Dag 235, Dinsdag 22 Maart 2005
10° 40.8' N 61° 38.0' W
Trinidad / Chaguaramas Bay
[Natascha >>]
Het ligt hier vol met Amerikaanse boten die eigenlijk nooit meer varen, maar waarvan de bemanning wel erg actief is met activiteiten organiseren voor yachties. Iedere ochtend is er een marifoonnetje voor alle boten (en boot-bedrijven) in Chaguaramas Bay en zo kom je er dus achter waar je 's avonds moet zijn voor een feestje. Ook wordt het weer omgeroepen, kun je zelf een oproep plaatsen als je iets nodig hebt of bijvoorbeeld iets te ruilen wilt aanbieden. Vandaag deed zelfs de Paashaas een oproep voor alle kinderen (lees: iedereen onder de 100 jaar), hij doet vandaag een rondje langs alle marina's met zijn mandje chocolade eieren. Erg Amerikaans, wel grappig.
Wij zijn hier niet alleen gekomen om te feesten, maar ook om wat werk aan de boot te doen. Stefan stapt dan ook al vroeg op de vouwfiets (om zijn klompvoetje te ontzien), op zoek naar onder andere een windgenerator leverancier, een schakelaar voor de ankerlier (die het onderweg begeven heeft) en nog wat kleine spullen. Ik leef me uit op de berg was die inmiddels is aangegroeid tot een heleboel. Gelukkig zit op 100 meter afstand een wasserette met wasmachines en drogers. De drogers blijken nauwelijks te drogen dus uiteindelijk kan ik nog alles op de boot ophangen.
Dag 236, Woensdag 23 Maart 2005
10° 40.8' N 61° 38.0' W
Trinidad / Chaguaramas BayLekker handig als je net voor Pasen zit en je hebt bijvoorbeeld een lasser nodig om een windgenerator te monteren of een zeilmaker om je spinnaker te repareren. Dat lukt dus niet. Vandaag en morgen heeft niemand tijd en vrijdag is het Goede Vrijdag en is alles dicht. Op zijn vroegst kan dinsdag de stellage voor de windgenerator worden gelast, maar dat is nog niet zeker. De zeilmaker is volgende week de hele week met vakantie en heeft het over 7 of 8 april. Nou, zo lang gaan wij niet wachten op een spinnaker, de komende tijd zullen we hem toch niet nodig hebben. Laten we hem wel ergens anders repareren.
Wanneer Stefan de walstroom heeft aangesloten en de batterijlader aanzet, is het even schrikken; hij levert veel te weinig Ampères. Wat is dat nu weer? Na meting blijkt dat er geen 220, maar 120 Volt wordt geleverd. Na wat gepuzzel met een gecompliceerd stekkersysteem volgens US standaarden - niet helemaal logisch voor een eenvoudige Hollander - heeft hij het toch voor elkaar, hebben we 220 Volt en werkt de batterijlader zoals het moet. Gelukkig maar.
Stefan gaat weer shoppen bij Budget Marine en komt terug met een tas vol slangen, kabels, haakjes, lijnen, reinigingsmiddeltjes en nog veel meer. Allerlei kleinigheden voor kleine klusjes, maar al met al is hij wel de hele dag zoet (en een hoop geld kwijt). Zo moet er een afvoerslang van de bilgepomp vervangen worden omdat deze lekt en ook de brandstof retourslang en vulslang zijn aan vervanging toe omdat ze poreus zijn.
[<< Natascha]
[Stefan >>]
Omdat Trinidad het grootste Caribische eiland is en ook nog eens net buiten het orkaangebied ligt, is het uitgegroeid tot dé pleisterplaats voor iedereen die onderhoud aan zijn boot wil doen. Er zijn ruime faciliteiten om boten tot zelfs 150 ton uit het water te halen en zo'n beetje alle grote watersportmerken zijn hier vertegenwoordigd. Specialistische expertise is beschikbaar, maar je moet wel goed uitkijken dat je de juiste mannen te pakken krijgt want het niveau is niet zo hoog zoals je in Westerse landen vindt. Veel wereldzeilers en mensen die het Caribische gebied als basis hebben, verblijven hier dan ook voor korte of langere tijd, voor klein onderhoud tot aan complete restauraties.
