Dag 257, Woensdag 13 April 2005
13° 58.0' N 61° 01.4' W
Caribische Zee - St. Lucia / Marigot Bay
[Stefan >>]
Hoe meer we naar het noorden gaan, hoe meer de wind naar het zuiden draait zodat we niet meer stijf aan de wind hoeven te varen. Met een knik in de schoot gaat het een stuk sneller en vooral veel comfortabeler. Na 10 mijl passeren we St. Vincent en ik val wat af, hopend op wat meer afstand toch voldoende wind te houden om te zeilen. Nou vergeet het maar. St. Vincent heeft de hoogste vulkaan van de Carib, die de wind eerst wat laat draaien om daarna volledig te gaan liggen. Motoren dus om de 15 windloze mijlen te overbruggen.
 We komen langs Wallilabou Bay, de filmset van "Pirates of the Caribbean". Deel twee wordt nu opgenomen (helaas zonder Johnny Depp - [Natascha]) en Wallilabou Bay is afgesloten voor publiek. Door de verrekijker vangen we toch een glimp op van de driemasters die we herkennen uit de film. Twee brutale catamarans proberen dichterbij te komen, maar worden direct door een paar mannen in speedboot weggejaagd. Geen pottenkijkers gewenst.
Zodra we de noordkant van St. Vincent bereiken krijgen we met rente het tekort aan wind terugbetaald. Binnen 30 seconden draait hij van 6 knopen west naar 30 knopen oost. De Sailors Guide waarschuwde hier al voor en het tweede rif in het grootzeil blijkt geen overbodige luxe. Als we tot twee keer toe ook de ramen en de kuip onder water zetten wordt het tijd de genua een eind in te draaien. Wanneer na 5 mijl de wind naar 20 knopen zakt en we worden getrakteerd op 2 knopen stroom mee, klokken we een heerlijke 10 knopen over de grond richting St. Lucia. Zwaard omhoog en blazen maar. Hierdoor hebben we niet alleen minder waterweerstand, maar rollen de golven ook veel makkelijker af zodat de kuip lekker droog blijft. De Franse Kits hebben we binnen 5 mijl te pakken en halverwege moet ook de 50 voeter van chartermaatschappij Moorings er aan geloven. Niet dat ik zo competitief ben ingesteld (Oh nee???? [Natascha]) maar het is altijd leuk het uiterste uit je boot te halen.
De aanloop van St. Lucia is weer een grote wind kermis met alle denkbare variaties. De laatste 3 mijl houden we het feest voor gezien en zetten de motor aan om onder de kust beschutting te zoeken tegen de tegenstroom.
Marigot Bay ligt zo verstopt dat de Engelse vloot zich er een keer voor de Fransen heeft verscholen door de masten te camoufleren met palmtakken. Dit is eigenlijk de eerste baai die voldoet aan onze verwachting van een beschutte baai omgeven door eettentjes op palen en Caribische muziek.
[<< Stefan]
[Natascha >>]
Binnen één minuut komen er al drie boat-boys langs in hun bootjes, allemaal met hetzelfde assortiment: Bananen en ananas. Hoewel we al bijna twee weken geen fruit hebben gezien, raken de mannen niets aan ons kwijt. We hebben geen zin om twee keer zoveel te betalen als op de markt. Een man is wel origineel. "I'm Santa Claus" zegt hij, hangend aan de boot. "Captain, I have a present for you and the lady" en hij pelt twee bananen voor ons. Ze smaken prima, maar helaas voor Santa Claus, deze verkoopstrategie werkt vandaag niet bij ons.
 Op de markt gaat het er niet minder agressief aan toe trouwens. In Bequia werden we omsingeld door verkopers die hun waar aanprezen en in onze handen drukten. Eén van hen presteerde het zelfs ruzie met ons te maken over het feit dat hij ons het eerst had benaderd en dat we dus verplicht waren bij hem te kopen. Ik geloof niet dat het zo werkt en toen hij Stefan ook nog eens voor Zuid-Afrikaanse racist begon uit te maken waren we definitief klaar met hem. De stelregel: "Verkoop is gunning" is bij deze jongens nog niet helemaal doorgedrongen. Nog steeds "blanken-tax" betalend kochten we bij een aardig vrouwtje wat aardappelen, tomaten en uien. Toen ze uiteindelijk zogenaamd geen wisselgeld had, kregen we bijna zin de hele handel weer terug te geven. We hadden echter niet de illusie dat het er bij een van de andere broeders anders zou toegaan, dus accepteerden we de vier extra tomaten en lieten het verder maar zo.
