vertelden we dat wij al twee maanden onderweg zijn en nog 10 maanden voor de boeg hebben. Zo'n ontmoeting doet je extra beseffen hoe bijzonder het is waar we mee bezig zijn.

Zo heb je af en toe een kleine spiegel nodig om je te realiseren dat we toch wel enorme bofkonten zijn. Iets wat we temidden van andere cruisers die niet slechts één, maar een aantal jaren onderweg zijn soms vergeten. Zo blijkt ook hier dat de mate van geluk kennelijk meer afhangt van je eigen positie ten opzichte van anderen, dan de omstandigheden op zich. Het gaat ons arme zielen (ook gij, geachte lezer!) dus kennelijk niet alleen om comfort, luxe en waardering, maar ook zeker om onze relatieve positie ten opzichte van anderen. Het gaat dus meer om show en afgunst dan we eigenlijk toe willen geven. Iets om over na te denken tijdens een van die lange passages.

Dag 65, Zondag 3 oktober 2004
Praslin
GPS: 04° 17.6' S 55° 41.9' E

Even voorbij onze ankerplaats steekt een rots uit het water waar het volgens de lokale duikschool mooi duiken is. De eigenaar waarschuwde er wel bij dat er hier en daar heftige stroming kon zijn.

In plaats van de duik zo te plannen dat we precies dood tij hadden op hoog- dan wel laag water, zijn we gewoon 's middags naar de rots toe gevaren. En dat hebben we geweten. Toen Natascha in het water haar spullen aandeed dreef ze al meteen van de bijboot weg, die inmiddels ook al aan de strak gespannen ankerlijn lag. Twee indicaties dat de stroming wel eens heftig kon zijn. We zijn toch maar langs de ankerlijn afgedaald in de hoop dat we onder de bescherming van wat rotsen onder water minder last zouden hebben van de stroming. Zeven minuten en 40 bar verder waren we allebei buiten adem van het gevecht met de stroming en zat er niets anders op dan de duik af te breken. Rustig stegen we op en lieten ons weer terug drijven naar de bijboot. Doorgaan had geen enkele zin en was zelfs gevaarlijk geweest.

Met een duikschool is een driftduik wel relaxed als je je lekker door de stroming laat meevoeren en de hele onderwaterwereld aan je voorbij ziet flitsen. Het voor ons ontbrekende element in dit scenario was die vriendelijke Egyptenaar die ons achterna zou varen om ons weer op te pikken.

Voor de rest van de dag zijn we lekker lui geweest.

Dag 66, Maandag 4 oktober 2004
Praslin
GPS: 04° 17.6' S 55° 41.9' E

Geleerd van gisteren hadden we nu netjes laag water afgewacht om naar een eilandje verderop te varen voor de tweede duik. De ankerlijn bleef vrijwel slap hangen ten teken dat het nu wel goed zat. Omdat dit eiland wat verder van de kust lag, was het water een stuk helderder en rustig begonnen we aan onze duik. Navigeren onder water was vrij eenvoudig. Zodra de kompasnaald weer exact noord aangaf zouden we het eiland volledig gerond hebben en weer terugkomen bij de bijboot. Het koraal was minder mooi dan op Chagos maar we hebben wel een heleboel vissen gezien waaronder twee complete scholen die ons volledig opslokten. Twee enorme napoleonvissen, een schildpad, een morene - de eerste in de Indische oceaan - twee manta rays en wat tonijnen maakten het een fantastische duik. Links achter Espiritu op de foto hiernaast onze duikspot.
[<< Stefan]

[Natascha >>]
Terwijl ik me 's middags prima vermaak op het strand met een boek, rommelt Stefan wat op de boot waar altijd wel wat te doen is. Met de bijboot pikt hij me aan het eind van de middag weer op en maken we even kennis met onze Duitse buurman. Solozeiler Bernd is al vier jaar onderweg samen met zijn rode kater "Zocken". Hij heeft de beruchte Kaap Hoorn gerond - vond het Panamakanaal gevaarlijker dan Kaap Hoorn - en wil via Kaap de Goede Hoop, New York, New Foundland, Groenland en IJsland naar Cuxhafen in Duitsland. Een ambitieuze route, wij houden het toch maar bij warmere oorden. Zijn vriendin Tatjana is twee dagen geleden aangekomen en zal met Bernd meevaren tot Zuid-Afrika, mits ze het leuk blijft vinden want ze heeft nog nooit gezeild.

Dag 67, Dinsdag 5 oktober 2004
Praslin & Curieuse Island
GPS: 04° 17.6' S 55° 41.9' E

Anderhalve mijl ten noorden van Praslin ligt het eilandje Curieuse. Van 1833 tot 1965 was dit een leprakolonie. Buiten de leprapatiënten van de Seychellen, zond ook Mauritius haar leprapatiënten hierheen omdat het zelf geen mogelijkheid had om deze mensen te isoleren. Als tegenprestatie werden geesteszieken van de Seychellen in Mauritius ontvangen voor behandeling.