Daarnaast is er een behoorlijk grote groep, vaak ouderen die Trinidad zo'n beetje als permanente ligplaats voor hun drijvende caravan gebruikt. Net als in de Middellandse Zee zie je ook hier een flink aantal mensen die eigenlijk niet meer durft te zeilen en hoe langer ze op hun plek liggen, hoe moeilijker het wordt om nog te vertrekken. Natascha sprak iemand wiens man nog aan het herstellen was van rugklachten, maar in plaats van er al op uit te trekken naar bijvoorbeeld Tobago, wat slechts een dag varen is, blijven ze liever hier tot na het orkaanseizoen, dat wil zeggen tot eind november!
Ik sprak gisteren iemand die al 18 maanden op de kant stond en in mijn verbazing vroeg ik hem of hij zo'n beetje de hele boot van de grond af aan opnieuw had opgebouwd. Nee dus, al met al had hij naar mijn idee niet veel meer gedaan dan wij tijdens onze twee maanden op de kant in Singapore. Ook hier kreeg ik het idee dat het broodnodige bootonderhoud een welkom excuus is om niet te hoeven zeilen. Want als je toch echt graag weg wilt dan kun je in drie maanden een hoop doen en ik zou liever de resterende 15 maanden van het ene naar het andere Caribische eiland zeilen, dan 18 maanden op de kant staan.
Het valt ons op dat mensen hier over het algemeen vrij grote schepen hebben (waarschijnlijk dankzij een ruim budget, gecombineerd met een hang naar comfort en status), met een dienovereenkomstig formaat tuigage waar je als koppel je handen best vol aan hebt. Als een van de partners dan ook nog eens niet al te veel kan bijdragen, in combinatie met een ouder wordend lichaam dat wat strammer en minder sterk is dan voorheen, is het voorstelbaar dat mensen benauwd zijn om erop uit te gaan. Het doet me denken aan een Nederlandse vrouw van eind vijftig die we in Zuid-Afrika hebben ontmoet, die voor haar aanstaande tweede wereldreis met haar man, van een 15 meter schip was terug gegaan naar een 10 meter bootje, in de hoop nog lang en gelukkig met haar man te kunnen zeilen. Een grote boot met veel luxe is hartstikke leuk, maar als hij zo groot wordt dat je de haven niet meer uit durft schiet je naar mijn idee het doel goed voorbij.
[<< Stefan]
Dag 237, Donderdag 24 Maart 2005
10° 40.8' N 61° 38.0' W
Trinidad / Chaguaramas Bay[Natascha >>]
Via het marifoonnetje hoor ik vanmorgen dat Members Only (een maxi-taxi bedrijfje dat allerlei trips voor yachties organiseert) vandaag een shopping ritje doet naar de grote Hi-Lo supermarkt. Hij rijdt langs alle jachthavens en brengt iedereen die mee wil naar de supermarkt. Je krijgt een uur om te shoppen en zet dan iedereen weer met zijn spullen af bij zijn jachthaven. Klinkt handig en hoewel ik behalve wat verse spullen niet veel nodig heb, lijkt het me een goede gelegenheid om de boel te verkennen en tegelijk wat mensen te leren kennen.
In de bus maak ik kennis met een van de vele "Grenada-orkaan-slachtoffers". Ze vertelt dat hier in totaal meer dan 300 beschadigde Grenada-boten in reparatie zijn. De bedrijven kunnen het aanbod van werk maar nauwelijks aan en iedereen klaagt steen en been dat alles zo lang duurt. Een half jaar op de kant is geen uitzondering. Vreselijk allemaal hoor, denk je dat je in Grenada veilig ligt tijdens het orkaanseizoen, krijg je er nog een over je heen en dat terwijl de laatste orkaan er 50 jaar geleden heeft plaatsgevonden.
Het aanbod in de supermarkt is werkelijk fantastisch, ik leef me helemaal uit. Al die lekkere kaasjes: Mozzarella, Parmezaanse kaas, Danish Blue, Edammer, feta en natuurlijk mijn favoriete Philadelphia roomkaas, het gaat allemaal in mijn karretje. Wat word je hier hebberig van! Natuurlijk loop ik weer met veel te veel de winkel uit, inclusief een zak chocolade paaseieren die ik zondag voor Stefan ga verstoppen (hij leest dit toch niet voor die tijd).