Met de Carib Kiss-crew en Matthijs (schipper van Galaxie, een andere Berend Botje-boot) eten we 's avonds bij het restaurantje direct aan de steiger en drinken er de nodige hoeveelheid rumpunch (sterk) en spice-rum (nog sterker) bij.
 Dag 258, Donderdag 14 April 2005
13° 58.0' N 61° 01.4' W
St. Lucia / Marigot Bay & Soufrière Bay
Zes mijl ten zuiden van Marigot Bay ligt Soufrière Bay, ons doel voor vandaag. De omgeving van Soufrière schijnt een paradijsje voor natuurliefhebbers te zijn, met regenwouden, watervallen en mineraalbaden. Het plaatsje Soufrière ligt aan de voet van de Pitons, twee bijna identieke bergen en één daarvan willen wij graag beklimmen. Maar voordat we vertrekken nemen we afscheid van de Carib Kiss-gasten, voor wie de vakantie er bijna op zit. Martijn zullen we over een paar dagen weer zien in "Le Marin" op Martinique. Martijn belt Winsbert voor ons (bijnaam: Shybie), de locale gids op St. Lucia waarmee Berend Botje Yachting samenwerkt, om te vragen of hij tijd heeft om morgen een tocht met ons te maken.
 Eén mijl buiten Soufrière Bay worden we benaderd door twee mannen in een bootje. Of ze ons zo dadelijk mogen helpen met het vastmaken van de boot. Wetende dat we Espiritu aan een mooring kunnen vastmaken, geven we aan dat we geen hulp nodig hebben. Zo Oost-Indisch doof als boat-boys kunnen zijn, blijven ze naast ons varen en bij de moorings aangekomen motoren ze voor ons uit, wijzend op één ervan. Omdat we ook niet al te bot willen zijn, gooi ik hen een lijn aan die ze vervolgens aan de mooring vastmaken. Meer dan $ 5 EC vinden we deze onnodige service niet waard, de mannen lijken er tevreden mee te zijn. Vervolgens vragen ze of we nog een gids nodig hebben om een tour te doen. Wanneer ik aangeef dat we dat al met Shybie gaan doen, zijn ze erg teleurgesteld. Met: "Maar wij hebben jullie net geholpen" en "Ik verdien mijn brood met gidsen" proberen ze ons een schuldgevoel aan te praten, maar dat lukt ze niet. Sorry jongens, we hebben maar één gids nodig. Volgende keer beter.
Langs de kant horen we iemand naar ons roepen. "I'm Martijn's friend". Het blijkt Shybie te zijn. We pikken hem op met de bijboot en spreken af dat we morgen de Piton gaan beklimmen, de zwavelbronnen gaan bezoeken en een jungletocht gaan maken. Een ambitieus plan. We gaan met Shybie in het dorpje een rumpunch drinken. Iedereen kent hem natuurlijk en nu wij zijn klant zijn, worden we door de rest van de boat-boys, bijboot-oppassers en taxichauffeurs met rust gelaten.
 Even iets over die bijboot-oppassers: Deze service is absoluut niet nodig (gewoon je bijboot en motor op slot leggen is voldoende) en het wordt ten zeerste afgeraden om hiervoor te betalen. Het zijn vaak kinderen en met dit verkapte gebedel verdienen ze soms meer dan een volwassene. Zo ontstaat een scheve situatie, kinderen willen niet meer naar school en gaan dus spijbelen. Geen geld geven aan kinderen dus.
 Bij de "Sulphur Club" raak ik aan de praat met Pretty, althans, dat is de bijnaam die op haar bovenarm getatoeëerd staat, haar echte naam is Anne. Pretty is een pittige tante van 25 jaar, heeft twee kindjes van 4 en 5 en is gescheiden. Op mijn vraag of ze een baan heeft antwoordt ze: "Niet meer". Als ik vraag waarvan ze dan rondkomt zegt ze simpelweg: "I sell drugs". Ze blijkt een handeltje in marihuana te hebben, haar vrienden en familie weten hier niets van. Zelf rookt ze het niet, maar ze moet toch ergens van rondkomen. Wat ze nooit zou doen is haar lichaam verkopen aan mannen. Nou ja, nooit... Eén keer heeft ze dat gedaan, maar dat beviel haar niet. Pretty gaat wel iedere zondag naar de kerk met haar twee kindjes.