Curieuse is verder de broedplaats van honderden reuzenschildpadden en je schijnt er goed te kunnen snorkelen. Nieuwsgierig geworden naar dit eiland waar voor veel geld dagtochten naar georganiseerd worden, laden wij onze snorkelspullen in de bijboot en vertrekken.

Aangekomen op het prachtige strand zien we de bouwvallen van de huisjes waar de patiënten vroeger woonden. Even verderop staat de oude dokterswoning die nu ingericht is als informatiecentrum. We worden aangehouden door een van de medewerkers die ons een ticket wil verkopen voor een toer over het eiland. Weer hetzelfde liedje: 15 US Dollar of 15 Euro per persoon, die hebben we niet. Roepees worden niet geaccepteerd dus voor ons geen toer. We mogen wel aan deze kant van het eiland blijven, maar niet naar de andere kant waar de reuzenschildpadden zitten. Te gek voor woorden! Ik begin me alweer kwaad te maken, maar Stefan stoot me aan, hij heeft al iets bedacht. Hij knikt begrijpend naar de man en we lopen weg. Want wat de meeste bezoekers niet hebben, hebben wij wel: Een bootje. We zorgen dat we uit het zicht van de medewerker zijn en tuffen met de bijboot naar de andere kant van het eiland. We trekken de bijboot het strand op, kijken om ons heen en zien niemand. So far so good.

Curieuse en ook Mahé, Praslin en La Digue zijn granieten eilanden. Uit het water en het land steken reusachtige granieten blokken, een gigantisch gezicht. Hiernaast op de foto een blok graniet met een gat erin. Na wat slenteren tussen de rotsen gaan we op zoek naar de reuzenschildpadden.

We zien een bordje dat de start van de "guided tour" aangeeft en gaan op pad. Het is een afwisselende wandeling tussen de rotsen, palmbomen en mangrovebossen. Tussen de bomen kleven gigantische spinnenwebben inclusief flinke "palmspiders", gelukkig op een veilige afstand ons vandaan. Kleine en grote krabben schieten in hun holletjes wanneer ze ons aan horen komen.

Wanneer er na een half uur nog steeds geen schildpad is te bekennen, draaien we om. En jawel hoor, we zijn alweer bijna terug bij het begin van de route wanneer een joekel van een schildpad ons pad kruist. Hij lijkt zo uit Jurassic Park te komen. Op zijn dooie gemakje komt hij naar ons toe gestapt. Hij laat ons dichtbij komen en trekt zich niets van ons aan terwijl hij smult van een tak met blaadjes. We horen geritsel naast ons en zien nog een paar jongens tussen de bomen. Prachtig!

Na nog een heerlijk uurtje snorkelen varen we naar het restaurant Bonbon Plume op het strand waar wij voor anker liggen en verwennen onszelf met een late lunch van Creoolse vis. Het valt ons op dat de meerderheid van de gasten jonge stelletjes zijn. Volgens Stefan allemaal honeymooners………

Dag 68, Woensdag 6 oktober 2004
La Digue
GPS: 04° 20.8' S 55° 49.7' E

Vandaag staan we vroeg op want we willen op tijd vertrekken naar het 8 mijl verderop gelegen eiland La Digue. Om 08.00 haalt Stefan het anker op - let wel, met het handje omdat de ankerlier weer eens kuren heeft. De bekabeling is volledig doorgerot. Hopelijk kunnen we in Victoria vervangende kabel krijgen want dit soort ochtendgymnastiek is niet Stefan's favoriete hobby. Hoewel, hij wordt er wel mooi breed van…………We doen een stuk langer over de tocht dan verwacht want we hebben wind en stroming tegen. Na een mooi stukje zeilen vinden we een plekje in het haventje van La Digue, waar we ook Bernd en Tatjana weer zien. O ja, Tatjana blijkt toch niet de vriendin van Bernd te zijn (alhoewel hij haar op die manier wel aan ons heeft voorgesteld) en ze heeft besloten om niet mee te varen tot Zuid-Afrika maar neemt over een paar dagen weer het vliegtuig terug naar Duitsland………

La Digue is niet groot, slechts vier bij twee kilometer, maar toch te groot om lopend te verkennen. De enige vervoermiddelen op La Digue zijn de fiets en de ossenkar wat bijdraagt aan de ongedwongen sfeer op dit eiland. We huren weer een fiets en beginnen ons rondje bij L'Union Estate, de vroegere cocosnoot plantage. Vroeger was de belangrijkste industrie op La Digue het winnen van cocosolie uit gedroogd cocosvlees. In een klein museum zien we hoe dit proces verloopt en drinken we verse cocosmelk - uit een cocosnoot natuurlijk.