Wanneer ik terugkom staat de hele boot op zijn kop als gevolg van Stefan's slang-vervang-project. Overal liggen stukken slang, gereedschap en houten vlonders en kussens uit de kooien. Nadat ik de boodschappen opgeborgen heb, neem ik meteen maar de gelegenheid om vlonders en kussens eens goed schoon te maken. En als ik dan toch bezig ben ook maar een hele serie kastjes van binnen en zo is er weer een dag voorbij.
We zijn in de party-mood en hebben onderhand wel behoefte aan een avond met een stel leuke lui, bij voorkeur onder de 50 jaar. Bij iedere jachtclub op dit terrein zit wel een barretje, dus we verwachten dat het best wel ergens gezellig zal zijn. Bij Sails, de bar/restaurant die bij Power Boats hoort is behalve een groepje locale jongeren en een paar biljarters weinig te beleven. We drinken een biertje maar houden het verder snel voor gezien. De even verderop gelegen Wheel House Pub ziet er aardig uit, maar is uitgestorven en uiteindelijk belanden we bij Bight. Het terras, waar het druk is met eters, ziet er gezellig uit, in tegenstelling tot de bar binnen waar weer net als bij Sails alleen maar een paar oudere mannen en locale jongeren te vinden zijn. Wij voegen ons dus maar op het terras en bestellen een hapje eten. Geen party voor ons vanavond, wel een smakelijke kipsaté.
 Dag 238, Vrijdag 25 Maart 2005
10° 40.8' N 61° 38.0' W
Trinidad / Chaguaramas Bay
We zijn het grootste deel van de dag niet vooruit te branden, althans met bootklussen. Wel zijn we beiden actief met vertaalslaven, we liepen namelijk alweer schandalig achter met de Engelstalige versie van de website. Onze populariteit onder de niet-Nederlands sprekenden is schijnbaar behoorlijk groot en iedere week krijgen we wel weer een paar vriendelijke doch dringende vragen hoe met de Engelse update zit. Wij willen natuurlijk niemand teleurstellen en offeren ons dus maar op, al moeten we toegeven dat de animo een stuk minder groot is dan voor de Nederlandse versie.
Ons schuldgevoel knaagt toch een beetje, morgen willen we een dagje naar Trinidad's hoofdstad Port of Spain en om nu twee dagen niets aan de boot te doen... Met fikse tegenzin begint Stefan dan toch maar aan het olie verversen en het verwisselen van de brandstof- en oliefilter van de motor. Ik sop nog maar een paar kastjes en andere opbergruimten uit en verwijder roestplekken van het dek. Tevreden dat hij toch nog iets nuttigs heeft gedaan vandaag, sluit Stefan een uurtje later de motorruimte weer af onder vermelding van: "Zo, dat mannetje ziet er weer puik uit, daar is weer goed voor gezorgd."
Een van de kamers van de bijboot loopt steeds heel langzaam leeg en na inspectie vinden we een minuscuul gaatje. Geen probleem, dat fiksen we wel even met de bijgeleverde gele plakkers en het bijboot-reparatiesetje waar Stefan in Singapore het belachelijke bedrag van SGD 25 heeft neergeteld (12,5 Euro). In het plastic kokertje vinden we zwarte plakkers (erg handig), een stukje schuurpapier en een tube lijm. Wat een afzetters! De lijm blijkt niet meer dan reguliere huishoudlijm, die gebruikt wordt voor schoenzolen en vloerbedekking en is dus niet goed genoeg voor de reparatie van een bijboot. Morgen maar even andere lijm kopen.
Dag 239, Zaterdag 26 Maart 2005
10° 40.8' N 61° 38.0' W
Trinidad / Chaguaramas Bay Bring On Another Thousand, ofwel: BOAT. Dat klopt dus echt, net als de definitie dat een boot hebben op hetzelfde neerkomt als onder de douche gaan staan en briefjes van 100 verscheuren. Stefan heeft net 200 TT (ruim 25 Euro) neergeteld voor een potje lijm om het gaatje in de bijboot te repareren! Ik wist niet wat ik hoorde. Echt belachelijk. Maar wat moet je anders? Die boot moet wel gemaakt worden. Even slikken en weer doorgaan dus.