In de verwachting dat morgen een aanslag op onze lijven gaat worden, vragen we aan Shybie waar we ons kunnen laten masseren. Toevallig staat Vivie aan de bar, ze heeft net haar salon geopend, genaamd "Starlights". Vivie is een hartelijke, spontane dame. "I'm not a professional, but you won't regret it" zegt ze. Oké tot morgen dan!
Wanneer we terugkomen bij de bijboot zien we dat de motor omlaag is geklapt. Iemand was blijkbaar benieuwd of de motor wel op slot zat. Nou, dat zat ie en dat is maar goed ook!
 Dag 259, Vrijdag 15 April 2005
13° 58.0' N 61° 01.4' W
St. Lucia / Soufrière Bay
Om 7.30 uur pikken we Shybie op van het dok, samen met zijn vriend Trendy die de Piton ook wel eens wil beklimmen. Beiden wonen al hun hele leven op St. Lucia, maar in tegenstelling tot Shybie is Trendy nog nooit van het eiland afgeweest! Onvoorstelbaar voor reislustige types zoals wij. Zelfs een ferry naar het 35 mijl verderop gelegen Martinique is blijkbaar al een te hoge drempel. Hoewel de bewoners van St. Lucia niet veel verdienen kan geld volgens mij niet de enige restrictie zijn. Er worden in ieder geval duidelijk andere prioriteiten gesteld. Voor het bedrag dat wekelijks in de bar wordt achtergelaten, kun je namelijk een aardig reisje maken.
 De kleine Piton is zo'n 800 meter hoog, iets lager dan zijn grotere broer, maar wel een stuk steiler en dus een grotere uitdaging. Met de bijboot varen we de hoek om naar Malgretout, waar het pad begint dat leidt naar de voet van de berg. We worden begroet door drie dolenthousiaste honden, die voor ons uit naar de berg lopen. Tot onze verbazing keren ze niet om wanneer we aan de klim beginnen, maar blijven ze met ons meelopen. Dit zijn ze duidelijk gewend.
 Het is een pittige klim. We klauteren over de rotsen, ons vastklampend aan boomstronken, takken en stenen. Langs bijna verticale trajecten zijn gelukkig touwen gespannen. De honden schijnen geen enkele moeite met deze berg te hebben en huppelen vrolijk van steen naar steen, zo nu en dan geduldig wachtend op de vier minder lenige tweevoeters. Halverwege wordt het nog steiler en blijven de honden achter. Genietend van het fantastische uitzicht over St. Lucia klimmen we verder. Trendy is mogelijk nóg enthousiaster dan wij. "Wow, this is amazing" en "Let's get high." Na twee uur zien we de vlag op de top: Een gerafelde Berend Botje vlag!
 De afdaling is zeker zo zwaar als de klim omhoog. Onze arme beentjes en knietjes zijn een beetje lui geraakt van het leven aan boord. Dan horen we hondengejank. Op de plek waar onze vrienden zijn achtergebleven staan ze ons op te wachten en weer worden we liefdevol begroet. Wat een schatten! De bladeren en losse steentjes op het pad maken het er niet gemakkelijker op en hier en daar maak ik een schuiver. De zweetdruppels van mijn voorhoofd afvegend werp ik een blik op het dal. Het lijkt maar niet dichterbij te komen. Nog even doorzetten en dan staat ons een verkoelende bad bij de Piton Waterfalls te wachten.
Na het verkwikkende mineraalbad en een stevige lunch zijn we weer zo fit als een hoentje...althans...fit genoeg voor de rest van het dagprogramma. Met een busje gaan we naar de Sulphur Springs (zwavelbronnen), waar Soufrière haar naam aan te danken heeft. Ooit was hier sprake van een actieve vulkaan, maar dat is al zo lang geleden dat de kraterwanden volledig zijn geërodeerd.
 De Sulphur Springs hebben veel weg van mijn voorstelling van de hel. Het is een soort maanlandschap bezaaid met kokende modderbaden en spleten waar stoom (zwavelgas) uit spuit. De rotte eierenlucht is niet te harden. We bekijken het borrelende en spuitende schouwspel van een afstandje, want sinds een lokale gids (toevallig een oom van Trendy) een aantal jaren geleden door de zachte aarde zakte en tot aan zijn middel in de kokende modder terecht kwam, mogen bezoekers niet meer op het terrein zelf komen.