De mooiste strandjes zouden te vinden zijn aan de zuid-oost kant van het eiland dus daar zijn wij natuurlijk wel benieuwd naar. Via de enige, vrij bergachtige weg die door La Digue snijdt bereiken we het strand Grand Anse. Bij het zien van de enorme golven krijgt Stefan spontaan zin in kitesurfen, maar helaas, we hebben geen plank bij ons. Helemaal niets mis met dit prachtige strand verder, maar een smal paadje dat achter het strand doorloopt verraadt dat er meer moet zijn. We volgen het pad, inmiddels lopend, en via wat klauteren over rotsen komen we uiteindelijk op het verlaten strandje Petite Anse. Het wordt misschien eentonig, maar ook dit was weer een plaatje! We zijn na Cocos Keeling, Chagos en de Seychellen definitief voor de rest van ons leven verpest. We nemen een verfrissende duik in het water.

's Avonds hebben we ontzettend gesmuld in een Creools restaurantje. De heen en terugweg waren trouwens nog een heel avontuur. We moesten over een pikkedonker bergweggetje zonder licht op onze fietsen. Ik had steeds het gevoel dat ik zo de afgrond in zou rijden, maar volgens Stefan viel het allemaal best mee en zo goed en zo kwaad als het kon volgde ik het wit van zijn t-shirt. Pfff, dat kostte een paar zweetdruppels!

Dag 69, Donderdag 7 oktober 2004
Mahé / Victoria
GPS: 04° 36.9' S 55° 28.8' E

Vandaag verlaten we La Digue alweer en zeilen terug naar Mahé. De bureaucraten hier hebben twee dagen voor douane en inklaringsformaliteiten nodig en vervolgens ook weer twee dagen voor de uitklaringsformaliteiten. Ze verzoeken je dan ook twee dagen voor vertrek uit de Seychellen op Mahé te melden. Op iedere andere bestemming worden deze zaken binnen een paar uur geregeld, hier duurt het twee dagen. Nu hebben we toch nog genoeg te doen de komende twee dagen, dus ons maakt het niet zoveel uit. Buiten het uitklaren moeten we nog naar de Ambassade van Madagascar voor een visum, diesel en water tanken, de was laten doen, hopelijk het pakketje van West Marine op het postkantoor ophalen, inkopen doen en internetten. Vanaf zaterdag of zondag gaan we weer een stukje zeilen: 900 mijl, ofwel bijna 1700 kilometer naar Madagascar.

Tijdens de 26 mijl van La Digue naar Mahé heeft Stefan maar liefst drie vissen, Bonito's, gevangen. Twee waren wat aan de kleine kant en zijn op het nippertje aan de dood ontsnapt. De derde ligt op het moment dat ik dit schrijf in een marinade van sojasaus, knoflook, ketjap, citroensap, gember en peper.

Het pakketje van West Marine lag trouwens op het postkantoor. Aangekomen twee weken geleden, toen we net naar Beau Vallon waren vertrokken. Volgende keer toch maar via DHL laten versturen, scheelt een hoop tijd en gedoe.

Dag 70, Vrijdag 8 oktober 2004
Mahé / Victoria
GPS: 04° 36.9' S 55° 28.8' E

Er komt wel een heel vreemd luchtje uit de kast onder de kaartentafel, waar de helft van onze nog steeds aanzienlijke biervoorraad opgeslagen ligt. Schade na inspectie: Vier ontplofte blikjes en de onderste laag - badend in een bierplasje - tegen het ontploffen aan. We moeten echt harder doordrinken, maar we doen al zo ons best………

Nu ik toch aan de schoonmaak ben, neem ik meteen maar eens een kijkje in de ruimte onder de bank in de kajuit, waar een groot deel van de blikken voorraad en pakken vruchtensap ligt. De zwarte, slijmerige prutlaag aan de onderkant van de pakken jus d'orange, was me de afgelopen dagen niet ontgaan. Maar omdat met de inhoud van de pakken niets mis was, had ik dit klusje voor me uitgeschoven. Even zuchten en toch maar aan de slag dan. Beter nu dan als we straks onderweg zijn. Erg vreemd, alles is vochtig en vies maar geen van de pakken of blikken lijkt kapot te zijn. Totdat ik een leeggelopen blik perziken tegenkom, bedekt met een laag schimmel. Aha, dat is de boosdoener!

Alle 15 blikken perziken in de vuilnisbak. Ook de blikken ananas maken een verdacht sissend geluid, ook weg ermee!

Nadat ik nog een paar pakken lasagnebladen en een 5 kilo pak rijst vol zwarte beestjes heb weggegooid, zit de grote inspectieronde er op. Morgen kunnen we met een stuk lichtere en schonere boot vertrekken naar Madagascar.
[<< Natascha]

HET VERVOLG