Het regent dat het giet 's ochtends, zodat we pas om 14.00 uur de maxi-taxi naar Port of Spain nemen. Een handig systeem, die maxi-taxi's, busjes waar zo'n 12 personen in kunnen. Ze volgen een vaste route en er rijden er een heleboel van rond, aan de gekleurde streep op de zijkant kun je zien welke route ze rijden. Je kunt opstappen waar je wilt en het is ook nog eens erg goedkoop. Voor diegenen die op onze bruiloft waren, het heeft veel weg van een disco-taxi, alleen word je hier doof van de Soca en Calypsomuziek.
Men zegt dat het centrum van Port of Spain overdag veilig is, maar daarbuiten kun je beter niet komen en al helemaal niet 's avonds. Daar kunnen we ons wel iets bij voorstellen. Over smalle straatjes lopen wij als enige blanken langs kleine winkeltjes waar van alles en nog wat te koop is. Het lijkt wel of ze allemaal hetzelfde verkopen: Plastic slippers, ondergoed en handdoeken, huishoudspullen, mobiele telefoon-covers... Op iedere hoek van de straat staat een stellage met enorme speakers waaruit muziek schalt die op CD's te koop is, gekopieerd natuurlijk. Het straatbeeld wijkt niet veel af van dat van Afrikaanse steden. Er zijn vrij veel bedelaars en mensen die op de grond liggen te slapen. We zijn eigenlijk snel uitgekeken en na een pizza slice op Independence Square, nemen we de maxi-taxi naar Movie Towne waar we ons met een grote bak popcorn in een stoel nestelen voor de film Million Dollar Baby, een prachtige film met Clint Eastwood en Morgan Freeman. Heerlijk, dat is lang geleden.
Dag 240, Zondag 27 Maart 2005
10° 40.8' N 61° 38.0' W
Trinidad / Chaguaramas BayWe vermaken ons een half uurtje kostelijk met Paaseieren zoeken, althans, Stefan zoekt en de Paashaas geeft aanwijzigen. De Paashaas gaat vervolgens verder met dit verslag en vertaalt weer een stuk in het Engels. Stefan is de hele dag druk met een heleboel klusjes zoals repareren van de bijboot, ophangen van het schakelkastje voor de windgenerator (dinsdag wordt de windgenerator geïnstalleerd), repareren van de handpomp van het toilet (deze lekte steeds tijdens het pompen) en verhelpen van een lekkage van een van de ramen door het plaatsen van een nieuw rubbertje.
's Avonds borrelen we met de Australische Phil en Fey van Tramontana. Phil is al zijn hele leven botenbouwer en heeft het aardig bekeken: Hij bouwt een boot, zeilt er de wereld mee rond, verkoopt de boot met winst, bouwt weer een nieuwe boot, gaat weer zeilen en zo verder... Hun 53-voets boot staat nu te koop en hun volgende boot wordt een stuk kleiner zodat alles wat makkelijker bedienbaar voor ze wordt. En zo kun je natuurlijk tot je 80e doorgaan.
 Dag 241, Maandag 28 Maart 2005
10° 40.8' N 61° 38.0' W
Trinidad / Chaguaramas Bay
Verhalen over werken aan de boot is niet het meest interessante leesvoer, maar dat is even alles wat we deze dagen te melden hebben. Gelukkig is het nog maar voor een paar dagen, woensdag vertrekken we naar het eiland Carriacou dat bij Grenada hoort en gaan we weer lekker genieten.
Vandaag leven we ons uit op het RVS. Er zijn leukere bezigheden, maar het geeft wel erg veel voldoening als Espiritu er weer glimmend bij ligt. Of zoals Stefan het verwoordt: "Mooi gepoetst roestvrij staal zegt veel over de staat van een boot" en "Een goede soldaat heeft ook tijd om zijn schoenen te poetsen." Als we dan toch bezig zijn geven we ook het dek en de kuip een goede wasbeurt en als we daarmee klaar zijn hoeven we even niets meer van onszelf, behalve wat te eten en een borrel.