 Van de rotte eieren gaan we verder met meer smakelijke zaken. Tijdens een jungletour in de "Diamond Estate" krijgen we van Shybie uitleg over alles wat daar groeit en bloeit. En dat is verbazingwekkend veel. Nooit geweten dat er kaneelbomen bestaan, er meer dan 80 soorten mango's zijn en cacaobonen helemaal niet naar chocolade smaken, maar naar lychees. We leren waar cashewnoten, nootmuskaat en koffiebonen vandaan komen, zien bananenembryo's en peuzelen van een versgeplukte kokosnoot en abrikozen. Shybie wijst ons citroen-, limoen-, sinaasappel-, avocado-, papaya- en broodbomen (nee, daar groeien geen volkoren broodjes aan). Uiteindelijk zien we door de bomen het bos niet meer, desalniettemin een erg interessante tocht.
[<< Natascha]
[Stefan >>]
Als we terugkomen bij het dok slaat de schrik ons om het hart. De behuizing van de buitenboordmotor is eraf. #*^%$*#!! Kun je je spullen dan ook nooit alleen laten? Ook Shybie denkt aan de "oppasjongens" en als we ook nog zien dat de boot half onder water staat, moet het haast wel geklooi van tweebenige boefjes zijn geweest. Vanaf de kant horen we een hoop geroep en er wordt gebaard dat we naar de mannen toe moeten komen. Wij zwaaien terug dat ze maar naar ons moeten komen. Tot onze verbazing komen er twee marine-rangers aanlopen met de nogal beschadigde behuizing en de baas meldt me dat hij ons een paar duizend dollar heeft bespaard. Nog steeds niet begrijpend vragen we wat er in vredesnaam is gebeurd.
Het blijkt dat met het zakkende water de bijboot onder het dok is geschoven en door de toenemende deining kreeg met name de motor klap na klap te verduren. Twee vissers zagen het gebeuren en hebben hem onder het dok vandaan getrokken, maar konden niet voorkomen dat de behuizing ervan afgestoten werd en op de bodem terecht kwam. Enigszins benauwd dat zij de schuld zouden krijgen hebben ze de bijboot eerst goed vastgebonden en zijn naar de politie toegelopen om het verhaal te doen, die hen vervolgens naar de marine-rangers verwees. Dat is immers de instantie die verdient aan de jachten, dus mogen ze ook de bijbehorende problemen oplossen. Deze jongens bleken inderdaad zo professioneel als ik ze eerder had ingeschat, gelijk stuurden ze een duiker naar beneden om de behuizing omhoog te halen.
Al met al komen we met de schrik vrij en de door de twee vissers geclaimde reddingsvergoeding zet ik om in wat biertjes aan de bar, daar was het geld anders toch ook naartoe gegaan. Een van de jongens blijft dreinen om een echte vergoeding, waarop Shybie hem toebijt dat hij zelf ook booteigenaar is en dat hij morgen degene kan zijn die hulp nodig heeft. Later op de avond kom ik hem weer tegen en begint hij alweer over een vergoeding, nu voor de marine-rangers die er vanavond niet zijn. Ik stel hem gerust dat ik morgen zelf wel naar hen toe zal gaan om het direct af te handelen.
De fantastische massage van Vivie is een perfecte afsluiting van deze vermoeiende dag. Alleen jammer dat Vivie's relaxation-music niet boven het gedreun uitkomt van de reggaemuziek van de kroeg beneden.
 Dag 260, Zaterdag 16 April 2005
13° 58.0' N 61° 01.4' W
Caribische Zee - Martinique / Le Marin
Het is een kleine 40 mijl naar Martinique. Het eerste stuk, onder de kust van St. Lucia is de wind weer vrij vlagerig; het ene moment hebben we 10 knopen wind en dan ineens weer 22. We sturen de boot om beurten met de hand omdat de stuurautomaat niet goed weet om te gaan met dit soort vlagerige wind.
Ik heb al bedacht dat de stuurautomaat veel beter zou kunnen werken als hij aanvullende informatie zou krijgen met betrekking tot windkracht, windrichting en roerdruk.
Wat de stuurautomaat nu doet is het volgende:
- Wind neemt toe; boot loeft op; schijnbare windhoek wijzigt; roerdruk neemt verder toe; boot loeft verder op; stuurautomaat grijpt in en laat de boot afvallen. Meestal leidt dit tot een overreactie met omgekeerd effect, waardoor de koers uiteindelijk een S-patroon vertoont.
Wat hij zou moeten doen:
- Wind neemt toe (en roerdruk neemt tegelijkertijd toe); stuurautomaat laat de boot afvallen. Per saldo heb je dan nauwelijks een koersafwijking en optimaal rendement van de windvlaag.
Eigenlijk verbaast het me dat Raymarine cs dit niet allang op de markt heeft gebracht omdat ze wel een koppeling tussen stuurautomaat en windmeter leveren, zodat je de boot op de wind kan sturen, net als een windvaan. Overigens hoor ik van iedere eigenaar met een dergelijk systeem dat het voor geen meter werkt. Hopelijk vinden ze binnenkort een softwareprogrammeur die een oplossing voor het S-patroon weet te vinden. Ik houd me aanbevolen als testboot.
[<< Stefan]
[Natascha >>]
Wanneer we voorbij St. Lucia zijn krijgen we wat stabielere wind, maar omdat we nu stroming tegen wind hebben worden we getrakteerd op rare stuitergolven. Het is ook niet snel goed!
En toen zaten we in Frankrijk! Martinique is en voelt op en top Frans. We liggen in "Le Marin" een gigantische jachthaven met alles erop en eraan. Als eerste brengen we een bezoek aan het winkeltje en kopen een fles wijn, een stokbrood en een groot stuk Camembert om onze aankomst te vieren. Naast ons ligt toevallig ook een Nederlandse boot, een van de weinigen. Het is de boot Thetis van Dries en Els. Ze herkenden ons van de artikelen in Yacht Vision. Grappig.
Dag 261, Zondag 17 April 2005
14° 28.0' N 60° 52.0' W
Martinique / Le MarinEen rommeldagje op de boot. Ondanks dat we de boot in Trinidad nog grondig gepoetst hebben is er weer een boel werk aan de winkel. Het zoute water heeft weer duidelijk zijn sporen achtergelaten en dat uit zich voornamelijk in roest, zowel op het dek als op het RVS (ik wil de naam roestVRIJstaal niet meer hóren!). Met het gemene goedje Oxalic Acid verwijderen we de roestplekken op het dek. Een hele vervelende bijwerking van dit spulletje is dat het wit uitslaat op de romp en wanneer je er niet als een haas bij bent met heel veel water, krijg je deze uitslag nauwelijks weg. Al met al zijn we een paar uurtjes zoet geweest. Het frustrerende is dat je na een paar golven zout water over het dek weer terug bij af bent, maar de plekken laten verergeren is geen optie.
Martijn komt 's avonds een hapje eten en zoals altijd is het weer erg gezellig. Later op de avond begeeft de zoetwaterpomp het definitief (diegene die we op St. Helena al bijna hadden afgeschreven). Omdat de watertank leeg bleek te zijn is hij drooggelopen en vervolgens doorgebrand. Balen. Gelukkig hebben we nog een reserve, namelijk degene die we via West Marine naar Brazilië hebben laten opsturen. Deze heeft gelukkig een temperatuurswitch en zet zichzelf uit wanneer hij oververhit raakt.
Dag 262, Maandag 18 April 2005
14° 28.0' N 60° 52.0' W
Martinique / Le Marin
Stefan installeert 's ochtends als eerste de nieuwe zoetwaterpomp. Dat klusje is snel gepiept en tot onze vreugde merken we dat deze een veel krachtigere waterstraal geeft dan de vorige. Vervolgens gaat hij op pad met als doel om weer een aantal zaken van de to-do lijst af te strepen. Het resultaat is mager:
- Het lukt niet om de gasflessen (die we in Durban gekocht hebben) gevuld te krijgen omdat hier gewerkt wordt met een andere fitting. Heel lang gaan we het niet meer redden met de huidige gasvoorraad, we zullen ze dus óf ergens moeten zien te vullen, óf weer nieuwe flessen moeten kopen;
- Het lukt niet om de draagbare VHF radio, die sinds een paar weken niet meer oplaadt, te laten repareren. Om de een of andere reden trekt de radio veel te veel stroom, waardoor de batterijen niet meer opladen;
- Het lukt wel om een RVS buis te bemachtigen, die voor extra stabiliteit van de windgenerator moet zorgen. Mijn handige vent bevestigt deze tussen de paal van de windgenerator en de constructie waarop deze paal gemonteerd is. Het geheel staat nu als een huis, daar durven wij de Atlantische Oceaan wel mee over.
Ik werk aan het verslag voor de website en zit veel te lang in het internetcafé om verslagen en foto's naar Eugène en Yacht Vision te sturen. Met zoveel surfers tegelijk is de verbinding vreselijk traag en dat voor 6,50 Euro per uur! Met Martijn en een paar van zijn kennissen gaan we 's avonds naar "Zanzibar", waar we hangend in een berg kussens en omgeven door Boeddhabeelden een aantal Margharita's wegslurpen.