 Dag 242, Dinsdag 29 Maart 2005
10° 40.8' N 61° 38.0' W
Trinidad / Chaguaramas Bay
Vroeg uit de veren want om 8 uur komt de man die de windgenerator komt monteren. Mooi niet dus. Waarom ben ik hier nu niet verbaasd over? Omdat het windstil is grijpen we ondertussen de gelegenheid aan om de grote genua voor de kleinere te verwisselen, we verwachten flink wat wind de komende tijd. Als er om 10 uur nog niemand is, gaat Stefan zelf maar op zoek naar de goede man, want als Mozes niet naar de berg komt dan...
Ik ontvang ondertussen mensen voor de boekenruil die ik vanmorgen op het netje heb aangekondigd. Het blijkt een succes en we hebben nu weer een boel leesvoer de komende tijd.
Stefan komt terug. De shop van de monteur die de windgenerator zou komen monteren is dicht! Huh? Wat zijn dit nu voor afspraken? Het ziet er dus niet naar uit dat die klus vandaag geklaard wordt. Morgen is alweer een public holiday, zodat het op zijn vroegst donderdag kan gebeuren. Probleem is dat als we vrijdag pas vertrekken naar Carriacou, we daar buiten kantoortijd aankomen, wat weer een flinke duit overtime-fee betekent. We willen hier niet nóg een weekend blijven, we zijn verder klaar met onze klussen en er is hier verder niet veel te beleven. Wat nu?
's Middags ziet Stefan de lasser lopen. Hij ziet er erg gestresst uit en biedt zijn excuses aan dat hij nog niet is langs geweest. Er is een spoedklus die af moet, de buis die hij voor onze klus nodig heeft is nog niet af, etc. etc. Stefan legt uit dat het toch wel erg vervelend voor ons zou zijn als we niet uiterlijk donderdag kunnen vertrekken en lichtelijk onder druk gezet belooft hij om morgen te komen, op zijn vrije dag dus. We zullen zien.
Vandaag zijn er ineens allemaal bekende boten binnengekomen, onder andere Chris en Mandy van Bedouïn. Zul je net zien, nu wij op het punt staan om te vertrekken. We hebben een enorm gezellige avond bij Sails met Joshua en Ryan van l'Orca (leuke kerels, beiden 27), de Japanners (met een hele moeilijke bootnaam) met hun volwassen dochters Jane en Karen (erg spontane meiden van iets boven de 20), Phil en Fey van Tramontana en twee Duitsers van de catamaran El Gecco. Die Japanse familie is net zo Speedy Gonzales als wij: In 20 maanden rond de wereld! Canadees Joshua is al sinds 1998 met zijn l'Orca op pad, sinds zijn 20e dus! In eerste instantie met zijn toenmalige vriendin, maar dat ging onderweg uit. Sinds Nieuw-Zeeland is de Amerikaan Ryan bij hem aan boord.
[<< Natascha]
Dag 243, Woensdag 30 Maart 2005
10° 40.8' N 61° 38.0' W
Trinidad / Chaguaramas Bay[Stefan >>]
Ondanks dat vandaag weer een public holiday is (Spiritual Baptist Liberation Day, ofwel Shouters Day, volgens de serveerster bij Sails een Afrikaanse religieuze feestdag), zijn er maarliefst drie mannen voor het monteren van de windgenerator aan het werk. Nou ja, aan het werk, het gaat allemaal zo inefficiënt als de pest. Tig keer fietsen ze op en neer waarbij ik braaf achter ze aanhobbel om ervoor te zorgen dat ze ook voor mij aan de gang blijven en niet weer aan iets anders beginnen. Dit zijn van die dagen dat ik heel blij ben met mijn kleine fietsje. Dit zijn ook van die dagen die als werk kwalificeren en niets met vrijetijdsbesteding te maken hebben. Positief neveneffect is dat ik tevens een hoop leer van metaalbewerking. Voorheen had ik echt geen flauw benul van hoe je roestvrij staal polijst en hoe je bijvoorbeeld van de lelijke brandplekken van het lassen afkomt (met zuur). Ondanks al het meten blijkt de hoek van de bodemplaat op de staander niet te kloppen, dus weer terug, open slijpen, opnieuw vastlassen, polijsten en dan past het. Inmiddels is het wel vier uur 's middags, wat me nog net tweeënhalf uur geeft om de windgenerator te monteren voordat het donker wordt. Vandaag vertrekken gaat niet meer lukken, maar er is geen haar op mijn hoofd die aan nóg een dag vertraging denkt.