Dag 263, Dinsdag 19 April 2005
14° 28.0' N 60° 52.0' W
Martinique / Le MarinVoor vandaag hebben we een auto gehuurd om een beetje over het eiland te crossen. Via de kustweg N2 rijden we van hoofdstad Fort-de-France naar Saint-Pierre, waarbij we door allerlei pittoreske vissersdorpjes komen. We hebben het gevoel dat we in Frankrijk zitten. De wegen, de bouwstijl, de boulangeries (we kunnen geen genoeg krijgen van de baguettes en pains chocolats) en zelfs de autootjes van de gendarme zijn volledig identiek aan die van Frankrijk. De Fransen stoppen er duidelijk veel geld en moeite in om het eiland op een Europees welvaartsniveau te krijgen.
 Saint-Pierre, de vroeger hoofdstad van Martinique is in 1902 volledig verwoest door de uitbarsting van vulkaan Mont Pelée. Van de 30.000 inwoners was er slechts één overlevende, de gevangene Cyparis, die zijn leven ironisch genoeg te danken had aan zijn stenen cel, die overeind is gebleven. We bezoeken de ruines van deze cel en het theater, die nog voor een groot deel intact zijn.
Niet ver van Saint-Pierre ligt rumfabriek Depaz, waar we kunnen zien hoe rum gestookt wordt. De machines worden aangedreven door een gigantische stoommachine. Natuurlijk komen we vooral om te proeven, de punch coco (een soort Pina Colada) smaakt me erg goed. Met een paar flessen rumpunch en punch coco in de kofferbak, tuffen we verder naar het plaatsje Morne Rouge, het beginpunt van de "Route de la Trace". Deze prachtige weg door het regenwoud is in de 17e eeuw aangelegd door de Jezuïeten en volgens de eilanders zijn de bochten in de weg het gevolg van de liefde voor rum van deze wegenbouwers. (Eigenlijk de "Route du Rhum" dus.)
 In het plaatsje Balata staat een kleinere uitvoering van de Sacré Coeur in Parijs. Wanneer we omhoog kijkend opmerken dat de voorkant van de kerk aardig gerestaureerd is, maar dat het Jezusbeeld op het dak wel een schilderbeurt zou mogen krijgen, valt ons oog op een wel heel bijzonder natuurverschijnsel. Boven de kerk hangt een perfect gevormde ronde regenboog. Het lijkt wel een enorme door de natuur gecreëerde krans boven het hoofd van Jezus. Schuilt hier een boodschap achter? Misschien dat we toch wat geloviger moeten worden.
Na de lunch in Fort-de-France, doen we nog wat inkopen bij de supermarkt. Met name onze voorraad vlees, verse groente en fruit moet ernstig aangevuld worden. Natuurlijk verlaten we de winkel niet zonder de nodige Port Salut, Brie en Camembert, want die drijvende kaasvoorraad (zie berichtje van Stéphanie in het gastenboek) heeft ook niet het eeuwige leven.
Weer terug op de boot kan ik zoals gewoonlijk niet wachten om de foto's te bekijken. Ik sluit de camera via het kabeltje aan op de laptop om ze over te pompen. Tot mijn verbazing krijg ik na twee foto's de melding dat het niet mogelijk is om naar de harde schijf te kopiëren. Huh??? Wanneer ik de foto's direct vanaf de camera probeer te bekijken worden ze maar voor de helft weergegeven. Dit ziet er niet goed uit! PC uit en weer aan om het nog een keer te proberen. Het lukt nog steeds niet, het lijkt wel of de bestanden op de een of andere manier beschadigd zijn. Geen idee hoe het kan, maar voor nu is de enige optie om alle bestanden van de geheugenkaart te verwijderen, voordat ook deze aangetast wordt. Wat zonde! Gelukkig heb ik nog twee foto's weten te redden, waaronder ook de bijzondere Jezus-foto.
Morgen gaan we alweer verder naar Dominica. In eerste instantie zat Martinique helemaal niet in de planning , maar omdat we hoopten hier wat klusjes gedaan te krijgen, zijn we toch even gestopt. We hebben erg veel zin om naar Dominica te gaan, zowel duiken als het binnenland schijnen fantastisch te zijn op dit nog relatief ongerepte eiland. Het wordt een lange zeildag, want het is meer dan 60 mijl varen. Dat wordt vroeg op dus.
[<< Natascha]
|