Het merk van de windgenerator is KISS - Keep It Simple Stupid - en blijkt inderdaad zo simpel dat het een kwestie is van aansluiten en draaien maar. Onder het genot van een welverdiend biertje luister ik tevreden naar het zacht zoemende geluid van de bladen die zelfs al bij weinig wind rustig in de rondte draaien om ons van de broodnodige elektriciteit te voorzien. In tegenstelling tot de Airmax-windgeneratoren die de halve ankerplaats op de zenuwen werken, is deze zo geluidloos als andere zeilers ons hadden beloofd. Hij is ook nog eens zo effectief als gehoopt; bij 15 knopen wind levert hij al 10 Ampères, net zoveel als de vier zonnepanelen wanneer de zon er vol op staat. En let wel, de wind stopt er 's nachts niet mee. Al met al een prima investering.
[<< Stefan]
Dag 244, Donderdag 31 Maart 2005
10° 40.8' N 61° 38.0' W
Vertrek uit Trinidad
Als eerste even dit: Robbert van harte gefeliciteerd met je verjaardag!!!
[Natascha >>]
Het is maar 110 mijl naar Carriacou en daarmee is dit een van de langste passage die we in de Carib zullen maken. Ideaal! We zijn blij dat we eergisteren de grote genua voor de kleine verwisseld hebben. De hele dag krijgen we het flink om de oren met 20 tot 25 knopen wind. Op een aan de windse koers met een venijnige golfslag is dit bepaald geen pretje. Met een weeïg gevoel in de maag, zitten we voornamelijk buiten. De samenwerking verloopt fantastisch; als ik tijdens het koken met een geelgroen hoofd buiten kom, neemt Stefan het over zodat we beiden maar voor de helft misselijk worden (en voor de helft eten).
Op een paar mijl afstand zien we Venezuela liggen. Raar eigenlijk dat je zo dichtbij zo'n prachtig land bent en het toch links laat liggen (letterlijk en figuurlijk). Maar goed, daar hebben we het al vaker over gehad, er moeten nu eenmaal keuzes worden gemaakt als je maar een jaar hebt. Mijn fantasie gaat stiekem even met me op de loop: Als we nu genoeg tijd én een voldoende gevulde scheepskas zouden hebben, dan zouden we nu linksaf slaan, naar Venezuela, de ABC eilanden, Panama, Galapagos en dan helemaal door naar Frans Polynesië, Nieuw-Zeeland en Australië. Daarna wat vrienden gedag zeggen en lekker eten in Singapore (we missen de Black Pepper Crab) en dan via de Rode Zee terug naar Nederland... Realistisch??? Uhm... niet helemaal. Of helemaal niet eigenlijk. Nóg niet in ieder geval...
 Zeilend in de luwte van Grenada hebben we 's nachts een paar rustige uurtjes. Maar als we tegen de ochtend Grenada voorbij zijn, zijn we weer volledig blootgesteld aan de elementen en hakken we nog een paar uur tegen de wind in. Carriacou is een Caribisch woord en betekent: Eiland omgeven door riffen. Geen probleem voor onze trouwe vriend C-Map die ons veilig naar binnen loodst zodat we om 10.00 uur moe maar voldaan het anker neerlaten in de baai van Hillsborough.
[<< Natascha]
[Stefan >>]
De windgenerator draait op volle toeren. Bij meer dan 25 knopen wind op de molen raakt hij alleen wel oververhit en sluit zichzelf af. Dat wil zeggen, de ingebouwde dynamo sluit zichzelf af en laat de windmolen gewoon in zijn vrij lopen en dat levert wel dégelijk een hoop kabaal op. Ervan uitgaande dat we vrijwel nooit aan de wind zeilen zal het echter niet vaak gebeuren dat we meer dan 25 knopen schijnbare wind hebben. Bij 30 knopen ruime wind kom je bijvoorbeeld nooit boven die 25 knopen uit. Als je op tijd bent kun je hem ook uitzetten, waarbij hij zo'n 40 knopen kan hebben totdat hij rond gaat spinnen. Gaat het dan nóg harder dan moet je met een touwtje de bladen van de wind afdraaien.
[<< Stefan]
|
